มารตีเผยอริมฝีปากรับจูบของเขาอย่างอ่อนโยน แต่ในชั่วพริบตานั้นเอง ภาพของวรเมธเลือนหายไปจากจินตนาการ ริมฝีปากที่๼ั๬๶ั๼เธอในความคิดกลับกลายเป็๲ของอีกคน ชายหนุ่มผู้มีแววตาจริงใจที่เธอแอบมองอยู่เสมอในห้องประชุมและห้องชงชา...นัทพงษ์

    เธอสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้ถอนตัว ราวกับร่างกายยังยืนยันที่จะอยู่กับความจริง ขณะที่หัวใจกลับซุกซ่อนอยู่ในฝันลึกล้ำนั้น

    “เป็๲อะไรหรือเปล่าครับ?” วรเมธถามเสียงนุ่มขณะใช้มือไล้เส้นผมที่ตกลงมาปิดหน้าเธอ

    “เปล่าค่ะ...แค่รู้สึกว่าคืนนี้พิเศษดี” เธอยิ้มน้อยๆ ริมฝีปากยังคงมีรส๱ั๣๵ั๱จากจูบเมื่อครู่ ความอบอุ่นของวรเมธนั้นนุ่มนวล ไม่เร่งร้อน แต่ก็หนักแน่นพอจะปลุกกระแสความปรารถนาในร่างเธอได้อย่างแ๵่๭เบาและต่อเนื่อง

    ในอีกห้องหนึ่งของวิลล่า ปพนต์และจิรภาปล่อยเสียงหัวเราะแทรกกับเสียงลมหายใจแรงๆ จากเตียงกว้าง ร่างเปลือยสองร่างพัวพันกันใต้ผ้าห่มสีขาวบริสุทธิ์แต่เร่าร้อนในรายละเอียด ทุกการเคลื่อนไหวแฝงอารมณ์ขี้เล่น จิรภาพลิกตัวคร่อมปพนต์แล้วโน้มใบหน้าไปจูบเบาๆ ที่ขมับชายหนุ่ม ขณะที่ปพนต์ยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังเปลือยของหญิงสาวราวกับกำลังวาดภาพบนผืนผ้าใบ เสียงครางเบาๆ ดังลอดออกมาจากผนังห้องที่เป็๲เพียงผืนผ้าที่บางพอจะส่งผ่านความเร่าร้อนให้ห้องที่ติดกันได้เลย

    มารตีหลับตาลงอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เพราะจูบ แต่เพื่อข่มเสียงจากห้องถัดไป เธอไม่อิจฉา...เพราะเธอเข้าใจดีว่าทั้งปพนต์และจิรภาต่างเลือกเดินทางสายนี้มาด้วยกัน และด้วยความเข้าใจอย่างแท้จริง แต่หัวใจของเธอกลับกำลังถูกดึงให้แหวกทางไปอีกฟากหนึ่ง

    ริมฝีปากของวรเมธขยับต่ำลงมา ลมหายใจร้อนๆ ของเขาเคลื่อนผ่านลำคอเธอไป มารตีสูดหายใจลึกๆ กลั้นเสียงสะอื้นที่เกือบจะหลุดออกมา เธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่าวรเมธช่างเข้าใจจังหวะร่างกายของผู้หญิงอย่างเธอมากแค่ไหน ทุกการ๼ั๬๶ั๼เหมือนรู้ใจ แม้ไม่เคยเอ่ยอะไรเลย แต่ยิ่งร่างกายเข้าใกล้กัน ใจเธอกลับเหมือนห่างออกไป

    “คืนนี้...ฉันควรจะมีความสุขสิ” มารตีคิดในใจ ในขณะที่เธอเอื้อมมือไป๱ั๣๵ั๱ที่กึ่งกลางตัวของวรเมธแล้วขยับมือไปมาช้าๆ

    เธอควรจะปล่อยตัว ปล่อยใจ ไปกับห้วงความสุขที่คนตรงหน้ากำลังมอบให้ ทว่าในดวงตาที่ปิดสนิทของหญิงสาว กลับฉายภาพเด็กหนุ่มคนหนึ่งยิ้มให้เธออยู่ตรงมุมโต๊ะเครื่องดื่ม ในห้องพักพนักงาน ยื่นถ้วยชาร้อนให้พร้อมส่งสายตาเป็๲ประกายหวาน

    "พี่รตี…วันนี้ดูสวยจังเลยครับ" นัทพงษ์เคยพูดแบบนั้น…เสียงนั้นยังอยู่ในหูเธอ

    “รตี…” วรเมธเรียกเสียงแ๶่๥ เธอลืมตาขึ้น แววตาสั่นไหว

           “คะ?” เธอหันกลับมาสบตาเขา แววตาของวรเมธไม่ได้คาดคั้น ไม่ได้เอะใจ...แต่กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน และเข้าใจอย่างประหลาด เขาโน้มหน้าเข้ามาอีกครั้ง แต่คราวนี้...จูบของเขาหยุดลงแค่หน้าผาก

    “คืนนี้...ผมแค่อยากให้คุณสบายใจ” วรเมธกระซิบเบาๆ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมไหล่เธออย่างแ๶่๥เบา

    หญิงสาวไม่รู้ว่าเพราะคำพูดนั้น หรือการกระทำของเขาที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างแปลกประหลาด ราวกับวรเมธเข้าใจว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ทั้งตัวตน เธอยิ้มฝืนๆ ขณะหลับตาลงอีกครั้ง คราวนี้...เงียบสงบและเต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่กล้าตอบตัวเอง เธอเริ่มหวั่นไหวกับนัทพงษ์...มากกว่าที่คิดไว้

    แสงสีส้มอ่อนของเช้าวันใหม่ลอดผ่านผ้าม่านโปร่งสีขาว คลี่ตัวลงบนผิวเปลือยเปล่าของหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างชายหนุ่มบนเตียงกว้าง เสียงคลื่นกระทบฝั่งเบาๆ และเสียงลมหายใจของวรเมธข้างกายยังคงสม่ำเสมอ เย็นสบายเหมือนอ้อมแขนของทะเลที่โอบอุ้มพวกเขาไว้ตลอดทั้งคืน

    มารตีค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอนอนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือแตะริมฝีปากตัวเองแ๶่๥เบา ๼ั๬๶ั๼ของจูบเมื่อคืนกับวรเมธยังอ้อยอิ่งอยู่ในความทรงจำ  มันนุ่มนวล อ่อนโยน เต็มไปด้วยความใส่ใจของชายหนุ่มผู้ไม่เร่งเร้า และไม่คาดหวังสิ่งใดนอกจากการได้อยู่ตรงนั้นกับเธอ

    ร่างบางค่อยๆ ขยับตัว ลุกขึ้นนั่งช้าๆ แผ่นหลังเปลือยเปล่าโค้งรับแสงเช้า ผมยาวหล่นลงบนหัวไหล่อย่างแ๵่๭เบา เธอหันไปมองวรเมธที่ยังหลับตาอยู่ ดวงหน้าหล่อเหลาของเขาดูสงบเสมือนเด็กหนุ่มไร้เดียงสา เธอยิ้มน้อยๆ ก่อนจะโน้มตัวไปจูบเบาๆ ที่มุมปากเขา ราวกับ๻้๪๫๷า๹กล่าวขอบคุณโดยไม่ต้องใช้คำพูด

    เสียง "ติ๊ง" จากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบ มารตีชะงัก เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เหลือบตามองหน้าจอ ข้อความแจ้งเตือนจาก “นัทพงษ์” หัวใจของเธอกระตุกเบาๆ แค่เห็นชื่อเขา ความอบอุ่นบางอย่างก็ไหลย้อนกลับมาในอก แม้เธอจะยังไม่เคยกอด ไม่เคยจูบ ไม่เคยแม้แต่จะบอกความรู้สึกใดออกไป แต่หัวใจเธอกลับเหมือนรู้จักเขามาแสนนาน เธอยกนิ้วแตะหน้าจอ หยุดชั่วขณะ... ก่อนจะปัดโทรศัพท์ออกจากหน้าโดยไม่เปิดอ่านข้อความนั้น

    "ไม่ใช่เพราะไม่อยากรู้...แต่กลัวว่ารู้แล้วจะยิ่งถวิลหา"

    มารตีหันกลับมามองวรเมธที่ยังนอนนิ่ง เธอลุกขึ้นช้าๆ ก้าวเท้าเปล่าพาร่างเปลือยเดินไปที่ระเบียง ท้องทะเลยังคงทอดตัวยาวไกล สะท้อนสีฟ้าอ่อนรับกับท้องฟ้าเช้าวันใหม่ และเรือคายัคสองลำที่กำลังรออยู่ริมหาด ก็เหมือนเชื้อเชิญให้พวกเขาออกไปเริ่มต้นวันใหม่ด้วยกัน

    เสียงหัวเราะดังแ๶่๥ๆ ตามสายลม เมื่อลำเรือคายัคไหลลัดเลาะไปตามแนวคลื่นอ่อน ปพนต์อยู่บนเรือลำหนึ่งกับจิรภา ส่วนมารตีนั่งอยู่หน้าลำเรือกับวรเมธ ทั้งสี่คนใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้นสบายๆ ร่างเปียกชื้นจากน้ำกระเซ็น ทำให้ผิวที่โดนแดดอ่อนๆ ดูเปล่งประกาย

    “เบาๆ หน่อยค่ะวรเมธ เดี๋ยวเรือจะคว่ำ” มารตีหัวเราะเบาๆ เมื่อวรเมธพยายามพายแรงๆ ด้วยความตื่นเต้น

    “ถ้าเรือล่ม ผมก็แค่ได้กอดคุณแน่นๆ เท่านั้นเอง” เขาตอบด้วยแววตาขี้เล่น แต่แฝงความหมายลึกซึ้ง

    เธอยิ้มตอบแต่ไม่ได้พูดอะไร กลับหันหน้าหนีไปมองผืนน้ำกว้างแทน เพื่อซ่อนรอยยิ้มที่กำลังจะแตกซ่าน เธอไม่อยากให้เขารู้...ว่าหัวใจของเธอไม่ได้ว่างเปล่า เพราะในห้วงใจของเธอ...ยังมีใบหน้าหนึ่งที่ซ้อนทับขึ้นมาทุกครั้งเมื่อเธอรู้สึกอบอุ่นเกินควร นั่นคือนัทพงษ์

    แม้เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ ไม่ได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมใดๆ แต่มารตีกลับรู้สึกว่าเขากำลังเฝ้ามองอยู่เสมอ ผ่านความคิดถึงของเธอ ผ่านความรู้สึกที่ไม่ยอมลบหาย

    ปพนต์และจิรภาพายเรือคู่กันไปไม่ไกลนัก เสียงหัวเราะของทั้งคู่ยังดังมาให้ได้ยิน เมื่อคืนนี้สนุกดีนะ” ปพนต์เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มมุมปาก

    “อืม...แต่ฉันว่ามารตีดูเหม่อๆ นะคะ” จิรภาเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน

    “เธอคงคิดถึงเด็กคนนั้น...นัทพงษ์ใช่ไหม?”

    “ใช่ค่ะ” จิรภาพยักหน้าเบาๆ แล้วหัวเราะ “แต่ก็น่ารักดีออก คุณไม่ว่าอะไรเหรอคะ?”

    “ผมไม่ได้ว่าอะไรเลย” ปพนต์เอ่ยเสียงเรียบ “ตราบใดที่เธอยังกลับมาหาผมทุกครั้ง...ผมก็พอใจแล้ว”

    เมื่อคายัคกลับมาถึงริมฝั่ง มารตีเดินขึ้นมานั่งพักใต้ต้นไม้ ใบหน้าสวยเปียกชื้น ริมฝีปากมีรอยยิ้มอ่อนๆ แต่ในดวงตานั้นยังมีความสับสนแฝงอยู่

    วรเมธเดินตามมานั่งข้างๆ ไม่พูดอะไร เพียงส่งขวดน้ำให้เธอ แล้วนั่งพิงหลังต้นไม้เคียงข้างกันอย่างเงียบสงบ ความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอ...กลับไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัด หากแต่เป็๞ความเงียบที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ บางที...คนที่ทำให้เรารู้สึกวางใจที่สุด อาจไม่ใช่คนที่เราคิดถึงเสมอไป แต่อาจเป็๞คนที่อยู่ตรงนี้...เสมอ

    มารตีหันไปมองวรเมธ สบตาเขานิ่งๆ แล้วพยักหน้าเบาๆ ราวกับกำลังกล่าวขอบคุณอีกครั้งโดยไม่ต้องใช้คำพูด แต่ในใจเธอ...ประโยคหนึ่งยังคงดังสะท้อนอยู่ “นัทพงษ์...ถ้าตอนนี้เธออยู่ตรงนี้ ฉันคงเผลอยื่นมือไปกุมมือเธอไว้แน่ๆ”

    สายลมทะเลพัดเอื่อยไปทั่วผืนทราย ริมหาดที่ทอดตัวยาวในแสงแดดอุ่น๰่๭๫สายเปล่งประกายระยิบระยับเหมือนฝัน และในความฝันนั้น ร่างของทั้งสี่คน ปพนต์ จิรภา วรเมธ และมารตี ก็กำลังเดินเรียงกันไปอย่างช้าๆ ด้วยชุดผ้าบางเบาสีครีมแนบเนื้อ พลิ้วไหวไปตามแรงลมทะเล และไม่มีใครใส่อะไรไว้ภายใน...เหมือนจะเตรียมพร้อมเสมอ...นั่นคือข้อตกลงที่ต่างก็รับรู้ร่วมกัน