“เพราะว่าถ้าไม่เข้าวงการก็จะไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้เขาไม่มีโอกาสได้คบกับเขา เขาไม่ชอบคนรวย” กู้หลานอันยิ้มอย่างระอา ถ้าหากเลือกได้เขาอยากออกจากวงโคจรที่นำพาเขาเข้าสู่ฝันร้ายไม่มีที่สิ้นสุดนี้แทบแย่แต่เขาไม่มีทางเลือกถึงแม้ชาติที่แล้วเขากับเจาเยี่ยจะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในระยะเวลาสั้นๆแต่ความสนใจทั้งหมดนั้นเจาะจงไปที่ตัวเขาทั้งหมด ดังนั้นหลานอันจึงรู้จักเจาเยี่ยดีถึงแม้เขาจะไม่มีอคติต่อคนรวย แต่เป็เพราะคนพ่อที่มีฐานะร่ำรวยทำให้เขากับแม่เขามีฝันร้ายส่งผลให้เขาฝังใจอยากหนีจากพวกคนรวยั้แ่เด็กชาติที่แล้วที่เขากับเจาเยี่ยคบกันแล้ว ตอนที่หลินเซวียนสารภาพรักกับเจาเยี่ยเพราะถูกกระตุ้นนั้นเขาก็ใช้ข้ออ้างนี้ปฏิเสธหลินเซวียน ใน่เวลานั้นหลานอันเองก็วิตกกังวลกลัวว่าเจาเยี่ยจะสืบรู้ถึงสถานะที่แท้จริงของตัวเอง แต่เพื่อความปลอดภัยของเขาพ่อเขาจึงได้ให้คนเปลี่ยนข้อมูลการเกิดของเขาั้แ่เด็กประกอบกับไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขาอยู่แต่บ้านไม่ได้เจอผู้คนถึงแม้เจาเยี่ยจะตรวจสอบจริงก็คงไม่พบข้อมูลอะไร
“ไม่ชอบคนรวย? พิเศษขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่ใช่ว่าแกล้งแสดงนะตัวเธอเองก็เป็คนรวยนี่ งั้นก็ต้องไม่ชอบตัวเองด้วยสิแบบนี้?” อันนาเหมือนได้เปิดประตูสู่โลกใหม่
“ครับ” กู้หลานอันเสียงเบาลงจมสู่ความทรงจำ แววตาเต็มไปด้วยความเ็ป “เขาก็ไม่ชอบตัวเองครับ่เวลาที่ผมรู้จักเขา เวลาที่เขารู้สึกหดหู่ ก็มักจะถามผมว่า ทำไมเขาไม่ตายไปซะ”
“ช่างเป็คนแปลกประหลาดลูกพูดจนแม่อยากจะเจอเธอแล้ว ลูกรัก ลูกบอกแม่มาตรงๆ ว่าเธอคนนั้นเป็ใครดีกว่าให้แม่ไปสืบแล้วไม่พบอะไร แม่รับประกันจะไม่บอกพ่อเด็ดขาด” อันนายกมือยืนยัน
“ทำไมสืบไม่พบอะไรล่ะครับสืบผิดทางรึเปล่า?” กู้หลานอันหรี่ตาทั้งคู่แวบหนึ่งในดวงตาคิดคำนวณ เขาสูดดมกลิ่นหอมพลางลูบท้องเดินไปทางห้องครัวแล้วพูดว่า “แม่ครับแม่ไม่ต้องไปจ้างบริษัทเอกชนพวกนั้นมาตามสืบนะและไม่ต้องสืบหาจากเพื่อนในวงการด้วย แม่แค่ต้องเข้าเว็บไป่ตู้[1] ค้นหาคำว่า ดาราอายุ 23 ปี ค่าตัวพันล้าน แม่ก็รู้แล้วว่าเป็ใคร”
“จริงเหรอ?” หน้าอันนาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาค้นหา เมื่อเห็นผลการค้นหา ทำหน้าอึ้งแล้วอึ้งอีก ชื่อเจาเยี่ยปรากฏเด่นหราด้านล่างเป็ข้อมูลและรูปถ่ายของเขา
“ไม่มีทางน่า!!” ปากอันนาอ้ากว้างจนสามารถยัดไข่เป็ดเข้าไปได้หนึ่งฟอง กลืนน้ำลายกำโทรศัพท์มือถือวิ่งเข้าห้องครัว ใบหน้าที่สวยงามเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
กู้หลานอันเห็นเธอวิ่งเข้ามาจึงเลื่อนเก้าอี้ตรงหน้าออกก่อนพูดว่า “นั่งสิครับ” แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆแกล้งทำเป็ไม่ได้ใส่ใจหยิบตะเกียบคีบเกี๊ยวซ่าเข้าปากแล้วถามว่า “ค้นเจอแล้วใช่มั้ยครับ? ”
“ค้นน่ะค้นเจอแล้ว แต่ว่าอืม มัน…...” อันนาอยากจะระมัดระวังเื่การใช้คำพูดผลลัพธ์คือกลายเป็อึกๆ อักๆสุดท้ายทำใจนิ่งยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้ากู้หลานอันและพูดออกมาทั้งหมดในลมหายใจเดียว “แต่คนที่ตรงตามคุณสมบัติคือผู้ชายลูกรัก ลูกไม่ได้ชอบผู้ชายใช่ไหม!”
“ไม่ได้ชอบครับ” กู้หลานอันเคี้ยวเกี๊ยวซ่าสองคำแล้วกลืนลงไปอันนารู้สึกโล่งอก กำลังจะพูด ก็ได้ยินกู้หลานอันพูดตอกย้ำเข้ามาในโสตประสาทว่า “แต่อย่างนั้น ผมก็ชอบเขา”
“อะไรนะ!” อันนาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วมองกู้หลานอันด้วยความรู้สึกซับซ้อนแล้วพูดว่า “ลูกรักลูกอย่าเอาเื่แบบนี้มาล้อเล่น ลูกก็รู้ว่าหัวใจแม่ไม่ค่อยดี”
“ผมไม่ได้ล้อเล่น” กู้หลานอันวางตะเกียบลงแล้วลุกขึ้นอย่างไม่ยี่หระเมื่อครู่่ที่ปล่อยให้อันนาสืบค้นนั้นเขากลัวว่าจะเห็นสีหน้าผิดหวังของอันนาเลยตั้งใจหลบออกมาดั่งคำที่ว่าหลบได้่เวลาหนึ่งแต่ไม่สามารถหลบได้ตลอดไปเมื่อเขาตัดสินใจจะเปิดเผยแล้ว ก็ต้องเผชิญหน้ากับมัน “แม่ครับ ผมชอบเจาเยี่ยคนที่ผมพูดถึงตอนคุยกับพ่อและแม่เมื่อกี้ก็คือเขานี่แหละครับ ผมอยากใช้ชีวิตกับเขาอยากถูกเขาขอแต่งงานหรือไม่ก็ขอเขาแต่งงานครับ”
เชิงอรรถ
[1] ไป่ตู้ (ภาษาจีน 百度) เว็บไซต์ค้นหายอดนิยมของจีน คล้ายกับ google
