การทรมานเป็ไปอย่างต่อเนื่องผู้ลงทัณฑ์เปลี่ยนแส้ไปหลายเส้นเพื่อรักษาน้ำหนักให้คงที่
หลงเทียนอวี้กลับออกไปแล้วภายในคุกจึงเหลือเพียงหลินเมิ้งหยาและองครักษ์เ่าั้
“ดูท่าท่านผู้ว่าการผู้ยิ่งใหญ่จะยังไม่ยอมสารภาพข้านับถือในความเป็ลูกผู้ชายของท่านเหลือเกิน พ่อบ้านเติ้งจงไปตามหมอหลวงประจำจวนของเรามา” หลินเมิ้งหยาแทะเมล็ดทานตะวันจนปากแห้งแล้วลุกขึ้นสายตาพลันมองทางนักโทษที่อยู่ตรงหน้า มุมปากเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม
ไม้ก๊อกถูกเปลี่ยนไปสามอันแล้วแต่ละอันเปียกชื้นไปด้วยเืสีแดงสด
หากไม่ใช่เพราะหลินเมิ้งหยานำซุปโสมมาให้เขากิน ป่านนี้ชีวิตของเขาคงดับสูญไปนานแล้ว
“อยากด่าข้าใช่หรือไม่?” นางยิ้มตาหยีพลางจ้องมองผู้ว่าการที่ถูกตีจนไร้สภาพของความเป็มนุษย์รอยยิ้มของหลินเมิ้งหยาเปี่ยมไปด้วยความอำมหิต
“เ้ากำลังคิดว่าข้ารังแกเ้าอยู่หรือไม่ ทุกครั้งที่ข้าบอกให้เ้าสารภาพแต่ข้ากลับไม่ให้แม้แต่เวลาในการพูดและสั่งให้พวกเขาตีเ้าต่อไป?” ตีไปได้สักพักหนึ่งหลินเมิ้งหยาจึงสั่งให้นำไม้ก๊อกออกจากปาก
จากนั้นไม่ว่าเขาจะสารภาพหรือไม่การตีครั้งต่อไปก็เริ่มขึ้นในทันที
เพราะเหตุนี้แววตาของผู้ว่าการที่มองมาทางหลินเมิ้งหยาจึงเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว
คิดไม่ถึงเลยว่าใบหน้างดงามใสซื่อเช่นนี้จะเก็บซ่อนหัวใจอาบยาพิษที่รุนแรงยิ่งกว่าพิษงูหรือแมงป่องเอาไว้
“เมื่อครู่ข้าก็บอกเ้าไปแล้วนี่ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของข้ามิใช่เพื่อถามหาความจริงจากเ้าแต่ข้าทำเพื่อแก้แค้น เ้ากล้าคิดทำร้ายข้าข้าก็จะทำให้เ้าได้รู้ว่าสิ่งที่เ็ปที่สุดในปฐีนี้คือการอยู่ไม่ได้หรือแม้แต่จะตายก็ยังไม่ได้!”
หลินเมิ้งหยาที่กำลังเอ่ยเสียงเบาหยักยิ้มอย่างสวยงามและใจดี
ทว่าน้ำเสียงกลับเ็า แม้แต่ผู้ชายยังอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทิ้ม
จู่ๆ ผู้ว่าการก็นึกเสียใจทีหลังเหตุใดเขาที่เคยมีชีวิตอย่างผาสุกจะต้องเจอเื่ราวเช่นนี้
“พระชายา หมอหลวงมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”พ่อบ้านเติ้งยืนถวายคำนับอยู่หน้าประตู หมอหลวงผู้นี้เป็หมอมีชื่อของเมืองหลวงทว่าเมื่อสามปีก่อนกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย
แต่ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าเขาถูกหลงเทียนอวี้ซ่อนตัวเอาไว้เหตุเพราะ้าให้เขาไปทำเื่บางอย่างที่เป็ความลับแทนเขา
“อืม เชิญ” หลินเมิ้งหยากลับไปนั่งยังเก้าอี้ของตนเองนางได้เห็นชายหนุ่มสวมใส่ชุดผ้าคลุมตัวยาวสีขาวเดินตามหลังพ่อบ้านเติ้งเข้ามาภายในห้องขัง
“ถวายคำนับพระชายา” น้ำเสียงของชายหนุ่มคนนั้นอ่อนโยนเพียงได้ยินก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงขององค์ชายเชี่ยนเชี่ยน1
เงยหน้าขึ้นแต่เขาคือชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาเกินไปจนหลินเมิ้งหยาอดสงสัยไม่ได้
มิใช่ว่าเป็หมอหรอกหรือ? แต่เพราะเหตุใดจึงดูอ่อนเยาว์ถึงเพียงนี้?
“อาจารย์เจียงเป็อาจารย์ของกระหม่อมพระชายาเรียกกระหม่อมว่าเจียงเฉิงก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”เจียงเฉิงอธิบายด้วยท่าทางเข้าอกเข้าใจสายตาเหลือบมองใบหน้าของหลินเมิ้งหยาเพียงครู่เดียว ก่อนจะหลุบตาต่ำ
เพราะเหตุนี้ท่านอ๋องจึงปฏิบัติกับพระชายาเป็อย่างดีจนผิดปกติที่แท้พระนางก็เป็คนสวยงามราวนางฟ้า
“สวัสดีหมอเจียง อันที่จริงมิได้มีเื่ใหญ่อันใดหรอกข้าแค่รบกวนท่านมาเพื่ออบรมสั่งสอนนักโทษที่ดื้อดึงผู้นี้ ได้ยินมาว่าร่างกายของมนุษย์มีทั้งหมดแปดจุดหากคนธรรมดาโดนกดเข้าจะทำให้จุกเจียนตาย ประสาทััทั้งห้าถูกเปิดออกแต่ข้ามิรู้ว่าหากคนที่ได้รับาเ็เช่นนี้โดนเข้าจะเป็เช่นไร?”
เจียงเฉิงเหลือบมองไปทางนักโทษที่ถูกทรมานจนหมดสภาพความเป็มนุษย์ั์ตาแฝงไว้ซึ่งความสงสาร
แม้เขาจะติดตามอาจารย์และเป็หมอหลวงประจำจวนแห่งนี้แต่เพราะความเป็หมอ พวกเขายังอดที่จะละทิ้งความสงสารไปมิได้
“ทูลพระชายา หากนักโทษถูกกดเข้าแล้วละก็ เขาจะมิได้หมดสติเพราะความเ็ปที่ได้รับจะมีมากมายหลายเท่า แต่หากใช้พลังชีวิตมากจนเกินไปไม่นานไฟแห่งชีวิตก็จะดับลง”
ทว่า ท่าทางของหลินเมิ้งหยากลับดูพึงพอใจเป็อย่างมาก
“ไม่เป็ไรหรอก เขามีวิทยายุทธ์เป็ทุนเดิมอยู่แล้วอีกทั้งข้ายังให้เขาได้ดื่มกินซุปโสม เ้าจงช่วยข้ากดจุดทั้งแปดของเขาพ่อบ้านเติ้งจงไปหาหนูมาให้ข้าสักห้าหกตัว ยิ่งใหญ่ยิ่งดี”
หลินเมิ้งหยาหันไปมองสายตาของผู้ว่าการทว่านางกลับได้เห็นแววตาที่กำลังเยาะเย้ยตนเอง
นางััได้เลยว่าความมุ่งมั่นของผู้ว่าการกำลังจะหมดไปขอเพียงนางวางอุบายให้แยบยล เขาไม่มีทางที่จะไม่คายความลับออกมา
เจียงเฉิงหยิบเข็มออกตนเองออกมาจากนั้นแทงลงไปบนร่างกายของผู้ว่าการ
ต่อมา เืของเขาไม่เพียงไม่หยุดไหลแต่ผู้ว่าการที่กำลังสะลึมสะลือกลับตื่นตัวขึ้น
“พระชายา ตามจับหนูมาได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ ท่าน้าให้ทำอะไรหรือ?”
หลินเมิ้งหยาเหลือบมองผู้ว่าการ แววตาขี้เล่นฉายแววเ็า
“เอาหนูไปใส่ไว้ในกางเกงของเขาจากนั้นพวกเ้าทุบตีตัวหนูและโรยผงจี๋เล่อลงบนตัวพวกมัน ท่านผู้ว่าการนี่คือของขวัญที่ข้ามอบให้กับท่าน...ไฟน้ำแข็งบรรลัยกัลป์!”
ทุกคน รวมถึงเจียงเฉิงล้วนสูดลมหายใจเย็นะเืเข้าปอด
พระชายามิได้ทำการล้วงความลับเลยแม้แต่น้อย เห็นได้ชัดว่านางกำลังคิดจะเอาชีวิตของผู้อื่น
แต่องครักษ์เ่าั้ไม่สนใจเื่นี้เหล่าผู้คนที่ต้องตายไปล้วนเป็เสมือนพี่น้องของพวกเขาดังนั้นพวกเขาไม่มีทางเก็บคนที่ทำร้ายพี่น้องของพวกตนเองเอาไว้อย่างแน่นอน
“พระชายา การลงโทษเช่นนี้เหมาะสมแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ” เพียงได้ยินขนบนร่างของเจียงเฉิงลุกชัน คิ้วขมวดเข้าหากันก่อนจะกระซิบถามหลินเมิ้งหยา
“ก็ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสมนี่ เขา้าเผาข้าให้ตายในคุกแห่งนั้นสิ่งที่ข้ากำลังมอบให้เขาคือดอกเบี้ยที่สมควรจะได้รับเท่านั้น”
เจียงเฉิงเป็หมอแน่นอนว่าเขาไม่อาจทำใจฆ่าสัตว์ตัดชีวิตได้อย่างหลินเมิ้งหยา อีกอย่างพระชายาพระองค์นี้ช่างโเี้เหลือเกิน
ผงจี๋เล่อคือผงยาวิเศษชนิดหนึ่งถ้าคนธรรมดาโดนเข้าจะไม่เจ็บหรือคัน
แต่หากคนที่มีาแโดนเข้าความเ็ปและความคันจะซึมลึกถึงกระดูก
นี่คือผลงานชิ้นโบแดงของหลินเมิ้งหยาทว่าองครักษ์เ่าั้กลับไม่เข้าใจ อีกทั้งยังพยายามสาดเข้าไปที่ร่างของผู้ว่าการ
“โอ้ โอ้ โอ้ พอแล้ว ข้าต้องใช้เงินซื้อมานะ ใช้น้อยๆ หน่อย!”นี่เป็ยาที่เ้าของร้านว่านเหย้าเก๋อต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจในการหามาได้แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตามหากถูกใช้จนหมดบนร่างของเ้ากุ้งแห้งนี้จะเสียของหมด
หลังจากยาถูกโรยลงบนตัวของผู้ว่าการได้ไม่นานร่างกายของเขาก็เริ่มโค้งงอ
หลินเมิ้งหยานั่งมองเงียบๆ นี่เป็ครั้งแรกที่ได้ใช้ส่วนผลจะเป็อย่างไรนั้นมิอาจตอบได้ นางจำเป็ต้องสังเกตให้ดี
ไม่นาน ยาก็ออกฤทธิ์เต็มที่
สิ่งที่ได้เห็นคือร่างกายที่แข็งทื่อดั่งเหล็กกล้าของผู้ว่าการอ่อนยวบประหนึ่งขนมปังนุ่มนิ่มน้ำมูกน้ำตารินไหลไม่ขาดสาย เขาร้องไห้อย่างน่าสงสาร
บนโลกใบนี้มิได้มีเพียงความเ็ปที่จะทำให้คนเราพ่ายแพ้
นางอ้าปากยิ้มกว้าง หยิบขวดที่เหลือยาเพียงครึ่งเดียวเข้ามาเก็บไว้ในอ้อมกอดทว่ากลับได้เห็นสายตาไม่เห็นด้วยจากเจียงเฉิง
“เ้ากำลังคิดว่าข้าโเี้เกินไปใช่หรือไม่?”
เจียงเฉิงชะงัก จากนั้นส่ายหน้า
ภายในความทรงจำของเขา หญิงสาวล้วนมีอุปนิสัยอ่อนโยนแม้แต่มือลอบสังหารหญิงของท่านอ๋องก็เช่นกัน เมื่อพวกนางมิได้ออกปฏิบัติภารกิจท่าทางของพวกนางมักจะสงบเสงี่ยมเรียบร้อย
มิมีผู้ใดที่จะงดงามแต่โเี้อำมหิตเช่นนี้
เหตุใดผู้หญิงแบบนี้จึงได้ขึ้นเป็นายหญิงของพวกเขากันนะ?
“หมอเจียง บนโลกใบนี้มีคนประเภทชี้ต้นตายชี้ปลายเป็แต่อีกคนกลับหวังเพียงเนื้อปลาอยู่มากมาย ความเมตตามักจะนำมาเพียงความยุ่งยาก”
อันที่จริง ความรู้สึกที่หลินเมิ้งหยามีต่อหมอรูปหล่อคนนี้นั้นไม่เลวเลย
แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมีจิตใจอ่อนไหวเหมือนสตรีเช่นนี้
“กระหม่อมไม่อาจเห็นด้วยกับคำพูดของพระชายานักบุญเคยกล่าวว่าความกตัญญูคือหลักปกปักคุ้มครองในใต้หล้า ความเมตตาคือหลักพื้นฐานในการสร้างประเทศ”
ดูไม่ออกเลยว่าเขาจะเป็หมอที่น่าสงสารถึงเพียงนี้
หลินเมิ้งหยาหัวเราะ จากนั้นตอบกลับเสียงเบา “มิใช่ปลาแล้วจะรู้ถึงความสุขของปลาได้อย่างไรนักบุญที่เ้าอ้างเคยปกป้องดูแลประเทศชาติบ้านเมืองเช่นนั้นหรือ?ล้วนเป็เพียงคำพูดไร้ประโยชน์ที่สักจะพูดออกมาก็เพียงเท่านั้นหากมีความสามารถเช่นนั้นจริง ป่านนี้เขาคงกลายเป็ฮ่องเต้ไปนานแล้วอีกทั้งยังมิต้องร่อนเร่สั่งสอนผู้อื่นเช่นนี้”
ประโยคเดียว ทำให้เจียงเฉิงเกือบสำลัก
หลินเมิ้งหยามิได้ดูิ่เหล่าบรรพบุรุษแต่เพราะคำพูดของหมอหลวงผู้นี้แค่ไปจี้จุดที่นางเกลียดชังเข้าเท่านั้น
เจียงเฉิงโกรธจนหน้าแดงก่ำ แต่ถึงอย่างไรหลินเมิ้งหยาก็เป็นายหญิงดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงสะกดกลั้นความไม่พึงพอใจเอาไว้ทว่าภายในใจกลับคิดว่าผู้หญิงคนนี้หยิ่งยโสยิ่งนัก ปากคอเราะรายมิเหมาะสมจะเป็นายหญิงของจวนอวี้
อีกด้าน ผู้ว่าการเริ่มทนไม่ไหวอีกต่อไป เพียงได้เห็นหนูเ่าั้แข้งขาของเขาสั่นเทิ้ม
“จงฟัง ข้าจะให้โอกาสเ้าเป็ครั้งสุดท้าย หากเ้ายังไม่พูดหนูพวกนี้จะเข้าไปใกล้ของรักของหวงของเ้า!”
หลินเมิ้งหยายื่นคำขาด ทว่าน้ำเสียงของนางกลับดูไม่เต็มใจเท่าไรนัก
ปากที่คาบไม้ก๊อกอยู่ของผู้ว่าการเริ่มส่งเสียงอู้อี้
“เถาฮวาอู๋! พวกเราคือนักฆ่าของเถาฮวาอู๋!ข้าบอกแล้ว ข้าจะบอกทั้งหมด!”
ดูท่าผงจี๋เล่อจะใช้ได้ผลดีกว่าแมลงหมื่นพิษ
เมื่อต้องตกอยู่ในสภาพเ็ปและแสบคัน ไม่ว่าใครต่างก็มิอาจทานทน
“ดี ถ้าเช่นนั้นเ้าจงคายความลับออกมา หากเ้ากล้าโป้ปดข้าจะให้ผงจี๋เล่อเข้าไปกัดเซาะร่างกายของเ้าอีก”
“มิบังอาจ! ข้าน้อยมิกล้าแล้วพ่ะย่ะค่ะพระชายาได้โปรดถอนพิษผงจี๋เล่อให้ข้าน้อยด้วย!” สายตาของผู้ว่าการสะท้อนให้เห็นถึงสติที่ใกล้จะสูญสิ้นเต็มทีทว่าหลินเมิ้งหยากลับไม่รู้สึกสงสารเลยแม้แต่น้อย
“พ่อบ้านเติ้ง เ้าจงจดเอาไว้ให้ดี พูดจบเมื่อไรค่อยถอนพิษบนร่างเขาจะถอนพิษได้หรือไม่ก็อยู่ที่ตัวเขาแล้ว”
หลินเมิ้งหยากลับไปนั่งยังที่นั่งของตนเองผู้ว่าการคนนั้นรีบคายความลับออกมาทั้งหมด
ที่แท้พวกเขาคือกลุ่มนักลอบสังหารเถาฮวาอู๋แห่งเจียงหู
อันดับแรก ชายที่ถูกเรียกว่านายน้อยผู้นั้นแม้ใบหน้าของเขาจะยังดูอ่อนเยาว์ แต่อันที่จริงอายุอานามของเขามากถึงห้าสิบกว่าปีแล้วอีกทั้งยังมีจิตใจโเี้อำมหิตและชำนาญในการต่อสู้
คนที่สามารถว่าจ้างกลุ่มเถาฮวาอู๋ได้ จะต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างงามหรือไม่ก็ต้องนำสมบัติหายากมาแลก
นอกจากจะมีชื่อเสียงในแถบเจียงหูแล้วพวกเขายังมีขั้วอำนาจอยู่ในราชสำนัก
ทว่า นอกจากนายน้อยคนนั้นแล้ว มิมีใครรู้ว่าคนเ่าั้เป็ใคร
ส่วนเื่ที่หลินเมิ้งหยาถูกลอบสังหารในคราวนี้เป็คำสั่งมาจากภายในผู้ว่าการได้รับคำสั่งโดยตรง โดยเขาต้องสกัดทางผ่านที่นางจะต้องไปแต่บังเอิญเหลือเกินที่วันนั้นมีการประลองยุทธ์หาคู่พอดี
แต่เมื่อถามว่าใครกันแน่ที่เป็ผู้้าปลิดชีวิตนางเขากลับปฏิเสธว่าไม่รู้
อีกอย่าง ที่บัญชาการใหญ่ของกลุ่มเถาฮวาอู๋ยังอยู่ในท่าเรือแห่งหนึ่ง
ไม่มีใครรู้ว่าที่แห่งนั้นคือที่ใดกันแน่แต่พวกเขารู้ว่าเมื่อจะออกปฏิบัติภารกิจ จะมีป้ายอาญาสิทธิ์ดอกท้อส่งมา!
บนป้ายอาญาสิทธิ์ดอกท้อนั้นจะมีเนื้อหาของภารกิจเขียนอยู่
***********************
1 องค์ชายเชี่ยนเชี่ยนเปรียบเปรยผู้ที่มีวาจากิริยานอบน้อมอ่อนหวาน
