จื่ออู๋หยาทำการก้าวถอยไปหลายเมตรโดยที่ร่างกายของเขาโซเซไปมาอยู่เล็กน้อยริมฝีปากบางเม้มแน่นเข้าหากันทำให้รอยยิ้มลดน้อยลงไปหลายส่วนพร้อมกับลอยลงไปในป่าไผ่ด้านหลังคนทั้งหลายอย่างยากลำบาก   ...