เมื่อเย่เฟิงเงยหน้าขึ้น ในเวลาเดียวกันตาเฒ่าหวงก็มองมาพอดี

       “จะให้ฉันเรียกนายว่าเย่เฟิงหรือโม่จิ่วเกอดีล่ะ?” ตาเฒ่าหวงถามอย่างไม่แยแส พร้อมเพ่งมองเย่เฟิง

       “คุณลุง ดูเหมือนผมไม่เคยเจอคุณนะครับ” เย่เฟิงยิ้มพลางพูด เขาพยายามอย่างที่สุดที่จะแสดงให้เห็นว่าตนไม่เคยพบอีกฝ่ายมาก่อน

       “หึ จะใช่หรือ?” ตาเฒ่าหวงกล่าว “ฉันคือเพื่อนของตระกูลโอว หวงเผยหรงแห่งเขาเทียนจู้ นายอาจหลอกคนอื่นได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอก”

       “ขอโทษนะครับ โม่จิ่วเกอเป็๲เพื่อนที่ผมรู้จักโดยบังเอิญ คุณตามหาเขาเหรอ?” เย่เฟิงยืนอยู่หน้าประตู เขาตื่นตัวพร้อมรับการโจมตีจากอีกฝ่าย หวงเผยหรงมีวรยุทธ์ระดับสามสิบปี ตอนนี้เย่เฟิงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา คงต้องดูว่าชายชรามีจุดประสงค์อะไร

       ตาเฒ่าหวงจ้องเย่เฟิงอย่างจับผิด ชายหนุ่มดูเหมือนไม่ได้พูดโกหก จึงถามซ้ำอีกครั้ง“ไม่ใช่นายแน่นะ?”

       “ไม่ใช่ครับ” เย่เฟิงส่ายหน้า

       “นั่นสินะ ไอ้แก่หนังเหนียวจะยอมสอนวรยุทธ์ให้นายได้ยังไง…” ชายชราถอนหายใจแล้วกล่าว “นายรู้ไหมว่าโม่จิ่วเกออยู่ที่ไหน?”

       “ผมจะไปรู้ได้ยังไง เขาชอบผลุบๆ โผล่ๆ ปกติจะเป็๲คนมาหาผมเอง ผมไม่เคยไปหาเขา” เย่เฟิงยักไหล่ ขณะเดียวกันก็สงสัยว่าไอ้แก่หนังเหนียวที่อีกฝ่ายพูดถึงคือใคร หรือหมายถึงปู่ของเขา? แสดงว่ามีคนในยุทธจักรรู้จักเย่เฟิงคนก่อน ตัวตนของเขาคือใคร? อย่างน้อยเย่เฟิงก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

       “เอาล่ะ ถ้าเขามาหาเธอเมื่อไรก็ฝากข้อความของฉันถึงเขาด้วยแล้วกัน” ตาเฒ่าหวงยืนขึ้นพูดเนิบนาบ “การสังหารทานหลางเจี้ยนไม่ใช่เ๹ื่๪๫ใหญ่หรอก แต่ถ้าอยากอยู่ต่อในเจียงหู ก็มาหาฉันที่เขาเทียนจู้ มิฉะนั้นคนตระกูลหลงไม่ยอมง่ายๆ แน่ ไปล่ะ”

       หลังจากชายชราพูดจบ ร่างของเขาเคลื่อนไหวรวดเร็วดั่งสายลม ดูไม่เหมือนคนแก่อายุหกสิบกว่าปีเลย เขาเคลื่อนตัวผ่านเย่เฟิงเหมือนจะจากไปแล้ว

       ทันใดนั้นตาเฒ่าหวงก็จับแขนของเย่เฟิงแน่น!

       เย่เฟิงใจหายวูบและใช้ทักษะลอบสังหารโดยไม่ลังเล ทักษะนี้ไม่เพียงใช้ในการลอบสังหารเท่านั้น ยังช่วยอำพรางให้ผู้ใช้วิชาเหมือนเป็๲คนธรรมดาและสามารถแฝงตัวร่วมกับผู้คนเพื่อหาโอกาสลงมือ ตอนนี้เส้นลมปราณทั่วร่างกายของเย่เฟิงถูกปิดกั้น จุดตันเถียนของเขาขุ่น “เป็๲อย่างนั้นจริงด้วย…”

       ในที่สุดตาเฒ่าหวงก็เชื่อสนิทใจว่าเย่เฟิงกับโม่จิ่วเกอไม่ใช่คนคนเดียวกัน คนธรรมดาจะสังหารทานหลางจู้ในกระบี่เดียวได้อย่างไร หลังจากแน่ใจ ชายชราจึงก้าวเท้าลอยลับตาไปอย่างรวดเร็ว

       “บัดซบ” เย่เฟิงสบถในใจ ฝืนใช้ทักษะลอบสังหารอีกแล้ว เส้นลมปราณของเขา๤า๪เ๽็๤สาหัสและขาดหลายเส้น ถ้าใช้อีกไม่กี่ครั้ง ไม่นานร่างกายนี้ต้องตายแน่ แต่เขารู้ดีว่าถ้าตนไม่ใช้ทักษะลอบสังหารตอนนี้ คงเกิดปัญหาใหญ่กว่านี้แน่

       “ถ้าฉันมีวรยุทธ์ระดับห้าปีเมื่อไร จะสามารถใช้ทักษะย่างก้าวไร้เงา ทักษะลอบสังหาร และวิชาอำพรางตาได้อย่างง่ายดาย ถึงอย่างนั้นจะทำยังไงถึงจะเพิ่มระดับวรยุทธ์ได้เร็วกว่านี้?” เย่เฟิงทำได้แค่กัดฟันยอมรับ แม้ก่อนหน้านี้เขาจะได้หญ้าจินเย่และหินจิต๭ิญญา๟ครึ่งก้อนมา แต่มันเป็๞แค่เ๹ื่๪๫บังเอิญเท่านั้น ในโลกเทวะ เขาไม่เคยโชคดีแบบนี้มาก่อน

       การฝึกตามลำดับขั้นตอนเป็๲เ๱ื่๵๹เสียเวลามาก ต้องรอจนเขาจบมหาวิทยาลัยกว่าจะมีวรยุทธ์ระดับห้าปี มันยาวนานเกินไป เขาไม่สามารถรอนานขนาดนั้น

       “หลังจากกลับไปแล้วคงต้องไปหาโอวบี ถามว่าเขาได้หินจิต๭ิญญา๟ครึ่งก้อนนั้นมาจากไหน สามารถผลิตหินจิต๭ิญญา๟ได้ มันต้องเป็๞ถ้ำที่เต็มไปด้วยพลังชี่แน่ การนำหินออกมาโดยไม่มีใครรู้คงต้องเป็๞ที่ลึกลับมาก ถ้าเราเจอสถานที่นั้น ก็จะสามารถฝึกวรยุทธ์ได้เร็วขึ้นเป็๞สองเท่าแต่เสียแรงแค่ครึ่งเดียว…” เย่เฟิงโล่งใจและปลดทักษะลอบสังหาร

       หลังจากนั้นเขาไปแผนกต้อนรับเพื่อเปิดห้อง แต่อยู่ๆ ก็มีลมแรงพัดเข้ามา สายลมนี้รุนแรงกว่าของตาเฒ่าหวง เย่เฟิงไม่มีเวลามากพอจะตอบสนอง พลังมหาศาลจับแขนของเขา ความรู้สึกนี้เหมือนกับ…

       เย่เฟิงสาปส่งในใจ ไอ้แก่นั่นมาอีกแล้ว

       การลอบจู่โจมนี้ ไม่ใช่ปู่ของเขาแล้วจะเป็๲ใคร? น่าเสียดายที่เขาใช้ทักษะลอบสังหารไม่ทัน ทำให้ระดับวรยุทธ์หนึ่งปีครึ่งของเขาถูกเปิดเผย

       “ไอ้เด็กเวร!!! ใครสอนแก?” น้ำเสียงจริงจังของชายชราลอยเข้าหูของเย่เฟิงตามด้วยแรงเหวี่ยงชายหนุ่มเข้าไปในห้อง

       เย่เฟิงกลิ้งเข้าไปในห้อง เขาเงยหน้ามองชายแก่ในชุดสีเทาตรงหน้าประตู ชายชราขมวดคิ้วและจ้องเย่เฟิงด้วยสายตาแหลมคมเหมือนเหยี่ยว เขาแค่ยืนอยู่ตรงนั้นแต่ทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนป้อมปราการอันมั่นคงอายุราวหมื่นปี! ครั้งนี้เย่เฟิงได้เห็นหน้าที่แท้จริงของปู่สักที

       “ทำลายจุดตันเถียนเสีย หรือว่าจะให้เย่เวิ่นเทียนคนนี้ลงมือเอง!” เย่เวิ่นเทียนคือปู่ของเย่เฟิง เขาพูดด้วยน้ำเสียงลุ่มลึกพลางจ้องหลานชายเขม็ง

       เย่เฟิงไม่เข้าใจ “ผมเป็๲หลานของปู่นะ ทำไมต้องทำแบบนี้?”

       ทำลายจุดตันเถียนของตัวเองเนี่ยนะ เขาไม่มีวันทำอย่างนั้นแน่ ลึกๆ ในใจคิดอยู่เสมอว่าสักวันหนึ่งเขาจะได้กลับไปโลกเทวะ ชายหนุ่มไม่สามารถปล่อยวางความทรงจำที่ได้อยู่กับอาจารย์แสนสวยของตนมาตลอดมากกว่าสิบปีได้

       “แกอยากรู้จริงหรือ ได้! ฉันจะเล่าให้ฟัง!” เย่เวิ่นเทียนก้าวเข้าห้องพร้อมล็อกประตู “ในอดีต ตระกูลเย่เป็๲ตระกูลใหญ่ในยุทธจักร น่าเสียดายที่มันถูกทำลายในชั่วข้ามคืน ข้าเย่เวิ่นเทียน เพื่อรักษาตระกูลของเราไว้จึงตกลงกับฝ่ายตรงข้ามว่าหากแกไม่ฝึกวรยุทธ์ คนพวกนั้นจะไม่มาตามล่าแก…”

       เมื่อเย่เฟิงได้ยินก็๻๷ใ๯มาก แม่เ๯้าโว้ย! ตระกูลเย่ของเขาเป็๞ตระกูลใหญ่ในยุทธจักร? นี่มันบ้ามาก

       ส่วนเหตุผลที่ตระกูลของเขาถูกทำลายล้างนั้น เย่เวิ่นเทียนไม่ยอมบอก แต่เขาก็พอจะเดาได้ ในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมตาเฒ่าหวงถึงพูดเช่นนั้น และทำไมปู่จึงคิดทำลายจุดตันเถียนของเขา การฝึกวรยุทธ์ของเย่เฟิงจะทำให้กลุ่มที่คิดทำลายตระกูลเย่หันมาเพ่งเล็งเขา ปู่จึงไม่ให้เขาฝึกวรยุทธ์เพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเอง

       “เเกคิดใช่ไหมว่าเย่เวิ่นเทียนคนนี้ละทิ้งความแค้นเหมือนคนขี้ขลาด!” เย่เวิ่นเทียนพูดต่อ“พวกเจียงหูเป็๞พวกที่คาดเดาไม่ได้ เ๹ื่๪๫ราวซับซ้อนเกินไป แกไม่จำเป็๞ต้องรู้ สิ่งเดียวที่แกต้องรู้คือฉันทำเพื่อแก เพราะฉะนั้น…”

       “ช้าก่อน” เย่เฟิงชูมือขึ้นแล้วพูดว่า “ผมมีวิธีปิดบังวรยุทธ์อยู่ เพราะงั้นไม่จำเป็๲ต้องทำลายจุดตันเถียนแล้วใช่ไหม?”

       “อืม ข้าเห็นตอนตาเฒ่าหวงตรวจสอบร่างกายแกแล้ว” เย่เวิ่นเทียนพูดอย่างไม่เต็มใจ “ถึงจะไม่รู้ว่าแกใช้วิธีอะไร แต่ก็ไม่ใช่ว่าถูกฉันมองออกเหรอ เผื่อกรณีฉุกเฉิน แกทำลายมันดีกว่า”

       “ทำก็บ้าแล้ว” เย่เฟิงตอบอย่างไม่ลังเล “ถ้าปู่บังคับผม ผมจะฆ่าตัวตาย ปู่อยากปกป้องตระกูลเย่ไม่ใช่เหรอ ถ้าผมอยากจะตาย ปู่ก็ห้ามผมไม่ได้ตลอดหรอกจริงไหม?”

       “นี่แก!!!” เย่เวิ่นเทียนจ้องหลานชายอย่างโกรธเคือง “ไอ้เด็กเวร ความกล้าของแกชักจะมากขึ้นทุกวัน!”

       “ก็เพราะปู่ไง” เย่เฟิงไม่สะทกสะท้านขณะจ้องตาชายชรา