บทที่ 1009 ร้องไห้ทำไม        สายฝนแยกออกจากกันในยามที่ตกลงมาเหนือศรีษะของเย่จื่อเฉิน        เมื่อเห็นเย่จื่อเฉินที่มีสีหน้าเฉยชา ริมฝีปากของกู่หลีก็สั่นระริกขึ้นมาทันที        "พี่เย่ ผมสำนึกผิดแล้ว"        "เห็นแก่ที่เราอยู่ในตระกูลเดียวกัน พี่ปล่อ...