คนส่วนใหญ่มักจะคิดไม่ถึงหรอกว่าคนๆ หนึ่งจะสามารถสู้กับคนได้มากสุดกี่คนคนเดียวสู้กับคนสองสามคนนั้นไม่แปลก แต่สองคนสู้กับคนเป็สิบ ถึงขั้นเป็ร้อย แถมหนึ่งในสองคนนั้นยังแบกคนไว้ที่ด้านอีกต่างหากมันเป็เื่ที่หาได้ยากมาก ดีที่ตอนนี้เป็เวลาดึกมากแล้วผู้คนแถวนี้จึงไม่ค่อยมี คนที่เคย อยู่ก็ไม่รู้ไปหลบอยู่ที่ไหนกันบ้าง นั่นก็เพราะพวกเขากลัวจะโดนหางเลขไปด้วย
จ้าวเถี่ยจู้หลบแท่งเหล็กที่คนๆ หนึ่งฟาดมาหางตาก็พลันเหลือบไปเห็นคนสามสี่คนที่พุ่งไปหาซูเหยียนหนีจนหญิงสาวใจนทำอะไรไม่ถูกเขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินตรงเข้าไปยืนอยู่ด้านหน้าซูเหยียนหนี หญิงสาวจึงใที่อยู่ดีๆเขามายืนอยู่ตรงนี้ เขายิ้มที่มุมปากก่อนจะใช้เท้าเตะคนสามสี่คนนั้นจนลอยกระเด็นออกไป
“อย่ามายืนนิ่งแบบนี้สิ ขึ้นไปรอบนรถไป” เขาบอกซูเหยียนหนีที่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีสติขึ้นมาหน่อยเมื่อเห็นว่าเธอเองก็ช่วยอะไรไม่ได้ เธอจึงยอมวิ่งไปที่รถจี๊ปของเล่ยจื่อแต่โดยดีเขาเห็นดังนั้นจึงหันหลังกลับไปสู้กับกลุ่มคนเ่าั้ต่อไม่ถึงห้านาทีหลังจากนั้นกลุ่มคนร้อยกว่าคนที่ตอนแรกส่งรังสีคุกคามออกมาก็ล้มลงไปกองที่พื้นจนหมดอาวุธที่ถือมาด้วยตกกระจายเต็มพื้น
“ไม่ได้ออกกำลังกายแบบนี้มานานแล้ว แต่เสียดายที่มีแต่พวกไก่อ่อนทั้งนั้นไม่สนุกเลย” เล่ยจื่อที่ตอนนี้เสื้อผ้าขาดอยู่หลายที่จนสามารถมองเห็นแผลอยู่หลายแผลเดินเข้ามาพูดกับเขา
“สมัยนี้ยังจะมียอดฝีมือจากไหนกัน เจอพวกอ่อนๆ หน่อยก็ดีแข็งเจอกับแข็งมันไม่ดีหรอก ถ้าเกิดไปเจอพวกเก่งมากๆ เข้า นายนั่นแหละที่จะแย่” เขาพูดจบก็เดินไปที่รถ
เล่ยจื่อยิ้มออกมาเล็กน้อยและเตรียมจะเดินตามจ้าวเถี่ยจู้ไปที่รถก่อนเดินไปเขาหันกลับไปมองด้านหลัง ก็เห็นชายคนหนึ่งสวมหมวกสีดำกำลังเดินมาทางเขาเขามองอย่างสงสัยจนกล้ามเนื้อในร่ายกายเริ่มเกร็งขึ้นมาชายที่สวมหมวกดำคนนั้นสวมชุดสูทสีดำเช่นเดียวกันกับหมวกแต่ไม่รู้ว่าใช้มานานแค่ไหนแล้ว เพราะสีของเสื้อเริ่มจางอย่างเห็นได้ชัดใบหน้าของชายคนนั้นไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา และแขนเสื้อข้างหนึ่งก็พัดไปตามลมทำให้รู้ว่าเขาเป็ชายที่มีแขนเพียงข้างเดียว!
จ้าวเถี่ยจู้เมื่อเห็นว่าเล่ยจื่อหลังกลับไปมองด้านหลังเขาจึงหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปมองบ้าง
“เล่ยจื่อ มานี่” เขาบอกเล่ยจื่อเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ข้างหลังเป็ใคร
ยิ่งชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่กล้ามเนื้อในร่างกายของเล่ยจื่อก็ยิ่งเกร็งมากขึ้นเท่านั้น สายตาค่อยๆเปลี่ยนเป็เคร่งขรึม และอุณหภูมิในร่างกายก็ค่อยๆ เพิ่มสูงขึ้นราวกับเสือที่พบเจอสิงโตอย่างไรอย่างนั้น
“ระวังตัวให้ดี ถ้าทายไม่ผิดล่ะก็ คนๆ นี้ก็คือ หมาป่าแขนเดียว” เขาพูดเตือนเล่ยจื่อ
“เล่ยโช่ว” ชายแขนเดียวเดินมาหยุดยืนห่างจากเล่ยจื่อไปเพียงไม่กี่สิบเมตรอีกทั้งสายตายังจ้องมองมาที่เล่ยจื่ออีกด้วย
“คุณก็คือ หมาป่าแขนเดียว ใครนะเส้นใหญ่ถึงขนาดเชิญคุณมาได้” เล่ยจื่อแสยะยิ้มพร้อมทั้งถามเข้าประเด็นสำคัญ
“ไม่มีใครเชิญฉันมาทั้งนั้นแหละ ฉันแค่บังเอิญผ่านมาแถวนี้พอดีเห็นที่นายสู้เมื่อกี้ ฉันเลยอยากจะขอท้าสู้กับนายสักตั้ง” หมาป่าแขนเดียวพูดพร้อมทั้งหยิบบุหรี่ขึ้นจุดตัวหนึ่งแล้วโยนมาทางเล่ยจื่อส่วนเล่ยจื่อก็ใช้มือข้างหนึ่งปัดบุหรี่ตัวนั้นออกอย่างแรงจนตกลงบนพื้นหมาป่าแขนเดียวเมื่อเห็นอย่างนั้นแววตาจึงเปลี่ยนเป็ดุดันทั้งยังหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็ว และดวงตาก็ส่องประกายแสงสีเขียวออกมา
“มองหาอะไร คอยดูนะ ฉันจะบดขยี้แกเอง” เล่ยจื่อพูดเสียงดังพร้อมทั้งวิ่งเข้าใส่อีกฝ่ายด้านอีกฝ่ายก็วิ่งเข้าใส่เช่นเดียวกันพร้อมทั้งทำมือเป็กรงเล็บเล่ยจื่อพุ่งหมัดเข้าใส่ อีกฝ่ายเพิ่มความเร็วเพื่อหลบหมัดก่อนจะะโข้ามตัวเล่ยจื่อไปทั้งยังฝากรอยกรงเล็บไว้บนแขนของเล่ยจื่อจนเืไหลออกมาอีกด้วยหมาป่าแขนเดียวยื่นมือออกไปตรงปากของเล่ยจื่อแล้วข่วนจนเืไหลออกมาอีกแผลด้วยั์ตาสีเขียวที่เป็ประกายดุดันกว่าเดิม
แววตาของเล่ยจื่อเรียบเฉยราวกับไม่มีรอยแผลอะไรบนตัวทั้งสิ้นพร้อมกันนั้นยังพุ่งตัวเข้าใส่อีกฝ่ายอีกรอบหมาป่าแขนเดียวมองไปที่เล่ยจื่ออย่างดูถูกก่อนจะพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายเช่นเดียวกันเล่ยจื่อจึงมีรอยกรงเล็บบนตัวเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งแผลทั้งสองพุ่งเข้าใส่กันหลายรอบจนร่างกายของเล่ยจื่อมีรอยกรงเล็บทั้งหมดเจ็ดแปดรอย
“ครั้งหน้าจะเป็ที่คอนาย” หมาป่าแขนเดียวพูดพร้อมทั้งทำมือกรีดไปที่คอของตน
“ครั้งหน้าฉันจะหักคอนาย” เล่ยจื่อพูดพร้อมทั้งถอดเสื้อที่ขาดวิ่นของตนออกแล้วโยนไปข้างตัว
ทั้งสองวิ่งพุ่งเข้าใส่กันเช่นเดิม หมาป่าแขนเดียวเห็นเล่ยจื่อยังคงพุ่งเข้าใส่ตนพร้อมทั้งกำหมัดก็อดยิ้มมุมปากอย่างดูถูกอีกฝ่ายไม่ได้มันก็คงทำได้แค่นี้แหละ เขาคิด ขณะที่หมัดของอีกฝ่ายเกือบจะโดนเข้าที่หน้าของตนเขาก็เร่งความเร็วเพิ่มขึ้นแล้วเตรียมจะะโข้ามตัวอีกฝ่าย
“นี่แม่แกไง” เล่ยจื่อเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะะโข้ามตัวเขาจึงรีบเอามือจับไปที่คอของอีกฝ่ายไว้แล้วพูดด้วยความโกรธ
ด้วยความรู้ทันจากนั้นจึงกดอีกฝ่ายลงไปที่พื้นอย่างแรงจนพื้นแตกราวเป็วง
“เ้าเต่าเอ๊ย ถ้าไม่เป็เพราะฉันอยากจะรู้การเคลื่อนไหวของแกฉันจะยอมให้แกฝากรอยแผลไว้ให้ฉันเยอะขนาดนี้เหรอดูท่าแกคงยังช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้สักเท่าไรงั้นอีกหน่อยแกคงต้องเปลี่ยนชื่อเป็หมาป่าคอหักแล้วละ ไม่ใช่สิ ต้องเป็หมาคอหัก” พูดจบเล่ยจื่อก็ชกเข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่ายหลายรอบอีกฝ่ายก็ไม่ได้ตอบโต้เลยสักนิดทำให้จ้าวเถี่ยจู้ที่มองอยู่อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้
หมาป่าแขนเดียวใช้มือยันพื้นแล้วดิ้นตัวออกจากการเกาะกุมของเล่ยจื่ออย่างรวดเร็วก่อนจะะโออกไปยืนไกลหลายเมตรหมาป่าแขนเดียวในตอนนี้ไม่มีแววตาดุดันแบบเมื่อสักครู่แล้วอีกทั้งจมูกยังเบี้ยวไปข้างราวกับกระดูกหัก ใบหน้ามีรอยแตกจนเืไหลไม่หยุดอยู่หลายที่หมาป่าแขนเดียวมองไปที่เล่ยจื่ออย่างลังเลเพียงชั่วครู่ก่อนจะหันหลังวิ่งหนีไปเล่ยจื่อเห็นดังนั้นก็เตรียมจะวิ่งตามไปแต่ถูกจ้าวเถี่ยจู้พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน “ไม่ต้องตาม นายตามไม่ทันหรอก” เล่ยจื่อที่ได้ยินจึงยั้งฝีเท้าของตนไว้แล้วหันกลับมาหาจ้าวเถี่ยจู้ “ไอ้บ้านั้นมันเร็วมากเลย กว่าจะจับการเคลื่อนไหวของมันได้ ไม่ง่ายเลยจริงๆ”
“การเคลื่อนไหวของหมอนั่นน่าจะเร็วได้มากกว่านี้อีก ช่างเถอะไม่ต้องไปสนใจหรอก ไปส่งพี่ที่บ้านเถอะ” เขาพูดพร้อมทั้งส่ายหัวไปด้วย
เล่ยจื่อเดินกลับมาที่รถก็เจอเข้ากับสายตาของซูเหยียนหนีที่มองมาที่ตนอย่างนับถือ“เล่ยจื่อ ต่อจากนี้ฉันนับถือนายเป็อาจารย์ของฉัน” จ้าวเถี่ยจู้เห็นหญิงสาวมองไปที่เล่ยจื่ออย่างนับถือก็นึกเสียดายที่เมื่อครู่ตนไม่ได้สู้ด้วยถ้าไม่ติดว่าอยากจะให้เล่ยจื่อได้ออกกำลังนะ หมาป่าแขนเดียวนั่นคงถูกเขาจัดการไปแล้วเฮ้อ น่าเสียดาย อดโชว์ฝีมือเลย
“พี่เถี่ยจู้เก่งกว่าผมอีก คุณให้พี่เถี่ยจู้สอนเถอะ” เล่ยจื่อกลับมาเขินอายเหมือนเดิม
จ้าวเถี่ยจู้ที่ได้ยินประโยคเมื่อสักครู่ของเล่ยจื่อก็อดซาบซึ้งใจไม่ได้ เล่ยจื่อช่างเป็น้องที่ดีจริงๆ ส่งมาที่เขาได้ดีมากๆ
“ผอมแบบนั้นอะนะ สู้ไม่กี่คนคงได้อยู่หรอก แต่ไม่เหมือนกับนายสู้ได้ตั้งหลายสิบคนแหนะ” ซูเหยียนหนีมองไปที่ชายหนุ่มอย่างดูถูกแวบหนึ่งเมื่อสักครู่ คนเจ็ดแปดสิบคนที่ล้มไปกองกับพื้นล้วนเป็ฝีมือของเล่ยจื่อทั้งนั้นจ้าวเถี่ยจู้จัดการแค่สิบยี่สิบคนเท่านั้นเอง ถึงจะมีฝีมือเหมือนกันแต่ถ้าเปรียบเทียบกับเล่ยจื่อแล้ว เธอก็คิดว่าเล่ยจื่อเก่งกว่ามาก
“นี่ดูถูก?” เขาพูดพร้อมทั้งวางหลีหลิงเอ่อร์ไว้ที่เบาะหลังแล้วเดินมานั่งที่เบาะข้างคนขับ “ถึงอยากเรียนก็ไม่สอนให้หรอกแล้วอีกอย่าง ถ้าดูจากหุ่นของคุณ คุณคงเป็ได้แค่ตำรวจเท่านั้นแหละ ไป เล่ยจื่อออกรถ”
“โม้ไปเถอะ งั้นพวกเรามาตัวต่อตัวกันหน่อยไหมละ” ซูเหยียนหนีที่นั่งอยู่เบาะหลังโน้มตัวมาตีที่หลังเขาขณะพูด
“หมากัดอย่ากัดตอบ”
“นายว่าฉันเป็หมาเหรอ ฉันจะฆ่านาย”
เสียงเถียงกันของทั้งสองดังไปตลอดทางที่รถจี๊ปขับมุ่งหน้าไปที่บ้านริมทะเลสาบเล่ยจื่อเหลือบมองทั้งสองคนต่อล้อต่อเถียงกันแวบหนึ่งแล้วจึงยิ้มออกมาพี่เถี่ยจู้คงจะชอบชีวิตแบบนี้สินะ
