Chapter 16
The truth has been defeated
มือคู่หนึ่งที่เย็นเฉียบสั่นระริกไปมาด้วยความตื่นเต้นหลังรับโทรศัพท์สายหนึ่งเมื่อตอนเก้าโมงเช้า หัวใจอันบอบช้ำสั่นรัวไม่แพ้กัน เขาตื่นเต้นเหลือเกินที่นายตำรวจคนนั้นติดต่อมา เขาว่าจะมาหาวันพรุ่งนี้ที่บ้านเพื่อสอบปากคำเพิ่มเติมคดีของอันย่า มันเป็เวลาที่เขารอมาแสนนาน บางทีความจริงที่เขาเก็บงำเอาไว้มันอาจถูกเฉลยในวันพรุ่งนี้ก็ได้
เขาสงสัยมาตลอดว่าใช่มันหรือเปล่า และในที่สุดก็รู้ความจริงว่ามันนั่นแหละที่ทำแบบนั้นกับอันย่า รักเพียงรักเดียวในชีวิตอันเส็งเคร็งของเขา มันพรากอันย่าไปด้วยฝีมือของมันเอง และมันก็รู้ดีว่าเขารู้ เพราะแบบนี้ความหวาดกลัวที่เคยครอบงำอยู่มันคงจะถูกกำจัดให้พ้นไปเสียที ชีวิตที่ต้องคอยหลบซ่อนอยู่แต่ในบ้านมันก็คงจะสิ้นสุดหากมีใครยื่นมือมาช่วย
เขาพ่นลมหายใจออกเพื่อสงบสติอารมณ์ ชายหนุ่มร่างสูงผอมลุกขึ้นจากโซฟาเดี่ยวตรงไปยังตู้เย็นในครัวเพื่อหาน้ำดื่มแก้อาการคอแห้งผาก แสงไฟจากตู้เย็นเป็เพียงแหล่งแสงเดียวในตอนนี้ท่ามกลางความมืดสลัวของค่ำคืน อันที่จริงเขาเคยเปิดให้มันสว่างโร่ไปทั้งบ้านเพื่อกันไม่ให้มันมาเพ่นพ่านแถวนี้ หากแต่เพื่อนบ้านขอร้องมาว่ามันรบกวน ประกอบกับเงินที่มีอยู่คงไม่พอจะจ่ายค่าไฟตอนสิ้นเดือนแน่ๆ
มือหยาบเอื้อมหยิบขวดน้ำขึ้นดื่ม ภายในตู้นั้นแทบว่างเปล่า เมื่อก่อนตอนอันย่าอยู่มันเคยเต็มไปด้วยอาหารมากมายที่หล่อนคอยสรรหามาให้ ทว่าั้แ่ตายไปก็ไม่เคยมีอะไรดีๆเลย เขาไม่มีเงินและไม่กล้าที่จะออกไปไหนสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะในจดหมายขู่ที่มักส่งมาบ่อยๆจากมันนั้น มันว่าถ้าหากเจอเขาที่ไหน มันพร้อมจะฆ่าเขาได้ทุกเมื่อ ฉะนั้นนอกจากไปทำงานแล้ว เขาไม่เคยจะออกไปไหนเพราะจุดประสงค์อื่นเลย
เขาวางขวดน้ำกลับเข้าที่เดิม ปิดประตูตู้เย็นแล้วก็ต้องถอยหลังกรูดจนติดกับเคาท์เตอร์ครัว ความกลัวพุ่งขึ้นทะลุสุดขีด ใจเต้นจนแทบทะลุออกมานอกอก สองมือปัดป่ายจนแก้วกาแฟหล่นลงพื้นเสียงดังระงม ไม่ใช่เขาคนเดียวที่ยืนอยู่ในบ้าน หากแต่ใครบางคนภายใต้ฮู้ดสีดำบดบังหน้าตากำลังยืนนิ่งอยู่หลังประตูตู้เย็นั้แ่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“แก แกเป็ใคร” เสียงสั่นระริกแหบพร่าเอ่ยถามละล่ำละลักออกไป เขาแอบเปิดลิ้นชักล้วงเอามีดมาแอบไว้ด้านหลังอย่างแเี
“สวัสดีจัสติน”
เสียงเยือกเย็นเอ่ยตอบพร้อมกับค่อยๆเปิดฮู้ดออกอย่างช้าๆ รอยยิ้มแสนน่าขยะแขยงทำเอาคนถูกเรียกตาเบิกโพลง มือสั่นจนต้องกำมีดให้แน่นกว่าเดิม
“มา มาได้ยังไง แกเข้ามาได้ยังไง” จัสตินพยายามถอยหลังแต่โชคร้ายที่เขาไร้ทางหนีเสียแล้ว มันยิ้มเยาะท่ามกลางแสงสลัวเมื่อเห็นว่าอีกคนจนตรอกไม่ต่างจากหมา มันก้าวมาเพียงก้าวเดียวและหยุดนิ่งเมื่อเ้าของบ้านยื่นมือออกมาให้เห็นว่าเขากำลังถืออะไร ความแวววาวสะท้อนแสงของมีดเล่มคมในมือจัสตินโชว์หราให้มันเห็นว่าเขาพร้อมแทงหากมันเข้ามาใกล้เพียงนิดเดียว
“เด็กน้อย เล่นของมีคมแบบนี้ฉันชักจะไม่ปลื้มเท่าไหร่เลยนะ”
“ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้นะ อย่ามาเข้าใกล้ฉัน ไม่งั้นฉันจะโทรเรียกตำรวจเดี๋ยวนี้แหละ” คำพูดตะกุกตะกักที่เอ่ยขู่อย่างโง่เขลาเรียกเสียงหัวเราะอันเย้ยหยันจากมันทันที
“จะเรียกมาทำไมล่ะ ยังไงพรุ่งนี้พวกมันก็ต้องมาหาแกไม่ใช่หรอ”
จัสตินเบิกตากว้างกว่าเดิมพร้อมอ้าปากด้วยความใ มันรู้ได้ยังไงว่าใครจะมา ความกลัวจับขั้วหัวใจยิ่งทวีคูณกว่าเดิม เหงื่อผุดเต็มหน้าผากและโทรมกายจนรู้สึกถึงความเปียกชื้น ทว่ามันย่างสามขุมเข้ามาใกล้เ้าของบ้านอย่างไม่เกรงกลัวขณะที่จัสตินเองไม่ทันตั้งตัว
“มึงจะบอกอะไรกับมัน” มันยื่นหน้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจ แววตาแข็งกร้าวยิ่งกว่าสัตว์ร้ายจ้องมองเหยื่อเขม็งอย่างไม่เกรงกลัวแม้อีกคนจะถือมีด
“ฉันจะบอก จะบอกให้หมดเลยว่าแกฆ่าอันย่า ว่าแกฆ่าศพอื่นที่เหลือด้วย โอ๊ย!”
จัสตินร้องโอดโอยทันทีที่มันจิกเข้าที่เรือนผมเขาเข้าอย่างจัง แววตาของมันดูโกรธเคืองและเดือดดาลเต็มทน เสียงกัดฟันกรอดนั่นทำให้รับรู้ทันทีว่าโทสะในตัวของมันปะทุเดือดเต็มที่
“มึงโง่มากนะไอ้สวะ รู้ตัวบ้างมั้ย กล้าดียังไงจะบอกเื่กูกับตำรวจ มึงคิดว่ามันจะคุ้มกะลาหัวมึงได้หรอไอ้แมงดา” เสียงทุ้มต่ำเล็ดลอดไรฟันนั่นขู่อย่างเอาเป็เอาตาย ชายหนุ่มเ้าของบ้านนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ทำท่าจะยกมีดขึ้นมาทว่าไม่ทันมันหรอก มืออีกข้างต่อยเข้าที่ใบหน้าของจัสตินจนหน้าหัน เสียงมีดหล่นกระทบพร้อมร่างสูงที่ลงไปนอนกองกับพื้นเรียบร้อย
“คิดว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่าที่กุมความลับกู ถ้าแบบนั้นก็ให้ความลับมันตายไปกับตัวมึงด้วยดีมั้ย หรือจะตายไปพร้อมกับเมียมึงดีล่ะ” มันย่อตัวตามลงไป จัสตินรู้สึกถึงกลิ่นคาวคละคลุ้งในปากพร้อมกับความเย็นเฉียบของกระบอกปืนในมือมันที่แก้ม มันไล้มัจจุราชมีเสียงไปมาที่ใบหน้าของเ้าของบ้านพร้อมรอยยิ้มอันแสนน่ากลัว
“โอ๊ย ไอ้ฉิบหายเอ๊ย”
มันละมือกุมที่ขมับทันทีที่แก้วใบเขื่องทุบลงมาอย่างแรง ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายที่จัสตินคว้าเอาได้จากชั้นใต้เคาท์เตอร์ตอนที่มันไม่ทันเห็น ร่างสูงผอมพยายามตะเกียกตะกายหยัดยืนอีกครั้งทว่าไม่ทัน เ้าของบ้านล้มลงไปกองกับพื้นทันทีหลังจากเสียงเพรียกดังสนั่นของมัจจุราชในมือมัน ะุนัดที่สองตามมาเพื่อให้แน่ใจว่าคนกุมความลับจะตายจากไปแน่ๆ ก่อนที่มันจะยันตัวลุกยืนพร้อมกับมือข้างหนึ่งที่ยังกุมาแเอาไว้
สายตาเหยียดหยันมองร่างไร้ิญญาอย่างสมเพชอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบหาทางหนีออกมาเพราะกลัวว่าคนแถวนั้นจะตื่นจากเสียงปืน ทิ้งไว้เพียงชายหนุ่มชะตาขาดที่ตอนนี้คงจะได้ตามไปอยู่กับแฟนสาวเป็ที่เรียบร้อย สุดท้ายแล้วความลับก็ยังคงเป็ความลับต่อไป จะไม่มีใครได้รู้ว่ามันเป็คนทำอย่างแน่นอน เพราะสุดท้ายแล้วแม้ฝ่ามือเปื้อนเืจะถูกหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมามากแค่ไหน ปีศาจร้ายในตัวก็ไม่อาจกลับเข้าไปในที่เดิมของมันได้อีกนับั้แ่มันได้ย่างกรายออกมา
รถตำรวจแล่นอย่างเงียบเชียบใน่สายของวัน แมททิวหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าละแวกบ้านของคนที่นัดหมายเอาไว้ บ้านชั้นเดียวเรียงรายกันดูแล้วแทบคล้ายกันทุกหลัง คงเว้นแต่จุดหมายที่เขาจะไปเท่านั้นที่แตกต่างจากหลังอื่น เพราะสนามหญ้าที่เคยเขียวขจีนั้นกลับดูแห้งกรอบจนกลายเป็สีน้ำตาล ดูก็รู้ว่ามันคงเหี่ยวเฉาไม่ต่างอะไรกับเ้าของบ้านนักหรอก
กระทั่งจอดเทียบหน้าบ้าน นายตำรวจตัวสูงก้าวลงจากรถ แปลกใจเล็กน้อยที่มันดูเงียบผิดปกติ ก็ในเมื่อน้ำเสียงของจัสตินตอนที่เขาโทรไปว่าจะมานั้นดูตื่นเต้นเสียเหลือเกิน แต่ช่างเถอะ สงสัยว่าคงจะยังไม่ตื่นหรืออาบน้ำอยู่ก็เป็ได้ แมททิวก้าวเท้าไปบนพื้น มองดูต้นหญ้าแห้งเหี่ยวแล้วก็ถอนหายใจ นี่แหละนะการสูญเสีย ไม่เพียงพลัดพรากสิ่งสำคัญไปเท่านั้น หากแต่มันพรากเอาชีวิตส่วนหนึ่งของคนที่ยังอยู่ไปด้วยเสมอ
“ยังไม่ตื่นหรือไงกัน”
แมททิวเอ่ยกับตัวเองพลางยกนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา กำมือเคาะที่ประตูไม้สีน้ำตาลเข้มสองสามที กอดอกยืนรอเ้าของบ้านมาเปิด เคาะเท้ากับระเบียงไม้หน้าบ้านไปพลาง ทว่ารู้ตัวอีกทีมันก็นานจนผิดสังเกต นายตำรวจหนุ่มเริ่มสังหรณ์ใจชอบกล ท่าทางดูอยากจะเจอตำรวจขนาดนั้น ทำไมถึงยังลีลากันนะ กำชับแล้วว่าให้ตรงต่อเวลาแล้วนะเนี่ย
“เฮ้จัสติน ฉันมีงานอย่างอื่นอีกนะ เปิดประตูหน่อยสิ” ยื่นหน้าแนบกับประตูก่อนจะเอ่ยออกไปในระดับเสียงที่คิดว่าคนข้างในคงได้ยินแน่นอน ทว่ามีเพียงความว่างเปล่าที่โบกมือตอบรับเท่านั้น แมททิวขมวดคิ้วก่อนจะเคาะประตูไม้อีกครั้ง คราวนี้ระรัวและออกแรงกว่าครั้งที่แล้วเล็กน้อย แต่ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม
“มันทำอะไรของมันอยู่วะ”
น้ำเสียงเริ่มระคนความฉุนเฉียว ตัดสินใจคว้าที่ลูกบิดประตูก็พบว่ามันไม่ได้ล็อคเอาไว้ ความแปลกประหลาดที่เพิ่มพูนขึ้นทำเอาฝ่ายสืบสวนคดีฆาตกรรมแบบเขายิ่งฉงนใจ เจอคดีมานักต่อนักหรือแม้แต่ในซีรีส์ก็เถอะ ไอ้อะไรแบบนี้น่ะมันเริ่มจะกลิ่นไม่ดีแล้วชัดๆ
“พระเ้า ไม่ ไม่ ไม่ แย่แล้ว ตายห่า”
ดวงตาเบิกโพลงสุดขีดทันทีที่เหยียบเข้าในตัวบ้าน หลังจากมองทางโซนรับแขกหน้าทีวีก็พบว่ามันว่างเปล่า แต่ทันทีที่หันมองไปทางห้องครัวนั้น ของเหลวสีแดงที่กองรวมกันพร้อมกับร่างแน่นิ่งก็ทำเอาเขาสบถลั่นออกมาด้วยความใ
“จัสติน จัสติน”
ละล่ำละลักเรียกชื่อเ้าของบ้านที่นอนจมกองเือยู่บนพื้นห้องครัว แมททิวนั่งยองลงใกล้ๆ ยื่นมือไปแตะแล้วก็ขนลุกซู่ เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งแบบนี้แทนที่จะอุ่นนั้น ไม่ต้องเดาก็พอรู้ว่าพยานปากสำคัญที่แอบฝากความหวังไว้ ได้ลาจากโลกนี้ไปอยู่กับแฟนสาวเสียแล้ว
“ฮัลโหลคริส มาที่นี่ด่วน เออที่บ้านจัสติน แดนกับพอลด้วย ด่วน”
นายตำรวจหนุ่มกดตัดสายหลังเรียกกำลังเสริมมาเรียบร้อย ถอนหายใจด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย มันทั้งสงสาร ทั้งแปลกใจรวมกันไปหมด แมททิวรีบลุกขึ้นและสำรวจรอบๆทันทีระหว่างรอคริสและคนอื่นๆ แบบนี้มันเริ่มจะไม่ชอบมาพากลซะแล้วสิ ในเมื่อหมอนี่มาตายเอาแบบนี้ในวันที่นัดจะสอบปากคำเพิ่ม หวังว่าคงจะไม่ใช่แบบที่คิดนะ ให้ตายเถอะ
เสียงถอนหายใจของคนทั้งคู่ดังสลับกันไปมาบนมัสแตงสีดำคันเดิม เป็อีกวันที่เดวิดและเจย์ลีนมาที่โรงไม้เก่าชานเมือง และคงไม่ต้องเดาว่าอะไรเกิดขึ้นในที่ที่แสนเงียบเหงาเช่นนี้ ใช่ ทั้งสองคนไม่เจออะไรเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าร่องรอยที่ใจจดใจจ่อให้คนที่เคยทิ้งมันเอาไว้หวนกลับมาเยือนที่นี่อีกครั้งคงจะเป็ไปได้ยากเสียเหลือเกิน
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” กลับกลายเป็เจย์ลีนเสียแล้วที่ต้องเอ่ยปากปลอบใจยามเห็นคิ้วเรียวของอีกคนขมวดเข้าหากันจนแทบเป็โบ
“ช่างผมเถอะ” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ย ไม่ได้ปัดรำคาญอะไรหรอก เพียงแต่เขาเองก็รู้ดีว่าการรอคอยและระยะเวลาที่เพิ่มขึ้นนั้น มันส่งผลกับคนที่หายไปมากแค่ไหน
ใบหน้ากลมก้มลงถอนหายใจรอบที่ร้อยของวัน ก่อนจะหันออกไปมองสองข้างทางนอกหน้าต่างอีกครา ทำปลอบใจเขาแต่ที่จริงตัวเองก็ว้าวุ่นจนแทบบ้า นึกอีกทีหรือควรจะย้อนกลับไปหาชายแก่เ้าของร้านมือสองกันนะ ชักสงสัยเสียแล้วสิว่าเขาโกหกหรือเปล่า แต่พอมองความเป็จริงแล้วที่โรงไม้นั่นมันก็เคยมีคนเข้าไปอาศัยซุกหัวนอนจริงๆนั่นแหละ ที่ทำได้ดีที่สุดในตอนนี้ก็คงจะต้องเป็การวนเวียนกลับมาที่นี่บ่อยๆ เผื่อว่าวันหนึ่งโชคจะเข้าข้างเสียบ้าง
“เอ่อ คุณต้อง ต้องกลับไปทำงานมั้ย” เดวิดเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเกรงใจที่แปร่งหูเสียเหลือเกิน เจย์ลีนหันขวับเลิกคิ้วมองด้วยความแปลกใจ
“ไม่ครับ มีอะไรหรือเปล่า”
“อยากจะแวะไปที่หนึ่งสักหน่อย คงรบกวนเวลาคุณไม่นาน มันอยู่แถวนี้พอดี” เดวิดเอ่ยตอบขณะที่ยังมองถนนตรงหน้าด้วยความรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อตัดสินใจว่าจะไปเยือนที่ที่หนึ่ง ที่ที่จากมานานเหลือเกิน
“เอาสิ ผมยังไงก็ได้” เมื่ออีกคนไม่ปฏิเสธเขาก็พยักหน้ารับและหักเลี้ยวไปอีกทางทันที
สองข้างทางยังคงแปลกตาเจย์ลีนเช่นเดิม แต่พอจะเดาได้อยู่ว่าเป็แหล่งชุมชนที่มีเพียงบ้านเรือนเรียงรายขนาบสองข้างทาง ขับผ่านตลาดเล็กๆเมื่อกี้ดูแล้วต่างจากตลาดในเมืองชะมัด เจย์ลีนหันมองคนหลังพวงมาลัยที่เงียบไม่พูดอะไรสักคำ ทว่าความจริงแล้วเดวิดใจเต้นแทบทะลุออกนอกอก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ดีๆถึงอยากจะไป บางทีอาจจะเพราะกำลังรู้สึกหลงทางอยู่หรืออะไรก็ตาม ที่แห่งนี้จึงผุดขึ้นมาในหัวแวบแรกทันที
สักพักมัสแตงสีดำคันเก่าก็จอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เจย์ลีนมองดูบ้านสองชั้นหลังขนาดพอดี ทาสีขาวทั้งหลังสลับกับความเป็ไม้นิดหน่อย บวกกับสนามหญ้าขนาดเล็กหน้าบ้านและรถมินิแวนฝุ่นจับคันหนึ่ง มันดูเรียบง่ายแต่ดูแล้วอบอุ่นแปลกๆ ละสายตามองอีกคนแล้วพบว่าเดวิดเองก็มองจ้องตาไม่กะพริบเช่นกัน ยังไม่ทันจะอ้าปากถามให้คลายความสงสัย นายตำรวจหนุ่มก็ดับเครื่องและเปิดประตูลงไปอย่างรวดเร็ว
“อะไรของเขา” ร่างเล็กบ่นอุบอิบแต่ก็ลงตามไปแต่โดยดี
นายตำรวจผิวแทนในเครื่องแบบสีดำก้าวเท้าลงบนแผ่นหินที่ทำหน้าที่เป็ทางเดินขนาดย่อม ใจเต้นระส่ำกว่าเก่าเมื่ออีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงประตูไม้บานใหญ่ที่คุ้นเคยเป็อย่างดี รถยังจอดอยู่แบบนี้คงจะอยู่ในบ้านกันทั้งสองคน ดีแล้วแหละ ครู่เดียวเขาก็หยุดอยู่หน้าประตูเรียบร้อย กลิ่นอายบางอย่างโชยพัดพาความหลังวัยเด็กเข้ามาเต็มเปี่ยม ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆและกดกริ่งทองเหลืองที่ลอกตามความเก่าหนึ่งครั้ง
“เดฟ”
ทันทีที่คนอีกฝากเปิดประตูออกมา หญิงชราวัยเกือบหกสิบปีก็เอ่ยชื่อนายตำรวจหนุ่มแ่เบา หล่อนยิ้มแป้นจนริ้วรอยผุดขึ้นเต็มใบหน้า มันช่างเป็รอยยิ้มที่มีความสุขเหลือเกินในสายตาเจย์ลีน เดวิดยืนนิ่ง มีเพียงยิ้มบางๆบนใบหน้าคมเท่านั้น
“เฮนรี่ มานี่เร็ว เดฟมา ลูกมา” หญิงแก่เอ่ยเสียงสั่นท่าทางดีใจ กวักมือหย็อยๆเรียกใครอีกคนให้รีบมาที่ประตูหน้าบ้าน
“โอ้พระเ้า เดวิดจริงๆด้วย” ชายแก่ที่เมื่อโผล่พ้นประตูออกมาก็ยิ้มกว้างโผเข้ากอดเดวิดพร้อมลูบเรือนผมด้วยความโหยหา เจย์ลีนยืนนิ่งมองดูภาพตรงหน้าแล้วก็อดจะรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
เจย์ลีนเดินตามหลังเดวิดเข้าไปภายในตัวบ้าน ว่าภายนอกรู้สึกถึงความอบอุ่นอวลใจแล้ว ภายในบ้านยิ่งรู้สึกแบบนั้นมากขึ้นกว่าเดิมอีก ชุดโซฟาขนาดเล็กหน้าทีวีเครื่องเก่าที่เปิดค้างไว้ เดาว่าคงกำลังนั่งดูรายการโปรดกันอยู่ กลิ่นหอมโชยมาพอเดาได้ว่าคงเป็ชาร้อนผสมกับดอกไม้ในแจกันทำให้บ้านหลังนี้ปกคลุมไปด้วยความรู้สึกที่เรียกว่าบ้านจริงๆได้อย่างทวีคูณ ชายแก่ที่ชื่อเฮนรี่นั่งลงก่อน ขณะที่หญิงแก่กุลีกุจอเข้าไปในครัวหาเครื่องดื่มมาต้อนรับแขกอย่างไว
เดวิดเองก็รู้สึกประหม่าไม่แพ้เจย์ลีนเลย เขานั่งลงบนโซฟาอย่างกล้าๆกลัวๆ คนตัวเล็กที่ยืนอยู่นั่งลงตามบนโซฟาเดี่ยวอีกตัวที่อยู่เยื้องกัน มองแววตาของชายแก่ที่นั่งฝั่งตรงข้ามกำลังมองเดวิดด้วยความโหยหาแล้วก็เริ่มจะปะติดปะต่อเื่ราวในหัวคร่าวๆได้อย่างไม่ยากเท่าไหร่นัก
“แวะมาแถวนี้ ก็เลย…”
“โตขึ้นเยอะเลยนะลูก” ยังไม่ทันที่นายตำรวจผิวแทนจะเอ่ยจบประโยค คนเป็พ่อพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแ่เบาทันที เฮนรี่จ้องลูกชายคนโตด้วยความรู้สึกคิดถึงเสียจนซ่อนมันไม่อยู่ เดวิดยิ้มและพยักหน้าน้อยๆ
“ดื่มชากันก่อนนะ” คนเป็แม่วางถาดเล็กลงบนโต๊ะไม้ตัวจ้อย ชาร้อนสองแก้วและคุกกี้สามสี่ชิ้นส่งกลิ่นหอมแบบที่เจย์ลีนเดาไว้มีผิด
“ดื่มแบบใส่นมหรือเปล่าจ๊ะพ่อหนุ่ม” หล่อนเอ่ยถามเจย์ลีนด้วยน้ำเสียงใจดีพร้อมรอยยิ้มที่ไม่ทำให้รู้สึกว่าเป็คนนอกในสถานการณ์แบบนี้เลย
“ไม่ครับ ขอบคุณมากนะครับ” เจย์ลีนเอ่ยตอบ เอื้อมมือไปหยิบชาร้อนตรงหน้า เป่าไล่ความร้อนเบาๆและยกขึ้นจิบ
“เป็ยังไงบ้างเดฟ ลมอะไรพัดมาได้ล่ะเนี่ย”
“มาทำธุระแถวนี้ครับ ก็เลยแวะมาหา”
“พ่อกับแม่กำลังคุยถึงอยู่พอดีเลย พ่อเขาพึ่งไปรื้อเจอสเก็ตบอร์ดของลูกที่โรงรถ เอามาอวดแม่ใหญ่เลย”
เสียงหัวเราะของคนเป็พ่อและแม่ดังผสานกัน รอยยิ้มที่ดูแล้วมีความสุขแต่งแต้มบนใบหน้าเหี่ยวย่นนั้นบ่งบอกได้ดีว่าทั้งสองดีใจมากแค่ไหน เดวิดมองภาพนั้นเพียงครู่เดียวก็หันมองไปทางอื่น ส่งยิ้มบางๆแทนคำตอบ มือเย็นเฉียบขัดกับขอบตาที่ร้อนผ่าวเสียเหลือเกิน ถ้าพ่อกับแม่บอกว่าคิดถึง ต้องบอกว่าเขารู้สึกแบบนั้นมากกว่าพันเท่า หากแต่ความรู้สึกบางอย่างในใจนั่นแหละที่ทำให้เขาไม่กล้ามาเหยียบที่นี่อีก นับั้แ่วันนั้น
“แหม คุณก็ไม่แพ้ผมหรอก ชอบเปิดอัลบั้มรูปเก่าๆดูไม่ใช่หรือไงกัน” ชายแก่เอ่ยแซว
บรรยากาศมันสมบูรณ์แบบจนเจย์ลีนเองรู้สึกสะท้อนใจเล็กน้อย ภาพแบบนี้เป็ภาพที่เคยฝันมาตลอดเหมือนกัน พร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัวแบบที่เดวิดได้มี แต่ตัวเองคงไม่มีโอกาสแบบเขาแล้ว คงทำได้เพียงซึมซับความรู้สึกนี้จากครอบครัวคนอื่นแทน คนภายนอกคงไม่ได้คิดว่าเจย์ลีนขาดอะไรสักอย่าง ชีวิตของชายหนุ่มดูสมบูรณ์แบบและเพียบพร้อม แต่ใครเล่าจะรู้ว่ามีเพียงเื่นี้เื่เดียวเท่านั้นแหละที่เขาไม่เคยเติมเต็มมันได้เลย
เมื่อโบกมือลาสองสามีภรรยาคู่นั้นเรียบร้อยก็ขึ้นรถกลับมา เจย์ลีนมารู้ทีหลังว่าเฮนรี่กับมีอาคือพ่อและแม่แท้ๆของเดวิด อันที่จริงแทบไม่ต้องเดาก็พอรู้ว่าต้องใช่ ดีเอ็นเอฟ้องบนใบหน้าเสียขนาดนั้น มวลความสุขที่ลอยเคว้งปกคลุมตลอดเวลาที่อยู่ในบ้านหลังนั้นมันยังคงเจือจางอยู่แม้จะห่างออกมาหลายกิโลเมตรแล้วก็ตาม เจย์ลีนเพียงนั่งฟังสามคนพ่อแม่ลูกถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันเพียงแค่นั้น
“ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ” คำถามของคนข้างๆทำเอาเดวิดหันมอง เพียงครู่หนึ่งก็หันกลับไปมองทางข้างหน้าต่อ
“อยู่ดีๆก็อยากกลับไปเจอน่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม” เขาตอบเสียงเรียบ
“คุณมีเื่ไม่สบายใจหรือเปล่า ก็เลยอาจจะอยากเจอคนที่ไม่ได้เจอมานาน ยิ่งเป็พ่อกับแม่แล้วด้วย” เจย์ลีนทำทีเดา ทว่าเดวิดส่ายหน้า
“ผมมีปมบางอย่างในหัวที่ทำยังไงก็แก้ไม่ออกสักที เลยไม่ได้กลับบ้านมานานแล้ว ั้แ่น้องสาวตาย”
“หมายความว่า…”
“วันที่เดฟน่าตาย น้องโทรหาผมแต่ผมไม่ได้รับเพราะติดประชุม มารู้อีกที ก็กลายเป็ว่าไม่ได้เจอกันอีกแล้วตลอดชีวิต มันเลยทำให้ผมเอาแต่คิดว่าพ่อแม่คงโกรธเกลียดผมมากที่เอาแต่ทำงานจนไม่สนใจคนในครอบครัว ก็เลยไม่กล้ากลับไปสู้หน้าเลยั้แ่วันนั้น”
เจย์ลีนไม่ตอบอะไร น้ำเสียงของเดวิดช่างเ็ปอย่างที่เขาว่าจริงๆ มันเผยออกมาจนคนฟังอย่างเจย์ลีนรับรู้ได้ไม่ยาก มันแสนจะชอกช้ำและเฆี่ยนตีกล่าวโทษตัวเองเหลือเกิน สุ้มเสียงที่สั่นระรัวนั้นก็พอจะทำให้เข้าใจว่าเขาต้องทนทุกข์อยู่กับความรู้สึกผิดแบบนี้มานานแค่ไหน
“พอมาเจอแล้วมันก็เหมือนยกูเาออกจากอกเลย ผมไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะยังดีใจที่เจอผม ไม่คิดว่าเขายังนับผมเป็ลูก มันเหมือนกับปลดล็อกเลยแฮะ” รอยยิ้มที่แสนเศร้าผุดบนใบหน้าคมอย่างชัดเจน เจย์ลีนเอื้อมมือมาแตะไหล่เขาเบาๆ อีกคนพยักหน้ารับรู้ความห่วงใยของอีกคนโดยไม่ต้องพูดอะไรสักคำ
“ไม่มีใครอยากให้เื่ร้ายๆแบบนั้นมันเกิดขึ้นหรอก คุณอย่าโทษตัวเองอีกเลยนะ” เดวิดพยักหน้ารับ เจย์ลีนชักมือกลับและปล่อยให้เขาใช้ความคิดของตัวเองต่อไป นี่คงเป็มุมที่ไม่เคยเห็นในตัวเดวิดมาก่อนละมั้ง เขาอ่อนไหวและอ่อนแอกว่าที่คิด แข็งกระด้างเพียงใดก็ถูกกะเทาะให้บอบบางได้เช่นกัน
“ฮัลโหลครับ” ทว่าความเงียบถูกทำลายด้วยเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของนายตำรวจหนุ่ม เดวิดกะพริบตาถี่หลังจากนิ่งฟังสิ่งที่ปลายสายพูด
“ฉิบหายแล้ว เออ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ ห้านาทีถึง” เจย์ลีนขมวดคิ้วงุนงงกับคำพูด อยู่ดีๆเดวิดก็เร่งความเร็วรถขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว สีหน้าที่เศร้าสร้อยเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็ตึงเครียดแทนเสียแล้ว
“คุณกลับไปก่อนนะ ผมมีประชุมด่วน” เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก็รีบรุดวิ่งเข้าตึกไปอย่างรวดเร็วโดยที่เจย์ลีนไม่ทันจะตอบอะไร ร่างเล็กเกาหัวด้วยความมึนงงเล็กน้อยก่อนจะเดินไปยังรถคันหรูของตัวเองและขับออกไป
“เกิดอะไรขึ้น” คนหน้าตาตื่นที่พึ่งมาถึงรีบเอ่ยถามขณะหอบหายใจเข้าเพราะวิ่งมาั้แ่หน้าลิฟต์
“ก็ตามที่บอกตอนโทรไปนั่นแหละ แต่ตอนนี้รอผลชันสูตรอยู่ ดีนะพอลมันว่างพอดี” แมททิวเอ่ยตอบสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างหนัก
“ตายวันที่จะไปสอบปากคำเนี่ยนะ ไม่บังเอิญไปหรอ”
“เื่นั้นเอาไว้ก่อน แต่ถ้าเจออะไรแบบที่เคยเจอล่ะก็ ฉันว่ามันก้าวนำเราหนึ่งก้าวแล้วนะ” คริสว่า
“แล้วมัน…”
“ห้องประชุม”
ยังไม่ทันที่เดวิดจะเอ่ยจบประโยค พอลก็ผลักประตูกระจกเข้ามาและเอ่ยเสียงเรียบเรียกให้ไปห้องประชุมทันที นายตำรวจทั้งสามรีบลุกจากเก้าอี้และเดินก้าวยาวอย่างรวดเร็วตามไปทันที
“ว่ายังไงบ้างพอล” แมททิวเอ่ยถาม
“เบื้องต้นเสียชีวิตก่อนพบศพไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง น่าจะตายคืนก่อน มีรอยฟกช้ำที่โหนกแก้ม ส่วนสาเหตุการตายมาจากะุสองนัดที่ฝังอยู่ในตัว”
พอลพูดสลับกับมองหน้าคนอื่นในห้องไปด้วย แมททิวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่ต่างจากคนที่เหลืออย่างเดวิดและคริสที่ดูตึงเครียดไม่ต่างกันเลย ด้วยเพราะจัสตินถือเป็พยานอยู่ และการตายของพยานในวันที่นัดสอบปากคำเพิ่มนั้นมันแสนจะพิสดารและไม่ชอบมาพากลอย่างมาก คนเรามีวันให้เลือกตายตั้งเยอะ ทำไมต้องมาถูกยิงในวันนี้ด้วย
“ะุอะไร” เดวิดถาม
“ไม่น่าถามให้เมื่อยปากนะเพื่อน” หมอชันสูตรยิ้มมุมปากกวนประสาทเต็มที่
“อย่าบอกนะว่า” แมททิวยันตัวหลังตรง เบิกตาโพลงทันทีที่ความกลัวในใจมันเริ่มจะแสดงออกมาจากท่าทางของพอลแล้ว
“ใช่ .45ACP เ้าเก่าเ้าเดิมนี่แหละ”
“พระเ้า”
แมททิวอ้าปากค้างไม่ต่างจากคริส ส่วนเดวิดหลับตาพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ อยากจะทึ้งหัวตัวเองให้ซะรู้แล้วรู้รอด นี่มันก็หมายความว่า
“ฆ่าปิดปากหรอ” เดวิดเอ่ยถามในสิ่งที่เขารู้ดีว่าคนที่เหลือจะสงสัยแน่ๆ
“ถูกของเดฟ มีอย่างที่ไหนมาตายวันจะสอบปากคำเพิ่ม แล้ววิถีะุน่ะมันก็ไม่ใช่ยิงตัวตายถูกมั้ยพอล” แมททิวละล่ำละลักอย่างลนลาน
จะไม่ให้ลนลานได้ยังไง ก็ถ้าในเมื่อมันรู้ถึงขนาดว่าจัสตินจะเจอกับแมททิวพรุ่งนี้แล้วบุกมาฆ่า ขอบอกเลยว่ามันต้องติดตามพยานปากเอกในคดีนี้ทุกฝีก้าวแน่ๆ
“แบบนี้มันก็แปลว่าไอ้โรคจิตนั่นมันต้องรู้จักกับจัสตินน่ะสิ” คริสเอ่ยถามหลังจากที่เงียบมานาน
“หรือจัสตินจะรู้วะว่ามันเป็ใคร”
ถ้าแบบนั้นยิ่งแล้วใหญ่ นั่นมันแปลว่าทองคำที่เขาจะได้กอบโกยไขว่คว้ามานั้น มันกลายเป็หินก้อนั์ที่ต้องแบกภาระหนักกว่าเดิม
“เท่ากับว่าเสียพยานปากสำคัญไปแล้วหนึ่งคน”
เดวิดว่าพลางครุ่นคิด ถ้าหากการตายของจัสตินมันไม่ใช่เื่บังเอิญที่จะถูกฆาตกรรมในวันนี้ นั่นมันก็หมายถึงจัสตินต้องรู้อะไรมากกว่าที่เราไม่รู้ จัสตินต้องบังเอิญรู้มาแน่ๆว่าไอ้บ้านั่นมันเป็ใคร
“บ้าเอ๊ย อะไรของมันวะ มันจะก้าวเร็วกว่าเราหนึ่งก้าวได้ยังไง” แมททิวสบถอย่างหัวเสีย
“พรุ่งนี้ฉันจะไปค้นบ้านจัสตินเพิ่ม ต้องติดต่อให้แดนไปช่วยดูอีกแรง เผื่อจะมีอะไรน่าสงสัย” แมททิวว่า คนอื่นที่เหลือพยักหน้าเห็นด้วยตาม
ทั้งสี่คนถอนหายใจออกมาพร้อมเพรียงกัน เท่ากับว่าตอนนี้มันมีเงื่อนปมใหม่ให้ต้องแก้ซะแล้วสิ จัสตินรู้ว่ามันเป็ใครจริงหรือไม่นะ แล้วถ้ารู้จนถึงขนาดว่าโดนฆ่าปิดปากได้ขนาดนี้ มันต้องแปลว่าคนคนนั้นอาจอยู่เพียงใต้จมูกของตำรวจมานานแสนนานมากก็ได้ แล้วใครกันล่ะ ใครกันที่จะทำอะไรโรคจิตแบบนั้นลงไปได้กันนะ
ร่างเล็กผุดลุกขึ้นทันทีหลังจากที่มันหายลับเข้าไปในป่า คราวนี้มันไปพร้อมกับแฟรงค์ มันว่าจะพาแฟรงค์ไปล่าสัตว์ จูเลียนแปลกใจเล็กน้อยที่มันกล้าปล่อยเขาไว้คนเดียวแบบนี้ ก่อนไปมันกำชับว่าอย่าคิดจะหนี ทั้งที่มันเองรู้ดีว่าจูเลียนหนีได้ แต่เหมือนมันก็รู้เหมือนกันว่าจูเลียนคิดอะไรอยู่ในหัว เพราะฉะนั้นตอนนี้ไม่น่าแปลกเท่าไหร่ที่คนเดียวในกระท่อมได้มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องของมันอีกครั้ง
“ขอให้ไม่ล็อกทีเถอะ” พึมพำกับตัวเองอย่างโง่เขลา มีอย่างที่ไหนจะหละหลวมถึงขนาดไม่ล็อกไว้ ในเมื่อปล่อยคนที่พร้อมจะสอดรู้แบบจูเลียนไว้คนเดียว
ทว่า…
ชายหนุ่มตาเบิกกว้างทันทีที่หมุนกลอนประตูเก่ากึกนั่นออกได้อย่างง่ายดาย ใจเต้นระส่ำไม่เป็จังหวะ ออกแรงเพียงน้อยก็ดันมันแง้ม เผยให้เห็นภายในห้องที่พร้อมจะรอให้ค้นอยู่ จูเลียนกำมือแน่น สูดหายใจเข้าลึกเพียงครู่ ไม่รอช้าที่จะผลักบานประตูที่อาจซ่อนความลับอันดำมืดอยู่ทันที
ภาพตรงหน้าในตอนนี้ไม่ต่างจากที่ชะเง้อดูทางหน้าต่างเมื่อวันก่อนเท่าไหร่ หากแต่มันชัดเจนขึ้นอย่างมาก เตียงเหล็กสนิมเขรอะมีฟูกเก่าสีมอวางอยู่ ชั้นไม้เตี้ยๆที่เดาว่าน่าจะประกอบเองวางอยู่อีกมุมห้อง มีเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นพับอยู่อย่างไม่เรียบร้อยนัก กลิ่นบุหรี่ที่เรียกว่าคุ้นเคยไปเสียแล้วอบอวลอยู่ราวกับว่าเ้าของห้องยังคงจับตามองจูเลียนทุกฝีก้าว
คนตัวเล็กก้าวเท้าอย่างรวดเร็วไม่ให้เสียเวลา แอบนึกว่าบางทีมันอาจลองใจเขาก็ได้ อาจจะจับตามองเขาอยู่ที่มุมใดมุมหนึ่งของป่า แต่นั่นไม่อาจหยุดจูเลียนได้ ในเมื่อมันเปิดช่องทางให้เขาเอง เขาก็ต้องใช้จังหวะนี้ให้เป็ประโยชน์
จูเลียนเริ่มที่กองผ้าบนชั้นไม้ก่อน เขารื้อมันดูทีละตัวอย่างแยบยล พลิกดูอย่างระมัดระวังให้มันคงสภาพเดิมมากที่สุด เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นบนหน้าผากด้วยความตื่นเต้น สักพักก็หยุดลงเมื่อไม่พบอะไรเลย มีเพียงเสื้อผ้าเต็มไปด้วยกลิ่นอับของมันเท่านั้น ร่างเล็กยืนนิ่งอย่างใช้ความคิดครู่หนึ่ง ถ้าไม่ใช่ตรงนี้ก็คงจะมีเพียงที่เดียวที่เหลืออยู่คือเตียงนอนนั่นแหละ
มองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง ผ้าห่มผืนบางถูกพับอย่างเรียบร้อยอยู่ปลายที่นอน มองแล้วก็แปลกตาเล็กน้อยที่คนแบบมันจะทำอะไรแบบนั้น แต่ช่างเถอะ จูเลียนไม่ได้มีเวลามาสนใจมันขนาดนั้น เอื้อมมือตลบผ้าห่มขึ้นก็ยังคงพบกับความว่างเปล่า ตัดสินใจยกหมอนใบเก่าขึ้น สิ่งที่พบทำเอาขมวดคิ้ว รูปภาพใบเก่าสีซีดถูกวางอยู่ จูเลียนขยับเข้าไปใกล้และหยิบมันขึ้นมาถือในมือ หญิงสาวหน้าตางดงามส่งยิ้มกลับมา คงจะเป็ใครสักคนที่มันชมชอบ หรือซ้ำร้ายอาจเป็หนึ่งในเหยื่อของมันก็ได้
ทว่าจูเลียนไม่คุ้นเคย เพราะอันที่จริงเขาจำหน้าตาของเหยื่อในคดีนี้ได้พอสมควร ไม่มีใครที่คล้ายคลึงหรือใกล้เคียงกับหญิงในรูปนี่เลย จูเลียนวางรูปภาพและขยับหมอนทับไว้ตามเดิม ถอยออกจากเตียงด้วยความรู้สึกที่กำลังคว้าน้ำเหลว อะไรกันนะ ทั้งห้องของมันจะมีแค่นี้จริงๆหรอ ร่างเล็กยืนครุ่นคิดอีกครั้งที่กลางห้อง ขบคิดอย่างเร่งรีบแข่งกับเวลาจนปวดหัวไปหมด จริงสิ ยังมีอีกที่หนึ่งนี่นา
ไม่รอช้าที่จะเดินกลับไปยังเตียงของมันเช่นเดิม ก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้นและก้มลงไปดูที่ปลายเตียง เพียงเท่านั้นก็ใจเต้นระส่ำและยิ้มกว้างราวกับเด็กน้อยได้ของเล่นไม่มีผิด ท่ามกลางฝุ่นหนาเตอะที่ปกคลุมใต้เตียง สิ่งหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่ราวกับรอให้มีใครมาค้นมันเจอ
จูเลียนนอนราบลงกับพื้น เอื้อมมือไปหยิบมันออกมาอย่างยากลำบากเล็กน้อย เพราะมันอยู่สุดฝาผนังอีกฝั่ง ในที่สุดก็ลากมันออกมาได้สำเร็จ นี่สินะ สิ่งที่พรากของรักของใครสักคนไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
“เป็มันจริงๆสินะ”
พึมพำกับตัวเองขณะพลิกของในมือไปมา ปืนกระบอกพอดีมือที่กำลังถืออยู่มันไม่มีปากจะพูดก็จริง หากแต่ตอนนี้มันได้ะโออกมาเสียงดังสนั่น กู่ร้องบอกความจริงว่ามันนี่แหละคือฆาตกรตัวจริง จูเลียนใจเต้นระส่ำ ในที่สุดก็มั่นใจแบบไม่มีอะไรกังขาอย่างเต็มเปี่ยม เขาอาศัยอยู่กับฆาตกรมาเกือบครึ่งเดือน เป็มันจริงๆ พ่อของแฟรงค์เป็ฆาตกร ปืนกระบอกนี่แหละที่มันใช้ยิงเหยื่อหลายคน เป็มันจริงๆ
ไม่มีอะไรให้สงสัยอีกต่อไป หลักฐานทนโท่แบบนี้เหลือแค่ว่าคนภายนอกจะมาเจอเขาหรือไม่ จะมีใครรับรู้ถึงการมีอยู่ของมันหรือเปล่านะ ตัวเขาเองจะได้อยู่รอดไปจนถึงวันที่มันถูกจับเข้าคุกหรือเปล่า หรืออาจจะตายไปก่อนทันทีที่มันรู้ว่าเขาแอบเข้ามาแบบนี้ จูเลียนดันมันกลับไว้ที่เดิม ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องของมัน กดล็อกประตูไว้ เผื่อว่ามันจะสงสัยว่าทำไมประตูถึงไม่ได้ล็อก
ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าว หัวสมองตีกันเละเทะ เท่านี้มันก็เหลือเพียงแต่บอกให้คนนอกรับรู้ แต่อย่างที่ว่า อยู่ต่อกับหนีไปนั้นแทบจะเป็ตายเท่ากัน มันถือไพ่เหนือกว่าในทุกทุกเื่ ทั้งรู้จักป่านี้ดีกว่า ทั้งฉลาดและดุจะคุมเกมอยู่อย่างแน่ใจ ลำพังแค่ตัวเขาเองคงจะสู้มันไม่ไหว คงจะมีแต่ต้องคิดหาอุบายเท่านั้นว่าทำยังไงถึงจะติดต่อกับคนนอกได้ แม้หนทางจะดูเป็ศูนย์ก็ตาม แต่โอกาสเพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ก็ยังเรียกว่าโอกาส เพราะงั้นตอนนี้ร่างเล็กจึงระดมความคิดอย่างหนักก่อนที่มันจะกลับมา
