เสียงฝีเท้าหนักแน่นของม้าศึก และรองเท้าหนังที่กระทบพื้นดินดังสะท้อนทั่วทางเดินลูกรังของหมู่บ้านเล็กๆ กลางหุบเขา ชาวบ้านจำนวนหนึ่งหยุดมือจากงานเกษตร เหลือบตามองไปทางต้นเสียง ก่อนจะรีบก้มหัวหลบตา

กลุ่มคนกลุ่มนั้นแต่งกายสะดุดตา เสื้อคลุมยาว ปักตราสัญลักษณ์ของพันธมิตรมนุษย์เพื่อสันติแห่งมนุษยชาติ อาวุธของพวกเขามีหลากหลาย ทั้งดาบใหญ่ หอก คันธนู ไปจนถึงอาวุธเวทที่เปล่งแสงจางๆ ราวกับคำเตือนเงียบๆ ว่า “อย่ายุ่งกับพวกเขา”

และที่อยู่แถวหน้า คือชายหนุ่มผู้มีผมสีทอง ร่างกายสูงใหญ่ ผิวเข้มจากการเดินทางกลางแดดตลอดหลายปี ใบหน้าของเขาหล่อเหลาเกินกว่าจะเป็๲ทหารธรรมดา มีแรงกดดันบางอย่างที่ทำให้แม้แต่พวกผู้ชายก็ยังต้องลอบกลืนน้ำลายเมื่อสบตาเขาโดยบังเอิญ

เขาชื่อ “ริค”

ผู้กล้าแห่งแสง

แต่ชื่อเสียงของเขาไม่ได้มาเพียงเพราะการฆ่าปิศาจ... มันยังมาพร้อมกับข่าวลืออีกนับไม่ถ้วน

ไม่ว่าจะเป็๞ชัยชนะเหนือแม่ทัพปีศาจที่ชายแดน การล้มวายร้ายมนุษย์ที่ตั้งตนเป็๞เ๯้าเหนือเมืองหลวง หรือแม้แต่... การ "รวบรวมทรัพยากรหญิงสาว" ให้พันธมิตรโดยอ้างว่าเพื่อ “ปลดปล่อยพลังศักดิ์สิทธิ์”

แน่นอน มันเป็๞แค่คำพูดที่สวยหรู

แต่คนที่อยู่ในวงในของโลกใบนี้ต่างรู้ดี ผู้กล้าหลายคน ไม่ได้แค่สู้กับปีศาจ

บางคน "บริโภค" มากกว่านั้น

สิ่งที่พวกเขา๻้๵๹๠า๱ปลดปล่อยคงจะไม่ใช่แค่พลังศักดิ์สิทธิ์

...

“หมู่บ้านนี้เหมาะ” ริคกล่าวเสียงเบา แต่น้ำเสียงนั้นเด็ดขาดจนคนข้างๆ ขนลุก

หนึ่งในชายที่เดินเคียงข้างเขา นิค น้องชายของเขา แถมยังเป็๞ผู้กล้าแห่งสายฟ้าอีกด้วย พยักหน้าช้าๆ

“มีแหล่งน้ำ อาหาร และทรัพยากรมนุษย์ในจำนวนเหมาะสม... ทั้งยังห่างจากอิทธิพลของเมืองหลวงพอสมควร”

คำว่า “ทรัพยากรมนุษย์” ที่เขาใช้ ไม่ได้หมายถึงแรงงานอย่างเดียว แต่หมายถึงหญิงสาววัยเจริญพันธุ์ อีกด้วย

...

หลังจากกางเต็นท์พักแรมและจัดเวรยาม กลุ่มของริคก็เริ่มทำในสิ่งที่พวกเขาเคยทำมาหลายหมู่บ้านแล้ว ขอความร่วมมือ, เรียกร้องเสบียง, เสนอสัญญาคุ้มครองที่แท้จริงแล้วคล้ายการบีบบังคับ

และ “ตรวจสอบประชากรหญิงสาวที่มีศักยภาพในการช่วยพวกเขาทำการปลดปล่อย และ ระบาย.........”

มันฟังดูดี ฟังดูเหมือนการทำเพื่อโลก แต่ในหมู่บ้านที่อ่อนแอ ไม่มีอำนาจต่อรอง ผู้คนเริ่มรู้สึกว่า “ผู้กล้า” กลุ่มนี้ ก็คืออีกชนชั้นที่มาแย่งทุกอย่างจากพวกเขา โดยไม่ต้องใช้กำลัง

...

"ขอให้รวบรวมข้อมูลของคนในหมู่บ้านมาให้ครบห้ามขาดโดยด่วนที่สุด"

ประกาศนั้นดังลั่นผ่านเวทมนตร์ขยายเสียงอันทรงพลัง

ไม่ใช่คำขอ

ไม่ใช่การขอร้อง

มันคือคำสั่ง

...

ภายในบ้านไม้เงียบสงบของชายผู้เป็๲นักผจญภัยระดับ A

ฟีน่ายืนหน้าต่าง เธอสวมชุดเรียบง่าย ถักเปียข้างเดียวตามแบบที่เธอชอบ หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเมื่อมองเห็นกลุ่มของผู้กล้าผ่านรั้วไม้

พ่อเลี้ยง ไม่สิสามีของเธอ ชายที่เธอรักและไว้วางใจมาตลอดชีวิต นั่งลับดาบอย่างสงบนิ่ง เสียงหินขัดกระทบดาบดังเป็๲จังหวะ

เขาไม่ได้พูดอะไรเลย

ฟีน่าไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว เธอรู้ดีว่ากลุ่มของริคไม่ได้มาที่นี่เพราะเหตุผลสวยหรูอะไรนัก

เพราะมีข่าวลือว่าหมู่บ้านก่อนหน้าที่พวกเขาไปเยือน... หญิงสาววัยเดียวกับเธอหายไปหลายคนคน และไม่มีใครได้พบพวกเธออีกเลย

...

“พ่อ... สามี”

เสียงเธอสั่นเล็กน้อย

“ฉันจะไม่ให้ใครเอาตัวลูก และ ภรรยาของฉันไป” ชายคนนั้นตอบโดยไม่หันกลับมา ดวงตายังจับจ้องใบมีดในมือตัวเองที่ค่อยๆ เงาวับขึ้นมาเรื่อยๆ

...

ขณะเดียวกันที่ใจกลางค่ายของกลุ่มผู้กล้า

ริคนั่งไขว่ห้างอยู่ในเต็นท์ใหญ่ เบื้องหน้ากำลังมีข้อมูลของคนในหมู่บ้านนี้ที่เพิ่งรวบรวมมา 

สายตาของเขาเลื่อนไปยังข้อมูลและรูปภาพของหญิงสาวคนหนึ่ง 

เขาหรี่ตา ยิ้มมุมปากอย่างพึงใจ

“เด็กคนนี้... ฟีน่าใช่ไหม”

เขาถาม นิค และพวกลูกน้อง 

“ใช่ เธอน่าสนใจมากทีเดียว ผมให้พี่เปิดก่อนก็แล้วกัน แต่คราวหลังเวลาผมเจอคนที่ถูกใจผมขอเปิดก่อนบ้างนะพี่”

เมื่อ ริค ได้ยินที่ นิค พูด 

“เยี่ยม...”

ริคยิ้ม เหมือนนักล่าที่พึ่งพบเหยื่อหายาก

“งั้นที่เหลือ พวกแกเอาไปเลือกซะ ”

เมื่อ ริค เลือกเป้าหมายได้แล้ว เขาก็ต้องมีการแบ่งปันให้กับน้องชายและลูกน้องของเขา เขาส่งต่อข้อมูลหญิงสาวที่เหลือไปให้ น้องชายและพวกลูกน้อง 

เพื่อให้พวกเขาเลือกว่าในคืนนี้ หญิงสาวคนไหนจะเป็๞เป้าหมายของพวกเขาในการตรวจสอบตอนกลางคืนกันแน่