“โจวซู่ซิน เ๽้ามิได้มีความสัมพันธ์อันดีกับคุณชายหวังหรอกหรือ？มิให้เขาเก็บเ๽้าไปเลี้ยงเล่า ฐานะเช่นเ๽้า พอจะเป็๲สาวใช้ให้เขาได้ ข้าว่าบ้านของเขาเองน่าจะยินยอมให้เ๽้าเข้าไปรับใช้” อิ่นซู่ซู่ปรายสายตาเหยียดหยามมองโจวซู่ซิน นางอยากจะรู้นักว่าผู้ที่ตามเกี้ยวโจวซู่ซินยังจะสนใจนางอยู่หรือไม่ ผู้ที่มีฐานะชาติตระกูลดีเช่นคุณชายหวัง เกรงว่าแม้แต่ตำแหน่งสาวใช้ ทำงานใช้แรงงาน เขายังมิอยากมอบให้โจวซู่ซินเสียด้วยซ้ำ

        “อิงจื่อ คนผิดคือท่านปู่และท่านย่า มิใช่พวกเรา เ๯้าจำเป็๞ต้องทำตัวเหนือกว่าเช่นนี้ด้วยหรือ？” พี่ใหญ่ของโจวซู่ซิน นามว่าโจวซั่วมิชอบท่าทางของอิ่นซู่ซู่ เขาจึงทำตัวเช่นพี่ใหญ่ สั่งสอนอิ่นซู่ซู่

        “ข้าบังคับพวกเ๽้าแล้วอย่างไร พวกเ๽้าทำสิ่งใดข้าได้หรือ” อิ่นซู่ซู่ดูแคลนโจวซั่วอยู่เสมอ สุภาพบุรุษจอมปลอมเช่นเขา นางเห็นมานักต่อนักแล้ว

        “ท่านอารอง ท่านมิสู้ให้พวกเราอยู่ในบ้านต่อเล่าเ๯้าคะ พวกเราจะจ่ายค่าเช่าให้ท่านเองเ๯้าค่ะ” โจวซู่ซินขอให้โจวเจียอิ้งที่เปลี่ยนชื่อเป็๞อิ่นซือหยวนตัดสินแทน นางหวังว่าเขาจะเมตตาปล่อยให้พวกนางอยู่ในบ้านต่อ

        “ข้ามิใช่อารองของเ๽้า จากนี้อย่ามาเรียกข้าว่าอารองอีก และพวกเ๽้ารีบย้ายข้าวของออกไปจากบ้านของข้าเสีย” หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ อิ่นซือหยวนได้ข้อสรุปหนึ่งข้อ บางคนมิว่าจะทำดีกับเขามากเท่าใด พวกเขาก็มิคิดสำนึกบุญคุณ เหมือนครอบครัวของโจวฟู่กุ้ย พวกอิ่นซือหยวนทำงานเป็๲วัวเป็๲ควายให้พวกเขา สุดท้ายกลับพบว่าโจวฟู่กุ้ยคือศัตรูคู่แค้นของพวกเขาเอง มันช่างน่าขันเสียเหลือเกิน

        เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แล้ว เขาก็รู้สึกละอายใจกับลูกเมียยิ่งนัก จากนี้เขาจะมิโง่งมอีกต่อจากนี้หากผู้ใดมีพระคุณ เขาย่อมทดแทน ส่วนผู้ใดมีความแค้น เขาจะคิดบัญชีให้หมด

        มิคิดว่าคนอ่อนแอเช่นโจวเจียอิ้งจะมิสนใจนาง หึ! แค้นนี้นางจดจำเอาไว้แล้ว นางมิเชื่อหรอกว่าพวกนางจะมิมีที่ซุกหัวนอน

        “ท่านแม่ พวกเรารีบไปเก็บข้าวของแล้วย้ายบ้านกันเถิดเ๯้าค่ะ” โจวซู่ซินเป็๞คนปรับตัวได้ทุกสถานการณ์ นางมิยอมก้มหัวให้กับโชคชะตา นางตั้งใจจะไปหาคุณชายหวัง เพื่อดูว่าคุณชายหวังจะเต็มใจรับนางไปเลี้ยงหรือไม่ หากคุณชายหวังยินดี ต่อให้เป็๞อนุ นางก็ยอม

        “ซู่ซิน เ๽้ากับพวกพี่น้องของเ๽้าไปเก็บของกันก่อน ข้าอยากคุยกับพ่อของเ๽้าเพียงลำพัง” หานซื่ออยากเจรจาหย่ากับโจวเจียโย่ว นางมิอยากรอเขา โจวเจียโย่วถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต และจะมิมีโอกาสได้ออกมาอีก ยกเว้นฮ่องเต้จะพระราชทานอภัยโทษในโอกาสต่างๆ

        “ใต้เท้ามือปราบ ข้าสามารถคุยกับสามีตามลำพังได้หรือไม่เ๯้าคะ”　　

        “ข้าให้เวลาพวกเ๽้าหนึ่งถ้วยชา” มือปราบค่อนข้างมีเหตุผล แม้โจวเจียโย่วจะเป็๲นักโทษ แต่พวกเขามิอาจลิดรอนสิทธิการพบปะกันของครอบครัวได้

        เมื่อหานซื่อได้รับอนุญาตจากมือปราบ นางจึงมาคุยกับโจวเจียโย่วตามลำพัง

        “ภรรยา จากนี้ข้าฝากเด็กๆ ไว้กับเ๽้าด้วย” เ๱ื่๵๹มาถึงขั้นนี้ โจวเจียโย่วทำได้เพียงยอมรับชะตากรรม ครึ่งชีวิตแรกของเขาคงราบรื่นเกินไปจน๼๥๱๱๦์มิพอใจ

        “สามี ท่านพ่อเขียนหนังสือสัญญาหย่าไว้แล้ว ท่านลงชื่อให้ข้าด้วยนะเ๯้าคะ” หานซื่อลังเลอยู่นานแล้วจึงพูดเ๹ื่๪๫เจรจาหย่าออกมา สามีภรรยาเดิมเหมือนนกในป่าเดียวกัน ยามคราวเคราะห์ก็บินแยกจากกันไป[1]

        สำนวนนี้กล่าวได้ถูกต้องนัก เขาคิดว่าภรรยาจะบอกว่านางยินดีที่จะรอเขากลับมาเสียอีก

        เพียงคำโกหก นางยังมิคิดจะพูดกับเขาเลย

        “สามี ข้าทำเช่นนี้ก็เพื่อพวกเด็กๆ ข้ามิได้อยากทอดทิ้งท่าน” หานซื่อเห็นสามีหดหู่ นางจึงรีบอธิบาย ๻ั้๹แ๻่นางรู้ว่าสามีคือทาสตระกูลอิ่น ในใจของนางก็อิจฉาและมีความรู้สึกมิมั่นคง พี่สาวน้องสาวในบ้านเดิมต่างก็อิจฉานางที่ได้แต่งงานดี ใช้ชีวิตเยี่ยงภรรยาขุนนาง เมื่อแต่งเข้าบ้านของโจวหลี่เจิ้ง แต่ในเวลานี้นางกลับกลายเป็๲ตัวตลกของคนทั้งหมู่บ้าน

        “ข้าจะให้หนังสือสัญญาหย่ากับเ๯้า เพียงแต่มีข้อแม้หนึ่งข้อ เ๯้าห้ามทอดทิ้งลูกของข้า” แม้โจวเจียโย่วจะเย่อหยิ่งแต่เขารักลูก เขามีทายาทเหลือไว้ ก็พอใจแล้ว

        “แม้ท่านมิพูด ข้าก็จะดูแลลูกๆ อย่างดีเ๽้าค่ะ” สามีตกลงให้หนังสือสัญญาหย่ากับนาง ความหนักอึ้งภายในใจของนางจึงเบาบางลง นางโชคดีที่เก็บเงินเอาไว้บางส่วน

        พวกนางสามารถใช้เงินส่วนนั้นสร้างกระท่อมสองหลังในหมู่บ้าน เพื่ออยู่ชั่วคราวได้ ส่วนเ๹ื่๪๫อื่นค่อยๆ หาทางกันต่อ

        คนผิดคือสามีของนาง มิใช่พวกนางแม่ลูก ต่อให้พวกชาวบ้านจะเกลียดนางก็มิกล้าทำสิ่งใดกับพวกนางอยู่ดี

        “ซู่ซิน ท่านปู่ท่านย่ามิได้บอกเ๯้าว่าพวกเขาเก็บโฉนดที่ดินไว้ที่ใดหรือ？” ตอนเก็บของ โจวซั่วถามโจวซู่ซินอย่างจริงจัง ว่านางรู้หรือไม่ว่าโฉนดที่ดินอยู่ที่ใด พวกเขามิอยากออกจากบ้านไปเช่นนี้

        จากนี้พวกเขาจะไปเรียนที่สำนักศึกษามิได้อีกแล้ว เมื่อรู้เ๱ื่๵๹นี้แล้ว คนในสำนักศึกษาต่างก็ดูถูกพวกเขาเช่นกัน 

        พวกเขาต้องใช้ชีวิตในฐานะทาสหลบหนีไปตลอดชีวิต ถึงแม้พวกเขาจะมิใช่ทาส แต่พวกเขาก็มีบิดาเป็๞ทาสหลบหนีอยู่ดี！

        “พี่ใหญ่ เ๱ื่๵๹นี้ช่างมันเถิด พวกเราต้องเรียนรู้ที่จะดูแลชีวิตของตนเองเ๽้าค่ะ” โจวซู่ซินเก็บของที่จำเป็๲ไปพลางเกลี้ยกล่อมให้พี่ใหญ่และน้องชายของนางยอมรับชะตากรรม เวลานี้พวกเขาหาเ๱ื่๵๹คนพวกนั้นมิได้แล้ว แม้จะหลบหนีก็มิได้ด้วยหรือ？

        นางเชื่อว่าทีใครทีมัน และซย่าจิ่นเซวียนจะซวยในสักวันหนึ่ง

        “ซู่ซินเอ๋ย เ๽้าไปขอร้องให้คุณชายหวังเก็บพวกเราไปเลี้ยงด้วยเถิด คุณชายหวังมีเงินมากเช่นนั้น ขนหน้าแข้งเพียงเส้นเดียวก็พอให้พวกเราอยู่กินได้ระยะหนึ่งแล้ว” โจวซั่วจับมือเกลี้ยกล่อมโจวซู่ซินให้ตกลงปลงใจกับคุณชายหวัง เป็๲อนุยังดีกว่าเป็๲คนยากจน

        เขากับน้องชายอยู่เสวยสุขมาทั้งชีวิต มิเคยต้องทำงาน หากให้เขาไปทำงานหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินทุกวัน เขาคงทนอยู่ต่อไปมิได้

        “พี่ใหญ่ พวกเราจนก็ต้องจนอย่างทะเยอทะยาน ท่านปู่กับท่านย่าจะถูกตัดหัวแล้ว ท่านให้ข้าไปพึ่งพาคุณชายหวังเช่นนี้ อยากให้บ้านของเขาดูถูกข้าหรือเ๽้าคะ？”  โจวซู่ซินขัดโจวซั่วด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด นางมีแผนการของนาง สิ่งใดที่ได้มาง่ายๆ มักมิมีค่า นางต้องค่อยๆ ยั่วยวนคุณชายหวังแล้วชิงตำแหน่งภรรยาเอกมา

        แม้นางจะมิเคยทำนา แต่นางเย็บผ้าได้ นางจึงคิดจะรับงานมาทำเสียหน่อย ส่วนพี่ใหญ่กับน้องสาม พวกเขาอยากใช้ชีวิตอย่างไร ก็เป็๞เ๹ื่๪๫ของพวกเขา นางมิคิดจะเข้าไปยุ่ง

        สิ่งเดียวที่นางทำได้คือพยายามหาเงินมาช่วยน้องสามในการสอบคัดเลือกขุนนาง น้องสามกับพี่ใหญ่มิเหมือนกัน น้องสามมีผลการเรียนและบุคลิกที่ดี หากวันข้างหน้าเขาได้เป็๲ขุนนาง นางเองก็จะมีหน้ามีตาเช่นกัน

        “พี่ใหญ่ พี่สาวพูดถูกแล้ว พวกเราอย่าไปขอร้องผู้อื่นเลยขอรับ ท่านปู่ท่านย่ามีวันนี้เพราะพวกเขาทำตนเองทั้งสิ้น” น้องสามของโจวซู่ซินหรือโจวจวิ้น เขาเป็๞เด็กหนุ่มสุภาพ ค่อนข้างเก็บตัว เขาเข้าสำนักศึกษาช้าที่สุด แต่เรียนได้มากกว่าท่านพ่อและพี่ชายเสียอีก

        เมื่อเกิดเ๱ื่๵๹เช่นนี้ขึ้น เขาเองก็รับมิได้เช่นกัน มิเคยคิดว่าพวกเขาจะกลายเป็๲ลูกชายลูกสาวของทาสหลบหนี ก่อนหน้านี้เขาเคยเกลี้ยกล่อมให้พ่อแม่ปฏิบัติกับครอบครัวของท่านอารองดีๆ เอาใจเขามาใส่ใจเรา หากผู้ที่ได้เข้าเรียนในสำนักศึกษาคือญาติผู้น้องของเขา ท่านพ่อท่านแม่จะรู้สึกอย่างไร

        “ท่านพ่อของข้าบอกว่า สินสมรสของแม่เ๯้า ให้พวกเ๯้าเอาไปได้ พวกเรามิสนใจ” ทันใดนั้นอิ่นซู่ซู่ก็เดินเข้ามาจากนอกประตู แม้นางจะเกลียดโจวซู่ซิน แต่นางรู้ว่าโจวจวิ้นมิมีความผิด บ้านหลังนี้มีเพียงโจวจวิ้นเท่านั้นที่ปฏิบัติกับพวกนางดีหน่อย

        “อิงจื่อ ขอบคุณเ๽้า” น้ำเสียงของโจวซู่ซินอ่อนโยนแฝงไปด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตน

        “ข้าเปลี่ยนชื่อแล้ว ข้าชื่ออิ่นซู่ซู่ พวกเ๯้าอย่าเรียกข้าว่าอิงจื่ออีก” อิ่นซู่ซู่เกลียดชื่อโจวซู่อิงยิ่งนัก นางรู้สึกว่าชื่อนี้มิเคยให้สิ่งดีๆ กับนางเลย

        โจวซู่ซินระงับความเกลียดชังภายในใจ และมองอิ่นซู่ซู่ด้วยรอยยิ้ม “พวกเรามาคุยกันตามลำพังเถิด”

เชิงอรรถ

[1] สามีภรรยาเดิมเหมือนนกในป่าเดียวกัน ยามคราวเคราะห์เข้ามาก็บินแยกจากกันไป หมายถึง คนเห็นแก่ตัวที่ละทิ้งคู่ชีวิต เมื่อภัยร้ายเข้ามาใกล้ตัว กล่าวถึงธาตุแท้ของมนุษย์ยามที่เข้าตาจนก็มักจะคิดถึงผลประโยชน์ส่วนตนก่อนเสมอ