พื้นหิมะกว้าง ขาวพิสุทธิ์ทั้งผืนไม่ว่าจะเป็เสวียนเทียนที่ควบม้าอยู่ลำพังหรือพรรคฝูเวยที่ตะบึงม้ามาร้อยตัวล้วนแต่สะดุดตา ห่างไปไกลลิบก็มองเห็นกัน
ฝีเท้าของม้ากิเลนดำดียิ่งแม้ว่าบนพื้นหิมะจะวิ่งได้ไม่เร็วเท่าปกติ แต่ความเร็วก็ไม่ช้า
สองฝ่ายยิ่งใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ ผ่านไปไม่นานจุดสีดำก็กลายเป็เงาคน ผ่านไปอีกครู่หนึ่งก็เห็นหน้าตาของอีกฝ่ายไกลๆ
เสวียนเทียนรั้งม้าให้หยุดจากที่ไกลสายตาก็เห็นร่างสูงใหญ่ดั่งหอคอยเหล็กฝั่งซ้ายสุดของแถวแรกของกองโจรบนหลังม้าพูดขึ้นเบาๆ ว่า “หัวหน้าสามของพรรคฝูเวยหรือ?หรือกองโจรบนหลังม้ากองนี้จะเป็พรรคฝูเวย? ที่แท้ย้ายจากหมู่บ้านชิงสุ่ยมาถึงทุ่งม้าป่าแถบอำเภอเป่ยโม่เองหรือ?”
“หัวหน้าใหญ่ คุณชายอินเ้าเด็กข้างหน้าก็คือเป้าหมายของพวกเรา...หวงเทียน”
ตอนที่เสวียนเทียนเห็นหัวหน้าสามหัวหน้าสามเองก็เห็นเสวียนเทียน อารมณ์พลุ่งพล่านะโขึ้นมาเสียงดัง
อินจิ่วโฉว หัวหน้าใหญ่ หัวหน้ารอง ทั้งสามคนเห็นเสวียนเทียนที่อยู่ไกลๆเบื้องหน้าหยุดลงนานแล้ว ล้วนพากันหัวเราะลั่น
“วู้! วู้! วู้! ฮ่าๆๆๆ! ฮ่าๆๆๆ!”
โจรบนม้าด้านหลังได้ยินเสียงหัวเราะอันคุ้นเคยของหัวหน้าใหญ่กับหัวหน้ารองก็ร้องเสียงประหลาดออกมาหัวเราะลั่นตามมาพร้อมกัน
นี่เป็กลยุทธ์ที่พวกเขามักใช้บุกกวาดล้างหมู่บ้านั้แ่ที่ไกลก็กู่ร้องะโเสียงดัง อาศัยขบวนม้าพลังเสียงข่มขู่ทำลายความกล้าของผู้คนที่ต่อต้านในหมู่บ้านไม่ต้องออกแรงเป่าขี้เถ้าก็สังหารหมู่คนเป็ร้อยในหมู่บ้านได้จนหมด
โจรบนหลังม้าร้อยกว่าคนหัวเราะลั่นกู่ร้องควบม้าทะยานเข้ามาหาเสวียนเทียน บนหลังของโจรแต่ละคนสะพายดาบโค้งเล่มยาวไว้ดาบโค้งวาววับน่าหวาดหวั่น สันหนาคมยาว ้ายังมีเืไหลย้อยอยู่เห็นได้ว่าพวกเขาเพิ่งฆ่าล้างหมู่บ้านสักแห่งมา ข้างบนนั้นคือเืของชาวบ้าน
เพราะว่ามีความแค้นกับหัวหน้าสามั้แ่ที่หมู่บ้านชิงสุ่ยเสวียนเทียนจึงสืบข่าวพรรคฝูเวยมาจนรู้ชัดรู้ว่าหัวหน้าใหญ่กับหัวหน้ารองเป็ผู้ฝึกยุทธ์ชั้นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสิบในพรรคไม่มียอดฝีมือชั้นเบิกนภา
เสวียนเทียนตั้งใจจะคิดบัญชีกับพรรคฝูเวยแต่แรกแล้วแต่เพราะพรรคฝูเวยอันตรธานไร้ร่องรอย ถึงไม่ได้จัดการพวกเขาครั้งนี้พรรคฝูเวยกลับย้ายมาถึงแถบอำเภอเป่ยโม่ ทั้งจากรูปขบวนแล้ว กองโจรบนหลังม้าของพรรคฝูเวยก็ตั้งใจมุ่งมาทางเขาด้วย
ในใจเสวียนเทียนรู้สึกราวกับเวลาหาของอย่างหนึ่งอย่างตั้งใจแล้วหาแทบตายก็หาไม่เจอพอไม่ได้ตั้งใจหากลับเจอเข้าง่ายๆ เขานั่งรออย่างสงบบนหลังม้า ฉีกยิ้มน้อยๆมองกองโจรบนหลังม้าของพรรคฝูเวยพุ่งเข้ามา
“เ้าเด็กนี่ใจกล้าไม่น้อยไม่ยักวิ่งหนี” อินจิ่วโฉวหัวเราะเสียงดังขึ้นมา
หัวหน้าใหญ่พูดขึ้นต่อว่า “ศิษย์สำนักใหญ่ก็เป็แบบนี้กลัวจอมยุทธ์พเนจรอย่างพวกเราที่ไหน แต่ว่าแบบนี้ยิ่งดีม้ากิเลนดำของเขาฝีเท้าดีนัก ถ้าหากหนีขึ้นมาคงต้องตามกันอีกพักใหญ่”
“ฮ่าๆๆๆ นั่นมันแน่นอนพูดไปแล้วข้ายังไม่เคยฆ่าศิษย์สำนักใหญ่มาก่อนเลย ครั้งนี้ได้ใบบุญคุณชายอินได้ลองครั้งแรกเลยเชียว!” หัวหน้ารองเองก็หัวเราะเสียงดัง
อินจิ่วโฉวเชิดหน้าขึ้นมาอีกหน่อยใบหน้าเปี่ยมความหยิ่งผยองยิ้มขึ้นมา กล่าวว่า “สังหารศิษย์สำนักใหญ่สนุกกว่าพวกเ้าฆ่าล้างบางพวกชาวบ้านขยะพวกนั้นเยอะข้าเองก็ได้ใบบุญท่านอาจารย์ถึงได้ฆ่ามาบ้างก็เท่านั้นศิษย์สำนักกระบี่์ข้าก็เป็ครั้งแรกเหมือนกัน ฮ่าๆ ศิษย์สำนักใหญ่พวกนี้เห็นท่าแต่ละคนยโสโอหังไม่มีใครเทียม แต่ที่จริงกลัวตายเป็ที่สุดรอทำลายความจองหองของพวกเขาได้ ก็จะได้ดื่มด่ำกับการคุกเข่าร้องขอชีวิตของพวกเขาตอนนั้นแม้แต่สุนัขก็เทียบไม่ได้”
.......
.......
ระหว่างที่พูดพลพรรคพรรคฝูเวยก็มาถึงหน้าเสวียนเทียน อินจิ่วโฉวกับหัวหน้าทั้งสามเรียงหน้ากระดานหยุดห่างจากเสวียนเทียนไปสามสิบเมตร
ลูกพรรคคนอื่นล้อมเข้ามาสองด้านจนกลายเป็วงกลมทำให้เสวียนเทียนตกอยู่กลางวงล้อม
“โว้...”
“วู้...”
“ว้า...”
......
......
กองโจรบนหลังม้าทั้งหมดยกดาบโค้งในมือขึ้นมาชูขึ้นสูง กู่ร้องเสียงประหลาดออกมาเสียงดัง
แต่ว่าไม่ว่ากองโจรเหล่านี้จะกู่ร้องประหลาดอย่างไรจะออกแรงกวัดแกว่งดาบโค้งในมืออย่างไร เสวียนเทียนก็ยังคงสงบไม่ทุกข์ร้อนสีหน้าราบเรียบไม่มีความลนลานหรือหวาดกลัวแม้แต่น้อย
หัวหน้าใหญ่ยกดาบยาวในมือขึ้นโจรบนหลังม้าทุกคนก็หยุดกู่ร้อง เงียบสงัดลง
ดาบยาวของหัวหน้าใหญ่ชี้มาหาเสวียนเทียนประกาศเสียงดังขึ้นว่า “หวงเทียนเ้าสังหารพี่น้องพรรคฝูเวยของข้า หัวหน้าผู้นี้จะบั่นศีรษะบนตัวของเ้าหั่นศพเ้าเป็หมื่นชิ้น”
“วู้...!”
“วู้...!”
ตามหลังเสียงประกาศของหัวหน้าใหญ่โจรบนหลังม้าทั้งหมดก็กู่ร้องขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งอีกระลอก
สีหน้าของเสวียนเทียนไม่เปลี่ยนริมฝีปากขยับแต่เสียงโดนเสียงกู่ร้องของบรรดาโจรกลบไปหมดสิ้น
หัวหน้าใหญ่ยกมือขึ้นมาอีกครั้งทั้งสถานที่พลันเงียบสนิท หัวหน้าใหญ่ถามขึ้น “เ้าว่าอะไร?”
ชิ้ง!
กระบี่หิมะเหมันต์ออกจากฝัก
“เดินหาจนรองเท้าทะลุไม่เห็นเงาพอจะมาไม่ต้องเสียแรงหาแม้แต่นิด”
เสวียนเทียนกวาดมองใบหน้าของทุกคนในที่นั้นด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้มพูดขึ้นว่า “ข้าบอกว่าอย่างพวกเ้า์มีทางให้ไม่เดิน นรกไร้ประตูดันพุ่งเข้าหา รนหาที่ตายนัก!”
สายตาของเสวียนเทียนดุจปราณกระบี่ตวัดมองทุกที่ที่สายตาตวัดผ่าน โจรบนหลังม้าพรรคฝูเวยที่ถูกมองต่างรู้สึกลำคอเย็นวาบ
“ฮ่าๆๆๆ! พูดจาใหญ่โตดี!”
น้ำเสียงดูเบาของอินจิ่วโฉวดังขึ้นมา เอ่ยต่อว่า“ศิษย์สำนักกระบี่์ล้วนหยิ่งผยองเช่นเ้าหรือไม่?ตอนนี้เ้ายังทำท่าสูงส่งอยู่ อีกครู่เดียวข้าอินจิ่วโฉวจะเล่นงานเ้าให้พิการ ให้เ้าคุกเข่ากล้ำกลืนอ้อนวอนข้า”
“หัวหน้าทั้งสาม พวกท่านล้อมไว้ดูคุณชายเช่นข้าจะสังหารโหดศิษย์สำนักใหญ่อย่างไร”
ระหว่างที่พูด ร่างของอินจิ่วโฉวก็ทะยานขึ้นสองขาเหยียบบนหลังม้า ม้าตัวนั้นส่งเสียงร้องขึ้นมา สี่ขาทรุดลงไปกับพื้นส่วนร่างของอินจิ่วโจวพริบตาก็ลอยอยู่กลางอากาศ ดาบยาวบนหลังฉับพลันก็มาอยู่ในมือหนึ่งดาบสะบั้นฟัน
แสงคมดาบฉายวาบปราณดาบเร็วถึงขีดสุดสายหนึ่งพริบตาก็ตวัดฟันจากท้องฟ้าลงมา ฟันเข้าหาเสวียนเทียน
เพลงกระบี่ดับเงา...บั่นเอว!
ตอนนี้เองเสวียนเทียนที่ใบหน้าประดับรอยยิ้มมาตลอดก็ลงมือเผชิญหน้ากับโจรร้ายในยุทธภพเหล่านี้ เสวียนเทียนไม่มีความเมตตาใดมอบให้แค่เริ่มลงมือ เขาก็ใช้เพลงกระบี่ชั้นนิล...เพลงกระบี่ดับเงา
ฝ่ายตรงข้ามมีคนมากเสวียนเทียนฟันทุกกระบี่ออกไป พยายามให้หนึ่งกระบี่ปลิดชีวิต ไม่ชักช้า ไม่ต่อสู้ยืดเยื้อเวลายืดยาวยิ่งทำให้ตนเองตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย
หัวหน้าใหญ่เห็นดาบนั้นของอินจิ่วโฉวก็พยักหน้าชื่นชม“คุณชายอินไม่เสียชื่อเป็ศิษย์ของนักดาบอสนีบาตปราณดาบช่างรุนแรง ความเร็วล้วน...”
หัวหน้ารอง หัวหน้าสามล้วนพยักหน้าหัวหน้าใหญ่พูดยังไม่ทันจบประโยค สีหน้าฉับพลันก็เปลี่ยนไปได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องโหยหวนเสียงหนึ่งลอยมา
ปราณดาบของอินจิ่วโฉวเร็วแล้วก็จริงทว่ากระบี่ของเสวียนเทียนเร็วยิ่งกว่า ไร้เงาไร้ร่องรอยตอนที่ปราณดาบยังห่างจากเสวียนเทียนอยู่หลายฉื่อฉับพลันปราณกระบี่ก็ปรากฏขึ้นฟันเข้าที่เอวของอินจิ่วโฉวแล้ว
อินจิ่วโฉวไม่เสียชื่อผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสูงสุดของชั้นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสิบพลังภายในในร่างเริ่มเปลี่ยนเป็ปราณแท้ชั้นเบิกนภาแล้วเหลือเพียงอีกครึ่งก้าวก็จะก้าวขึ้นชั้นเบิกนภา
เหลือระยะห่างเพียงเสี้ยวเส้นผมร่างของเขางอแล้วดีดตัว พริบตาร่างกายก็ฝืนดีดตัวขึ้นไปสูงอีกหนึ่งฉื่อ
แต่ว่าถึงแม้จะเป็เช่นนี้ก็ไม่อาจหลบกระบี่สังหารกระบี่นี้ของเสวียนเทียนพ้นถึงจะฟันไม่ถูกเอว แต่ฟันถูกต้นขาทั้งสองข้างของอินจิ่วโฉวขาดสะบั้นหมดจด
อินจิ่วโฉวกรีดร้องโหยหวน ตกลงมาที่พื้นกุมสองขาของตนร่ำร้องโหยหวน ดาบในมือหลุดไปแล้ว ตกอยู่ด้านข้างตัว
เสวียนเทียนลงมือทีหลังแต่โจมตีถึงก่อนเพียงแค่หนึ่งกระบี่ก็ฟันขาสองข้างของอินจิ่วโฉวผู้อยู่ขั้นสุดท้ายของชั้นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสิบขาดสะบั้นขาดอีกนิดก็จะสังหารได้ในกระบี่เดียว
ดวงตาของหัวหน้าใหญ่ หัวหน้ารอง หัวหน้าสามพริบตานั้นก็เบิกกว้าง คิดไม่ถึงอย่างที่สุด ตกตะลึงเหนือใดเปรียบ
อินจิ่วโฉวเป็ถึงผู้ฝึกยุทธ์ที่ก้าวขึ้นชั้นเบิกนภาไปครึ่งก้าวแล้วพลังภายในในร่างก็เริ่มเปลี่ยนกลายเป็ปราณแท้ชั้นเบิกนภาแล้ว ความสามารถสูงส่งเทียบกับหัวหน้าใหญ่ หัวหน้ารองแล้ว เก่งกาจชนะอยู่หนึ่งขุม
ขนาดอินจิ่วโฉวที่มีความสามารถแข็งแกร่งที่สุดยังถูกเสวียนเทียนกระบี่เดียวฟันาเ็สาหัสหมดพลังต่อกร ต่อสู้ตัวต่อตัวยังมีใครเป็คู่มือของเขาได้อีกหรือ?
“ฆ่า! ทุกคนบุกรุมมันให้ตาย!”
หัวหน้าใหญ่ หัวหน้ารองร้องะโก้องขึ้นมาพร้อมกัน
หัวหน้าสามไม่ใช่ว่าไม่อยากออกคำสั่งร่วมกับหัวหน้าใหญ่หัวหน้ารอง แต่ว่าเขาไม่มีโอกาสแล้ว
เพลงกระบี่ดับเงา...ไร้ศีรษะ
เสวียนเทียนใช้หนึ่งกระบี่ฟันขาทั้งสองของอินจิ่วโฉวขาดแต่เขาไม่ได้เข้าไปซ้ำอีกหนึ่งกระบี่จบชีวิตของอินจิ่วโฉว ในเวลานั้นเขากลับเริ่มโจมตีแสงกระบี่ราวกับเคลื่อนไหวในพริบตา ฟันเข้าที่ลำคอของหัวหน้าสาม
หัวหน้าสามพลังวัตรชั้นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นเก้าทว่าต่อหน้าเพลงกระบี่ดับเงาเขาไม่มีความสามารถจะต่อต้านแม้แต่นิด แสงกระบี่ฉายวาบหัวหน้าสามยังไม่ทันแม้แต่จะตอบสนอง ศีรษะคนก็ลอยปลิวไปทางด้านหลัง
หัวหน้าสามเพียงเห็นโลกเคลื่อนไปข้างหน้าไม่หยุดร่างกายใหญ่โตที่ไร้ศีรษะมีเืสดพุ่งกระฉูด ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเขาพริบตาต่อมาหัวหน้าสามก็หมดสิ้นสัมปชัญญะ ตายคาที่
หนึ่งกระบี่พุ่งตัดศีรษะของหัวหน้าสามทั้งที่เมื่อครู่หัวหน้าใหญ่กับหัวหน้ารองเพิ่งกู่ร้องจบหนึ่งประโยค
เห็นสภาพสยดสยองของหัวหน้าสามในใจของหัวหน้าใหญ่กับหัวหน้ารองฉับพลันราวกับอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง
นาทีนี้ ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจคำพูดของเสวียนเทียนที่ว่า ‘เดินหารองเท้าทะลุไม่เห็นเงาพอจะมาไม่ต้องเสียแรงหา’ มีหมายความว่าอย่างไรแล้ว
แต่เดิมพรรคฝูเวยผูกแค้นไว้กับเสวียนเทียนแต่พรรคฝูเวยอันตรธานไป ย้ายไปจากหมู่บ้านชิงสุ่ยเสวียนเทียนไม่รู้ว่าพวกเขาไปอยู่ที่ไหน วิกฤติของพรรคฝูเวยจึงผ่านพ้นไป
แต่พรรคฝูเวยกลับบังเอิญขนาดที่ย้ายมาอยู่ละแวกเดียวกันกับอำเภอที่ตระกูลของเสวียนเทียนอยู่สิ่งที่ยิ่งผลักให้พรรคฝูเวยเดินสู่เส้นทางมรณะก็คือไม่รู้จักสำนึกผิดแก้ไขเสวียนเทียนไม่มาหาเื่พวกเขา พวกเขากลับมาหาเื่เสวียนเทียนนี่ไม่ใช่ตนเองหาเื่ตายแล้วจะเรียกว่าอะไร?
อยู่ดีๆ เอาคอมาพุ่งเข้าใส่คมดาบของผู้อื่นนี่เป็ความรู้สึกในใจของหัวหน้าใหญ่และหัวหน้ารองในเวลานี้แต่ว่าสำนึกเสียใจล้วนเปล่าประโยชน์!
เห็นรอยเืบนคมดาบของเหล่าโจรบนหลังม้าเสวียนเทียนก็รู้ได้ว่าเมื่อครู่คนของพรรคฝูเวยเหล่านี้ต้องไปทำเื่ชั่วช้าอะไรมาแน่
ดังนั้น บรรดาโจรพรรคฝูเวยเหล่านี้เสวียนเทียนฆ่าหนึ่งไม่รังเกียจว่าน้อย ฆ่าสิบไม่รังเกียจว่ามาก
ยิ่งไปกว่านั้นพรรคฝูเวยยังมีความแค้นกับเสวียนเทียนมาก่อนบรรดาโจรพรรคฝูเวยเหล่านี้เสวียนเทียนฆ่าแล้วสาแก่ใจนัก
เสวียนเทียนอยู่ห่างจากหัวหน้าใหญ่กับหัวหน้ารองค่อนข้างใกล้หัวหน้าใหญ่กับหัวหน้ารองรู้ว่าระยะใกล้ขนาดนี้ หันหลังวิ่งหนีมีแต่ตายสถานเดียวมีเพียงสู้ร่วมกันกับโจรคนอื่นบนหลังม้า ถึงจะมีโอกาสมีชีวิตรอด
หัวหน้าใหญ่และหัวหน้ารองสบตากันทีหนึ่งทั้งสองคนร่วมกันปล้นฆ่าข่มเหงสตรีมาสิบกว่าปี ในใจรู้ใจกันไม่ต้องเอ่ยคำฉับพลันทั้งสองคนก็ร้องขึ้นมาพร้อมกัน “ฆ่า...!”
ดาบโค้งของทั้งสองคนไขว้กันแล้วฟันลงมาปราณดาบสองสาย หนึ่งขวางหนึ่งตั้ง เป็รูปกากบาทไขว้กัน พุ่งตรงไปหาเสวียนเทียน
เพลงกระบี่ดับเงา...ตัดหัวใจ
โลกเบื้องหน้าของหัวหน้าใหญ่พลันมืดดับเห็นเพียงแสงกระบี่สายหนึ่ง ฉับพลันปรากฏขึ้นมา ราวกับตกมาจากฟากฟ้า ทะลุการป้องกันทุกอย่าง
พริบตาต่อมา หัวใจก็ส่งความเ็ปถึงที่สุดขึ้นมากระบี่หิมะเหมันต์ หนึ่งกระบี่แทงทะลุหัวใจของหัวหน้าใหญ่
ทันเพียงกรีดร้องครั้งหนึ่ง หัวหน้าใหญ่ก็ก้าวลงสู่ปรภพตามหลังหัวหน้าสามไปติดๆ
