เงียบ.... เงียบสงัด......
การปะทะอย่างดุเดือดนั้นจู่ๆก็เงียบลงกะทันหัน กระทั่งยอดฝีมือฉีไห่ขั้นปลายทั้งสามเองก็ได้หยุดมือเช่นกัน สายตาทุกคนจ้องไปทางชายหนุ่มสวมชุดสีขาว
อากาศอบอวลด้วยกลิ่นฉุนของโลหิต มีร่างไร้ิญญาและศีรษะกระจัดกระจายอยู่ทุกที่ ช่างน่าหวาดกลัวยิ่ง
หนึ่งนาที เพียงแค่หนึ่งนาที ชายหนุ่มได้ฟันดาบไปเก้าครั้ง สังหารไปเก้าคน ทุกคนตายโดยการลงมือเพียงครั้งเดียว ไม่มีผู้ใดรอดชีวิต
"เขาทำได้อย่างไร?"
ทหารรับจ้างที่ตกตะลึงกล่าวกับตัวเอง
ทุกคนที่มานี่ล้วนเป็ผู้เชี่ยวชาญขั้นฉีไห่ทั้งนั้น ชายหนุ่มที่อยุ่ตรงหน้าพวกเขามีระดับเพียงแค่ฉีไห่ขั้นต้น แต่เขามีทักษะอันน่าเหลือเชื่อ เขาได้สังหารผู้เชี่ยวชาญระดับฉีไห่ได้ง่ายดายเหมือนเชือดไก่ แม้แต่ระดับฉีไห่ขั้นปลายยังไม่สามารถสังหารยอดฝีมือฉีไห่เก้าคนได้ในนาทีเดียวเช่นนี้
คนที่โหดร้ายคู่กับดาบอันโเี้ ท่าทีของเด็กหนุ่มใสซื่อนั้นได้เปลี่ยนไป ในความเป็จริง ในการเดินทางครั้งนี้ไม่มีผู้ใดที่สนใจเจียงเฉินมาก ในความคิดพวกเขาเจียงเฉินนั้นเป็เพียงแค่ชายหนุ่มเ้าสำราญจากตระกูลที่มีฐานะดีที่้าหาประสบการณ์ชีวิตเท่านั้น
แต่ตอนนี้พวกเขาได้ตระหนักถึงความโง่เขลาของพวกเขาแล้ว
"เ้าเป็ใคร"
ท่าทางของหลี่หรงได้เปลี่ยนไป เขามองไปยังเจียงเฉินและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ทหารรับจ้างยังไงล่ะ"
เจียงเฉิน กล่าวตอบอย่างไม่แยแส
เยี่ยนเิดูตื่นเต้นยิ่งนัก เหมือนเห็นแสงสว่างเป็ครั้งแรก เขารู้สึกว่าตัวเขาโชคดีมากที่ได้ว่าจ้างเจียงเฉิน
"นี่เป็เื่ภายในระหว่างเยี่ยนหยวี่โหรวและตระกูลหลี่ ขอให้เ้าอย่าได้มายุ่งเกี่ยว ถ้าหากเ้ากลับไปตอนนี้ ข้าจะไม่ถือสาหาความที่เ้าสังหารคนของข้า"
หลี่หรงกล่าวออกมา เขาไม่รู้ว่าเหมือนกันว่าทำไม แต่ทว่าชายหนุ่มตรงหน้านี้ให้ความรู้สึกว่าอันตรายเป็อย่างยิ่ง
"น้องชายเจียงเฉิน ถ้าเ้าช่วยพวกเราในครั้งนี้ เราจะให้เม็ดยามนุษย์หยวนร้อยเม็ด และถือซะว่าเยี่ยนหยวี่โหรวได้ติดหนี้บุญคุณต่อเ้า "
จากนั้นเยี่ยนเิกล่าวทันทีว่า "แม้แต่พวกโง่ที่ได้เห็นความสามารถของเจียงเฉินแล้ว ถึงแม้เขาจะดูเหมือนเด็ก แต่เขาทั้งอำมหิตและแข็งแกร่งอย่างยิ่ง เขาเป็ดั่งกุญแจสู่ชัยชนะ ถ้าหากเจียงเฉินกลับไปตอนนี้ เยี่ยนหยวี่โหรวจะต้องพบกับปัญหาใหญ่ ศัตรูทั้งสองของเราเป็ระดับฉีไห่ขั้นปลาย"
"เข้าใจแล้ว เช่นนั้น ท่านก็ติดหนี้ข้าครั้งหนึ่ง"
เจียงเฉินผงกหัว
เมื่อได้ยินเจียงเฉินรับปากช่วยพวกเขาแล้ว เยี่ยนเิและคนอื่นๆรู้สึกฮึกเหิม แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ถึงแม้จะไม่มีเยี่ยนหยวี่โหรวมาเกี่ยวข้อง เจียงเฉินก็ไม่คิดจะปล่อยพวกมันไปง่ายๆ
"ฆ่ามันซะ"
หลี่หรงมองเขาอย่างดุร้าย เขาได้กล่าวกับผู้เชี่ยวชาญฉีไห่ขั้นปลายอีกคนหนึ่ง
"ย่อมได้ ข้าขอดูหน่อยสิว่าเ้าสามารถทำอะไรได้"
ชายแก่ได้ปลดปล่อยพลังออกมา ดาบในมือของเขานั้นได้สร้างคลื่นพลังโค้งดั่งเสี้ยวจันทร์ขึ้นมากลางอากาศ ดูเหมือนว่าเจียงเฉินจะเลี่ยงไม่พ้นแล้ว
"ระวังตัวด้วยน้องชายเจียงเฉิน"
เยี่ยนเิได้เตือนเจียงเฉิน
ย้ากกกก.......
ดาบของชายแก่ได้ปลดปล่อยเสียงดังสนั้น เป็ทักษะดาบที่มีพลังรุนแรง เขาไม่ได้ออมมือแม้แต่น้อย และเมื่อเขาใช้ทักษะนี้นั้นสามารถข่มขู่ศัตรูได้อีกด้วย
มันแสดงให้เห็นว่าชายแก่ผู้นี้ได้ทุ่มสุดกำลังในการโจมตีครั้งนี้
ดูเหมือนว่าเจียงเฉินจะไม่ได้ใมากมายนัก ท่าทางของเขายังดูสงบนิ่ง ชายแก่ผู้นี้เป็ผู้เชี่ยวชาญฉีไห่ขั้นปลายก็จริง แต่ยังอ่อนแอกว่ามู่หรงเจิ้น เจียงเฉินแข็งแกร่งกว่ามู่หรงเจิ้นมาก ดังนั้น ชายแก่คนนี้ก็ไม่ใช่คนที่เจียงเฉินใส่ใจ
ิญญาเจียงเฉินนั้นได้รับความเสียหายอยู่ แต่ทักษะในการต่อสู้ของเขาอยู่ในระดับไร้เทียมทาน
ฟ้าว.....
เคร้งงงงงงง!
ดัชนีสุริยะปะทะกับดาบ ได้มีเสียงเหมือนอะไรแตกหัก ปรากฎว่าดาบของชายแก่ได้แหลกเป็ชิ้นๆ
ในสิ่งที่เกิดขึ้นส่งผลให้ชายแก่ถอยหลังสองสามก้าวแล้วกระอักเืออกมา
พรึบ...
ไม่ปล่อยให้ชายชราตอบสนองได้ทัน เจียงเฉินบุกอีกครั้ง เขาเคลื่อนที่ได้ไวเหมือนพยัคฆ์ดาบในมือร่ำร้อง เพียงแค่เสี้ยววิเจียงเฉินก็ได้เข้าประชิดชายชราผู้นี้
ชิ้ง!
ชายชราอ้าปากค้าง ดาบของเจียงเฉินอยู่ห่างจากคอหอยของชายแก่เพียงนิ้ว ชายแก่ขนลุกซู่ รู้สึกเสียวสันหลังวาบ เขารู้สึกได้ว่าดวงเขาจะถึงฆาตแล้ว เขาไม่เคยคิดว่าชายหนุ่มผู้นี้ช่างน่าหวาดกลัวมาก
"ไม่ อย่าฆ่าข้า"
ฉึก !
แต่แย่หน่อยที่การร้องขอชีวิตของเขาไม่ได้ทำให้เจียงเฉินนั้นเปลี่ยนใจได้ เจียงเฉินแทงดาบทะลุคอหอยของชายแก่และพรากชีวิตเขาไป
"์ ปีศาจตนนี้มาจากที่แห่งใดกัน"
หวังถิงตกตะลึงจนอ้าปากค้าง
"ช่างเป็คนที่โเี้เสียจริง ฆ่าคนเหมือนเชือดไก่ ในฐานะทหารรับจ้างได้เห็นคนตายมามากมาย อยู่ในสถานการณ์เป็ตายมาก็ไม่น้อย แต่ข้าไม่สามารถเทียบเขาได้เลย"
"ข้าได้ไปแกล้งเขาตอนอยู่ที่จตุรัสทหารรับจ้าง ข้านี่มันโง่จริงๆ"
ทุกคนต่างตกตะลึงและหายใจถี่รัว การกระทำของเจียงเฉินส่งผลต่อพวกเขามาก แม้แต่ระดับฉีไห่ขั้นปลายยังถูกเขาสังหารทิ้งง่ายๆ และตอนที่เขาสังหารไม่แม้แต่กะพริบตาอีก
"ฮ่าฮ่า หลี่หรงเ้าวางแผนเก่งดี แต่ข้าพนันได้ว่าเ้าไม่เคยคิดว่าข้ามีผู้ช่วยที่แข็งแกร่งเช่นนี้"
เยี่ยนเิหัวเราะเสียงดัง
หลี่หรงหน้าซีดราวกระดาษ เขาวางแผนสำหรับวันนี้อย่างรอบคอบ ถ้าทุกอย่างเป็ไปตามแผนเยี่ยนเิต้องตายไปแล้วและเขาก็จะได้ผลชุนหยางมา คุณหนูเยี่ยนจะต้องตายและเมื่อตระกูลเยี่ยนระส่ำระส่าย ่นั้นล่ะที่ตระกูลหลี่จะรุกคืบและจัดการได้อย่างง่ายดาย
"ไอ้หนุ่ม ข้าจะจำเ้าไว้แกจะต้องทุกข์ทรมานเมื่อมาหาเื่ตระกูลหลี่"
หลี่หรงกล่าวอย่างดุร้ายและเตรียมที่จะหนีจากที่นี่
"หลี่หรง วันนี้เ้าไม่สามารถหนีรอดไปได้แน่"
เยี่ยนเิะโเสียงดัง และเขาได้ไล่ตามไป มีบางอย่างสีขาวลอยผ่านเขาไป
ตึงงง...
บางอย่างสีขาวที่ลอยผ่านไปคือก็เจียงเฉินนั่นเอง ความรวดเร็วของเขาช่างยอดเยี่ยมยิ่งนักเพียงแค่พริบตาเขาได้ปิดทางหลี่หรงแล้ว
"ยังคิดที่จะหนี?"
เจียงเฉินเผยรอยยิ้มเหี้ยม
"ไอ้หนุ่ม เ้าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรระหว่างตระกูลข้า เ้า้าที่จะเป็ศัตรูกับพวกข้างั้นรึ"
หลี่หรง ถามเสียงดัง
"นั่นเพราะเ้าเป็คนของตระกูลหลี่ไงล่ะ เ้าถึงต้องตาย"
เจียงเฉินพูดอย่างไม่แยแส หลังจากพูดจบเขาได้ชี้นิ้วออกมา ดัชนีหนึ่งสุริยัน ได้พุ่งกระแทกหลี่หรงอย่างรุนแรง ในการโจมตีครั้งนี้ได้อัดพลังเข้าไปจำนวนมาก
ตูมม!
หลี่หรงไม่สามารถป้องกันตนเองจากดัชนีหนึ่งสุริยันได้ แม้เขาจะพยายามต้านทาน แต่เขาก็ถูกคลื่นพลังอัดลอยขึ้นสู่ฟ้า เมื่อร่างเขาร่วงลงพื้นมา หลังของเขาได้กระแทกกับหินก้อนใหญ่ ทำให้หินแตกเป็เสี่ยงๆ ส่วนตัวเขาก็ได้กระอักเืออกมา
"ช่างน่ากลัวยิ่งนัก"
ทุกคนต่างรู้สึกหวาดกลัว เมื่อพวกเขามองไปยังเจียงเฉินที่น่ากลัวเช่นนี้
เจียงเฉินได้หยิบเม็ดยามนุษย์หยวนขึ้นมากลืนลงไป หลังจากที่ได้ใช้ดัชนีหนึ่งสุริยัน เขาได้สูญเสียพลังไปจำนวนมาก
หลังจากนั้น ภายใต้สายตาทุกคน เจียงเฉินโยนดาบขึ้นไปในอากาศและเตะมัน ทันใดนั้น มันได้พุ่งเข้าหาหลี่หรง และได้เจาะทะลุกะโหลกเขา เหลือเพียงด้ามจับให้เห็น แสดงให้เห็นว่าเจียงเฉินได้อัดแรงเข้าไปเป็จำนวนมากในการเตะดาบ
เยี่ยนเิสูดหายใจเข้าลึกๆ เมื่อเห็นว่าหลี่หรงถูกโดนสังหารเช่นไร เขารู้สึกว่าเจียงเฉินได้มีความแค้นต่อตระกูลหลี่อย่างล้ำลึก เมื่อเขาลงมือกับคนเ่าั้ เขาจะไม่มีการปรานี
"ชายหนุ่มผู้นี้มีทั้งความกล้าหาญและความเหี้ยมโหด หลังจากฆ่าคนเขายังคงสงบนิ่งเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ ข้าคิดผิดเกี่ยวกับเขาจริงๆ"
เยี่ยนเิได้ถอนหายใจออกมาแ่เบา เขานึกถึงสิ่งที่เคยพูดไปว่าเจียงเฉินเติบโตมาด้วยการเฝ้าดูแลประคบประหงมเป็อย่างดีไร้ประสบการณ์ในโลกความเป็จริง ตัวเขานึกเสียใจที่เคยพูดไปเช่นนั้น
"ข้าเยี่ยนเิ ได้มองความสามารถแท้จริงของน้องชายเจียงเฉินผิดไป ข้าไม่เคยคาดเลยว่าน้องชายจะปิดบังความสามารถตนเองไว้ หากไม่ได้เ้าช่วยวันนี้พวกข้าคงได้ตายหมดแล้ว"
เยี่ยนเิ กล่าวด้วยความนับถือ
"อย่าได้ใส่ใจเลยท่านลุงเยี่ยน ข้าได้ช่วยท่านแก้ปัญหานี้ อย่าลืมจ่ายข้าด้วยเม็ดยามนุษย์ร้อยเม็ดด้วยล่ะ"
เจียงเฉิน กล่าวพร้อมส่งรอยยิ้ม เขานำพัดขึ้นมาถือไว้และได้กลับกลายเป็คุณชายเ้าสำราญอีกครั้งหนึ่ง ภาพลักษณ์แตกต่างกับเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าโดยสิ้นเชิง ขณะที่เขาสังหารผู้คนนั้น เขาดูราวกับาาปีศาจ
"น้องชายเจียงเฉินได้ช่วยพวกเราไว้ในวันนี้ พวกข้าไม่รู้จะตอบแทนเช่นไร"
หวังถิงได้เดินออกมาด้านหน้า และได้พูดในสิ่งที่ทุกคน้าพูด ทุกๆคนต่างขอบคุณที่ได้ช่วยให้พวกเขาได้รอดพ้นจากความตาย พวกเขาขอบคุณมากจากก้นบึงของหัวใจ หากไม่มีเจียงเฉินพวกเขาก็คงถูกฆ่าตายกันหมด
"น้องเจียงเฉิน เมื่อถึงเมืองชื่อ ข้าขอเชิญเ้าไปยังเยี่ยนหยวี่โหรว ข้าจะแจ้งไปยังท่านผู้นำตระกูลในสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ข้าเชื่อว่าท่านผู้นำตระกูลจะต้องรู้สึกยินดีเป็แน่"
เยี่ยนเิกล่าวอย่างสุภาพ
"กล่าวได้ดี"
แน่นอนว่าเจียงเฉินไม่เกรงใจ เยี่ยนหยวี่โหรวเป็เป้าหมายของเขา บางทีที่เยี่ยนหยวี่โหรวอาจมีสิ่งที่เขาตามหาอยู่ที่นั่นก็เป็ได้
"ไปกันเถอะทุกคน เมื่อถึงเยี่ยนหยวี่โหรวข้าจะปฏิบัติกับพวกเ้าเป็อย่างดี"
เยี่ยนเิบอกแก่เหล่าทหารรับจ้าง เขาไม่เคยรู้สึกดีไปกว่าเมื่อเขารู้ว่าอันตรายได้ผ่านพ้นไปแล้ว ทุกๆคนต่างผ่อนคลายและได้เดินทางต่อไปยังเมืองชื่อ
"ท่านลุงเยี่ยน ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูเยี่ยนป่วยอยู่ ข้าอยากทราบถึงอาการของนางตอนนี้ได้หรือไม่"
"เฮ้อ....น้องชายเจียงเฉินรู้อะไรเกี่ยวกับคุณหนูบ้างล่ะ คุณหนูของพวกเราเป็เด็กที่สดใสมากั้แ่ตอนที่นางยังเล็ก นางมีพร์ นางไปถึงฉีจิงระดับเก้าั้แ่อายุหกขวบ นางเป็อัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ......มันน่ากลัวเกินไป"
เมื่อนึกถึงคุณหนูแห่งตระกูลเยี่ยน เยี่ยนเิแสดงท่าทีสงสารออกมา
"โปรดบอกอาการของนางให้แก่ข้าเถิด บางทีข้าอาจพอมีทางรักษานางได้"
เจียงเฉินกล่าว
"เ้ามีทางรักษารึ?!"
ดวงตาของเยี่ยนเิทอประกายและดูหม่นหมองลงในเวลาต่อมา "เป็ไปไม่ได้หรอก ไม่มีทางที่จะรักษานางได้ อาการป่วยของคุณหนูนั้นทำให้นางอยู่ได้ไม่เกินสิบห้าปี แม้แต่ผลชุนหยางก็ยังไม่อาจช่วยนางได้ อาการป่วยได้กำเริบตอนอายุเจ็ดขวบ เมื่ออาการกำเริบ ร่างกายของนางก็จะเกิดความเย็นขึ้น ความหนาวเย็นซึมซับเข้าไปในกระดูก เ้าคาดไม่ถึงแน่ความเ็ปที่นางได้รับ ทุกครั้งที่อาการกำเริบ นางก็จะอยู่ระหว่างความเป็ความตาย ตอนนี้นางอายุสิบสี่ปีแล้ว อาการกำเริบไปแล้วแปดครั้งและแต่ละครั้งจะทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น ตระกูลเยี่ยนของพวกเราจ้างแพทย์และนักปรุงยาที่มีชื่อเสียงในเมืองชื่อมาดูอาการ พวกเขาได้วินิจฉัยว่าคุณหนูอยู่ได้ไม่เกินอายุสิบห้าปีทั้งนั้น"
"เยือกแข็งเข้าไปถึงกระดูก? อาการกำเริบทุกปี?"
เจียงเฉินหลับตาลงแล้วลองคิดดูและเขาคิดออกบางอย่าง
"ข้าสามารถรักษาอาการโรคของคุณหนูได้"
เจียงเฉินกล่าว
"อะไรนะ น้องชายเจียงเฉินเ้าล้อข้าเล่นหรือเปล่า"
หยางเิถามด้วยท่าทางใ
"แต่ข้าต้องวินิจฉัยโรคเป็การส่วนตัว และไว้ตัดสินใจหลังจากได้ตรวจดูอาการในตอนนี้ก่อน"
เจียงเฉินกล่าว
