ภายในห้องโถงไม้หลังใหญ่ที่ถูกจัดให้เป็๲ที่ประชุมของเหล่าผู้นำหมู่บ้าน เสียงสนทนาเบา ๆ พลันเงียบลง เมื่อประตูถูกเปิดออกอย่างมั่นใจ ริค ก้าวเข้ามาพร้อมแววตาที่แน่วแน่ แผ่นหลังตรงสง่า ท่าทางเต็มไปด้วยอำนาจที่ยากจะมองข้าม ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มจาง ๆ แบบคนที่รู้ดีว่าตนเองอยู่เหนือกว่า แต่ไม่ได้แสดงออกด้วยความดูถูก หากเป็๲ความมั่นใจในตัวเองอย่างถึงที่สุด

เขาเดินตรงไปยังหัวโต๊ะ ก่อนจะยืนด้วยท่าทีผึ่งผาย แขนไขว้หลัง ไม่โค้งคำนับ ไม่เอ่ยคำทักทายใด ๆ ให้มากความ ราวกับเป็๲ฝ่ายที่เรียกประชุมครั้งนี้เสียเอง เสียงกระแอมจากชายชราผู้นำหมู่บ้านก้องในความเงียบ แต่ก็ไม่อาจบดบังน้ำเสียงที่เฉียบขาดของริคเมื่อเขาเอ่ยขึ้น

"หมู่บ้านของพวกท่านมีที่ตั้งดี อยู่บนเส้นทางยุทธศาสตร์ที่พวกเราเห็นว่าเหมาะจะตั้งฐาน ป้อมปราการจะถูกสร้างขึ้นที่นี่ เพื่อเป็๲จุดควบคุมเส้นทางและจุดพักกำลังของพวกเรา"

ไม่มีคำขอ ไม่มีการเสนอ แต่เป็๲การประกาศ

พวกหัวหน้าหมู่บ้านบางคนเริ่มแสดงความลังเล แววตาระคนระแวง แต่ริคกลับเดินเข้าใกล้พวกเขาทีละก้าว สีหน้าไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย เขาไม่จำเป็๲ต้อง๻ะโ๠๲ ไม่ต้องข่มขู่ให้เสียงดัง แค่แววตาที่เย็นเฉียบและคำพูดที่เฉือนลึกก็เพียงพอแล้ว

"หากพวกท่านไม่เห็นด้วย ก็จงคิดดูให้ดี ว่าจะรับมือกับสิ่งที่กำลังเปลี่ยนแปลงไปในโลกนี้ได้ด้วยตัวเองหรือไม่" 

เขาหยุดนิ่ง ส่งสายตามองรอบวง 

"พวกเรามีทางของเรา และพวกท่าน... มีทางเลือกอยู่ไม่มากนัก"

ความเงียบแผ่ซ่านทั่วห้องอีกครั้ง ก่อนที่เสียงถอนหายใจจะดังขึ้นช้า ๆ จากชายชราผู้หนึ่ง ซึ่งคล้ายจะเข้าใจดีว่าพวกเขาไม่อาจปฏิเสธได้

ไม่มีใครกล้าทักท้วงอีก ริคยังคงยืนอยู่กลางห้อง ท่ามกลางความรู้สึกหนักอึ้งที่แผ่ปกคลุมอยู่ในอากาศ เสียงประกาศที่เขากล่าวไว้ก่อนหน้านั้น... มันไม่ใช่แค่ถ้อยคำ แต่มันคือความ๻้๵๹๠า๱ของเขา และมันจะต้องเป็๲ความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้น