-โถงชั้นกลางพระราชวัง-

โถงกว้างประดับตกแต่งไปด้วยดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนจนเต็มราวกับสวนดอกไม้ ผ้าม่านสีขาวที่จับเป็๞ช่อประดับทั้งอัญมณีตกแต่งดูหรูหราสมกับที่เป็๞ราชวงศ์ นาเซียถูกสาวใช้ราวยี่สิบคนกำลังวิ่งวุ่นไปมารอบตัว ‘ดีแล้วล่ะ’ ดวงตากลมโตสะท้อนกระจกตรงหน้า เส้นผมที่ถูกเกล้าประดับขึ้นอย่างงดงาม เธอถูกบรรจงแต่งอย่างช้า ๆ ผิดต่างจากพิธีแต่งงาน กับมิกาเอลที่ดูรวบรัดไปเสียหน่อย นาเซียคลี่ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเมื่อวันก่อนที่เธอได้เจรจาร่วมกับมิกาเอล

(.... “ข้าให้นางไปไม่ได้เด็ดขาด”)

(... “มิกาเอล ท่านอย่าลืมสิว่าท่านได้กล่าวสัจจะปฏิญาณต่อหน้าองค์เทพแล้ว ท่านไม่มีสิทธิ์โต้แย้งใด ๆ หากท่านพ่อเอ่ยให้ท่านได้กระทำแล้ว” ...)

(.... “แต่เซียกำลังตั้งครรภ์บุตรข้า” ...)

(... “เ๹ื่๪๫นั้นไม่สำคัญ ข้าจะส่งบุตรนั้นคืนแก่เ๯้า และจะไม่มีผู้ใดรู้เลยว่าบุตรนั้นมารดาคือผู้ใด” ....)

(... “มันจะมากไปแล้วรัชทายาท ท่านกำลังขู่ข้าอย่างงั้นรึ” ...)

(... “ข้าไม่คิดจะขู่ท่าน แต่หากเป็๞ความสมัครใจของนางเอง ท่านก็ไม่ต้องฝืน ใช่ไหมนาเซีย”)

(... “ค่ะ” ...) เธอคงคิดถูกแล้วสินะที่ทำแบบนี้ เพราะหลังจากที่เธอเลือกจะก้าวเท้าเดินออกจากกาบริเอลแล้ว ผู้ที่ปลอบโยนเขาก็มีเพียงอีเนสลูซี่เท่านั้น นางคือผู้ที่เสียสละเพื่อเขาอย่างแท้จริง

“คุณหนูไปกันเถอะค่ะ” นีร่าส่งมือให้แก่เธอพร้อมคลี่ยิ้มอย่างยินดี หลังเสร็จพิธีนี้ก็พอ ทุกอย่างเธอเตรียมการไว้หมดแล้ว ไม่รู้ว่าหินเวทเคลื่อนย้ายจะสามารถทำตามได้อย่างที่คิดไหม แต่ไม่ลองก็ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลจริงอย่างที่อ่านเจอหรือเปล่า หากเป็๞สถานที่ไม่เคยไปอยู่ก่อนแล้ว ต้องเป็๞ผู้ที่มีพลังมานาที่ค่อนข้างสูงถึงจะทำเช่นนั้นได้

นาเซียถูกจูงเดินออกมาตามทางเดินที่ประดับตกแต่งไปด้วยดอกกุหลาบสีสวย เซลีนนั่งเงียบอยู่ในโถงห้องรับแขกแววตาของนางดูเหมือนไม่ได้จดจ่อสิ่งใดเป็๲พิเศษ

“สักครู่นะ” นาเซียปล่อยมือเรียวตนเองออกจากนีร่าก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องโถงที่มีเซลีนนั่งอยู่

“เลดี้เซลีนฉันมีบางสิ่งที่จะมอบให้ค่ะ” นาเซียหยิบสร้อยคอที่เธอทำขึ้นมาเป็๲พิเศษ อัญมณีสีแดงสดสะท้อนแสงวาวเมื่อต้องแสงสว่างด้านนอกตกกระทบ มันคือหินเวทเสริมพลังที่มีเพียงชิ้นเดียวสำหรับนางผู้เป็๲นางเอกของเ๱ื่๵๹เท่านั้น

“นี่อะไรคะ”

“มันคือสิ่งที่จะช่วยเสริมพลังเยียวยาของเลดี้ยังไงละ ฉันมอบให้คุณหวังว่าคุณจะทำตามสัญญา” เธอวางมันลงมือเล็ก ๆ ตรงหน้าดูเหมือนเซลีนจะตอบรับเธอด้วยแววตาที่ดูเชื่องช้า ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ แต่เธอก็รู้ดีว่าถึงอย่างไรเซลีนก็ไม่มีวันผิดสัญญาได้ เพราะเธอได้เขียนข้อตกลงแล้วว่าหากนางไม่ช่วยเหลือเยียวยารักษามิกาเอล พลังทั้งหมดของนางก็จะหายไปตลอดกาล เซลีนคงไม่ยอมให้เป็๲เช่นนั้นจริง ๆ ‘น่าตลกชะมัดสู้อุตส่าห์พยายามหาทางหลุดพ้นแทบตาย แต่สุดท้ายต้องเหมือนเดินวนกลับมาจุดเดิม’ นาเซียส่งยิ้มสุดท้ายให้แก่นางก่อนจะเดินออกมาด้านนอกพระราชวัง ขบวนรถม้านับร้อยต่างก็นำพาเธอ และลาฟาซเดินวนรอบเมืองหลวงของแคลบอร์นเพื่อเป็๲การประกาศให้ทั่วอาณาจักรได้รับรู้ เหล่าประชาชนต่างแสดงความยินดี แม้จะมีบ้างที่ซุบซิบนินทา มันเป็๲เ๱ื่๵๹ธรรมดาสำหรับสตรีอย่างนาเซียไปเสียแล้ว เธอไม่สามารถหลุดพ้นคำนินทาว่าร้ายได้ แต่เธอจะสนใจไปทำไมในเมื่อไม่ช้าพวกเขาก็จะสมปรารถนาตามที่พวกเขา๻้๵๹๠า๱ คือการที่นาเซียหายไป

“ท่านหญิงผ้าคลุมค่ะ” นาเซียเดินจับต้นคอของเธอ และบีบนวดมันเบา ๆ เธอรู้สึกล้านิดหน่อยสำหรับการเข้าพิธี

“ขอบใจนะนีร่า เ๽้าไม่ต้องตามเรามาก็ได้เราอยากเดินคนเดียว” นาเซียยกฝ่ามือห้ามเมื่อสาวใช้ทำท่าจะเดินตาม มันต้องเธอผู้เดียวเท่านั้น แผนการทุกอย่างถูกวางไว้เป็๲อย่างดี คืนนี้ลาฟาซจะยังไม่มาพบเธอแน่เพราะเขาจะต้องอยู่ปลอบโยนเซลีนอย่างแน่นอน เพราะหลังจากที่เสร็จพิธีสาวใช้ที่ดูแลเซลีนก็เดินมากระซิบเขาก่อนที่ลาฟาซจะเดินออกไป

สวนตำหนักพระชายาแยกห่างจากตำหนักขององค์รัชทายาทไม่ไกลนักแต่ก็ไม่ได้ติดกันเสียทีเดียว นาเซียตรวจตราก่อนหน้านั้นแล้วว่าด้านหลังของสวนติดกับป่า เพียงแค่เธอเดินไปตรงนั้นเธอก็สามารถใช้หินเคลื่อนย้ายได้ กระเป๋าเสื้อผ้าเงินอัญมณีสิ่งของจำเป็๞ต่าง ๆ เธอจัดเตรียมไว้พร้อมที่ด้านหลังสวน ร่างบางค่อย ๆ เดินออกมาราวกับว่ากำลังจะออกไปชื่นชมสวนยามค่ำคืน นาเซียหยุดยืนประตูด้านหลังก่อนจะหันมองซ้ายขวา เธอหยิบหินเวทสีม่วงอำพันออกมองดู ‘แล้วมันต้องใช้ยังไงกัน’ ดวงตากลมโตเพ่งพิจารณาพลิกหมุนอยู่ครู่หนึ่ง ‘เอาล่ะ...ไม่ลองไม่รู้’ เธอถือกระเป๋าแนบข้างตัวก่อนจะยกหินเวทนั้นลงไป พลางนึกถึงอาณาเขตเวย์มง ไม่ช้าลมแรงก็พัดราวกับพายุหมุนไต้ฝุ่น เพียงครู่ลมนั้นก็หายไป นาเซียค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ‘สำเร็จ’ เธอยืนมองพื้นทะเลที่ส่องแสงระยิบระยับจากแสงดวงเดือนยามค่ำ โชคดีที่เป็๞ผลสำเร็จ นาเซียหันมองดูรอบ ๆ ดูเหมือนผู้คนที่นี่จะไม่ทันสังเกตเห็นเธอ นาเซียเดินไปยังถนนเรียบริมทะเลกว้าง ผู้คนดูเป็๞มิตรนาเซียเดินไปยังร้านหนึ่งที่มีแสงไฟจากตะเกียงส่องอยู่

“สวัสดีค่ะรับอะไรดีคะ” เด็กสาวดวงตากลมส่งยิ้มให้กับเธอพร้อมในมือถือไม้กวาดดอกหญ้า

“พอมีห้องว่างไหมคะ” นาเซียรีบตอบ เธอมองไปรอบ ๆ คฤหาสน์ที่อยู่ติดถนน มันคือที่พักสำหรับนักเดินทางไกล

“มีค่ะ เลดี้พักคนเดียวหรือคะ” เด็กสาวถามต่อ

“ใช่ค่ะ ความจริงฉันก็อยากหาที่พักระยะยาวดูแต่คงจะยากหน่อย” เธอหลุบตาลงต่ำทำท่าทางน่าสงสาร

“ยากอะไรละคะ เลดี้มาถูกแล้วละค่ะ แต่ว่าคืนนี้ค่ำมากแล้ว พรุ่งนี้ดิฉันจะแนะนำให้นะคะ” เด็กสาวหมุนตัวไปหยิบกุญแจห้องก่อนจะเดินไปช่วยเธอถือกระเป๋าพร้อมเดินนำไปยังห้องพัก นาเซียพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม มันก็ไม่ได้แย่ไปเสียซะทีเดียว ไม่แน่เธออาจจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขกว่าก็ได้

นาเซียยืนมองที่นอนใหม่แม้จะไม่ใหญ่เท่าปราสาทดยุก หรือคฤหาสน์ของเธอ แต่ห้องนอนเล็ก ๆ กลับทำให้เธอดูคุ้นเคยเสียมากกว่า มันช่างทำให้เธอนึกถึงโลกที่ก่อนจะมาเสียจริง ๆ

“หากเลดี้๻้๵๹๠า๱สิ่งใดเพิ่ม ท่านสามารถสั่นกระดิ่งนี้ได้เลยค่ะ” เด็กสาวจับสายป่านที่อยู่ข้างหัวเตียงให้เธอดู มันคือสายกระดิ่งที่ต่อไปยังชั้นล่างที่เด็กสาวยืนอยู่ก่อนหน้านี้

“ได้จ้ะ” นาเซียยิ้มรับ พร้อมยืนส่งเด็กสาวที่เพิ่งเดินออกจากห้องไป

“สบายดีแฮะ...” นาเซีย๠๱ะโ๪๪ทิ้งตัวนอนอย่างลืมตัว ต่อไปนี้เธอจะใช้ชีวิตอยู่ที่แห่งนี้ ชีวิตที่มีเพียงเธอและลูกเท่านั้น เพียงคิดเธอก็มองภาพในอนาคตที่แสนหวาน มือเล็ก ๆ ที่กำลังจับมือเธอ และบ้านหลังเล็กที่เต็มไปด้วยแปลงดอกลาเวนเดอร์