“เ้าแต่งกายเยี่ยงนี้ได้เช่นไร ถ้าฮ่องเต้มาเห็นต้องลงโทษเ้าเป็แน่” เหยาฮองเฮาตรัสด้วยความตกพระทัยที่เห็นพระโอรสแต่งกายคล้ายสตรี สวมเสื้อผ้าอาภรณ์ราวกับองค์หญิงผู้สูงศักดิ์
“เสด็จพ่อทรงไปออกรบ ไม่กลับวังหลวงมานานแรมปี พระองค์จะทรงเห็นหม่อมฉันแต่งกายเป็หญิงได้เช่นไรเพคะ” องค์ชายเล่ยหยางกล่าว
“เ้าพูดจาดั่งแม่นางน้อย แต่อย่าลืมว่าเ้าเป็พระโอรสสายตรงเพียงหนึ่งเดียว ต่อไปภายภาคหน้าเ้าจะต้องสืบบัลลังก์ขึ้นเป็ฮ่องเต้ ” ฮองเฮาตรัส
“ข้ามีน้องชายต่างมารดาที่อาศัยอยู่ตำหนักชนบทนอกวังหลวง เขาอาจเป็ตัวเลือกในการเป็รัชทายาท ข้าหาได้เป็ผู้สืบบัลลังก์ฮ่องเต้เพียงหนึ่งเดียวไม่” องค์ชายเล่ยหยางกล่าว
“ข้าอุตส่าห์ทุ่มเทวางแผนการขับไล่นางหนิวและโอรสของนางออกจากวัง ให้เ้าก้าวสู่บัลลังก์โดยไร้ขวากหนาม เ้ากลับจะมอบบัลลังให้ผู้อื่นง่ายๆ ได้อย่างไร” ฮองเฮาตรัสขึ้นเสียง และทรงกังวลพระทัยเป็อย่างมาก
“เสด็จแม่ท่านก็อย่าคิดมากไปไย เสด็จพ่อยังทรงพระแข็งแรงดี ยังครองบัลลังก์ได้อีกนาน” องค์ชายเล่ยหยางกล่าวอย่างออดอ้อนพร้อมกับเข้าสวมกอดฮองเฮา
“เ้าต้องรับปากข้าก่อนว่าเ้าจะเป็ฮ่องเต้” ฮองเฮาตรัสพร้อมกับกุมมือเขาทั้งสองข้างและสบตาด้วยความจริงจัง
“ได้พ่ะย่ะค่ะ ข้าจะเป็ฮ่องเต้ให้ท่านเอง แต่ข้าจะเป็ฮ่องเต้หญิงนะเพคะ” องค์ชายเล่ยหยางกล่าวเพื่อให้ฮองเฮาพอใจ แต่พอพระนางได้ยินคำว่าฮ่องเต้หญิงถึงกับขมวดคิ้วกลุ้มใจมากกว่าเดิม
“ทูลฮองเฮา องค์หญิงฮุ่ยเหอขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” เหนี่ยวกงกงกล่าว องค์หญิงฮุ่ยเหอนางเป็ธิดาของพระสนมอินผินมารดาของนางเสียไปั้แ่นางยังเด็กฮองเฮาจึงรับมาเลี้ยง
“อนุญาตให้เข้ามาได้” ฮองเฮาตรัส
“ถวายบังคมเสด็จแม่ คารวะเสด็จพี่เล่ยหยางเพคะ” องค์หญิงฮุ่ยเหอกล่าว
“ข้าแต่งตัวงามถึงเพียงนี้ เ้ายังเรียกข้าว่าเล่ยหยาง โปรดเรียกข้าว่าองค์หญิงเล่อหยางเข้าใจหรือไม่” องค์ชายเล่ยหยางกล่าว
“คารวะองค์หญิงเล่อหยาง ข้าว่าแล้วพระองค์ต้องแต่งชุดที่ข้าส่งไปให้พอดีตัว งดงามมากเพคะ” องค์หญิงฮุ่ยเหอกล่าว
“เป็เ้านี่เอง ที่ส่งเสริมพี่ชายของเ้าแต่งกายเป็หญิง คอยดูข้าจะลงโทษพวกเข้าให้เข็ดหลาบ” ฮองเฮาตรัส
“เสด็จแม่อย่าลงโทษหม่อมฉันเลยเพคะ หม่อมฉันทำไปเพราะจำใจ องค์หญิงเล่อหยางนางบังคับหม่อมฉัน ให้ส่งเสื้อผ้าไปให้นาง หากไม่ส่งไป นางจะเอาชุดของหม่อมฉันไปใส่ เกรงว่าชุดที่สวยงามของหม่อมฉันจะฉีดขาดไม่เหลือชิ้นดีเป็แน่” องค์หญิงฮุ่ยเหอกล่าว
“หนอย เ้ากล้าฟ้องเสด็จแม่ คอยดูว่าจะเอาชุดทั้งหมดของเ้ามาใส่ และจะยัดตัวสวมชุดน้อยๆ ของเ้าให้แตกกระจุยให้หมดเลย” องค์ชายเล่ยหยางกล่าว
“ทูลฮองเฮา ฝ่าากลับวังกะทันหัน มีรับสั่งว่าให้ฮองเฮาและองค์ชายเล่ยหยางเข้าเฝ้าโดยด่วนพ่ะย่ะค่ะ” เหนี่ยวกงกงกล่าว
“เร็ว!!! รีบเปลี่ยนชุดเป็บุรุษ จะให้ฮ่องเต้เห็นเ้าแต่งกายเป็หญิงไม่ได้” ฮองเฮาตรัสด้วยความร้อนรน
“ไม่ทันการแล้วพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าาทรงาเ็หนัก ้าพบทั้งสองพระองค์เป็ครั้งสุดท้าย ขอจงเสด็จไปโดยทันที” เหนี่ยวกงกงกล่าว
ทั้งสามพระองค์รีบเสด็จไปตำหนักหยังซินโดยทันที เดินเข้าไปยังห้องบรรทมในบรรยากาศที่เคร่งเครียดและเศร้าหมอง
“ถวายบังคมฝ่าา” ทั้งสามพระองค์กล่าวพร้อมกันและคำนับ
“เ้า!!! เหตุใดถึงแต่งกายเยี่ยงนี้” ฮ่องเต้เทียนเหว่ยตรัสและกระอักเืพุ่งกระจายออกมา
“ฝ่าาทรงเป็อะไรเพคะ เร็วหมอหลวง ช่วยรักษาฮ่องเต้เร็ว” ฮองเฮาตรัสสั่งการ เหล่าหมอหลวงที่คุกเข่าก้มหน้าส่ายหัวเพราะจนปัญญาที่จะรักษา
“ทูลฮองเฮา ฮ่องเต้ถูกศัตรูแทงด้วยดาบาแฉกรรจ์ไม่อาจรักษาได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้าหมอหลวงจางกล่าว
“ไม่มีประโยชน์อันใดแล้ว ข้ากำลังจะตาย แต่ก่อนตายข้าอยากพบพวกเ้าอีกสักครั้ง” ฮ่องเต้ตรัสด้วยน้ำเสียงอิดโรย
“หม่อมฉันอยู่ที่นี่แล้วฝ่าา” ฮองเฮาตรัส
“กระหม่อมก็อยู่นี่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” องค์ชายเล่ยหยางกล่าว
“ข้าจะมอบบัลลังก์ให้เ้าเป็ฮ่องเต้องค์ถัดไป แผ่นดินของราชวงศ์ฮั่วต้องให้เ้าปกครองต่อแล้ว โปรดจง…ดูแล..ฮองเฮามารดา…ของเ้า…ให้ดี!” ฮ่องเต้ตรัสและสิ้นใจลงทันที พระองค์ทรงรักฮองเฮาเป็อย่างมาก และคือเหตุผลว่าเหตุใดถึงเลือกองค์ชายเล่ยหยางเป็ฮ่องเต้
“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ” องค์ชายเล่ยหยางกล่าว
“ฮ่องเต้เสด็จตแล้ว!!!” เสอกงกงประกาศ
ในตำหนักหยังซินบรรยากาศโศกเศร้า ทุกคนต่างร้องไห้เสียใจกับการจากไปของฮ่องเต้เทียนเหว่ย พระราชพิธีศพจัดอย่างยิ่งใหญ่สมพระเกียรติ
เมื่อขุนนางทุกฝ่ายรู้แล้วว่าฮ่องเต้เทียนเหว่ยทรงได้มอบบัลลังก์และมีพระราชโองการพินัยกรรมสุดท้ายให้องค์ชายเล่ยหยางขึ้นเป็ฮ่องเต้องค์ถัดไปจึงได้เตรียมการพระราชพิธีสถาปนาโอรส์ แต่องค์ชายเล่ยหยางไม่อยากเป็โอรส์จึงเสด็จไปเข้าเฝ้า ไท่ซ่างหวงนี๋ (ฮ่องเต้หญิงไท่หนิง เป็พระมารดาของฮ่องเต้เทียนเหว่ย และเป็ฮ่องเต้หญิงคนแรกของราชวงศ์ฮั่ว)
“ถวายบังคม ไท่ซ่างหวงนี๋” องค์ชายเล่ยหยางกล่าวพร้อมกับคำนับ
“เ้ามีอะไรก็ว่ามา” ไท่ซ่างหวงนี๋ตรัส (ไท่ซ่างหวงนี๋คือ ฮ่องเต้หญิงผู้สละราชสมบัติอย่างทรงเกียรติ ให้แก่ผู้สืบราชบัลลังก์)
“เสด็จย่า พระองค์ทรงรู้หรือไม่ว่ากระหม่อมไม่ใช่บุรุษผู้มีหยางแท้บริสุทธิ์” องค์ชายเล่ยหยางกล่าวแล้วคุกเข่าลงไป เขาก้มหน้าลงเพราะกลัวว่าพระนางจะไม่ยอมรับ
“ข้ารู้ั้แ่เ้ายังวัยเยาว์แล้ว เ้ากำลังกังวลด้วยเหตุอันใด” ไท่ซ่างหวงนี๋ตรัส
“ดังนั้น…พระองค์รู้แล้วว่ากระหม่อมคือบัณเทาะก์ไม่อาจฝืนใจแต่งงานกับสตรีได้” องค์ชายเล่ยหยางกล่าว
“ใช่ ข้ารู้นานแล้ว” ไท่ซ่างหวงนี๋ตรัส
“เสด็จย่าคิดเห็นอย่างไร ถ้ากระหม่อมจะเป็ฮ่องเต้บัณเฑาะก์” องค์ชายเล่ยหยางกล่าวพร้อมกับเงยหน้าขึ้น
“เ้าจะทำการเช่นไร ก็ตามใจดั่งที่เ้าปรารถนาเถิด บัลลังก์เป็ของเ้าแล้ว” ไท่ซ่างหวงนี๋ตรัส
“เพคะ” องค์ชายเล่ยหยางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
องค์ชายเร่อเล่ยหยาง เสด็จขึ้นครองราชย์ตามพระราชพิธีทุกอย่าง พระองค์ทรงแต่งกายด้วยชุดฮ่องเต้หญิง ใส่ชุดัและสวมเหมี่ยนกวาน ถูกต้องตามพระราชประเพณีทุกประการ ทรงเป็ฮ่องเต้บัณเฑาะก์คนแรกของราชวงศ์ฮั่ว มีพระนามว่า
“จักรพรรดินีฮั่วเล่อหยาง”
“ขอฝ่าา ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี” เหล่าขุนนางกล่าวพร้อมกัน
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้