เพิ่งเคยเห็นต้วนอวี้ดีใจขนาดนี้ช่างหาดูได้ยาก!
ในความทรงจำั้แ่ท่านแม่จากไปชั่วนิรันดร์แม้แต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของต้วนอวี้ก็ไม่เคยได้เห็นนางรู้สึกปวดใจยิ่งกับอดีตที่ผ่านมา ความเ็าที่มอบให้ผู้เป็น้องชายแท้ๆ กระทั่งบ่าวรับใช้ยังกลั่นแกล้งชี้นำไปในทางที่ผิดต้วนอวี้กลายเป็เด็กขี้กลัวในครานั้นทว่าก็สามารถผ่านพ้นจากเื่เลวร้ายนั้นมาได้
สุดท้ายหากข้าและต้วนอวี้ถูกกำจัดเป็ใครกันที่ได้ประโยชน์?
คำพูดในชาติที่แล้วของต้วนอวี้หรานลอยขึ้นมาดวงตากลมกลับหนักอึ้งค่อยๆ ปิดลงพลางจมลงสู่ภวังค์ทีละน้อยภาพความทรงจำเมื่อกาลก่อนประดังประเด เืสีแดงสดสาดกระจายตรงหน้าชั่วครู่จึงได้สติพลางใช้มือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อจับมือผู้เป็น้องชายไว้แน่น
ต้วนอวี้มีความสุขอย่างบอกไม่ถูกทว่าเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบในมือ จึงเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็พี่สาวใบหน้านั้นซีดขาวไม่มีแม้รอยเืฝาดสายตาที่ลืมขึ้นมาแฝงไปด้วยความเ็าและดุดัน
เขารู้สึกกลัวจึงเขย่าแขนนางอยู่หลายครั้งพลางเอ่ยวาจาด้วยเป็ห่วง “พี่สาวเป็อะไรไปหรือ?”
เสียงต้วนอวี้เรียกว่า ‘พี่สาว’ หาใช่ ‘พี่สาวคนโต’นั่นหมายความว่าในใจของต้วนอวี้มีเพียงพี่สาวที่เกิดจากภรรยาเอกเท่านั้นใช่หรือไม่?
ไป๋หย่วนฮ่าวที่แอบดูอยู่เห็นภาพทั้งหมดรู้สึกโกรธจนเืขึ้นหน้า ต้วนชิงิ!!!เ้ายังจำได้หรือไม่ว่ามีคู่หมายอยู่แล้ว ทำไมยังกล้าไปพูดคุยหัวเราะกับชายคนอื่นไม่กลัวว่าข้าจะล้มเลิกสัญญาแต่งงานหรืออย่างไร?
แน่นอนว่าไป๋หย่วนฮ่าวโกรธจนไม่สนใจว่าตอนนี้เขากับต้วนชิงิเป็เพียงแค่คู่หมายปากเปล่าเท่านั้นไม่เพียงแต่อายุน้อยยังไม่ถึงวัยออกเรือน ทั้งยังไม่ได้เอาวันเดือนปีเกิดไปผูกกันยิ่งไปกว่านั้นเกี้ยวแต่งงานก็ยังไม่เข้าจวน ฉะนั้นยังไม่นับว่าเป็คนของตระกูลไป๋แล้วจะมาล้มเลิกสัญญาได้อย่างไร?
แค่คุยกับคนที่ช่วยเื่การเรียนของน้องชายเท่านั้นคงไม่นับว่าเกินเลย!
แต่ไป๋หย่วนฮ่าวกำลังโกรธจัดไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้นยิ่งเห็นต้วนชิงิมีท่าทีสนิทสนมกับหลิวยวนในใจก็ยิ่งอิจฉาความโกรธเกลียดหลิวยวนและต้วนชิงิทบทวีละม้ายต้นไม้ที่แห้งตายในฤดูใบไม้ร่วงมากมายเหนือพรรณนา
จากสีหน้าปกติเปลี่ยนเป็โกรธจนหน้าตาบิดเบี้ยว!
แต่จะมีใครสนใจเขากันเล่า?
ต้วนอวี้หรานที่หาเขาไม่เจอก็กลับไปแล้ว
ส่วนเยวี่ยหวาก็ไปปล่อยข่าวลือแล้ว
ต้วนชิงิพาต้วนอวี้ไปเที่ยวแล้ว
หลิวยวนก็ตามต้วนอวี้ออกไปด้วย
ในจวนต้วน...แต่ละคนมีเื่และหน้าที่ของแต่ละคน จะมีใครมาคอยสนใจสุขทุกข์ของผู้มาเยือนคนนี้?
ไป๋หย่วนฮ่าวแอบดูอยู่ที่พุ่มไม้ด้วยใบหน้าโกรธเคืองกำมือสองมือเป็หมัดแน่น เห็นเส้นเอ็นบนหลังฝ่ามือปูดโปนจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อเมื่อััความเ็ปจึงคลายมือ พลางผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ
ทุกถ้อยคำทุกวาจาที่ท่านพ่อพูดกับเขาในราตรีนั้นจวบจนบันนี้เมื่อไป๋หย่วนฮ่าวนึกขึ้นมาก็ยังดังวนเวียนอยู่ในหู ‘หย่วนฮ่าว เ้าอายุไม่น้อยแล้วเื่หมั้นหมายเป็แม่เ้าที่เคยคุยกับฮูหยินติงโหรวเมื่อนานมาแล้วเ้าจะต้องทำให้เป็ไปดังสัญญา... ตระกูลไป๋ทุกคนต่างต้องพึ่งเ้าแล้วเมื่อใดที่เ้าแต่งงานกับคุณหนูใหญ่จวนต้วน เ้าถึงจะมีฐานะเหมือนท่านแม่ของเ้า’
ท่านพ่อที่น่าสงสาร...เมื่อภรรยาคนแรกเสียชีวิตไปก็ถูกภรรยาใหม่เข้าจัดการทุกเื่เขาทำได้เพียงส่งลูกชายไปยังจวนต้วนเพื่อแต่งงานกับบุตรสาวคนโตตามที่เคยได้ให้สัญญาเท่านั้นเขาถึงจะมีฐานะกลับมาอีกครั้งดังนั้นการมาจวนต้วนในครั้งนี้เขาจะต้องทำสำเร็จเท่านั้น ล้มเหลวไม่ได้เด็ดขาด!
ไป๋หย่วนฮ่าวตรึกตรองชั่วครู่ก็กลับมาเป็ปกติ!
ได้แต่บอกตัวเองต้วนชิงิแค่คุยกับหลิวยวนเท่านั้น ไม่มีอะไรเกินเลย... จะต้องไม่มีอะไร...
ยิ่งคิดแบบนี้สายตาของเขาปรากฏแต่ภาพรอยยิ้มของต้วนชิงิทว่าหลิวยวนไม่เหมือนกับเด็กหนุ่มคนอื่น นางจะไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลยจริงหรือ? ไหนจะรอยยิ้มนั่นอีกเล่า?
ไป๋หย่วนฮ่าวหลับตาลงพลางคิดแม้เ้าจะยิ้มหวานกับใครก็ตาม แต่ข้าเท่านั้นที่เป็เ้าของ... หาไม่แล้ว...ข้าคงต้องทำลายเ้าเสีย
เขายืนนิ่งมองคนทั้งสามอย่างเงียบเชียบ
…...
ไป๋หย่วนฮ่าวกัดฟันกรอดๆเมื่อเห็นพวกเขาเดินผ่านไปพูดคุยหยอกเย้าหัวเราะ พลันนึกถึงสายตาเ็าไร้ความรู้สึกของนางยามมองเขาเทียบกับหลิวยวนช่างแตกต่างราวฟ้ากับดินหัวใจของเขายิ่งมีแต่ความเกลียดชัง!
หากข้าไม่จัดการสั่งสอนเสียหน่อยก็อย่ามาเรียกข้าว่าไป๋หย่วนฮ่าวต้วนชิงิ!
ทว่าในเวลานี้เองกลับมีเงาหนึ่งจับจ้องไปที่ไป๋หย่วนฮ่าวอยู่ตลอดเวลาเงานั้นมองตามไปยังสายตาของเขาเห็นเพียงกลุ่มคนทั้งสามกำลังเดินออกจากประตูจวนอย่างมีความสุขแท้จริงเงานั้นคือต้วนอวี้หราน!
นางยกยิ้มขึ้นมาอย่างสะใจเมื่อได้เห็นภาพเบื้องหน้า ‘ดูท่าพี่ชายไป๋จะเกลียดต้วนชิงิเสียแล้ว!’ เช่นนั้นโอกาสของนางมาถึงแล้วใช่หรือไม่?นางมองไปยังดวงตายาวเรียวใต้คิ้วเข้มหนาโก่งงามรับกับใบหน้าได้รูปอย่างพอดีของไป๋หย่วนฮ่าวอยู่นานท่านจะต้องเป็ของข้า!เป็ของข้า!... ต้วนอวี้หรานคนเดียวเท่านั้น!เ้าต้องรีบยกเลิกงานแต่งเสียต้วนชิงิหาไม่แล้วข้าจะให้ท่านแม่จัดการกับเ้า
ทั้งสามคนออกจากจวนต้วนด้วยรถม้า
ภายในรถม้าทุกคนนั่งลงปกติทว่าต้วนอวี้กลับนั่งไม่อยู่กับที่ ถามนู้นถามนี่อย่างมีความสุขตลอดเส้นทางถามหลิวยวนทุกเื่ที่สงสัยและหลิวยวนก็ตอบทุกคำถามอย่างชัดเจนด้วยความใจเย็นเช่นกัน
ต้วนชิงิมองภาพตรงหน้ายิ้มน้อยๆไม่เอื้อนเอ่ยวาจา
ที่แท้...การที่นางออกจากจวนในวันนี้ นอกจากมาซื้อของขวัญอวยพรวันเกิดให้ผู้เป็บิดายังมีเื่ที่ค้างคาอยู่ในใจหากคำนวณวันเวลาคงใกล้วันที่หลิวยวนจะได้เจอกับบิดาของเขาแล้วทว่านางไม่แน่ใจว่าเขาหาเจอหรือยังดังนั้นวันนี้นางจึงชวนหลิวยวนออกมาเที่ยวด้วยกัน
นางไม่กล้ายื่นมือเข้าไปช่วยมากนัก ‘การตามหาบิดาเป็เื่ของเขา’ เว้นแต่ตอนที่เขา้าความช่วยเหลือเท่านั้นนางจึงจะยื่นมือ
จริงๆแล้วต้วนชิงิรู้ว่านางนั้นเห็นแก่ตัว แต่ในใต้หล้าจะมีอะไรได้มาง่ายๆโดยไม่ต้องออกแรงบ้างเล่า ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่นางช่วยหลิวยวนเพราะหวังว่าบุตรชายเสนาบดีผู้นี้จะตอบแทนต้วนอวี้ในกาลข้างหน้า
เมื่อไรที่เขาตามหาบิดาพบเขาจะกลายเป็ตัวช่วยที่สำคัญของนางฉะนั้นนางต้องทำให้เงียบที่สุดเพื่อไม่ให้มีใครสงสัยอีกทั้งวันเกิดของต้วนเจิ้งก็ใกล้เข้ามาแล้วนางอยากเลือกของขวัญที่เหมาะสมใช้อวยพรวันเกิดให้ผู้เป็บิดา
เหล่าจางโถวจูงรถม้าเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆเขาเป็บ่าวรับใช้ในจวนที่มีฝีมือมากที่สุดพูดได้ว่าเขาจูงรถม้ามาทั้งชีวิตและไม่ว่างานอะไรที่เขาทำมักจะออกมาดีเสมอสำหรับเขาวันนี้ถือว่าเป็เกียรติอย่างมากที่ได้จูงรถม้าให้กับต้วนชิงิจึงระมัดระวังมากเป็พิเศษ
รถม้าจวนต้วนเก็บเสียงได้ดีแม้ด้านนอกจะมีเสียงดังเอะอะโวยวายแต่หากไม่เปิดหน้าต่างออกด้านในก็จะไม่ได้ยินแม้แต่น้อย
ด้วยความโคลงเคลงของรถม้าทำให้ต้วนชิงิต้องหยุดอ่านหนังสือที่ถือติดมือมาด้วยและเลือกที่จะนั่งดูน้องชายที่แสนวุ่นวาย
