หนี้รักภรรยาจำเป็น
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 6
...
อื๊อ~
“เอ๊ะ! คุณราชันย์”
“ทำไมไม่อาบน้ำ”
ราชันย์ไม่พูดเปล่า มือหนาที่ซุกซนกำลังลูบไล้เรียวขาของเธอไปด้วย ทำให้กอหญ้ามีอาการประหม่าเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ดันตัวเองลุกจากที่นอนมานั่งมึน ๆ นิ่ง ๆ
“ฉันเผลอหลับไปค่ะ คุณราชันย์หิวไหมคะเดี๋ยวฉันไปทำอะไรให้ทาน”
“หิว..แต่เหมือนว่าผมจะไม่ได้หิวข้าวนะ คุณพอจะช่วยเลี้ยงอาหารมื้อพิเศษนี้ให้ผมได้ไหมกอหญ้า”
สายตาที่ราชันย์มองหญิงสาวตรงหน้ามันช่างเร่าร้อนจนแทบจะสามารถแผดเผาให้คนที่อยู่ตรงหน้าละลายไปกับที่นอนได้อย่างง่ายดาย เธอหน้าแดงราวกับสีของผลเชอรี่สุกอย่างช่วยไม่ได้ ถึงแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกแต่ทุกครั้งที่เธอมองราชันย์ร่างกายของเธอก็รู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ อย่างควบคุมไม่ได้ทุกครั้ง ยิ่งทำให้ความคิดไม่รักดีผุดเื่ราวน่าอับอายขึ้นมาอีกหลายต่อหลายฉาก ก่อนที่ทุกอย่างจะเตลิดไปมากกว่านี้เธอจึงต้องสลัดความฟุ้งซ่านนี้ออกไป
“เอ่อ..เดี๋ยวฉันไปทำอะไรให้ทานนะคะ”
พูดจบเธอก็เด้งตัวโดดลงจากที่นอนมุ่งหน้าเดินไปเข้าครัวทันทีโดยไม่สนใจบุคคลด้านหลังแต่อย่างใด ราชันย์ที่เห็นการกระทำของเธอก็ได้แต่ยิ้มเล็ก ๆ อย่างขบขันกับท่าทางของหญิงสาวตรงหน้า หากมีคนอื่นมาเห็นอาการนี้ของเขาแล้วต้องคิดว่าเขาเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ เพราะคนอย่างราชันย์แทบไม่เคยยิ้มให้ใครเลยก็ว่าได้ แต่ถึงเธอนั้นจะอยู่ในฐานะของนางบำเรอ แต่งานบ้านที่ราชันย์สั่งไม่เคยบกพร่องแม้แต่อย่างเดียว ราชันย์สลัดภาพหญิงสาวตรงหน้าออกก่อนจะเดินหามือถือที่เพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าวันนี้ลืมเอาไปบริษัทด้วย
“กอหญ้า”
“คะ?”
“เห็นมือถือผมบ้างไหม?”
“เห็นอยู่บนโต๊ะในห้องรับแขกค่ะ”
ราชันย์พยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินออกไปที่ห้องรับแขกตามที่หญิงสาวบอก เมื่อพบมือถือที่ตามหาก็กดต่อสายตรงไปหาธันวาทันที
ตื๊ด ตื๊ด
‘ไอ้ธัน อาทิตย์หน้ากูจะไปฮ่องกง มึงเตรียมเอกสารให้กูด้วยนะ’
‘น่าจะเป็อาทิตย์ ป๊าให้ไปดูโรงงานที่ฮ่องกงแทน’
‘อืม ขอบใจ’
เมื่อวางสายจากธันวาแล้ว ราชันย์ก็เดินมาหากอหญ้าที่กำลังเตรียมอาหารในครัว ั้แ่ที่ให้หญิงสาวคนนี้มาดูแลเื่อาหารแล้วทุกอย่างก็ดูเป็เื่ที่ดีไปเสียหมด ไม่ว่าจะเื่อาหารการกินเธอก็ทำได้ไม่เคยขาด เสื้อผ้าจัดการได้ไม่เคยเสีย ความสะอาดของคอนโดทุกอย่างเธอทำได้ดีมากจริง ๆ ถึงแม้ว่าภายนอกเธอจะดูเหมือนลูกคุณหนูที่ทำอะไรไม่เป็ แต่เธอก็ทำให้เห็นแล้วว่าเธอมีความสามารถเื่งานบ้านงานเรือนจริง ๆ
“วันนี้เป็อาหารง่าย ๆ นะคะพอดีของสดหมด เดี๋ยวกอหญ้าจะออกไปซื้อมาเพิ่ม”
“อืม..ว่าแต่เธอจะมานั่งกินข้าวด้วยชุดนี้หรอ ไปอาบน้ำสักหน่อยไหม หรือจะให้ฉันอาบให้ดี”
“เอ่อ..ไม่เป็ไรค่ะ เดี๋ยวกอหญ้าไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
“ส่วนนี่ เป็ค่าใช้จ่ายทั่วไปในบ้าน”
ราชันย์ ยื่นบัตรATM หนึ่งใบให้เธอ กอหญ้าทำหน้างง ๆ แต่ก็ยื่นมือไปรับมาทันที การที่เธออยู่กับราชันย์มาในหลาย ๆ วันนั้น ทำให้เธอเริ่มจับทางราชันย์ถูก ราชันย์ไม่ชอบให้เธอขัดใจ และที่สำคัญเงินที่ราชันย์เคยให้ไว้ตอนนั้นก็เกือบหมดแล้วด้วย ถึงแม้แทบจะไม่ได้ใช้อะไรเลยก็เถอะ แต่ค่ารถไปกลับกาสิโนก็ไม่ใช่น้อย ๆ เลยเช่นกัน
“ค่ะ”
“ฉันอาจจะไม่อยู่หลายวัน หวังว่าฉันกลับมาเธอจะไม่สร้างปัญหาอะไรไว้ให้ฉันตามเก็บนะ เพราะถ้าไม่เช่นนั้นฉันจะจัดการกับเธออย่างหนักเลย”
“รับรองค่ะ ไม่มีปัญหาให้คุณราชันย์ปวดหัวแน่นอน คุณราชันย์สบายใจได้ กอหญ้าขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
“เชิญ”
หลังจากกอหญ้าจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว เธอก็ขออนุญาตราชันย์เพื่อออกมาซูเปอร์มาเก็ตเพื่อที่จะซื้อของใช้เข้าห้องทันที เธอเดินเลือกสินค้าทั่วไปหลายชิ้นหยิบลงรถเข็นอย่างเชื่องช้า โดยที่ลืมดูเบื้องหน้า ทำให้รถเข็นของเธอเลื่อนไปชนเข้ากับบุคคลอื่นอย่างไม่ตั้งใจ
“ขอโทษค่ะ ๆ”
“กอหญ้าไม่ใช่หรอ?”
“ปอร์เช่!”
“กอหญ้า นี่เธอหายไปไหนมาตั้งนาน เราไปหาเธอที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่เลย”
“พ่อไม่อยู่บ้านหรอ?”
“ไม่นะ! เราไปตั้งหลายรอบไม่มีใครอยู่เลย เธอไม่รู้หรอ?”
“เอ่อ.. พอดีเราออกมาทำงานพิเศษ แล้วมือถือเราพังพอดี เลยไม่ได้ติดต่อใครเลย ยังไม่ได้ซื้อใหม่ด้วย”
“งั้นไปซื้อกันเถอะ”
“เห้ย! ไม่เป็ไรพอดีหญ้าไม่ค่อยได้ใช้ด้วย หญ้าดีใจนะที่ได้เจอปอร์เช่ที่นี่”
“ไม่เอาอะ! ไปซื้อมือถือกัน เวลาติดต่อเธอไม่ได้เราเป็ห่วงมากรู้ไหม”
“พอดีที่บ้านมีปัญหาเื่เงินน่ะ หญ้าไม่มีเงินมากพอหรอก”
“ไม่เป็ไร ไว้เธอมีเงินค่อยเอามาคืนเราก็ได้”
“คือ...”
“ไปเถอะกอหญ้า ร้านอยู่ชั้น3นี่เอง”
“ขอบคุณนะปอร์เช่ ฉันจะรีบหาเงินมาคืนให้นะ”
“ไม่ต้องรีบเลย ความจริงฉันสงสัยนะว่าฐานะแบบเธอทำไมต้องออกมาทำงานพิเศษด้วย”
“หญ้าขอไม่ตอบเื่นี้ได้ไหม”
“ได้อยู่แล้ว สำหรับกอหญ้าเราเชื่อใจเธอมาตลอดนะ”
“ปอร์เช่..”
ปอร์เช่ได้พากอหญ้ามาซื้อมือถือยี่ห้อดังตามที่้า ก่อนจะพากันมาทานอาหารในร้านอาหารแบรนด์โปรดของกอหญ้า
“มาแลกไลน์กันไว้หน่อย”
“อืม...”
“น้องครับ ขอสั่งอาหารหน่อยครับ”
“ได้ค่ะ รับอะไรดีคะ”
“กอหญ้าเอาเหมือนเดิมไหม”
“เอาเหมือนเดิมเลย”
“ว่าแต่กอหญ้าจะไปไหนต่อหรอ วันนี้เราว่างพอดีให้เราไปเป็เพื่อนไหม”
“ไม่เป็ไร เราซื้อของเรียบร้อยแล้วแหละ”
“กอหญ้า..เราว่าเธอแปลกไปนะ”
“หญ้าไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก อ๊ะ! อาหารมาพอดีเลย เราทานอาหารกันเถอะ”
ปอร์เช่เองก็ไม่ซักไซ้กอหญ้าให้เสียบรรยากาศ ทั้งสองนั่งทานอาหารกันอย่างบรรยากาศอึมครึม กอหญ้าเองไม่ได้อยากปิดบังปอร์เช่เลยแม้แต่น้อย แต่เนื่องจากอีกแค่สองเดือนกว่า ๆ เท่านั้นสัญญาที่เธอทำไว้กับราชันย์ก็จะสิ้นสุดลงแล้ว เธอไม่อยากให้ปอร์เช่เป็ห่วงเธอด้วย และที่สำคัญ กฎหลักที่ราชันย์ตั้งไว้ คือห้ามไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนอื่นระหว่างที่อยู่ในสัญญา แต่ว่านะปอร์เช่เองเป็เพื่อนสนิทของเธอ ไม่ใช่คนอื่นคงไม่น่ามีปัญหาหรอกมั้ง
“อร่อยเหมือนเดิมเลยใช่ไหมปอร์เช่”
“ถูกต้องแล้ว”
“เดี๋ยวมื้อนี้หญ้าเลี้ยงเองนะ”
“ไม่ต้องเลย กอหญ้าคนเดียวเราสามารถเลี้ยงได้ไปตลอดชีวิตเลย”
“ปากหวานอีกแล้ว ขอบคุณนะปอร์เช่”
“เดี๋ยวเราไปส่ง พักที่ไหน”
“ไม่เป็ไร เดี๋ยวเรากลับเอง พอดีจะแวบไปซื้อของใช้ของผู้หญิงนิดหน่อยน่ะ งั้นเดี๋ยวเรากลับก่อนนะ”
“โอเค ถ้าถึงแล้วทักบอกเราด้วยนะ”
กอหญ้าเองก็พยักหน้ารับแทนคำพูด ก่อนจะยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกงขาสั้น และถือสัมภาระทั้งหมดออกมา โบกมือให้ปอร์เช่ และรีบมาเรียกรถประจำทางเพื่อกลับไปคอนโดทันที ด้วยของที่พะรุงพะรังทำให้เธอเดินขึ้นคอนโดอย่างทุลักทุเลเป็อย่างมาก เธอค่อย ๆ แตะคีย์การ์ดออกมาเปิดประตูออก แล้วเอาของทั้งหมดมาวางบนโต๊ะก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง
“เฮ้อ! เหนื่อยชะมัด”
เธอเองก็ไม่ลืมที่เพื่อนบอก เธอควานมือลงไปในกระเป๋ากางเกงของเธอ แล้วก็พบกับมือถือที่เพิ่งซื้อมา กดเปิดโปรแกรมไลน์ ส่งข้อความหาปอร์เช่ เพื่อไม่ให้เขาต้องเป็ห่วง
‘ถึงห้องแล้วนะ’
‘โอเค พักผ่อนเยอะ ๆ นะ’
‘อื้อ ขอบคุณนะ’
‘มีอะไรทักมาบอกเราได้เลยนะ’
กอหญ้าปิดหน้าจอมือถือวางไว้บนโต๊ะทันที ก่อนจะหันไปมองถุงข้าวของที่ซื้อมาห้าหกถุง อย่างเหนื่อยใจแต่ถึงอย่างนั้นมือน้อย ๆ ของเธอก็เอื้อมไปหยิบของในถุงออกมาอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเริ่มปฏิบัติการแม่บ้านในวันนี้
ก๊อก ก๊อก
“มาแล้วค่ะ”
เธอที่คิดว่าคนที่เคาะห้องอาจจะเป็ราชันย์ จึงรีบเปิดประตูออกโดยที่ไม่ได้ดูว่าใครมา และเมื่อประตูเปิดออกเธอก็เห็นว่าบุคคลนี้ไม่ใช่ราชันย์ แต่เป็คนที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับราชันย์มาก ๆ ความหล่อเทียบกันได้แบบสูสีเลยก็ว่าได้ เพียงแต่คุณคนนี้จะมีสีผิวที่เข้มกว่าราชันย์นิดหน่อยเท่านั้น
“เอ๊ะ!! นี่ไม่ใช่ห้องเ้าราชันย์หรอ”
“เข้าห้องผิดหรอคะเฮียั”
“เอ่อ..ไม่ทราบว่ามาหาใครคะ”
“มาหาราชันย์ครับ ไม่ทราบว่าคุณคือ..”
“คุณราชันย์ไม่อยู่ค่ะ เอ่อ..ให้บอกว่าใครมาหาดีคะ”
“ัครับ เป็พี่ชายเ้าราชันย์ ขอเข้าไปรอในห้องได้ไหม”
“อ่อ .. ได้ค่ะ เชิญค่ะ”
“ว่าแต่ เราเป็แม่บ้านคนใหม่ของเ้าราชันย์หรอ”
“คะ? อ่อใช่ค่ะ..ตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยวไปหยิบน้ำให้ค่ะ”
"รบกวนด้วยนะ ขอบคุณครับ"
"เอ่อ .. แล้วของพวกนี้เอาวางที่ไหนได้บ้างคะ"
"อ่อ ขอโทษค่ะอันนี้เดี๋ยวกอหญ้าเอาไปวางให้นะคะ"
"ขอบคุณมากนะคะ"
กอหญ้าหอบหิ้วถุงที่บรรจุผลไม้ทั้งสด และแห้ง หลายต่อหลายถุงไปวางที่บาร์ในห้องครัว ก่อนจะเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเปล่ามาเทสองแก้ว และหยิบขนมเค้กที่เพิ่งซื้อมาออกมาเพื่อเป็อาหารว่างให้พี่ชายของราชันย์ กับผู้หญิงที่มาด้วย คาดว่าน่าจะแฟนของเขาละมั้ง แต่เธอสวยมากจริง ๆ หุ่นดีนึกว่านางแบบ หรือเธอเป็นางแบบกันนะ
"เฮียั .. เฮียว่าผู้หญิงคนนี้เป็แม่บ้านของราชันย์จริง ๆ หรอ"
"เฮียก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"แล้วไม่โทรบอกหรอ เราอยู่แบบนี้ราชันย์จะไม่ว่าเอาหรอ"
"เฮียโทรแล้ว เดี๋ยวมันก็มา"
พราวฟ้าพยักหน้ารับสองสามที ก่อนจะหยิบมือถือออกมาเล่นฆ่าเวลา เดิมทีวันนี้ัชวนเธอมากรุงเทพ เพราะมีประชุมกับบริษัทหุ้นส่วนใหญ่ เื่ส่งออกผลไม้ไปดูไบ เลยหาเวลามาเยี่ยมราชันย์ด้วยเลยเพราะเฮียแกบอกว่า่นี้ราชันย์ไม่กลับบ้านมานานแล้ว พ่อกับแม่ก็เริ่มถามหาแล้วด้วย
"น้ำค่ะ อันนี้ของว่างนะคะ .. ว่าแต่ ให้กอหญ้าติดต่อคุณราชันย์ให้ไหมคะ"
"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวเขาก็มาแล้ว"
"งั้นขอตัวนะคะ"
ัยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาจดจ่อกับงานตรงหน้า ก็เวลาเป็เงินเป็ทองนี่เนอะ จะให้นั่งรอเปล่า ๆ ก็ไม่ได้อีก
กริ๊ก!!
"ั"
"มาแล้วหรอ ฉันเอาผลไม้มาฝากให้แม่บ้านของแกเอาไปเก็บแล้ว"
"แม่บ้าน?"
"ใช่สิ คนสวย ๆ นั่นไง หรือว่าไม่ใช่?"
ัถามน้องชายที่ได้ชื่อว่าคาสโนว่าตัวพ่อเลยก็ว่าได้พรางหรี่ตาจับผิดราชันย์ที่มีสีหน้ากระอักกระอ่วน เมื่อเห็นอาการน้องชายแบบนี้แล้วก็ยิ่งทำให้ักระตุกยิ้มออกมา ไม่น่าจะเป็แค่แม่บ้านทั่วไปแล้วละแบบนี้
"เื่แม่บ้านนั้นนะช่างเถอะ ว่าแต่ลมอะไรหอบแกมาถึงที่นี่"
"พาแฟนมาให้รู้จัก"
"พราวฟ้า.."
"ลืมไปสนิทเลยว่าพราวฟ้าเป็เพื่อนแกนี่นา ดีเลย!! จะได้ไม่ต้องแนะนำตัวอะไรให้มากมายตอนนี้พ่วงตำแหน่งพี่สะใภ้ด้วย"
"สวัสดีราชันย์"
"ว่าแต่แค่พาแฟนมาแนะนำ แกคงไม่ถ่อมาถึงนี่หรอกมั้งั"
"เออ ๆ มีเื่จะปรึกษาด้วย"
"ที่ไร่มีปัญหาหรอ"
"เปล่า .. ที่ไต้หวัน"
ราชันย์ไม่ได้พูดอะไรแต่รับรู้ได้ว่าต้องไม่ใช่เื่ดีแน่ ราชันย์หันไปมองที่พราวฟ้าก่อนจะหันกลับมาที่ัเป็เชิงถามว่าเื่นี้พราวฟ้ารู้ไหม ัไม่ได้พูดอะไร แต่ส่ายหน้าเล็กน้อยเป็คำตอบนั้นยิ่งทำให้ราชันย์ต้องระวังคำพูดมากยิ่งขึ้น
"พราวฟ้า ฉันอยากจะให้เธอช่วยทำกับข้าวหน่อยได้ไหม ไหน ๆ ก็อยู่กันหลายคนแล้ว ทานข้าวด้วยกันเลยสิ"
"ได้ซิ อยู่เฉย ๆ ก็เบื่อเหมือนกัน งั้นพราวไปช่วยแม่บ้านเธอนะ"
"อ่อ .. ฝากด้วยนะ"
ราชันย์หันไปมองที่พราวฟ้ากับกอหญ้าสักพัก ก็หันกลับมาคุยธุระกับัต่อ ถ้าทำให้ัถึงกับมาที่นี่ได้ ต้องไม่ธรรมดา
"ตกลงมีอะไร"
"มันเริ่มแล้ว"
"ว่าไงนะ"
"อวี่เฟย มันเริ่มแล้ว"
"พ่อรู้เื่นี้หรือยัง"
"ฉันยังไม่ได้บอก"
ทั้งคู่คุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ราวกับฟ้าจะถล่ม ดินจะทลายอย่างไรอย่างนั้น และทั้งคู่ก็ต้องออกจากภวังค์ เมื่อพราวฟ้าและกอหญ้าเดินมาอยู่ข้าง ๆ
"ทั้งคู่คุยอะไรกัน ดูเครียดจัง"
"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ว่าแต่เธอเถอะมีอะไรหรอ"
"พราวจะมาบอกเฮียว่า พราวกับกอหญ้าจะออกไปซื้อของหน่อยนะ พอดีของสดที่อยากได้มีไม่ครบค่ะ"
"อ๋อ ระวังตัวด้วยนะ"
พราวฟ้าพยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งคู่จะออกไปเมื่อทั้งคู่ออกไป ทิ้งให้สองพี่น้องเปลี่ยนมาเป็บรรยากาศที่น่าอึมครึมเหมือนเดิม
"ไอ้ราชันย์ .. กอหญ้าน่ะ แค่แม่บ้านจริงหรอ!?"
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
