เย่จื่อมู่จ้องมองไปยังทิศของทางเดินอย่างว่างเปล่าราวกับตกอยู่ในภวังค์ แต่ในใจกลับมีอารมณ์และความคิดมากมายซึ่งมากจนไม่อาจอธิบายได้        ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด        เย่จื่อมู่ดึงสายตาของเขาออกจากอุโมงค์ทางเดินที่คำเตือนถูกส่งมาอย่างเงีย...