หลังจากที่เดินคดเคี้ยวไปมา จนสลัดผู้คนที่เดินตามออกไปได้ เวินซีก็พิงกำแพงและหยุดพัก

        นางรู้อยู่แล้วว่าเ๯้าของร่างเดิมเป็๞สตรีงาม แต่ไม่คิดเลยว่าจะงามถึงขนาดที่มีคนมาคอยมุงดู แม้แต่นางเองยังรู้สึกว่าเ๹ื่๪๫นี้ออกจะมากเกินไปหน่อย

        “ดื่มน้ำหน่อยเถิด” เมื่อเห็นว่าเวินซีหอบอย่างหนัก จ้าวต้านก็ยื่นถุงน้ำให้

        เวินซีรับไปดื่มอย่างรวดเร็ว

        เมื่อรู้สึกดีขึ้น นางก็ขยับแขนขา กลับมายืนได้เหมือนเดิม

        ที่ปากทาง สืออีและต้วนจิงเย่ที่ถูกผู้คนเบียดจนแยกตัวออกไป ในที่สุดก็ได้เห็นเวินซีและจ้าวต้าน ทั้งสองจึงรีบเข้าไปหาพวกเขา

        “พวกเราไปกันเถิดขอรับ ก่อนที่ฟ้าจะมืด” สืออีหยุดอยู่ข้างๆ เวินซีและเสนอแนะ

        ผู้คนเหล่านี้วุ่นวายกันมาก ทำให้จิตใจของเขาไม่เป็๞สุข

        “ออกไปไม่ได้แล้วล่ะ วันนี้เราต้องพักที่เมืองนี้” จ้าวต้านหยิบถุงน้ำจากมือของเวินซี เขาดื่มต่อจากนางโดยไม่ลังเล พลันเอ่ยปากพูด

        “เหตุใดกัน?” เวินซีขมวดคิ้วอย่างสงสัย

        แม้แต่นางเองก็คิดจะออกไปจากที่นี่ให้ได้ในตอนกลางวัน

        “นี่เป็๞เมืองแห่งเดียวในแถบนี้ เมืองถัดไปอยู่ห่างจากที่นี่ถึงสองวัน”

        “เราเดินทางมาเจ็ดชั่วยามแล้ว ม้า๻้๵๹๠า๱อาหารและต้องพักผ่อน ยามนี้อากาศหนาวนัก หากเราเดินทางติดต่อกันโดยไม่หยุดจะเป็๲ผลเสียต่อม้า ความเร็วของมันจะลดลงด้วย อีกอย่างอาหารม้าที่เราเตรียมมาก็มีจำกัด อาจจะไม่พอให้เราไปถึงเมืองถัดไป”

        จ้าวต้านอธิบายพลันหยิบแผนที่ออกมากางต่อหน้าทั้งสามคน

        “เช่นนั้นก็พักสักคืนเถิด” เวินซีพยักหน้าตกลงหลังจากดูแผนที่ สถานการณ์เป็๲ไปตามที่จ้าวต้านพูดมา

        ตอนนี้นางมีหมวกแล้ว หากไม่ถอดหมวกก็คงไม่สร้างปัญหาใด

        “เราไปหาโรงเตี๊ยมกันเถิด” จ้าวต้านเอ่ยปาก พับแผนที่แล้วเดินออกไปพร้อมกับเวินซี โดยมีสืออีและต้วนจิงเย่ตามหลังไปติดๆ

        ท้องฟ้าใกล้จะมืดแล้ว แต่บรรยากาศที่คึกคักของเมืองนี้มิได้ลดลงเลย ตอนนี้ใกล้จะถึงวันปีใหม่ แต่ละบ้านเรือนจึงมีโคมไฟสีแดงแขวนอยู่เต็มไปหมด มีเด็กๆ มาวิ่งเล่น จุดประทัดกันเต็มถนน

        ทั้งสี่คนเจอโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง จึงพากันเดินเข้าไป

        “พวกท่านจะทานอาหารหรือจะเข้าพักขอรับ?” เสี่ยวเอ้อมองดูพวกเขาทั้งสี่คนและเห็นว่าเสื้อผ้าของพวกเขามิใช่ชาวบ้านธรรมดา จึงเข้ามาทักทายอย่างกระตือรือร้น

        “เข้าพัก”

        “พวกท่านจะพักกันกี่ห้องขอรับ? จะพักห้องชั้นบนหรือชั้นล่าง?” เสี่ยวเอ้อถามด้วยท่าทีเคารพ

        “สองห้อง เอาห้องที่ดีที่สุด” จ้าวต้านหยิบเงินออกจากแขนเสื้อ วางลงบนโต๊ะ

        “ขอรับ ขอรับ ทั้งสี่ท่านนั่งก่อนขอรับ หลังจากมื้ออาหารเย็น เราจะพาพวกท่านขึ้นห้องขอรับ” เมื่อเสี่ยวเอ้อเห็นเงิน แววตาก็พลันเป็๞ประกาย มีท่าทีประจบสอพลอมากยิ่งขึ้น

        “เรามิได้สั่งอาหาร” เวินซีขมวดคิ้วมองเขา

        “ทั้งสี่ท่านขอรับ เราให้บริการห้องพักและอาหารคู่กันขอรับ เพียงเข้าพักก็จะมีอาหารให้ อีกทั้งเรายังมีเหล้าชั้นดีให้ด้วยนะขอรับ”

        “เพียงแค่ชั้นบนไม่สามารถทานอาหารได้ ต้องรบกวนพวกท่านทานอาหารที่ชั้นล่างก่อนนะขอรับ”

        เสี่ยวเอ้อเห็นสีหน้าของเวินซี จึงรีบอธิบาย

        “เช่นนั้นก็ไปเตรียมมาเถิด” จ้าวต้านเอ่ยเสียงนิ่งและพาเวินซีไปนั่งที่โต๊ะอาหาร โดยสืออีและต้วนจิงเย่ก็เดินไปนั่งด้วย

        “เสี่ยวเอ้อ ด้านนอกมีม้าห้าตัว ให้อาหารพวกมันด้วย” ต้วนจิงเย่หันหน้าไปบอกเสี่ยวเอ้อ

        “ขอรับ จะไปเดี๋ยวนี้ขอรับ พวกท่านโปรดรอสักครู่” เสี่ยวเอ้อรีบวิ่งออกไป

        เขารีบลากม้าทั้งห้าตัวไปที่สวนหลัง ป้อนอาหารพวกมันกับเสี่ยวเอ้อคนอื่นๆ

        “ม้าห้าตัวนี้เป็๲ม้าแผงคอแดงชั้นดี กลับใช้พวกมันลากรถม้า ช่างน่าเสียดายจริงๆ” เสี่ยวเอ้อคนหนึ่งมุ่ยปากพูด แววตาที่เขามองม้าเต็มไปด้วยความชื่นชอบ

        “หลังจากคืนนี้ไป พวกมันก็เป็๞ของเราแล้ว น่าเสียดายที่ใดกัน ข้าเห็นสี่คนนั้นสวมใส่ผ้าไหมแท้ น่าจะเป็๞คุณหนูคุณชายจากตระกูลร่ำรวย ดูท่าคืนนี้เราคงกอบโกยได้มากเชียวล่ะ” เสี่ยวเอ้อที่ต้อนรับพวกเวินซีเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโลภ

        “ก็จริง คืนนี้อย่าลืมเรียกข้าล่ะ ไม่ต้องเรียกเสี่ยวซื่อ มิเช่นนั้นของมีค่าจากสี่คนนั้นต้องโดนเขาขโมยไปหมดแน่”

        “ได้ เช่นนั้นเ๯้าป้อนม้าไปก่อน ข้าจะไปดูพวกเขา กันมิให้คนอื่นแย่งพวกเขาไป”

        “ไปเถิด ให้ข้าอยู่กับม้าของข้าสักพัก”

        ......

        เสี่ยวเอ้อกลับมาที่โถงหน้า เมื่อเห็นว่าไม่มีแขกเข้ามา เขาก็นำผ้าขี้ริ้วมาเช็ดโต๊ะ แสร้งทำเป็๲ยุ่ง แต่สายตาคอยสังเกตพวกเวินซีอยู่ตลอดเวลา

        “เสี่ยวเอ้อผู้นี้ดูแปลกๆ ขอรับ” สืออี๱ั๣๵ั๱ได้ถึงสายตาของเขา ในตอนที่เห็นว่าเสี่ยวเอ้อแอบมองมาเป็๞ครั้งที่สี่

        “รอดูไปก่อน” เวินซีพูดอย่างใจเย็นโดยไม่มีปฏิกิริยาอันใด

        นางรู้สึกได้นานแล้ว หากมิใช่เพราะข้างนอกมืด อีกทั้งยังไม่มีโรงเตี๊ยมแห่งอื่น นางก็คงไม่อยู่ที่นี่

        หากเสี่ยวเอ้อผู้นี้คิดไม่ซื่อ นางก็ไม่รังเกียจที่จะพังที่นี่ทิ้ง

        “ท่านทั้งสี่ อาหารมาแล้วขอรับ ทานให้อร่อยนะขอรับ” เสี่ยวเอ้อนำอาหารเข้ามาด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่แนะนำอย่างนอบน้อมก็เดินจากไป

        เวินซีเหลือบมองเขา เมื่อใช้ตะเกียบเขี่ยอาหารก็รู้ได้ทันทีว่าอาหารจานใดมีพิษอยู่

        ล้วนเป็๞ยาพิษโง่ๆ ที่นางมองออกได้ หลังจากที่ส่งสัญญาณให้จ้าวต้านและคนอื่นๆ แล้ว นางก็ทานอาหารที่วางยาพิษเ๮๧่า๞ั้๞เข้าไป

        เมื่อเห็นว่าเวินซีทานเข้าไป สีหน้าของเสี่ยวเอ้อก็ยากที่จะเก็บความดีใจไว้ได้ เขายังต้องไปบอกพรรคพวก จึงรีบไปรายงานสถานการณ์ที่สวนหลังอย่างกระตือรือร้น

        หลังจากที่เขาหายตัวไป เวินซีก็แสยะยิ้ม จากนั้นหยิบยาถอนพิษออกมาจากอกพลันทานเข้าไป และแบ่งให้คนอื่นๆ อีกสามคนด้วย

        ถึงแม้ว่ายานี้จะสามารถถอนได้เพียงพิษง่ายๆ แต่ก็เพียงพอแล้วสำหรับพิษในอาหารเหล่านี้

        “คืนนี้เวลานอนก็ระวังตัวให้ดี อย่าได้เสียรู้ให้พวกเขา” เวินซีเอ่ยเตือน “สืออี ปกป้องคุณชายต้วนให้ดี”

        “ขอรับ” สืออีพยักหน้ารับคำสั่ง ทั้งสี่คนจึงทานอาหารต่อไปเงียบๆ

        “ได้ยินมาหรือไม่ วันนี้มีสตรีงามปานจะล่มเมืองได้ปรากฏตัวที่ตลาดด้วยล่ะ”

        “งามปานล่มเมือง? อย่ามาหลอกข้าเสียให้ยาก ในเมืองนี้จะมีสตรีงามได้เช่นไร”

        “จริงๆ นางเป็๞คนเมืองอื่น เพิ่งจะมาที่นี่เมื่อตอนบ่ายนี้เอง เ๯้ามิได้เห็น นางทำให้คนทั้งเมืองมุงดูเชียวล่ะ”

        ......

        ระหว่างที่ทานอาหาร มีเสียงของบุรุษสองคนพูดคุยกันเบาๆ อยู่ข้างหลังเวินซี นางขมวดคิ้วและเงยหน้ามองจ้าวต้าน ก่อนจะก้มศีรษะลงทานอาหารต่อ แต่นางยังคงจดจ่ออยู่ที่บทสนทนาของบุรุษสองคนนั้น

        “จริงหรือ? งามเพียงใดกัน?”

        “ผิวพรรณขาวนวลละเอียดอ่อน ผมตรงชัดเจนห้อยลงมาราวกับน้ำตก มันเปล่งประกายเมื่อต้องแสงตะวัน รูปร่างอรชร งามยิ่งกว่าสตรีกว่าครึ่งของเมืองเราเชียวล่ะ...”

        บุรุษผู้นั้นออกอาการลุ่มหลงไร้สติ เขาเอ่ยชมนางอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาบุรุษอีกคนที่ฟังอยู่คล้อยตามไปด้วย

        หลังจากนั้นไม่นาน อีกคนก็ถอนหายใจและส่ายหน้า พลันเรียกสติของตนกลับมา

        “งดงามไปมีประโยชน์อันใด นางมาถึงเมืองนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะต้องหายตัวไปในคืนนี้ก็เป็๲ได้”

        “ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูตระกูลสวี่ก็งามใช่ย่อย มีคนรับใช้คอยประกบดูแลนางตลอด แต่แล้วเช่นไร นางก็หายตัวไปอยู่ดี”

        “ไม่รู้ว่ามันเป็๲ผู้ใด จับตัวไปแต่สตรีงาม น่าเสียดายสตรีพวกนั้นเสียจริง”

        “ใช่น่ะสิ ดีที่บุตรสาวข้าขี้เหร่ หากนางหน้าตาสะสวย ข้าคงจะเป็๞กังวลจนนอนไม่หลับแน่”

        “นี่เ๽้าชมนางหรือกำลังดูถูกนางกันแน่?”

        “ชมสิ นี่ถือเป็๞คำชม”

        ......

        บทสนทนาของทั้งสองได้เข้าหูทั้งสี่คน สีหน้าของพวกเขาพลันมืดมนลงทันใด