จุดจบของวายร้ายคือต้องกลายเป็นนายเอกนิยายแฟนฟิก
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
แสงไฟสว่างสาดส่องเข้ามาในดวงตาของไฮยาซินท์จนพร่ามัว เขาได้ยินเสียงประหลาดดังซ่า ๆ ไม่หยุดก่อนที่มันจะดับลงไปหลายวินาทีราวกับโทรทัศน์ที่ถูกปิดเสียง ในวินาทีถัดมาจะเป็เสียงจ้อกแจ้กจอแจของผู้คน เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นยามขยับก้าวเดิน เสียงรองเท้าส้นเข็มที่ดังขึ้นตามจังหวะเยื้องย่าง เสียงจานชามช้อนส้อมยามกระทบกัน
“...แล้วทายาท… อย่างไรบ้างคะ”
“คุณนายลูเซียโน่…”
“คุณนายลูเซียโน่”
“คุณหนูลอเรนโซ่!”
“ครับ?”
จิติญญาที่ล่องลอยอยู่ในอากาศพลันถูกดูดกลืน ไฮยาซินท์กะพริบตาถี่ ๆ อย่างมึนงง ร่างกายรู้สึกได้ถึงเืเนื้อความมีชีวิต ทัศนวิสัยรอบกายแจ่มชัด
เบื้องหน้าของไฮยาซินท์คือหญิงสาวรูปร่างบอบบาง ผิวกายขาวเนียนละเอียดภายใต้ชุดราตรีเปลือยไหล่สีดำ ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางกำลังส่งรอยยิ้มมาให้เขา
เป็รอยยิ้มที่แสดงออกถึงการเย้ยหยัน
“ให้ตาย… แต่งเข้าลูเซียโน่มาหลายปีแล้ว ยังไม่ชินกับนามสกุลอีกหรือคะ”
[ยินดีต้อนรับโฮสต์เข้าสู่แฟนฟิกเื่แรก วังวนเสน่หา แฮชแท็กโอเมก้าเวิร์ส แฮชแท็กมาเฟีย แฮชแท็กนิยายวาย แฮชแท็กสิบแปดบวก]
เสียงระบบ 666 ดังขึ้นในหัวเขาอย่างกระตือรือร้น
[ที่นี่คือโนแมนแลนด์ อดีตเกาะที่รกร้างว่างเปล่าจนมีกลุ่มนายทุนเข้ามาสร้างประเทศแห่งนี้จนกลายเป็หนึ่งในประเทศที่เฟื่องฟูทางเศรษฐกิจ แม้ประเทศนี้จะอ้างตนว่าคือสาธารณรัฐ แต่อย่างไรผู้ที่มีสิทธิ์ลงสมัครเลือกตั้งก็ยังจำกัดแค่เพียงกลุ่มคนเพียงไม่กี่กลุ่ม ปัจจุบันร่างที่ท่านมาอาศัยคือสะใภ้ใหญ่ประจำตระกูลลูเซียโน่ ตระกูลที่เรืองอำนาจมากที่สุดในโนแมนแลนด์ เื้ัที่คอยชักใยผู้นำประเทศอยู่ลับ ๆ นอกจากนี้ในโลกแห่งนี้ยังดำเนินเื่ภายใต้เซตติ้งโอเมก้าเวิร์ส แบ่งเพศมนุษย์ออกเป็สองเพศจากลักษณะภายนอก และเพศรองอีกสามเพศ]
“...” สาธารณรัฐมีสองเพศ สามเพศอะไรนะ…
[ผมรู้ว่าโฮสต์คงไม่มีทางจำได้ ดังนั้นโปรดอ่านคู่มือและทำความเข้าใจก่อนที่ผมจะเล่ารายละเอียดภารกิจของโลกนี้]
พื้นที่ว่างกลางอากาศตรงหน้าไฮยาซินท์ปรากฏหน้าจอใสที่เต็มไปด้วยตัวอักษรยาวเหยียด ไฮยาซินท์หลุบตามองภาพนั้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวในชุดราตรีดำ สายตาของเธอยังคงจับจ้องมองที่เขา บ่งบอกว่าหน้าจอใสนั้นมีตนที่เห็นเพียงคนเดียว
“คุณหนูลอเรนโซ่… ไม่สิ คุณนายลูเซียโน่ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือคะ” หญิงสาวคนนั้นขมวดคิ้วมุ่น
“เื่สำคัญหรือเปล่า?” ท่านจอมมารจ้องมองคนตรงหน้าอย่างนึกรำคาญใจ ในทุกนิยายน้ำเน่ามันจะต้องมีตัวประกอบเช่นนี้ทุกที
“คะ?”
“ถ้าไม่ใช่เื่สำคัญ ฉันขอตัว”
ไฮยาซินท์เตรียมจะก้าวเดินออกไปแล้ว ทว่าวินาทีนั้นกลับรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ ฝ่าเท้าของเขากำลังเหยียบอะไรบางอย่างที่ไม่มั่นคง กำลังขาอ่อนเปลี้ยจนเสียศูนย์ ร่างกายเสียสมดุลฉับพลัน ตัวเอนเซไปด้านหน้าทำท่าจะล้ม
“คุณ…”
แต่ในตอนนั้นเองสาวคู่กรณีคนเดิมก็ขยับตัวมายืนข้างหน้า จึงกลายเป็ว่าไฮยาซินท์ชนเข้ากับหญิงสาวเต็ม ๆ
เพล้ง!
“ว้าย!”
เสียงแก้วไวน์ตกกระแทกกับพื้นดังสนั่นไปทั่วทั้งบริเวณ ดึงดูดทุกสายตาของผู้คนในงานให้หันมามอง ไฮยาซินท์เวลานี้ล้มตัวอยู่ในอ้อมแขนหญิงสาวคนดังกล่าว บริเวณพื้นไม่ใกล้ไม่ไกลมีเศษแก้วและคราบไวน์เปรอะเปื้อนไปทั่วทั้งบริเวณ บางส่วนสาดกระจายมาเปื้อนรองเท้าของหญิงสาวและไฮยาซินท์
“คะ… คุณนายลอเรนโซ่ เหตุใดจึง…” หญิงสาวคนดังกล่าวหน้าแดงแจ๋ ขยับมือทำท่าคล้ายอยากจะผลักไฮยาซินท์ออก แต่กลับไม่กล้าพอจะแตะตัว จวบจนกระทั่งไฮยาซินท์เป็ฝ่ายขยับออกไปยืนตัวตรงเอง เธอจึงได้ส่งเสียงแหว “ทำไมถึงมาชนดิฉันเช่นนี้คะ!”
ไฮยาซินท์ก้มลงมองสภาพร่างกายอันบอบบางของตน จึงเพิ่งได้สำรวจรายละเอียดของร่างนี้
ผมยาวเรียบลื่นสีเงินถึงกลางหลังถูกมัดขึ้นเป็มวย ปล่อยแค่เพียง่ปอยผมให้ตกลงมาระกรอบหน้า ชุดราตรีเกาะอกสีขาว เปิดเผยให้เห็น่คอและหัวไหล่กลมมนขาวเนียน สร้อยเพชรอันเขื่องล้อมรอบทับทิมเม็ดสีแดงสดประดับลำคอ ทุกครั้งยามเมื่อสร้อยนั้นต้องแสงไฟ มันก็จะส่องประกายวิบวับขับเน้น่ลำคอเรียวบางขาวผ่อง หัวไหล่กลมมนและไหปลาร้าให้ดูน่ามองอย่างมาก ชุดราตรีเข้ารูป มองเห็นสัดส่วนเว้าโค้งอันสวยงาม กระโปรงยาวจนคลุมข้อเท้าทว่าฝั่งหนึ่งกลับผ่าข้างยาวลึกจนมาถึงต้นขา ทุกครั้งที่สองเท้าก้าวขยับเดินมันก็จะเปิดเผยท่อนขาเปลือยเปล่า และสุดท้ายรองเท้าส้นเข็มสีเงินขนาดเล็ก นี่คงเป็สาเหตุที่ทำให้ไฮยาซินท์เสียศูนย์ยามก้าวเดิน
“...”
และยังมีความผิดปกติอีกอย่างหนึ่งที่แม้มองไม่เห็นด้วยตา แต่ััได้ด้วยใจ
[อย่างที่บอกว่านี่คือโอเมก้าเวิร์ส อะแฮ่ม! เอาเป็ว่าโฮสต์ควรทำความเข้าใจเกี่ยวกับโลกนี้ก่อน แล้วจากนั้น… โฮสต์ (o[]O!) อย่าจับเป้าตัวเองกลางที่สาธารณะเด็ดขาดนะ!!!]
ระบบ 666 กำลังรีบอธิบายหวังดึงสติโฮสต์ตัวเองให้กลับมา ทว่าตอนนั้นมันก็รู้สึกได้ถึงสายตาของโฮสต์ที่ไปหยุดอยู่บริเวณอวัยวะกลางกาย ฝ่ามือจะขยับเข้าไปใกล้อวัยวะนั้น 666 รีบโวยวายห้ามก่อนที่จะเกิดเื่สยองขวัญได้ทัน
“...” ท่านจอมมารรู้สึกได้ว่าัตัวใหญ่ของตนเวลานี้กลายเป็แค่งูหางกระดิ่ง
[โฮสต์โปรดรักษาภาพลักษณ์ ตอนนี้ท่านคือไฮยาซินท์ ลูเซียโน่ ภรรยาตามกฎหมายของเซฟิรอส ลูเซียโน่ บุตรชายคนโตและยังเป็หนึ่งในทายาทที่มีสิทธิ์อันชอบธรรมในการสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลลูเซียโน่ ตระกูลทรงอิทธิพลอันดับหนึ่งของโนแมนแลนด์ในเวลานี้]
ไฮยาซินท์ยอมกดข่มความรู้สึกที่อยากเช็กของกลางเอาไว้
“ฉันต้องขออภัยสำหรับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น”
แม้แต่ลักษณะการพูดก็คล้ายว่าจะเปลี่ยนไป ระบบ 666 รีบอธิบายอย่างกระตือรือร้นว่านี่เป็แพ็กเกจเสริม สิทธิพิเศษสำหรับไฮยาซินท์โดยเฉพาะเพื่อให้ปรับตัวเข้ากับโลกนี้ได้ง่าย
“ฉันเพียงแค่ถามคุณนายเื่ทายาท จำเป็ที่จะต้องไม่พอใจขนาดปัดแก้วฉันทิ้งเลยหรือคะ!”
หญิงสาวคนดังกล่าวเอ่ยตำหนิเสียงดัง
[หญิงสาวผู้นี้คือเจนีส ไม่มีนามสกุลเนื่องจากเป็ตัวประกอบ เธอคือโอเมก้าอดีตคู่หมายของเซฟิรอส แต่พระรองผู้นี้ชอบพอกับท่านจึงทำให้การหมั้นหมายเป็โมฆะ]
ความทรงจำจากร่างเดิมไหลเข้ามาอย่างเลือนราง ภาพใบหน้าอันคุ้นเคยมากมายหลอมรวมเข้ามาในความทรงจำของเขา
“เป็อะไรหรือเปล่าครับ”
เสียงทุ้มอันคุ้นเคยมีอานุภาพทำให้ไฮยาซินท์ตัวแข็งทื่อ เ้าของเสียงขยับก้าวเข้ามาในฉากละคร และใบหน้านั้นก็ไม่ได้ต่างจากที่ไฮยาซินท์จินตนาการเอาไว้
ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลานุ่มนวล ผมซอยสั้นสีบลอนด์ทองสว่างไสวภายใต้แสงไฟของห้องงานเลี้ยง ดวงตาสีฟ้ากระจ่างใสราวท้องฟ้ากว้างใหญ่
[นี่คือเซฟิรอส ลูเซียโน่ บุตรชายคนโตของผู้เฒ่าลูเซียโน่ รวมถึงยังเป็สามีของคุณ]
กลิ่นอายที่ปกคลุมรอบกายนั้นดูแปลกประหลาด ทว่าอย่างไรนี่ก็คือใบหน้าของเซฟิรอส มารโทสะ มือขวาคนสนิทที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับไฮยาซินท์มานับหลายร้อยปี
“ภรรยาของคุณชายน่ะสิคะ อยู่ดี ๆ ก็โมโหขึ้นเสียงใส่ดิฉัน แล้วจากนั้นก็มาปัดแก้วในมือดิฉันตกแตกเช่นนี้”
“ภรรยาของผมทำเื่ขายหน้าเสียแล้ว” เซฟิรอสกล่าวกับหญิงสาวชุดดำอย่างสุภาพนุ่มนวล
แล้วเมื่อหันมาสบตากับไฮยาซินท์ ใบหน้าก็ถูกฉาบด้วยความเ็า
“ยาเซีย” เสียงที่เคยกล่าวกับผู้อื่นนุ่มนวล พลันแข็งกระด้างเมื่อเรียกชื่อเขา “ขอโทษคุณหนูรอสซีเสีย”
[โอ้วใช่! ผู้หญิงคนนี้นามสกุลรอสซี เจนีส รอสซี!] ระบบ 666 กล่าวสิ่งที่ไม่ได้มีประโยชน์ต่อไฮยาซินท์ขึ้นมา
“แค่ขอโทษมันไม่เพียงพอหรอกค่ะ! รองเท้าไพลินคู่นี้คุณพ่อสั่งออกแบบให้ดิฉันโดยเฉพาะเพื่องานนี้” เจนีสหลุบตามองรองเท้าแก้วที่บริเวณสายรัดบนฝ่าเท้าตกแต่งด้วยไพลินสีน้ำเงินที่เวลานี้ถูกไวน์แดงเปรอะเปื้อนจนบางส่วนกลายเป็คราบ “ถ้าไม่รีบเช็ดตอนนี้คงเป็คราบยากจะกำจัดออก”
เซฟิรอสหันไปทางบริกรผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ทำท่าพยัก
พเยิดเป็สัญญาณ
“เหตุใดจึงต้องให้บริกรที่ไร้ความผิดเป็คนเช็ดด้วยคะ” เจนีสรีบแหวขึ้น สะบัดหน้าทำท่าเกี่ยงงอน “นั่นสินะ เป็คนของลูเซียโน่แล้ว หลังจากนี้คงไม่เคยกระทำการใดผิด”
เสียงฮือฮาของเหล่าฝูงชนที่กำลังรับชมเหตุการณ์ดังขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย ไม่ว่าใครก็ล้วนเข้าใจเจตนานั้นออก
เซฟิรอสถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ยาเซียช่วยคุณรอสซีจัดการรองเท้าด้วย”
ความหมายโดยนัยคือให้เขาจัดการลงไปเช็ดรองเท้าให้หญิงผู้นี้
โอหัง! เพราะตายไปนอนจนสมองถูกหนอนแทะจนเปื่อยหมดแล้วสินะ ถึงได้หลงลืมที่ต่ำที่สูง ตัวบัดซบนี่คงอยากตายซ้ำสองมากใช่มั้ย
ดวงตาสีแดงก่ำเกิดเป็ประกายวาวโรจน์ ภายในอกร้อนผ่าว เล็บจิกทึ้งเข้าไปในฝ่ามือ ขณะกำลังรวบรวมพลัง คิดอยากสั่งสอนลูกน้องสารเลวผู้นี้ ระบบ 666 ก็ขัดขึ้นมาก่อน
[ท่านจอมมารใจเย็นก่อน นี่คือโลกของแฟนฟิกชั่นที่ผ่านจินตนาการของผู้เขียนมา ลูกน้องของท่านในโลกนี้ได้รับบทบาทผัวชั่วที่ข่มเหงไฮยาซินท์ ดังนั้น…] ระบบ666 อธิบายอย่างกระอักกระอ่วนใจ [โลกนี้มีการใช้พลังอำนาจในการกดข่ม ทว่ามันไม่ใช่พลังอย่างที่โลกของท่านเคยมี ดังนั้นที่นี่จึงไม่สามารถใช้พลังเดิมได้ครับท่านจอมมาร]
[สาเหตุที่เธอกล้ามาหาเื่คุณที่เป็ถึงสะใภ้ลูเซียโน่ เพราะข่าวซุบซิบเื่ความสัมพันธ์อันระหองระแหงของคุณกับสามี แถมตอนนี้สถานะตระกูลเดิมของคุณก็ไม่ได้ดี]
“ยาเซีย” เซฟิรอสเรียกชื่อเขาซ้ำ ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นจ้องลึกเข้ามาในดวงตา กลิ่นอายบางอย่างแผ่เข้ามาปกคลุมบรรยากาศ เกิดความรู้สึกบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก นับั้แ่ใช้ชีวิตเนิ่นนานร้อยปีนี่เป็ครั้งแรกที่สัญชาตญาณกำลังบ่งบอกให้เขายอมศิโรราบใต้อาณัติใครคนหนึ่ง
ท่ามกลางความรู้สึกที่ขมุกขมัวราวกับกำลังบีบคั้นเขาให้ตาย พลันอากาศก็มีกลิ่นหอมสดชื่นเข้ามาแทนที่ ภายใต้สถานที่อันร้อนระอุถูกแช่แข็งให้เย็นเยียบด้วยธารน้ำแข็ง กลิ่นหอมสดชื่นของป่าไม้ฤดูหนาว อานุภาพของมันสามารถปัดเป่าความรู้สึกหนักอึ้งในใจเขาไปจนหมดสิ้น
ราวกับวินาทีนั้นไฮยาซินท์กำลังถูกใครสักคนกอบกุมมืออย่างอ่อนโยน พาเขาเข้าสู่ดินแดนน้ำแข็งอันแสนเงียบสงบ
“เกิดเื่อะไรขึ้นหรือเปล่าครับ”
สุ้มเสียงทุ้มต่ำ เสียงฝีเท้ามั่นคง และบรรยากาศนุ่มนวลปลอดโปร่ง ท่ามกลางผู้คนมากมาย อีกฝ่ายกลับปรากฏตัวขึ้น โดดเด่นราวกับเป็หนึ่งเดียวของโลกใบนี้
[ดีเลียน ลูเซียโน่ บุตรชายคนเล็กที่เกิดจากภรรยาซึ่งเป็สาวใช้ของตระกูลลูเซียโน่ ทว่าแม้จะเป็ลูกนอกสมรส แต่เพชรก็ไม่เคยอับแสง เพศรองอินิกม่าที่เพิ่งเผยออกมาเมื่อห้าปีก่อน ทำให้เ้าตัวปีนป่ายขึ้นมามีสถานะทัดเทียมกับพี่ชายคนโต กลายเป็อีกหนึ่งทายาทที่มีสิทธิ์ตระกูลลูเซียโน่]
ั์ตาสีอำพันวิบวับต้องแสงเบนมาสบตากับเขา รอยยิ้มเบาบางถูกจุดขึ้นที่ใบหน้าหล่อเหลา
“พี่สะใภ้”
[ตัวเอกฝ่ายรุก ผู้ถือไพ่แห่งโชคชะตาของโลกใบนี้]
นี่คือใบหน้าที่ไฮยาซินท์ย่อมคุ้นเคยเป็อย่างดี ชายผู้ใช้ดาบสังหารความชั่วช้า
ชายที่ฆ่าเขา
เฮลิออส…
ไฮยาซินท์ไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่าอินิกม่า ทว่าท่านจอมมารที่เติบโตมาในธานาทอส ดินแดนที่แบ่งแยกลำดับชนชั้นด้วยเชื้อสายต้นกำเนิด ตอนนี้ย่อมจินตนาการออกถึงความยิ่งใหญ่ของสิ่งที่เรียกว่าอินิกม่า
หากที่แห่งนี้คือฝูงหมาป่าขนาดใหญ่ ดีเลียนคงมีสถานะเป็าาจ่าฝูง
เจนีสแสดงอาการเกรงอกเกรงใจเซฟิรอสอยู่บ้าง แต่เมื่อเทียบกับดีเลียน ขณะเล่าเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอมีท่าทีลุกลี้ลุกลนราวกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง
“ในเมื่อสร้างเื่เองก็ต้องรับผิดชอบด้วยตนเอง หากปล่อยไปคนคงคิดว่าลูเซียโน่มีใจลำเอียง” เซฟิรอสกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ มองสบตาดีเลียนด้วยท่าทีนิ่งสงบ ไม่ได้แสดงท่าทีหวั่นเกรงต่อหน้าจ่าฝูงผู้นี้
ไอ้เด็กเวร…
ท่านจอมมารเกิดและเติบโตขึ้นมาด้วยสถานะเหนือผู้คน ศักดิ์ศรีสูงส่งเสียดฟ้า หากต้องมาคุกเข่าแก่มนุษย์ทั่วไปเช่นนี้ คาดว่าบิดามารดาคงได้ลุกจากหลุมขึ้นมาบีบคอเป็แน่
[เซฟิรอสและดีเลียนเป็ศัตรูคู่อาฆาตอย่างแท้จริง โฮสต์สามารถใช้ประโยชน์จากตรงนี้ได้]
“ยาเซีย”
เซฟิรอสเรียกย้ำเมื่อเห็นภรรยาของตนเอาแต่นิ่งเฉย
ไฮยาซินท์กำลังคิดหาทางแก้ไขสถานการณ์ตอนนี้อย่างเร่งด่วน แล้วในตอนนั้นจู่ ๆ ก็พลันรู้สึกราวกับมีบางอย่างกระแทกเข้าที่หลังจนเขาแทบหน้าคะมำ!
ในจังหวะที่เกือบจะล้มลง ตนก็ถูกใครสักคนประคองตัวรั้งไว้ กลิ่นหอมสดชื่นของฤดูหนาวปกคลุมรอบกาย
“พี่สะใภ้ ขาเจ็บงั้นหรือครับ” เสียงของผู้กล้ากำลังกระซิบแ่เบาที่ข้างหูของเขา ฝ่ามืออันอบอุ่นบีบแน่นที่ต้นแขนทั้งสองข้าง
ไฮยาซินท์หันไปมองอีกฝ่าย การกระแทกเมื่อครู่เกิดจากชายคนนี้ชัด ๆ
[ท่านจอมมารนี่เป็โอกาสของเรา ในโลกนี้ท่านไม่สามารถใช้กำลังและอำนาจกดข่มผู้อื่นได้เหมือนก่อนแล้วนะ!]
ไฮยาซินท์ถอนหายใจ แกล้งหลุบตาต่ำจ้องมองเท้าของตน ขณะเม้มริมฝีปากคล้ายกดข่มความเ็ป
“ฉันข้อเท้าแพลง คงเป็ตอนที่คุณรอสซีก้าวมาขวางหน้าเลยต้องหยุดกะทันหันจนเสียศูนย์”
“หาเก้าอี้ให้พี่สะใภ้หน่อยครับ” ดีเลียนหันไปเอ่ยบอกบริกรคนหนึ่งด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “าเ็แบบนี้จะให้ภรรยาลงไปนั่งเช็ดเท้าคนอื่นคงใจร้ายน่าดู พี่ชายช่วยทำแทนพี่สะใภ้ได้มั้ยครับ”
สิ้นคำนั้นก็แทบจะได้เห็นเส้นเืที่ปูดโปนผุดขึ้นมาบนหน้าผากเซฟิรอส ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าของดีเลียนราวกับจะกินเืกินเนื้อ
“ขอบคุณน้องสามี แต่อย่างไรนี่ก็เป็สิ่งที่ต้องชดเชยให้
คุณรอสซี สามีภรรยาเหมือนคนเดียวกัน หากปล่อยเื่นี้ให้คุณรอสซีขุ่นเคืองใจก็คงส่งผลต่อภาพลักษณ์สามี”
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้นเบา ๆ ในลำคอ ไพเราะราวกับกระดิ่งยามต้องลม ผู้กล้าในโลกแห่งนี้ช่างแตกต่างจากภาพสุดท้ายในความทรงจำก่อนตายของไฮยาซินท์
“พี่สะใภ้ช่างมีจิตใจงดงาม สามีภรรยาก็เหมือนคนเดียวกัน แบบนี้พี่ชายช่วยทำตัวเป็สามีที่ดี ชดเชยให้คุณรอสซีแทนพี่สะใภ้ได้มั้ยครับ”
มองเพียงแค่ภาพดูเหมือนเป็การปะทะคารมกันเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของสองพี่น้อง ทว่าเหล่าผู้อยู่ในเหตุการณ์ล้วนรู้ดี ตอนนี้ฟีโรโมนของหนึ่งอัลฟ่าชั้นสูงและหนึ่งอินิกม่ากำลังฟุ้งกระจาย แผ่ซ่าน แย่งชิงอาณาเขตกันอย่างเอาเป็เอาตาย
ฝูงชนรอบ ๆ ต่างเริ่มตัวสั่น พวกเขาอยากมุดเข้าไปหลบใต้โต๊ะด้วยความหวาดกลัว ซ่อนตัวตนจากนักล่าสองตนไม่ให้มองเห็นพวกเขา และหลงเข้าใจผิดว่าจะตั้งตัวเป็ศัตรู
ส่วนไฮยาซินท์แม้ไม่ได้มีอาการหนักเท่าคนอื่นเพราะยืนอยู่ใกล้ดีเลียนจนฟีโรโมนของอีกหนึ่งอัลฟ่าไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังเข้มข้นจนรู้สึกไม่สบายตัวนัก
“มะ…”
เจนีสเห็นว่าเป็เื่ใหญ่เกินกว่าที่ตนคาดไว้จึงตั้งใจจะเอ่ยบอกว่าไม่เป็ไรด้วยเสียงสั่น ๆ
[ตัวละครสำคัญอีกหนึ่งของโลกนี้โผล่มาแล้วครับ เ้าตระกูลลูเซียโน่รวมถึงยังเป็ผู้มีอำนาจกำหนดฟ้าฝนของโนแมนแลนด์] ระบบที่เงียบมาสักพักได้แนะนำถึงตัวละครถัดไป
เสียงล้อเสียดสีกับพื้นพรม ผู้คนที่ยืนมุงดูเหตุการณ์รื่นรมย์ พร้อมใจกันหลบเพื่อเปิดทางให้าาผู้นั่งอยู่บนรถเข็นได้เข้ามาสู่ใจกลางฉากละคร
[ไทเนีย ลูเซียโน่]
“แค่ทำน้ำหกเล็ก ๆ น้อย ๆ ถึงขนาดต้องให้ลูเซียโน่ก้มลงไปเช็ด ดูท่าไพลินเพียงไม่กี่เม็ดของรอสซีมีค่าสูงกว่าศักดิ์ศรีของลูเซียโน่กระมัง”
“ท่านเ้าตระกูลลูเซียโน่” เจนีสหน้าซีดเผือด รีบก้มหน้าหลบเลี่ยงสายตา เพิ่งตระหนักได้ว่าตนเองเล่นจนเกินควรเสียแล้ว “นะ… นี่เป็เพียงแค่การล้อเล่นตามประสาเพื่อนเท่านั้น ไม่ได้เป็อย่างที่ท่านคิดค่ะ”
“คุณพ่อ”
“คุณพ่อ”
สองพี่น้องลูเซียโน่ที่ฟาดฟันกันด้วยจิตสังหารอย่างเอาเป็เอาตายรีบกลับไปรักษาท่าทีสงบเสงี่ยม ก้มศีรษะลงเล็กน้อย ฝ่ามือกอบกุมประสานกัน ไฮยาซินท์ถูกระบบกล่าวเร่งให้ทำตาม จึงต้องทำอย่างอดไม่ได้
“ยาเซียก็ได้รับบทเรียนในวันนี้แล้วใช่มั้ย คราวหลังอย่าซุ่มซ่ามด้วยเื่ไม่เป็เื่อีก”
ไฮยาซินท์ตอบรับอย่างแ่เบา โทนเสียงนั้นแม้จะแหบพร่าจากความชราภาพทว่าก็ฟังดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ไฮยาซินท์แอบลอบมองใบหน้าของชายผู้ได้ชื่อว่ากำหนดคลื่นลมของประเทศนี้ แล้วก็ต้องชะงักไปเล็กน้อย อีกฝ่ายมีเค้าโครงหน้าที่เหมือนผู้กล้าอย่างมาก
แม้จะบอกว่าเพราะเป็พ่อลูกกัน แต่ไฮยาซินท์กลับไม่สามารถเห็นเค้าโครงใบหน้าของเซฟิรอสได้เลย
ไม่ใช่สิ… นี่มันหน้าของผู้กล้าเลย เพียงแค่เติมรอยเหี่ยวย่นกับย้อมผมเทาเล็กน้อย
[พอดีคนเขียนี้เีหาเรฟใบหน้าแล้ว ตอนแปะรูปภาพประกอบอิมเมจตัวละครไทเนีย ลูเซียโน่ จึงเลือกใช้รูปผู้กล้าเอามาเข้าโปรแกรมแต่งรูปปรับเป็คนแก่แทน]
“...”
พายุถูกสงบได้ด้วยอำนาจของเ้าตระกูลจริง ๆ อีกฝ่ายปรากฏตัวเพียงไม่ถึงสิบนาทีแล้วจากไป เหล่าฝูงชนที่มุงดูละครรีบร้อนพากันสลายตัวกลับเข้าไปอยู่ในโลกตัวเอง เจนีสก็รีบก้าวหนีออกไปด้วยใบหน้าซีดเผือดเช่นกัน ส่วนเซฟิรอส ผู้รับบทสามีตัวดีของไฮยาซินท์หายตัวไปอย่างลึกลับเรียบร้อย เหลือเพียงดีเลียนที่ยังคงยืนข้าง ๆ
“แล้วพี่สะใภ้ไม่ได้าเ็ตรงไหนเพิ่มเติมใช่มั้ยครับ”
น้องสามีผู้นี้ยังคงมีน้ำใจเอ่ยถามไถ่ด้วยความเป็ห่วง ั์ตาสีทองอำพันกวาดมองไปทั่วทั้งร่างของไฮยาซินท์เพื่อสำรวจ
“ขอบคุณน้องสามี พี่สะใภ้ไม่ได้เป็อะไรมากแล้ว” ไฮยาซินท์มองสบดวงตาสีอำพันคู่นั้น กวาดสายตาไล่มองรายละเอียดบนใบหน้าคมคายอย่างถี่ถ้วน
ช่างเป็ใบหน้าที่ราวกับถอดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน แต่แววตากลับแตกต่างกันได้อย่างน่าประหลาด
ดีเลียนไม่ได้เสหลบคนที่สำรวจใบหน้าของตนอย่างโจ่งแจ้ง ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ ส่งมาให้
“ครั้งนี้เป็ครั้งแรกเลยที่พี่สะใภ้ยอมสบตาผม”
“งั้นหรือ”
“พี่สะใภ้เคยกล่าวว่าดวงตาของผมราวกับงู จึงไม่อยากมองมันเท่าไรนัก”
ไฮยาซินท์ดึงสายตากลับมา แม้จะบุคลิกไม่เหมือนกันสักเท่าใด ตนก็ไม่อยากมองหน้าอีกฝ่ายให้คิดถึงเื่ในวันวานนัก
“นั่นคงเป็คำชม”
“...”
“เพราะตาของงูมันสวยราวกับอัญมณี”
ดีเลียนจ้องมองแผ่นหลังของคนที่จากไป รอยยิ้มกว้างค่อย ๆ ปรากฏบนใบหน้าอย่างไม่อาจควบคุมได้ ฝ่ามือยกขึ้นจับแผ่นอก ััได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นไม่เป็ส่ำ
เขามาแล้ว
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
