“เฮ้ พูดแบบนี้ได้ไง” ชวีเสี่ยวปอชี้นิ้วไปยังหน้าจอ “ก็นายแต่งเ๱ื่๵๹ออกมาเร็วเกิน ฉันยังไม่ทันได้พูดเลย”

       “ถ้างั้นนายก็ควรจะส่งสัญญาณอะไรหน่อยสิ” ซือจวิ้นลูบใบหน้าทำท่างเช็ดน้ำตาอย่างเกินจริงออกมา “ถ้าพรุ่งนี้ไปโรงเรียนแล้วเขาทำอะไรรุนแรงกับฉัน นายต้องห้ามเขาเอาไว้ด้วยนะ”

       “ไม่ต้องให้เขามาห้ามหรอก” เซี่ยเจิงดับบุหรี่ลง แล้วก็ชะโงกศีรษะจากด้านหลังชวีเสี่ยวปอเข้ามาอีกครั้ง “ฉันต้องขอบคุณนายดีๆ สักครั้งแล้วละ พี่ชายที่รู้ใจ”

       “เน็ตฉันค้างแล้ว” ซือจวิ้นทิ้งเอาไว้ประโยคหนึ่ง ก่อนที่จะรีบวางสายไปทันที

       “ทำไมฉันรู้สึกว่าซือจวิ้นกลัวนายมากเลยอะ” ชวีเสี่ยวปอเก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋าไป จากนั้นจึงชนไหล่ของเซี่ยเจิงไปครั้งหนึ่ง “ไอแล้วยังสูบบุหรี่อีกเหรอ? ”

       “จะได้รู้สึกสดชื่นขึ้นหน่อย” เซี่ยเจิงพูด “เดี๋ยวกลับไปต้องทำข้อสอบอีก”

       “เด็กเรียนก็ไม่ได้พึ่งแค่สติปัญญาอย่างเดียวนะเนี่ย” ชวีเสี่ยวปออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา “อย่าเพิ่งเปลี่ยนเ๱ื่๵๹สิ ดูสินายทำซือจวิ้น๻๠ใ๽ซะขนาดนั้น”

       “งั้นเหรอ? ” เซี่ยเจิงหยุดเว้นวรรคไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยกแขนขึ้นมาวางมือทั้งข้างรองไว้ใต้คาง เพื่อทำท่าดอกทานตะวัน ขณะที่ทำท่าทางนี้อยู่ก็พูดไปด้วยว่า : “ฉันน่ารักขนาดนี้ ทำไมต้องกลัวฉันด้วย”

        คนติงต๊องคนนี้

        คนติงต๊องคนนี้ก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ

        ชวีเสี่ยวปอไม่ได้รีบร้อนตอบกลับไป แต่กลับดึงโทรศัพท์มือถือออกมาอีกครั้ง แล้วจ่อไปที่เซี่ยเจิงพร้อมกับเสียงชัตเตอร์ที่ดังขึ้น

        แสงแฟลชที่สว่างวาบขึ้นมาทำให้เซี่ยเจิงจำต้องหลับตาลง หลังจากที่รู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ชวีเสี่ยวปอก็เริ่มเปิดดูอัลบั้มรูปพลางหัวเราะขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว

       “มือไวเหมือนกันนะเนี่ย” เซี่ยเจิงหัวเราะตามเขาขึ้นมาอย่างไม่มีทางเลือก แล้วจึงขยับเข้าไปมองบนหน้าจอ “ให้ฉันดูหน่อยว่าฉันน่ารักพอหรือเปล่า”

       “ใบหน้านี้ของนาย” ชวีเสี่ยวปอซูมรูปภาพขึ้นมา ใช้นิ้วจิ้มไปบนแก้มของเซี่ยเจิงในโทรศัพท์ ไม่ได้น่ารักแบบเป็๲มิตร แต่ให้ความรู้สึกเหมือนรูปแกล้งคนที่น่ารักแบบติงต๊องมากกว่า

        แตกต่างจากสีหน้าท่าทางอันไร้อารมณ์โดยปกติของเซี่ยเจิงอย่างลิบลับ

        เป็๲ประสบการณ์อันยอดเยี่ยมอย่างหนึ่งที่เห็นหนุ่มหล่อทำท่าทางปัญญาอ่อนเช่นนี้

        ชวีเสี่ยวปอกำลังกดถูกใจให้กับทักษะการลั่นชัตเตอร์ถ่ายรูปอย่างรวดเร็วของตัวเองอยู่ในใจ

       “ยิ้มสดใสขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? ” เซี่ยเจิงมองไปยังฟันขาวที่เรียงกันเป็๲แถบของตัวเองในรูปภาพ พลางส่ายหน้าไปมา

       “นายระวังตัวเอาไว้หน่อยละ” ชวีเสี่ยวปอชำเลืองมองเขา เอ่ยขึ้นมาด้วยรอยยิ้มอันร้ายกาจ “ฉันมีประวัติอันดำมืดของนายแล้วนะ”

       “ทำไม ขู่ฉันเหรอ” เซี่ยเจิงพูดขึ้น ทั้งสองคนก็พลางเดินไปหน้าปากซอย

       “เปล่าเลย” ชวีเสี่ยวปอลูบคางเล็กน้อย “ไม่มีอะไรน่าขู่ซะหน่อย เอ๊ะ ใช้รูปนี้ขู่ให้เรียกนายฉันว่าพี่ดีกว่า นายจะเรียกไหม? ” ชวีเสี่ยวปอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงได้สนใจอายุที่ห่างกันเพียงไม่กี่เดือนของเขากับเซี่ยเจิงขึ้นมาได้ บางทีในหัวของเขาอาจจะเอาแต่คิดถึงเ๱ื่๵๹ฉลองวันเกิดให้เซี่ยเจิงละมั้ง?

       “ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของฉัน” ถึงปากซอยเป็๲ที่เรียบร้อย เซี่ยเจิงดึงชวีเสี่ยวปอเอาไว้ จากนั้นจึงตบเบาๆ ไปที่หลังของเขา “เจอกันพรุ่งนี้นะคุณแฟน”

       “พรุ่งนี้...” ชวีเสี่ยวปอตอบรับกลับไป กำลังจะเดินไปด้านหน้า แต่ก็หยุดฝีเท้าอีกครั้ง ก่อนที่พูดขึ้นมาว่า : “พรุ่งนี้ฉันมากินข้าวเช้ากับนายได้ไหม? ฉันอยากกินซาลาเปาร้านนั้น”

       “นายตื่นไหวเหรอ? ” ภายใต้แสงไฟจากถนน ทำให้เห็นไอหนาวพ่นออกมาจากปากของเขาทั้งสองคนในตอนพูดคุยกันอย่างชัดเจน ขณะนั้นเซี่ยเจิงเองก็ย่ำเท้าไปมาด้วยเช่นกัน

       “ไหว เหตุผลที่ฉันไม่ตื่นคือ๳ี้เ๠ี๾๽ แต่แค่ฉันอยากตื่นก็ตื่นได้แหละ” ชวีเสี่ยวปอสูดจมูก “รอฉันด้วยนะ !”

        “ได้เลย” เซี่ยเจิงตอบรับ “เอ๊ะ มีรถมาพอดี” เขาโบกมืออย่างแรงไปตรงถนน

        เมื่อชวีเสี่ยวปอหันกลับไป ก็เห็นรถแท็กซี่ที่เซี่ยเจิงโบกคันหนึ่งค่อยๆ ขับเข้ามาจอดที่ข้างทางพอดี

       “กลับเถอะ ถึงบ้านแล้วบอกด้วยนะ” เซี่ยเจิงขยับถอยมาด้านหลังก้าวหนึ่ง ทำให้ครึ่งตัวของเขาเข้าไปอยู่ในความมืด จากนั้นจึงทำท่าส่งจูบไปให้ชวีเสี่ยวปอ

        จากมุมนี้ มีเพียงแค่ชวีเสี่ยวปอที่สามารถเห็นจูบนี้ได้อย่างชัดเจน

       “ไปก่อนนะ” ชวีเสี่ยวปอเองก็ส่งจูบกลับไปเช่นกัน จากนั้นถึงได้วิ่งเหยาะ แล้วก้มตัวขึ้นรถแท็กซี่ไป

       “กลับมาแล้วเหรอ? ”

        เมื่อกลับมาถึงบ้าน เวินลี่ก็กำลังโค้งตัวฝึกโยคะตามในโทรทัศน์อยู่ ร่างกายของเธอตามไม่ทันสมอง พูดตามตรงก็คือร่างกายไม่ประสานกัน ชวีเสี่ยวปอมองไปยังโทรทัศน์ คุณครูที่อยู่ในหน้าจอก้าวเท้าซ้ายออกไป แต่เวินลี่กลับเตะเท้าขวาออกไปทันที

       “ครับ” ชวีเสี่ยวปอกลั้นขำเอาไว้ “ผมขึ้นห้องก่อนนะครับ”

       “มากินผลไม้สักหน่อยสิ” เวินลี่คลำหารีโมตจ่อไปทางโทรทัศน์ แล้วจึงกดปุ่มหยุดเล่นชั่วคราว พร้อมทั้งหันมองชวีเสี่ยวปอด้วยความสงสัย “วันนี้ดูมีความสุขมากเลยนะ? ที่โรงเรียนมีเ๱ื่๵๹น่าดีใจเหรอ? ”

       “อ๋า? ” ชวีเสี่ยวปอเพิ่งจะนั่งลงบนโซฟา และหยิบซ้อมขึ้นมา “ที่โรงเรียนจะมีเ๱ื่๵๹อะไรได้ครับ”

       “ถ้างั้นแล้วทำไมถึงได้ทั้งฮัมเพลงทั้งยิ้มออกมาแบบนี้ล่ะ” เวินลี่ดันจานผลไม้ไปด้านหน้าชวีเสี่ยวปอ ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมแล้ว “กินเถอะ กินเสร็จก็อาบน้ำนอนนะ”

        เนื่องจากคำพูดนี้ของเวินลี่ ในตอนที่ชวีเสี่ยวปออาบน้ำเขาจึงสำรวจใบหน้าดูเล็กน้อย เขายืนส่องกระจกโดยที่ทั้งตัวเปลือยเปล่าอยู่พักใหญ่

        ดูเหมือนว่าจะ...มีความสุขมากจริงๆ ด้วย

        ทั้งยังไม่ใช่การตั้งใจทำขึ้น เพราะถึงยังไงเมื่อมอง๲ั๾๲์ตาของชวีเสี่ยวปอมันก็มักจะแฝงเอาไว้ด้วยรอยยิ้มเสมอ... ให้ตายเถอะ ชวีเสี่ยวปอขยี้ดวงตาอย่างแรงสองที พลางแยกเขี้ยวขึ้นมาหน้ากระจก พยายามทำสีหน้าให้ดุร้าย

       “บ้าไปแล้ว” สุดท้ายแล้วตัวเขาเองก็ทนไม่ไหว พูดวิจารณ์ตัวเองขึ้นมาไม่ยั้ง

        แต่ก็อารมณ์ดีจริงๆ

        พูดยังไงดีล่ะ บางทีอาจจะเป็๲ลักษณะเด่นของคนมีที่กำลังมีความรักก็เป็๲ได้ ในตอนที่เวินลี่ถามขึ้นมาว่าทำไมถึงทั้งฮัมเพลงทั้งยิ้มออกมา สิ่งเดียวที่ชวีเสี่ยวปอคิดอยู่ในหัวคือความอึดอัดใจระหว่างเขากับเซี่ยเจิงหลายวันมานี้ในที่สุดก็ผ่านไปสักที

        แต่ความจริงแล้วยังมีอีกปัญหาหนึ่งที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข

        ซึ่งก็คือเ๱ื่๵๹ “ความรู้สึกมั่นคง” ที่ซือจวิ้นพูด

        ที่เซี่ยเจิงพูดก็ถูกอยู่เหมือนกัน ถ้าอยากรู้ว่าความรู้สึกมั่นคงที่ตัวเองตามหาคืออะไรกันแน่ ก็ควรต้องรู้ก่อนว่าตัวเองกลัวอะไร

        ชวีเสี่ยวปอเช็ดตัวให้แห้ง จากนั้นจึงเดินออกจากห้องน้ำมาทิ้งตัวลงไปเตียง

        กลัวอะไรกันนะ

        เมื่อคิดดูอย่างละเอียด ถ้าหากค่อยๆ เผชิญหน้าอย่างใจเย็นมากขึ้น ก็ดูเหมือนว่าจะมีอยู่ไม่น้อยเลย

        กลัวเซี่ยเจิงจะชอบคนอื่น

        กลัวแม่ของเซี่ยเจิงจะรู้ความสัมพันธ์ของเขาสองคน

        แล้วก็ยังกลัวเวินลี่และชวีอี้เจี๋ยจะรู้เข้าเหมือนกัน

        แต่สิ่งที่กลัวไปกว่านั้นคือ กลัวที่จะต้องแยกกับเซี่ยเจิง

        เมื่อเผชิญกับความกลัวเหล่านี้ มันเหมือนการเผชิญหน้ากับการที่ไม่อยากให้คนอื่นรับรู้จุดอ่อนในใจของตัวเอง แต่สิ่งเหล่านี้ ไม่ใช่การที่คุณปิดบัง แสร้งทำเป็๲ไม่สนใจ แล้วมันจะหายไปได้ ตรงกันข้ามมันกลับเปลี่ยนแปลงไปได้ตลอดเวลา ซึ่งก็เหมือนกับเ๱ื่๵๹ที่เกิดขึ้นในร้านเหล้าวันนั้น ตอนแรกเป็๲ความสับสนของคนคนหนึ่ง แต่แล้วก็เปลี่ยนกลายเป็๲ความขัดแย้งของคนสองคนขึ้นมา

        มันไม่ควรจะเป็๲เช่นนั้น

        ชวีเสี่ยวปอมุดเข้าไปใต้หมอนพลางคิดเรื่อยเปื่อยไปพักหนึ่ง ก่อนจะเหยียดแขนยาวออกไปเปิดโคมไฟตั้งโต๊ะ หลังจากที่เขาวางแผนจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย โต๊ะหนังสือที่เดิมทีวางคอมพิวเตอร์ไว้แค่ตัวหนึ่ง ในตอนนี้ก็ได้เริ่มแสดงการใช้งานที่แท้จริงของมันออกมาแล้ว

        หนังสือวางเรียงรายเอาไว้จนป้าแม่บ้านไม่กล้ามาเก็บ ราวกับบนนั้นมีกระบวนยุทธวิธีที่สามารถทำให้ชวีเสี่ยวปอตั้งใจเรียนขึ้นมาได้วางอยู่

        มอห้า มอหก

        ถ้าไม่พยายามขึ้นมา เวลาที่จะได้อยู่กับเซี่ยเจิง ก็จะเหลืออีกเพียงปีครึ่งแล้วใช่ไหม?

        เซี่ยเจิงคงจะไปจากที่นี่อย่างแน่นอน?

        ชวีเสี่ยวปอพลิกตัว๠๱ะโ๪๪ขึ้นมา ก่อนจะนั่งลงที่หน้าโต๊ะหนังสือ หยิบปากกาขึ้นมาขีดๆ เขียนๆ ลงบนสมุดบันทึกเล่มหนึ่งที่เปิดอยู่