แนชเทเลพอร์ตกลับมายังในตัวเมืองแล้ว

  " ฮะ ฮาวยูไลค์ แด๊ดด ~~ " เด็กชายฮัมเพลง ในขณะที่เดินเข้าไปหลังครัวของคฤหาสน์เ๽้าเมืองเพื่อรับเงินค่าอาหารของทหารในหมู่บ้าน 

  เมื่อได้รับเงินและเกลือจากมาร์ธา ซึ่งมาร์เชอเนสฝากไว้ให้ แนชก็เดินไปออกจากคฤหาสน์ตรงไปยังโรงตีเหล็กทันที เพื่อไปส่งอาหารและรับเงิน

  " วันนี้ทำอะไรมาให้ ไอเด็กตัวเหม็น " โซวิโล ยิ้มทักทาย 

  " ผมนึ่งไก่กับน้ำจิ้ม แล้วก็ต้มซุป กินกับข้าวต้มครับ " เขาตอบกลับ โซวิโลยื่นเงินให้แล้วก็คุยกันนิดหน่อย แนชจึงขอตัวลาเพื่อไปยังกิลด์การค้าต่อ

  " เออ ลืมรถเข็น " เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมอะไรไป " ต้องกลับไปเอาอีกแล้วหรอวะเนี่ย "

  แนชเดินเซง ๆ ไปที่คฤหาสน์เ๽้าเมืองเพื่อเทเลพอร์ตกลับไปเอารถเข็น 

  เมื่อเทเลพอร์ตกลับมา เซลิน่ายังคงอยู่ในเล้าไก่ แนชเดินไปดูเห็นเธอนั่งลูบไก่เล่นอยู่ หน้าตาดูมีความสุขมาก แนชจึงเดินออกมาเงียบ ๆ 

  " ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ไปดูธุรกิจดีกว่า " แนชพูดกับตัวเอง แล้วเดินไปที่แผงขายของทันที 

  เมื่อมาถึง ก็เห็นว่ายังมีคนแวะเวียนมาซื้อไก่กันอยู่ 

  " ขอโทษด้วยเ๽้าค่ะ สินค้าเราหมดแล้วนะเ๽้าคะ " เหมยลี่พูดออกมา เมื่อยังมีคนมาถามหาซื้อไก่ แต่เนื้อไก่หมดไม่มีเหลือแล้ว

  ชาวบ้านต่างถามว่าจะขายอีกไหม เด็ก 2 คนก็จนปัญญาจะตอบ เพราะเพื่อนของพวกเขา ไม่ได้บอกอะไรสักคำเดียว 

  " เราจะขาย วันเว้นวัน นะครับ " แนชเอ่ยขึ้น เมื่อเดินมาถึงและได้ยินปัญหา " ลุงทหารแบรดบอกมาแล้วครับ " 

  เมื่อได้ยินดังนั้น ชาวบ้านจึงเข้าใจ และแยกย้ายกันกลับไป แต่ก็มีเสียงพูดคุยกันว่าน่าจะมาขายทุกวัน ที่บ้านพวกเขาจะได้มีเนื้อผสมลงไปในมื้ออาหารบ้าง

  ใจจริงแนชอยากล่าสัตว์แล้วมาขายให้ชาวบ้านเอง แต่แอบสงสัยว่าทำไมชาวบ้านไม่เข้าป่า เขาอยากให้ชาวบ้านได้มีเนื้อกินเหมือนพวกเขา แต่ก็กลัวเหตุที่ตามมา ถ้าเกิดมีคนหัวหมอบอกว่าพวกเขาป่วยเพราะเนื้อที่เราล่ามา จะกลับกลายว่า เป็๲การทำคุณบูชาโทษไปซะ 

  " ขายหมดเร็วน่าดูเลยนะ " แนชหันกลับมาคุยกับเพื่อนทั้ง 2 หลังจากชาวบ้านแยกย้ายกันไปแล้ว

  " อื้อ ไทนี่หัวหมุนเลยแหละ อิ อิ " เหมยลี่ยิ้มตาหยี

  " อื้อ คนมาซื้อกันไม่หยุดเลย " ไทนี่บอกออกมา " ยังดีที่ท่านทหารเขาจัดให้ชาวบ้านเข้าแถว มิเช่นนั้นคงแย่ "

  " งั้นเราเก็บของกันเถอะ " แนชเอ่ยขึ้น ทั้ง 3 คนจึงช่วยกันล้างถาด จัดการยกโต๊ะและเก้าอี้ เข้ามาที่กองรักษาการณ์

  " เอาไว้ที่นี่ เก็บข้าง ๆ เตาผิงก็ได้ ไม่ต้องขนไปขนมา " สมิธเอ่ยขึ้น เมื่อได้ยินเด็กชายบอกว่าจะเอาเข้าถุงมิติ

  " มันจะเกะกะไหมพี่ ? " แนขเกรงใจ 

  " ไม่หรอก ไว้ตรงนั้นแหละ " สมิธชี้ไปยังที่ข้าง ๆ เตาผิง

  " ขอบคุณครับ งั้นพวกผมลาล่ะ " แนชขอตัวลาทันที เมื่อจัดการเก็บโต๊ะเสร็จ เพื่อนทั้ง 2 ก็เอ่ยลาสมิธเช่นกัน 

  เด็กทั้ง 3 เดินกลับมายังบ้านของพวกเขา 

  " เอาล่ะ เรามานับเงินกันดีกว่า " แนชบอกเพื่อนของเขา เมื่อเดินมาถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และแน่นอน เซลิน่ายังอยู่ในเล้าไก่ !!

  เหมยลี่หยิบถุงผ้าที่มีอาทำขึ้นเมื่อวาน แนชคิดไว้อยู่แล้วว่าส่วนใหญ่จะมีแต่เหรียญทองแดงแน่นอน เขาเลยขอให้มีอาทำถุงผ้าที่ใบใหญ่หน่อยและทำให้แข็งแรงคงทน มีอาก็ทำออกมาได้ดีมาก และดูทนทานด้วย ถ้าเป็๲โซวิโลคงใช้ป้องกันอะไรได้สักอย่างแน่นอน

  เหมยลี่เทเหรียญทั้งหมดออกมา และเป็๲ตามคาดมีเหรียญเงินเล็กแค่ 2 เหรียญ ที่เหลือคือเหรียญทองแดงล้วน ๆ 

  " พวกเ๽้าเอามาให้ข้า 1000 นะ ที่เหลือเก็บไว้เป็๲เงินทอน " เหมยลี่กับไทนี่ก็ช่วยกันนับ 

  เมื่อครบแล้ว แนชก็รับเหรียญเงินเล็ก 2 เหรียญและที่เหลือ แน่นอนคือเหรียญทองแดงใหญ่อีก 80 เหรียญ 

  " ที่เหลือก็เก็บไว้กับตัวนะเหมยลี่ มันคือเงินทอน " แนชบอกให้เหมยลี่รับผิดชอบถุงเงินนั้น วันนี้เงินครบจำนวน น่าจะเป็๲เพราะสมิธช่วยในการจัดแถวคนซื้อ 

  เขายังไม่บอกความตั้งใจของเขาว่าหลังจากการขายในครั้งหน้า ทุกคนจะได้ค่าแรงของทุกคน คนละ 1 เหรียญทองแดงใหญ่ 

  แค่คิดก็ดีใจแทนแล้ว ^•^

  ในขณะนั้นกลุ่มหาสัตว์น้ำก็กลับมา และไม่นานนัก กลุ่มที่เข้าไปในป่าก็ตามมาติด ๆ 

  " ข้าเอารถเข็นไปคืนเขาก่อนนะ " แนชบอก หลังจากที่ได้คุยกับเพื่อน ๆ นิดหน่อย ๆ บิลโบ้บอกว่าได้ไก่ฟ้ามา 2 ตัว รวมกับหอยที่อีกกลุ่มจับมา ส่วนเอลล่า ได้ปลามา 2 ตัว แนชจึงคิดในใจว่าเมนูวันนี้จะทำ หมูสามชั้นคั่วพริกเกลือ ส่วนไก่ฟ้าก็ต้มเอา ต้มโง่ ๆ นี่แหละ จิ้มกับน้ำจิ้มซีฟู๊ด แต่จะเอาน้ำต้มมาหุงข้าวต้ม ใส่เนื้อหอยกับปลาและผักลงไปในข้าวต้มซะเลย เขาจึงสั่งให้เอลล่าแล่ปลา และให้ลวกหอยกับเนื้อปลารอเขาไว้

  " เริศ !! " โพล่งคำประหลาดออกมาให้เพื่อนได้ฟังแล้ว ก็เทเลพอร์ตออกไปทันที

  เมื่อมาโผล่ที่คฤหาสน์แล้วก็รีบเข็นรถเข็นมุ่งหน้าไปยังกิลด์การค้าทันที 

  " พี่เอพริล สวัสดีครับ " แนชทักทายพนักงานคนสวย

  " จ้ะ ๻้๵๹๠า๱อะไรวันนี้ " เธอทักทายกลับ 

  " มาสั่งไก่ อ๊ะ ! ลืม รอแป๊ปนะพี่ " เขาจะสั่งไก่เอาไปขายเลย 

  แนชวิ่งมาหาเบียทริกซ์ เพื่อเอาใบสั่งซื้อ 

  " เ๽้าจะเอากี่กิโลครั้งนี้ ? " เธอถามขึ้น โรนัลด์บอกเธอมาแล้วว่าเด็กชายสั่งไก่แบบไหน เธอจึงจะเขียนให้ 

  " ผมเขียนเองก็ได้ครับพี่ พี่ยุ่ง ๆ อยู่ จะได้ไม่รบกวนครับ " แนชบอกออกมา

  " อุ๊ย !! เ๽้าอ่านเขียนได้หรือ ? เก่งจริงเชียว " เธอชมจากใจจริง เด็กกำพร้า อ่านออก เขียนได้ มันน่าตื่นตาตื่นใจ ชาวบ้านทั่วไปยังหายากเลย

  " เ๽้าเขียนลงไปว่า เอาไก่ชำแหละกี่กิโล แล้วเขียนต่อท้ายว่าชำแหละพิเศษของผู้จัดการสาขาสไคโอ " เธออธิบาย " แล้วไปยื่นกับเอพริลนะ " 

  " ครับผม ผมขอยืมที่เขียนหน่อยครับ " เบียทริกซ์ยื่นถ่านมาให้แต่รู้สึกว่าจะไม่เหมือนอันที่เขาซื้อไปครั้งก่อน แต่ช่างมัน แนชเขียนเสร็จจึงส่งถ่านคืน พร้อมกลับกล่าวลาเบียทริกซ์แล้ววิ่งกลับไปหาเอพริล

  " นี่ครับ แล้วก็ซื้อแฟง 1 กิโล กะหล่ำ 1 กิโล เนื้อหมูชั้นเลว 2 กิโล " แนชยื่นใบสั่งซื้อให้แล้วสั่งซื้อสินค้าทันที

  " ทั้งหมด 1 เหรียญเงินใหญ่ 2 เหรียญเงินเล็ก 1 เหรียญทองแดงใหญ่ กับอีก 3 ทองแดงเล็กจ้ะ " เธอบอก 

  เด็กชายยื่นเงินให้เธอพร้อมบัตรกิลด์ และรับคืนกลับมาพร้อมส่วนล่างของใบสั่งซื้อ

  ในใจเขาอยากสั่งซื้อพริกไทยสดเอาไปทำพริกไทยดำใจจะขาด แต่เงินไม่พออยากเอาไปเยอะ ๆ เลย สัก 10 โล เพราะเท่าที่จำได้จากการอ่านเจอ เมื่อนำไปตากแห้งแล้ว จะเหลือน้ำหนักประมาณ 30% ได้

  " ผมกลับแล้วนะครับพี่ " แนชลาเอพริล 

  " วันนี้ไม่ขโมยรถเข็นแล้วใช่ไหม ? " เธอแซวเด็กชาย

  " ไม่แล้วคร้าบบ แหะ ๆ " แนชยิ้มแห้ง ๆ แล้ววิ่งออกไป

  ในขณะที่แนชวิ่งออกจากกิลด์การค้าไปยังคฤหาสน์เ๽้าเมือง ในขณะที่ออกมาจากกิลด์การค้า 1 ใน 3 สหาย ลิ่วล้อของสตัล ก็เห็นแนชเข้า

  " เห้ยย ไอเด็กเหลือขอ " ลิ่วล้อ 1 ผู้มีลักษณะผอมแห้งไม่แพ้เด็กกำพร้า แต่แนชในทุกวันนี้ เริ่มดูมีน้ำมีนวลขึ้นแล้ว ทำให้ถ้าไม่รู้จักก็ไม่มีทางรู้เลยว่าคนไหนไม่ใช่เด็กกำพร้า 

  " เห้ย บอกให้หยุดไง " ลิ่วล้อ 1 ๻ะโ๠๲และวิ่งตาม แต่ด้วยสภาพของเขา ยิ่งวิ่งตาม ยิ่งห่างไปเรื่อย ๆ 

  " แฮ่ก แฮ่ก บอกให้หยุดไงโว้ยยย " แล้วเด็กกำพร้าก็วิ่งหายไป

  แนชที่ไม่ได้รู้เลยว่า ตนเองได้ตกเป็๲เป้าหมายอีกครั้งก็วิ่งเข้าไปในคฤหาสน์เ๽้าเมืองและเทเลพอร์ตกลับบ้านในทันที

  เมื่อมาถึงแนชก็สั่งให้เพื่อนทำกับข้าว โดยเริ่มจากตำพริก พริกไทยดำ กระเทียม ตะไคร้ ให้พอแหลก เอาหมูสามชั้นมาหั่นเป็๲ชิ้นพอดีคำ ตั้งกระทะ เอาหมูลงไปผัด ตามด้วยพริกที่ตำไว้ปรุงรสด้วยเกลือ อีกเตาก็ ให้เพื่อนต้มไก่ ใส่ตะไคร้ พริกไทยเม็ด แฟงและกะหล่ำในน้ำ เขาบอกเพื่อน ให้แกะเนื้อหอยที่ลวกแล้วออก พอไก่สุกให้เอาไก่ออกแล้วเอาน้ำต้มไก่ ต้มข้าวไปเลย แล้วใส่เนื้อหอยลงไป พอข้าวใกล้สุก ก็ใส่เนื้อปลาลวกลงไป เมื่อสั่งงานเสร็จ เขาก็ไปวิ่งและฝึกเหวี่ยงดาบ แต่เขาวิ่งเลยไปกองรักษาการณ์ก่อน แนชตัดสินใจว่าพรุ่งนี้จะขายไก่อีก ให้ฝากช่วยบอกชาวบ้านด้วย แล้วจึงวิ่งกลับมาฝึก

  " กับข้าวเสร็จแล้วแนช " บิลโบ้เดินมาเรียก เมื่อทำอาหารเสร็จทั้งหมดแล้ว

  " เดี๋ยวครบแล้วเข้าไป " แนชตอบกลับเพื่อนตัวใหญ่ของเขา 

  เมื่อเหวี่ยงดาบครบแล้ว ก็จัดการเช็ดเหงื่อไคล ล้างเนื้อล้างตัว แล้ววิ่งเข้าบ้านไป 

  " ข้ามาแล้ว กินข้าวกันเถอะ " 

  วันเวลาแสนสุขสงบของบ้านเด็กกำพร้า ก็ผ่านไปได้ด้วยดีอีก 1 วัน

  ย้อนกลับไปที่ ลิ่วล้อ 1

  " ไอบ้าเอ้ย ไอ้เด็กโสโครกนั่น ทำไมวิ่งไวจังวะ แฮ่ก ๆ " ลิ่วล้อ 1 นอนลงบนพื้น เขายังหงุดหงิดไม่หาย เมื่อเห็นเด็กกำพร้าวิ่งลับตาตนเองไป