“พวกเราใช้ถ้วยกันเถอะ” ในมือของซูเยี่ยถือถ้วยกระเบื้องที่ไว้ใช้เติมข้าวสองใบจากนั้นก็จัดแจงลงบนโต๊ะ“พี่ไฮว่เติมให้เต็มเติมให้เต็มเลย”
“เหอะๆ เสี่ยวเยี่ยจื่อฉลาดนะฉลาดจริงๆ” กัวไฮว่เติมเหล้าในถ้วยทั้งสองจนเต็มแล้ววางไว้เบื้องหน้าซูเยี่ยถ้วยหนึ่งซูเยี่ยยิ้มด้วยความพึงพอใจ
“คุณครูหลินชิมสิว่านี่ใช่เหล้าที่หมอนั่นประมูลรึเปล่า” ซูเยี่ยพูดยิ้มๆ “คงไม่ให้เรากินของดีขนาดนั้นหรอกมั้งถ้วยนี่น่าจะประมาณสามเหลี่ยงกว่าๆถ้ายึดตามราคาประมูลน่าจะประมาณสิบห้าล้านหนูไม่กินไม่ได้จริงๆ”
ครูหลินผงกศีรษะเบาๆ หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาแล้วจิบไปคำหนึ่ง
“ไม่ใช่เหล้าในงานประมูลแน่เลย” เมื่อซูเยี่ยเห็นท่าทีที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากมายของหลินซวงก็พูดขึ้นเบาๆ“พี่ไฮว่เมื่อไหร่พี่จะใจกว้างเอาเหล้าในงานประมูลมาให้เราชิมหน่อยสิถ้าไม่ได้เดี๋ยวฉันให้เงินเอง”
“กัวไฮว่เหล้านี่เธอเอามาจากไหนครูคิดว่าคงไม่มีเหล้าไหนยิ่งกว่าเหล้าในงานประมูลนั่นแล้วทำไมเหล้านี่ถึงได้อร่อยกว่าขนาดนี้ล่ะเธอให้ครูกินของดีขนาดนี้ต่อไปครูกินอย่างอื่นไม่ได้จะทำไงเธอมันตาบ้าของจริง”หลินซวงพูดเบาๆ ในดวงตาของเธอมีน้ำตาเอ่อล้น
“แน่นอนว่าของดีก็ต้องเก็บไว้ให้คนของตัวเองสิกินข้าวกินข้าวถ้าพี่หลินอยากกินเหล้ามาหาผมส่วนตัวได้นะหึๆ“กัวไฮว่มองหลินซวงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“เสี่ยวซีเธอดูตาบ้าของเธอสิไม่รู้ว่าคิดอะไรอีกแล้ว!” ซูเยี่ยพูดแล้วดื่มคำเล็กๆ คำหนึ่งไม่ว่าเมื่อไหร่ที่กินเหล้าของตาบ้านี่ในใจก็พลันเต็มไปด้วยความรู้สึกสุขลืมความวุ่นวายทั้งหมดไปได้
“พ่อหนุ่มพ่อหนุ่มฉันรู้แล้วฉันรู้แล้ว” ชายชราคนเมื่อสักครู่ผลักประตูบุกเข้ามาในหัวสับสนพัลวันพูดขึ้นด้วยเสียงดังลั่น
“หิวน้ำแทบตายฉันกินน้ำหน่อยนะ” ชายชราหยิบถ้วยกระเบื้องที่อยู่ตรงหน้ากัวไฮว่ดื่มลงไปทันทีโดยไม่ได้สนใจว่ากัวไฮว่อนุญาตหรือไม่และไม่ได้สนใจว่าข้างในเป็น้ำหรือเป็เหล้า
“นะ...นี่มันอะไรกันอักษรเมื่อกี้ไม่สิที่กินไปเมื่อกี้ไม่สิเด็กๆ รบกวนพวกเธอด้วยนะ”ชายชราหมุนกายออกไป “ไม่ใช่ไม่ใช่อย่าพูดให้ฉันซ้ำอีก”
“ตาปู่บ้าบ้าหรือเปล่าให้หนูช่วยโทรหา 120 เรียกหมอไหม”ซูเยี่ยมองชายชราแล้วพูดขึ้นเบาๆ
“พ่อหนุ่มไม่สิเด็กๆ ฉันชื่อเซวียนจือเฉิงคนอื่นเรียกกันว่าตาบ้าเซวียน”ชายชราพูดเสียงดัง “ไม่ทราบว่าพ่อหนุ่มชื่อว่าอะไรเหรอ”
“กัวไฮว่”
“พูดแบบนี้เหนื่อยแย่เลยฉะ...ฉันไปเอาเก้าอี้มาก่อน” ตาบ้าเซวียนพูดแล้ววิ่งออกไปตอนที่กลับมาในมือก็มีม้านั่งแบบเตี้ยหนึ่งตัวและถ้วยกระเบื้องหนึ่งใบ
“จู้จื่อเอาเมนูจื่อชี่ตงไหลมา” ตาบ้าเซวียนะโเสียงดังไปทางข้างนอก“วันนี้ฉันกินเหล้าพวกเธอไปถ้วยหนึ่งงั้นข้าวมื้อฉันเลี้ยงเอง”
“คุณปู่เซวียนตำนานคู่หูหนานเจิ้นเป่ยเซวียนเป่ยเซวียนนี่คุณใช่ไหมคะ”มู่หรงเวยเวยถามขึ้นยิ้มๆ
“หนานเจิ้นเป่ยเซวียนอะไรกันฉันแก่ขนาดนี้แล้วการเขียนพู่กันยังไม่พัฒนาไปถึงไหนเลยคนพวกนี้เขาเรียกกันเองทั้งนั้นแหละฉันจะเลิกเขียนแล้วจนถึงตายก็คงเขียนได้ไม่ดีเท่าปรมาจารย์อวี้เฟิงหรอก”ตาบ้าเซวียนถลึงตาพูดขึ้น
“นายท่านมีอะไรก็บอกมาตรงๆ เถอะ” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ แล้วเติมเหล้าลงในถ้วยกระเบื้องที่อยู่ตรงหน้าตาบ้าเซวียน
“พูดเื่เหล้าก่อนค่อยพูดเื่อักษร” ตาบ้าเซวียนมองของเหลวอันสุดแสนจะล้ำค่าในถ้วยกระเบื้องแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ“น้องไฮว่เธอเปิดราคาเลยไม่รู้ว่าเธอยังมีเหล้านี่อยู่อีกหรือเปล่าขายให้ฉันสักหน่อยได้ไหม”
เมื่อตาบ้าเซวียนพูดจบสาวๆ ที่อยู่ข้างๆ ต่างก็มองไปทางตาบ้าเซวียน
“มองอะไรฉันให้เงินจริงๆ แม่หนูหลินเธอน่าจะรู้จักฉันนะถึงปกติฉันจะเป็บ้าแต่ว่าคำพูดของตาบ้าเซวียนอย่างฉันน่าเชื่อถือมากนะ”ตาบ้าเซวียนมองหลินซวงแล้วพูดขึ้น
“คุณปู่คะงานประมูลวันนี้กัวไฮว่มอบเหล้าไปแล้วสามจิน” หลินซวงมองตาบ้าเซวียนแล้วพูดเสียงเบา
“งั้นก็เอาตามราคาประมูลมาเลยเท่าไหร่ฉันก็จะซื้อด้วยสามจิน” ไม่ทันรอให้หลินซวงพูดจบตาบ้าเซวียนก็พูดเสียงดัง
“คุณปู่คะก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะเหล้าสามจินวันนี้ก็แค่ประมูลในราคาร้อยห้าสิบห้าล้าน”ซูเยี่ยพูดยิ้มๆ
“แค่กๆๆ แม่หนูเธอบอกว่าประมูลเท่าไหร่นะ” ตาบ้าเซวียนเบิกตาโพล่ง
“พวกเราเป็มิตรได้ด้วยเหล้านายท่านเลี้ยงข้าวพวกเราพวกเราเอาเหล้ามาแน่นอนว่าถ้าพูดเื่เงินเดี๋ยวจะไม่สนุก”กัวไฮว่ยกมือขึ้นมาหยุดซูเยี่ยที่กำลังจะพูดต่อแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ
“ฮ่าๆ ไอ้น้องฉันชอบนิสัยเธอมากเลยเรามาพูดเื่อักษร...มาพูดเื่อักษรของเธอดีกว่า”ตาบ้าเซวียนพูดยิ้มๆ “อักษรสี่ตัวที่เธอเขียนเมื่อกี้‘ร้านข้าวคนบ้า’ อักษรสี่ตัวนี่ฉันดูออกแค่ว่าคนๆนี้มาจากที่ไหนแค่ตวัดแปรงสองครั้งก็กลับมีเสน่ห์ในแบบตระกูลใหญ่ในสมัยราชวงศ์ถังและเมื่อนำมันมารวมเข้าด้วยกันอักษรแบบนี้เกรงว่าปรมาจารย์อวี้เฟิงก็ยากที่จะเอื้อมถึง”ตาบ้าเซวียนส่ายศีรษะพลางพูด
“ไม่ทราบว่าอาจารย์ของน้องไฮว่มาจากที่ไหนเหรอเมื่อกี้ฉันดูภาพพู่กันที่ตัวเองสะสมเอาไว้ใหม่ตั้งหลายภาพเมื่อเทียบระดับของเธอในตอนนี้กับพวกสมัยราชวงศ์ถังแล้วไม่มีจุดไหนที่เทียบไม่ได้เลย”ตาบ้าเซวียนกล่าวขึ้น
“เทียบกับพวกราชวงศ์ถังหรือฮ่าๆ ตาแก่นี่บ้าจริงๆ หากพวกนั้นไม่ได้ข้าสั่งสอนพวกเขาจะเขียนอักษรแบบนี้ได้อย่างไรกัน”กัวไฮว่คิดในใจ
“หลายปีนี้เกินคาดนักไม่อาจเผยชื่ออาจารย์ได้นายท่านเซวียนดูอักษรออกด้วยไม่เลวเลย”กัวไฮว่พูดยิ้มๆ “อักษรสี่ตัวที่ติดหน้าประตูของปู่ไม่เลวเลยนะแต่ว่าการจะเข้าไปสังคมที่แท้จริงจะมัวมาเปิดร้านอาหารส่วนตัวในโรงเรียนง่ายๆแบบนี้ก็คงไม่ได้หรอก ออกไปข้างนอกเถอะถ้าใช้ชีวิตแบบที่ปู่ใช้หกสิบปีก่อนยี่สิบปีที่เหลืออาจจะประสบความสำเร็จก็ได้”
“พ่อหนุ่มดูแค่อักษรสี่ตัวที่อยู่ด้านนอกก็มองออกแล้วเหรอว่าชีวิตตอนฉันอายุสิบกว่าปีเป็ยังไง”ครั้งนี้ตาบ้าเซวียนถึงกับอึ้งตะลึงไป
หกสิบปีก่อนตาแก่เซวียนอายุสิบสามปี ทั่วทั้งหมู่บ้านอย่าว่าแต่คนที่อ่านหนังสือเขียนหนังสือเป็เลยคนที่รู้หนังสือก็มีแค่ไม่กี่คน ในครานั้นมีคนชุดนักพรตมาจากนอกหมู่บ้านตาบ้าเซวียนเชิญนักพรตแวะดื่มน้ำและนักพรตพักก็อยู่ที่บ้านของตาบ้าเซวียนอยู่สามวันตอนที่จะจากไปได้ทิ้งต้นฉบับตัวเขียนไว้ให้เล่มหนึ่งความสำเร็จของตาบ้าเซวียนส่วนใหญ่ก็มาจากต้นฉบับตัวเขียนเล่มนั้น
“ ‘แรกเริ่มไม่พอภายหลังย่อมต้องเผชิญ’ เขียนอักษรได้ขนาดนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ “กัวไฮว่พูดขึ้นยิ้มๆ“กินเสร็จมาดูหน่อยว่าไปพบปรมาจารย์อวี้เฟิงได้หรือไม่อักษรที่เขาเขียนดูน่าสนใจดีนะ”
“พ่อหนุ่มมีเื่จะขอหน่อยไม่รู้ว่าจะพูดได้หรือไม่” ตาบ้าเซวียนนิ่งอึ้งไปก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเบา
“ถ้าจะกราบเป็อาจารย์ก็ช่างเถอะตอนนี้ผมอยากเป็แค่นักเรียนฟู่จงฮ่าๆ วันแบบนี้ช่างสบายดีแท้ถ้าอวี้เอ๋อร์รู้ว่าผมใช้ชีวิตสบายแบบนี้กลัวว่าจะลงมาด้วยล่ะมั้งฮ่าๆ “กัวไฮว่พูดยิ้มๆ “นายท่านอย่าคิดอะไรไร้สาระ กินเหล้าดื่มวันนี้เมาวันนี้ไม่แน่นะหลังจากกินเหล้าเสร็จคุณอาจจะเข้าใจอักษรมากขึ้นก็ได้”
