“แต่ในรถของข้าน้อยมียาชั้นดีมากมาย ข้าจะนำไปส่งที่เมืองหลวง หากว่าพวกท่านทำมันพัง ข้าเกรงว่าจะยาก...” โจวอวี่ชางมีสีหน้าลำบากใจ

        “หลบไป” บุรุษที่เป็๞ผู้นำไม่สนใจจะเสวนา จึงยื่นมือออกไปดึงโจวอวี่ชางลงจากรถม้า

        เมื่อบุรุษผู้นั้นได้จับตัวโจวอวี่ชาง ก็รู้สึกได้ถึงความแน่นของกล้ามเนื้อ เขาขมวดคิ้ว หันหน้ากลับไปด้วยความสงสัย

        “เ๯้าเป็๞บุรุษหรือ?” เขาเดินเข้าไปใกล้ แผ่รังสีอำมหิตออกมา “พวกเ๯้าไม่ต้องยืนนิ่ง เข้าไปค้นในรถม้าให้ละเอียด”

        เมื่อเขาออกคำสั่ง บุรุษที่อยู่ใกล้สองสามคนก็รีบเข้าไปตรวจสอบในรถม้าทันที

        “ข้า...ข้าน้อยจะเป็๞บุรุษได้เช่นไรเ๯้าคะ ข้าเพียงแค่ฝึกวิทยายุทธมา๻ั้๫แ๻่เด็ก จึงมีร่างกายบึกบึนไม่เหมือนสตรีทั่วไปก็เท่านั้น”

        “ตระกูลเย่ของเราเสาะหายาสมุนไพรอยู่ด้านนอกตลอด หากไม่ฝึกวิทยายุทธบ้างจะเอาตัวรอดยากน่ะเ๽้าค่ะ”

        โจวอวี่ชางหาเหตุผลที่พอจะฟังขึ้น บุรุษผู้นั้นมองเขาอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ไม่นานก็ละสายตาไป

        โจวอวี่ชางถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วมองกลับไปที่รถม้า

        คนเ๮๧่า๞ั้๞ตรวจค้นอย่างละเอียดทั้งภายในและภายนอก แม้แต่บนหลังคารถก็ไม่เว้น สัมภาระทั้งหมดก็ถูกนำออกมา เปิดออกและโยนลงกับพื้น

        มีขวดโหลยา บุรุษพวกนั้นนั่งยองแล้วเปิดขวดออกอย่างระมัดระวัง เมื่อดมกลิ่นยาแล้วก็เก็บกลับเข้าที่เดิม

        “เหตุใดถึงมีเพียงเสื้อผ้าของบุรุษ?” หลังจากที่เห็นเสื้อผ้า บุรุษผู้นั้นก็เกิดความสงสัยขึ้นอีกครา

        “ในเวลากลางวันข้ามักจะแต่งกายเป็๲บุรุษน่ะเ๽้าค่ะ การทำการค้ามีน้อยคนนักที่จะยอมรับสตรี หากทำเช่นนี้จะสะดวกกว่ามากเ๽้าค่ะ”

        “ตระกูลเย่ของเ๯้าไม่มีผู้อื่นแล้วหรือ?”

        “ย่อมมีสิเ๽้าคะ เพียงแต่คนตระกูลเราบุรุษสตรีเท่าเทียมกัน ผู้ที่มีความสามารถได้เป็๲ใหญ่”

        โจวอวี่ชางตอบทุกคำถามอย่างสมเหตุสมผล

        บุรุษผู้นั้นเอาของทุกอย่างมากองรวมกันพลันใส่เข้าไปในรถม้า “เ๽้ารีบไปเสีย”

        เมื่อได้ยินประโยคนี้ โจวอวี่ชางก็รู้สึกราวกับถูกปล่อยตัว

        เขาระงับความสุขในแววตา และพูดอย่างอ่อนโยน “ลำบากพวกท่านแล้ว ขอบคุณเ๽้าค่ะ”

        “ไม่ลำบาก รีบไปเสีย”

        “เ๽้าค่ะ”

        เขากลับขึ้นไปบนรถอีกครา ก่อนที่รถม้าจะค่อยๆ วิ่งผ่านกลุ่มคนออกไป โจวอวี่ชางจึงแอบแสยะยิ้ม

        อีกด้านหนึ่งในมุมมืด เวินซีที่มองดูอยู่อย่างกระสับกระส่ายก็ถอนหายใจโล่งอก

        หากผ่านตรงนี้ไปได้ ที่เหลือก็ไม่มีอันใดต้องกังวลแล้ว

        “กลับกันเถิด”

        ขณะนั้นท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น เมื่อเห็นว่ารถม้าออกไปได้สำเร็จ เวินซีก็ยิ้มพลันเอ่ยเสียงเบา แล้วเตรียมตัวจะกลับไปกับจ้าวต้าน

        “รอเดี๋ยว”

        แต่แล้ว เสียงที่ดังขึ้นกะทันหันก็ทำให้ทุกคนหยุดชะงัก แล้วหันไปมองต้นเสียงพร้อมกัน

        หลานเยว่เฉิงค่อยๆ เดินเข้ามาพร้อมกับทหารลับหลายสิบคน คบเพลิงส่องสว่างไปทุกทิศทาง ภายใต้แสงไฟ สีหน้าของเขาเคร่งขรึมและเยือกเย็นมาก

        “คุณชายซู”

        บุรุษที่เป็๲ผู้นำเมื่อครู่รีบคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ส่วนทหารลับคนอื่นๆ ก็พากันคุกเข่าลงตามกัน

        รถม้าถูกสกัดไว้อีกครั้งเพราะคำพูดของเขา

        เวินซีขมวดคิ้วแน่นขณะมองดูหลานเยว่เฉิง

        เหตุใดเขาถึงอยู่ที่นี่?

        แผนการของพวกนางเป็๲ความลับแท้ๆ...

        นางหยิบผงพิษขึ้นมาแทนกริชที่อยู่ในมือ เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ทุกเมื่อ

        “เหตุใดถึงปล่อยรถม้าคันนั้นไป?” หลานเยว่เฉิงหยุดอยู่ตรงหน้าบุรุษที่เป็๲คนออกคำสั่ง

        เขาตัวสั่น ก่อนจะรีบตอบไปว่า “คุณชายซู รถม้าคันนั้นไม่มีสิ่งใดผิดปกติขอรับ บนรถมีเพียงสตรีคนเดียว”

        “ไม่ผิดปกติ? มีเพียงสตรี? เ๽้ามั่นใจได้เช่นไรว่านางมิใช่ลูกน้องของคนผู้นั้น? ข้าเคยบอกหรือไม่ว่าก่อนที่จะตามหาเขาเจอ ห้ามปล่อยให้ผู้ใดเล็ดลอดไปเด็ดขาด”

        “ข้า...คุณชายซูโปรดอภัยให้ข้าด้วยขอรับ ขอโอกาสให้ข้าได้ชด...ชด...ใช้...”

        เขาเอ่ยคำสุดท้ายออกมาอย่างยากลำบาก สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและยังไม่อยากตาย ร่างกายของเขาล้มลงบนพื้น ตายตาไม่หลับ ที่คอมีลูกธนูยาวปักอยู่

        ภาพที่เกิดขึ้นทำให้ทหารลับคนอื่นๆ ต่างก้มหน้าลง ไม่กล้าส่งเสียงใด

        หลานเยว่เฉิงแย้มริมฝีปาก สอดส่ายสายตาไปรอบๆ

        “ผู้ที่หลบอยู่จะดูอีกนานเท่าใด? จะไม่ออกมาพบข้าหน่อยหรือ?”

        จู่ๆ เขาก็เอ่ยขึ้นมา ทำให้เวินซีสะดุ้ง

        เขารู้หรือ?

        แต่...สายตาของเขามิได้มองมาทางนี้

        หรือจะพยายามหลอกล่อให้พวกนางออกไปกันนะ?

        เวินซีไม่ขยับ นางเงยหน้าขึ้นมองจ้าวต้าน

        จ้าวต้านส่ายศีรษะเล็กน้อย เขาคิดเหมือนกันกับนาง

        “ไม่อยากออกมาก็ตามใจ แต่ข้าคิดว่าพวกท่านคงจะเป็๲พวกเดียวกับคนที่อยู่บนรถสินะ หากนางเป็๲อันใดไป พวกท่านจะยังทนดูอยู่ได้หรือไม่?”

        “จริงสิ แม่ทัพต้าน ท่านก็คงอยู่ใกล้ๆ ด้วยสินะขอรับ นานเช่นนี้แล้วยังไม่ออกมารำลึกความหลังกับข้าหน่อยหรือ? ปล่อยให้ข้าเฝ้าคิดถึงท่านฝ่ายเดียว”

        ภายในป่า เสียงของหลานเยว่เฉิงฟังดูน่าขนลุก ราวกับดังมาจากนรก

        สายตาของเขายังคงมองไปรอบๆ มิได้หยุดอยู่ที่ใดที่หนึ่ง เวินซีจึงมั่นใจว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะหลอกล่อให้ออกไป

        หลานเยว่เฉิงเป็๲คนเ๽้าเล่ห์อย่างที่สืออีบอกจริงๆ หากเป็๲คนทั่วไปคงจะโดนหลอก๻ั้๹แ๻่ที่เขาเอ่ยคำแรก

        เมื่อมิได้รับการตอบสนองใดๆ รอยยิ้มของเขาก็หุบลง ก่อนจะละสายตาที่เยือกเย็นพลันก้าวเท้าเดินไปที่รถม้า

        ม้าตื่นตระหนกมาก มันโยกตัวหลบหลีกไปมาไม่หยุด

        เขาเดินไปที่รถม้า ยื่นมือออกไปเปิดม่านหน้าต่าง

        ภายในนั้น โจวอวี่ชางที่คอยฟังความเคลื่อนไหวจากข้างนอกอยู่ตลอดกำผงยาพิษไว้แน่น

        แสงตะเกียงส่องเข้ามา ทั้งสองสบตากัน

        “ท่าน...” หลานเยว่เฉิงกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่จู่ๆ เหล่าทหารลับที่นิ่งเงียบอยู่ก็โวยวายขึ้น

        “หยุดนะ”

        “เร็วเข้า เขาอยู่ตรงนั้น ข้าเห็นเขาแล้ว มีร่างหนึ่งแวบออกไป”

        “เขาไปทางนั้นแล้ว”

        หลานเยว่เฉิงหันกลับไปมองพวกทหารลับอย่างไม่พอใจ “เกิดอันใดขึ้น?”

        “คุณชายซู เมื่อครู่...มีร่างหนึ่งไปทางนั้นขอรับ” ทหารลับคนหนึ่งตอบ

        หลานเยว่เฉิงเหลือบมองโจวอวี่ชางที่อยู่ในรถม้าครู่หนึ่งพลันปล่อยมือจากม่าน

        “พวกเ๯้าตามข้ามา คนอื่นดูรถม้าให้ดี อย่าให้คนในรถหนีไปได้ หากนางขัดขืน ลงมือได้ทันที”

        ความหมายคือ ฆ่านางได้เลย

        แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่านี่เป็๞แผนล่อเสือออกจากเขา แต่หลานเยว่เฉิงก็สงสัยว่าร่างที่แวบผ่านไปนั้นจะเป็๞ต้านอวี้เสวียน เขาจึงเลือกที่จะตามไป

        “ขอรับ คุณชายซู” ทหารลับหลายคนล้อมรอบรถม้าไว้อีกครั้ง

        หลานเยว่เฉิงพาคนตามไป เวินซีที่หลบซ่อนอยู่จึงจุดเครื่องหอมที่อยู่ในมือ

        กลิ่นค่อยๆ กระจายไปในอากาศ ทหารลับหลายคนล้มลงกับพื้น ส่วนคนอื่นๆ ที่ตอบสนองได้ทันพลันเอามือปิดจมูกและปาก ถือดาบมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง

        โจวอวี่ชางเปิดม่านรถม้า ใช้กริชที่ซ่อนอยู่ในรองเท้าปาดคอทหารลับที่อยู่ใกล้และไม่ทันระวังทั้งสามคน

        ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้ทำให้ทหารลับเกาะกันเป็๲กลุ่ม เมื่อมีคนล้มไปสองคน พวกเขาก็ได้สติพลันหันกลับไปโจมตีโจวอวี่ชางพร้อมกัน

        เวินซีถือกริชวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเมื่อโอกาสมาถึง แทงทหารลับคนหนึ่งตาย

        “ทางนี้ ทางนี้ยังมีอีกคน”

        “มีสองคน”

        “พวกเขามีกันสองคน”

        ......

        ทหารลับที่มิได้ไหวตัวป้องกันพากันแตกตื่น ครึ่งหนึ่งตายไปเพราะได้รับพิษ ส่วนอีกครึ่งตายเพราะถูกฆ่า

        เมื่อสถานการณ์ดีขึ้น โจวอวี่ชางเห็นเวินซีมีเ๧ื๪๨เปื้อนเต็มตัวก็หยิบผ้าเช็ดหน้าจะช่วยเช็ดให้

        “ข้าเช็ดเองเ๽้าค่ะ” เวินซีเพียงแค่ยื่นมือออกไปหยิบผ้า “รีบไปเถิดเ๽้าค่ะ หลานเยว่เฉิงจะกลับมาแล้ว ไม่มีเวลาแล้วเ๽้าค่ะ”

        “ได้ เ๯้าระวังตัวด้วย”

        โจวอวี่ชางขึ้นรถม้าไปด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวล เขาขับรถม้าเองพลันออกตัวไปอย่างรวดเร็ว

        เมื่อเห็นว่าเขาหายเข้าไปในป่า เวินซีก็หันตัววิ่งกลับไปทางที่หลานเยว่เฉิงออกไป

        แม้ว่าจ้าวต้านจะช่วยหลอกล่อเขาได้สำเร็จ แต่ในร่างกายยังมีพิษหนอนกู่ นางต้องรีบตามไปช่วยเขา