หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
18ปีผ่านไป
“องค์หญิง องค์หญิงเ้าขาอย่าวิ่งเ้าค่ะเดี๋ยวจะล้มลงไปแข้งขาเป็รอย ไม่สวยนะเ้าค่ะ”
ร่างบางระหงในอาภรณ์สีแดงสดตัดกับใบหน้าสว่างใสงดงาม ผิวขาวราวกับปุยนุ่นแต่ริมฝีปากกับมีสีแดงระเรื่อไม่ได้แต่งแต้ม คิ้วคมรับกับดวงตากลมเหมือนกำลังสงสัยใคร่รู้จมูกรั้นเชิดหยิ่ง เป็ใบหน้าของลี่หลันเล่อทว่านางกับน่าเอ็นดูยิ่งนักยังอ่อนโตโลกและไร้เดียงสา
“ข้าแค่อยากเห็นคนของแคว้นหานที่ยิ่งใหญ่ฮ่องเต้แคว้นหานมาถึงนี่ เ้าไม่ตื่นเต้นหรือไร”
ร่างสูงชะลูดกอดกระบี่ ยิ้มอ่อนโยนตรงหน้าก่อนจะยกมือขวางร่างบางที่วิ่งมาหยุดนิ่งกอดที่จะถึงอ้อมแขนแข็งแรงนั้น
“ซือฟุ ท่านมาขวางข้าทำไม คนจากแคว้นหานข้าอยากเห็นว่าจะมีใบหน้าเหมือนอาจารย์ไหม”
“เหมือนข้า องค์หญิงชอบหรือไม่”
ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ จ้องตาใสของอีกคน
“ชอบซี้ ชอบมากเลยทีเดียว ซือฟุเราไปดูพวกเขากัน”
คว้ามือของอีกคนวิ่งลิ่วไปยัง ท้องพระโรง
“หลันเล่อ องค์หญิงรองมานี่”
หันซ้ายหันขาวยืนบิดไปบิดมาเมื่อพระสนมของบิดา เอ่ยปากทักด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“หลันเล่อถวายพระพรเสด็จพ่อเสด็จแม่พระสนมลู่ฟาง พี่ใหญ่”
ย่อกายลงเงอะงะไม่ได้มีท่าทีอ่อนหวานแม้แต่น้อย
“ฮองเฮา เ้าตามใจนางจนเคยตัวไม่สำรวมสักนิด หลันเล่อวันนี้มีแขกเมืองฮ่องเต้แคว้นหาน เสด็จเยี่ยมเยือนเผ่าปาเอ่อถัวของเราเ้าไม่สำรวมเช่นนี้ ยังกล้ามาวุ่นวาย”
หลบอยู่ด้านหลังสนมลู่ฟางที่ยกมือขึ้นคว้ามือของหลันเล่อใว้อย่างปลอบโยน ฮองเฮาหน้าตึง
“ฝ่าานางยังเด็กนัก พร่ำสอนอีกไม่นานจะกลายเป็องค์หญิงที่งดงามในไม่ช้า” ก้มหน้าซ่อนยิ้มภายใน
"ฮ่องเต้แคว้นหานมาดีมาร้ายไม่อาจหยั่งรู้ หลันเล่อเข้าไปข้างใน"
องค์ชายใหญ่ส่งสายตาดุดันมายังหลันเล่ออย่างจงใจทำให้หลันเล่อหดหัวไม่กล้า อีกทั้งยังก้มหน้านิ่ง
" ถงิ่พานางกลับไปที่ห้องนาง"
องค์ชายใหญ่ออกไปสำทับเมื่อเห็นว่าทั้งฮ่องเต้และฮองเฮาไม่มีการท้วงติง ถงิ่พยักหน้าให้กับหลันเล่อที่ก้าวเดินนำออกจากท้องพระโรงไปในทันที
“ต้าิคุนฮ่องเต้แคว้นหานเสด็จจจจจจ”
"ขัาน้อยจื่อจื่อผู้แทนพระองค์ในต้าิคุนฮ่องเต้”
จื่อจื่อ ประสานมือตรงหน้าท่าทีองอาจ
“ฮ่องเต้แคว้นหาน ไม่ปรากฏกาย ไร้ความจริงใจ”
“ฝ่าาโปรดอภัย ฝ่าาิคุนของเราประชวรจากการเดินทางคาดว่าต้องใช้เวลาพักฟื้น เมื่ออาการดีขึ้นแล้วจึงจะแวะมาถวายพระพรฝ่าาอย่างแน่นอน” หลันเซ่อฮ่องเต้ ทำสีหน้าแสดงความไม่พอใจออกมาชัดเจน
“ข้าหลันเซ่อมิบังอาจ เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้แคว้นหานยิ่งใหญ่เพียงใดอีกทั้งยังเป็คนหนุ่มอนาคตไกล ข้าแค่เพียงคนแก่ชรา ไม่อาจบังคับให้ใครต้องมาเกรงใจ”
“ฝ่าา ลู่ฟางเองก็คิดถึงหลานไม่น้อยเอาอย่างนี้ดีไหม ลู่ฟางอาสาเยี่ยมไข้ ต้าคุนิฮ่องเต้บอกเล่าเจตนารมณ์ของฝ่าา”
น้ำเสียงอ่อนหวานจริงใจ แก้ไขสถานการณ์หลันเซ่อถอนหายใจเบือนหน้าหนี
“ตามใจเ้า” น้ำเสียงอ่อนโยน
“ขอบพระทัยฝ่าา” หลันตี้ยิ้มมุมปาก
“เสด็จแม่ คนแค้นหานเป็อย่างไรบ้าง”
หลันเล่อเอ่ยปากถามฮองเฮา
“เฮ้อ จะเป็อย่างไรก็แค่พวกที่ตั้งใจมาสืบข่าวว่าเผ่าปาเอ่อถัวของเรามีสิ่งใดที่อยากได้บ้างก็เท่านั้น หากพึงใจก็ยกทัพหากไม่พึงใจก็แค่สานสัมพันธ์เหมือนที่เคยทำมานานนม”
“เสด็จแม่เหมือนที่เขาส่ง พระสนมลู่ฟางมาอย่างนั้นหรือ”
“สนมลู่ฟางเป็เสด็จพ่อเ้าที่พึงใจนาง แค่เพียงตั้งใจว่าจะช่วยเป็ด่านหน้าคอยปกป้องชายแดนของแคว้นหาน ต่อกรกับแคว้นฉินแคว้นใต้ ฮ่องเต้แคว้นหานก็ส่งนางมานี่ทันที”
“เสด็จแม่แล้วเราต้องส่งใครไปไหม หากว่าเขา้า”
“ไม่มีทาง เราไม่ต้องส่งใคร พี่ใหญ่ของเ้าไม่มีทางยอมแม้เสด็จพ่อจะหลงใหลสนมลู่ฟางนางชี้นกเป็ไม้เสด็จพ่อก็คล้อยตาม แต่มีพี่ใหญ่เ้าอยู่ทั้งคนไม่ต้องกลัวว่าจะต้องยอมคนของแคว้นหานที่กระหายในอำนาจนั่น”
“เสด็จแม่เช่นนั้นเราก็วางใจได้แล้วใช่ไหม”
“หลันเล่อเ้าอย่าบอกนะว่าจะหนีออกไปเที่ยวนอกเขตวังหลวงอีกแล้ว”
“เสด็จแม่รู้ทันหลันเล่ออีกแล้ว”
ยกมือขึ้นลูบหลังเบาๆ
“หลันเล่อของแม่จะต้องระวังตัวให้มากมีคนต่างแคว้น เข้ามาในเขตวังหลวง ไม่ได้มาแค่คนสองคนแต่มาทั้งกองทัพเพื่ออารักขาฮ่องเต้ต้าิคุน”
“ต้าิคุน” ฮองเฮาพยักหน้า
“ฮ่องเต้หนุ่ม อายุอานามเพิ่งจะสามสิบหกแต่ก็มีชื่อก้องไปทั่วเจ็ดคาบสมุทร”
“ช่างเถอะท่านแม่ ข้าออกไปเดินเที่ยวในตลาดสักสองชั่วยาม เสด็จแม่ช่วยปิดอย่าให้พี่ใหญ่รู้ว่าข้าออกไป”
“เฮ้อ หลันเล่อ พี่ใหญ่เขาหวังดีกับเ้าวันๆ วิ่งตามแต่ซือฟุ แม่กำลังคิดว่าไม่อยากให้เ้าใกล้ชิดซือฟุมากไปเพราะอย่างไรเขาก็คนที่อื่นไม่ใช่คนของเผ่าปาเอ่อถัวของเรา”
“อาจารย์ดีกับข้ายิ่งนักหากไม่ใช่อาจารย์ข้ายังนึกไม่ออกว่าจะเป็ใครได้อีก”
“อืม หลันเล่อสักวันจะต้องแต่งออกไปถึงเวลานั้นจะต้องมีคนที่รักจริงใจกับเ้ายิ่งกว่าถงิ่”
หลันเล่อยิ้มแม้ภายนอกจะดูเหมือนไม่ดื้อรั้นแต่ภายในหลันเล่อกับรู้สึกว่า ในตอนนี้ไม่มีใครดีไปกว่าถงิ่
“หลันเซ่อฮ่องเต้ มีท่าทีเช่นไร”
ต้าิคุน ยืนเอามือไพล่หลังสิบแปดปีที่ผ่านมาใบหน้าแม้จะไร้รอยยิ้มทว่า กลับหล่อเหลาในแบบของบุรษหนุ่มที่องอาจสายตาประดุจเหยี่ยวคมกริบ หนวดเครารกครึ้ม
“ก็เพียงแต่ตัดพ้อ ความจริงฝ่าาไม่จำเป็ไปที่นั่นก็ได้ ไม่เห็นว่าจะต้องให้ความสำคัญกับเผ่าเล็กๆ เช่นนั้น”
“หลันเซ่อ หมดความน่าเกรงขามแล้ว หลันตี้ต่างหากที่ข้ากังวล หลันตี้ผู้ซึ่งตอนนี้ มีอำนาจยิ่งใหญ่ไม่แพ้หลันเซ่อแล้วอีกอย่างตอนนี้หลันตี้ เจรจากับเผ่าต่างๆ รวบรวมชนเผ่าเป็ปึกแผ่น นับว่าน่าหวั่นใจไม่น้อย”
“ฝ่าาก็ทำแบบเดิม ที่แคว้นหานมักจะเดินหมากในรูปแบบเดิม”
“สานสัมพันธ์โดยการแต่งงานอย่างนั้นหรือ.. ข้ายังไม่มีรัชทายาท เื่นี้คงต้องเลิกล้ม”
“ฝ่าา ข้าน้อยได้ยินมาว่า องค์หญิงรองเพิ่งจะโตตอนนี้งดงามจนเล่าขานไปทั่ว หลายชนเผ่าที่ยอมสวามิภักดิ์กับปาเอ่อถัวเพราะหมายมั่นองค์หญิงรองผู้นี้”
“ข้าบอกว่าขายังไม่มีรัชทายาทหากจะมีก็คงจะไม่ทันกาล”
“ฝ่าา ฝ่าาเองยังไร้ฮองเฮา”
ต้าิคุน ขมวดคิ้วนานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยคิดถึงเื่รักใคร่ั้แ่.. เมื่อไหร่กัน
“ฉึก”
เสียงธนูแหวก พงไม้เข้าหากระโจมใหญ่ เสียงโห่ร้องของโจรตามแนวชายแดนที่ชื่อว่าพรรคจิ้งจอกดำเข้าล้อมกระโจมใหญ่ เหล่าทหารชักทั้งดาบและกระบี่ออกห้ำหั่น จื่อจื่อยกมือขึ้นกันต้าิคุนไว้ โยนเสื้อคลุมของสีทึบให้กับต้าิคุน เพื่อปลอบตัวเป็เพียงทหารธรรมดา พวกโจรฮึกเหิมพุ่งเข้ามาราวห่าฝน ในหุบเขาเริ่มอับแสง ดวงอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขาไปแล้ว
“ฝ่าาเร้นกายไปก่อนจื่อจื่อจะอยู่ที่นี่หลอกล่อพวกมัน ทางที่ดีอย่าเปิดเผยฐานะพวกโจรจิ้งจอกดำ มักจะออกปล้นฆ่าคนที่มาพักค้างแรมที่หุบเขาทั้งพ่อค้าและคหบดีฝ่าารีบหนีไปเสียพวกมันเหี้ยมโหดยิ่งนัก”
ต้าิคุนคว้ากระบี่ หันหลังพุ่งตัวออกจากกระโจมไปในทันที
แต่หาได้รอดสายตาของโจรจิ้งจอกดำไม่ร่างสูงของหัวหน้าโจรบุกทะลวง ให้กระบี่ในมือกางกั้นไว้ จื่อจื่อถลาเข้าใช้กระบี่ของตัวเองรับคมกระบี่ของโจรป่าเสียงดังลั่น อีกคนพุ่งตรงเข้ามาจากด้านหลัง เงื้อกระบี่ฟันฉับเข้าที่แผ่นหลังของต้าิคุน
“เอือก”
เืสีแดงไหลทะลัก
“ใครฆ่า ฮ่องเต้แคว้นหานได้มีรางวัลอย่างงาม”
เสียงะโดังลั่นเท่านั้นเองกระบี่นับสิบพุ่งตรงเข้าใส่ต้าิคุน จื่อจื่อพุ่งเข้ามาพยุง ต้าิคุน
“ฝ่าาไหวหรือไม่”
ต้าิคุนพยักหน้าหงึกหงัก
“ข้าจะต้านพวกมันไปไว้ฝ่าาหาทางหนีไปเสีย”
พูดเสร็จก็ทะยานขึ้น้ากวัดแกว่งกระบี่เป็วงกลม ฟาดฟันเหล่าโจรป่าล้มลุกคลุกคลาน ต้าิคุนได้โอกาสพุ่งเข้าไปในดงไม้ทะยานขึ้นสู่คาคบไม้ พุ่งตัวไต่ไปตามกิ่งไม้อย่างรวดเร็ว
าแฉกรรจ์ที่แผ่นหลังทำให้รู้สึกเ็ปอย่างที่สุด เพียงครู่สายตาก็พร่ามัวก่อนที่ร่างสูงจะทะยานลงจากกิ่งไม้เอนกายลงพิงต้นไม้ใหญ่สติดับวูบด้วยทนพิษาแไม่ไหว
“ตื่นๆๆๆ อย่าเพิ่งตาย ข้าเป็องค์หญิงสั่งห้ามให้เ้าห้ามตาย”
หลันเล่อตวาดดังลั่นมือไม้สั่นด้วยไม่เคยเห็นคนที่ถูกทำร้ายมาก่อน ตรงเข้าพยุงต้าิคุนที่ยกกระบี่ขึ้นมาขวางไว้ไม่ให้หลันเล่อเข้าใกล้
“จะตายอยู่แล้วยังทำเก่ง ตกลงจะให้ข้าช่วยไหม”
ต้าิคุนหลี่ตาก่อนจะดึงร่างบางพลิกตัวขึ้นทาบทับยกมือขึ้นอุดปากหลันเล่อไว้แน่น
“เงียบ” เค้นเสียงพูด
เสียงวิ่งฝ่าดงไม้อีกทาง หลันเล่อหุบปากสนิททั้งๆ ที่อยากจะโวยวายที่ถูกทับไว้อย่างนั้น
“ปล่อยข้า”
เสียงคนวิ่งผ่านไปแล้ว ดวงจันทร์บนฟากฟ้าโผล่พ้นเงาเมฆ ต้าิคุนจ้องใบหน้างดงามเต็มตา
“ลี่หลันเล่อ”
ฟุบหน้าลงบนอกอุ่นหมดสติไปในทันที
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
