ข้ามองข้ามการต่อต้านที่กำลังเกิดขึ้นภายในแต่เลือกตีเหล็กขณะที่ยังร้อนด้วยการกินโสมโลหิตไปคำหนึ่งแล้วฝึกฝนต่อ
ขณะใช้พลังเคล็ดวิชาากำลังภายในก็ไหลวนตามเส้นทางเดิมอีกรอบไม่นานจึงเกิดพลังอำนาจบางอย่างแทรกซ้อนเข้ามา
พลังของพยัคฆา!
พยัคฆ์ถือเป็าาของสัตว์ิญญานับร้อยขนาดัที่เป็าาแห่งเทพแม้จะเอาชนะพยัคฆ์ได้แต่ไม่ถือว่าเป็าาแห่งสรรพสัตว์ตัวจริงดังนั้นความสัมพันธ์ของสัตว์ทั้งสองจึงเหมือนหยินกับหยางที่ไม่มีใครโดดเด่นกว่ากันย้อนกลับไปเมื่อมีการคิดค้นเคล็ดวิชาาก็ได้อิงหลักแห่งธรรมชาติเพื่อคัดเลือกผู้ที่แข็งแกร่งจากการ่ชิงแก่งแย่งของเหล่าสรรพสัตว์นั้นเอง
ด้วยเหตุนี้ภายในร่างกายของข้าจึงเปลี่ยนสภาพเป็สนามรบระหว่างพลังพยัคฆาและพลังัเข้าโจมตีกันพัลวันเริ่มจากเจ็บบริเวณเส้นลมปราณจากพลังที่แข็งแกร่งตามด้วยกล้ามเนื้อแขนที่สั่นเทิ้มและควบคุมไม่ได้ คล้ายจะทนแรงปะทะของพลังทั้งสองไม่ไหว
เป็ความเ็ปที่รวดร้าวสุดบรรยาย!
อ๊าก!!
ข้าเซถลาไปหลายก้าวพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็จังหวะจึงรีบกัดโสมโลหิตและเข้าสู่ฌานสมาธิเพื่อบรรลุขั้นนี้ให้ได้เพราะถ้าพลาดเพียงนิดเดียว ข้าจะต้องติดอยู่กับการฝึกขั้นนี้ไปอีกหนึ่งเดือน
พลังัและพยัคฆ์ยังคงหมุนเวียนอย่างไม่ลดละจนข้ามองเห็นเส้นลมปราณสั่นไหวตามการขยายและหดตัวของมันแต่เมื่อคิดได้ว่ายิ่งเ็ปจะยิ่งแข็งแกร่ง จึงทนรับความเ็ปครั้งนี้ไว้เพราะเมื่อข้าสามารถควบคุมพลังทั้งสองได้เท่ากับว่าสามารถควบคุมพลังัแกร่งได้เช่นกัน
และเหตุที่ต้องทนรอเพราะข้าไม่สามารถควบคุมการสู้รบตบมือของทั้งสองพลังนั้นได้สุดท้ายถ้าพลังัเป็ฝ่ายชนะ ข้าก็จะเข้าสู่ระดับกลางของพลังัแกร่งทันทีในทางกลับกันหากชัยชนะเป็ของพลังพยัคฆา พลังในตัวข้าก็จะลดฮวบอย่างน่าใจหายเพราะตอนนี้พลังที่ข้ากำลังฝึกฝนคือพลังของัแกร่งไม่ใช่พลังของพยัคฆาหรือพยัคฆ์แกร่งทำนองนั้น
กระทั่งพลบค่ำดูเหมือนพลังของักำลังได้เปรียบพลังของพยัคฆา!
ข้าใกล้จะบรรลุแล้ว!
อ๊าก!!
ขณะภายในร่างกายกำลังตกอยู่ในสมรภูมิรบัั์สีแดงเพลิงพุ่งผ่านร่างออกมา พร้อมกับขดรัดลำตัวของเสือไว้ทั้งกรงเล็บและปากฉีกทึ้งเอาเป็เอาตาย จนเสือเริ่มอ่อนแรงลงและแตกสลายกลายเป็ผุยผงพลังัพุ่งทะยานสู่ท้องฟ้า นี่คือสัญลักษณ์พลังพยัคฆ์หมอบัคำรามและตอนนี้พลังัแกร่งของข้าได้เข้าถึงระดับกลางแล้ว!
ข้าดีใจได้เพียงครู่เดียวเมื่อร่างกายทรุดลงไปนอนที่พื้นด้วยความเ็ปและหนักขึ้นเรื่อยๆซึ่งเป็ผลจากการฝึกฝนเคล็ดวิชาาเมื่อครู่ที่ผ่านมาเพราะผลข้างเคียงจากการฝึกทำให้เคล็ดวิชาาไม่ถูกเลือกให้อยู่ในเคล็ดวิชาขั้นสุดยอด และผู้คนต่างค่อยๆหลงลืมไปตามกาลเวลา
แต่ถึงจะาเ็ก็ถือว่าคุ้มค่าเพราะข้าฝึกฝนพลังัแกร่งมาได้ครึ่งทางแล้ว
ข้าหยุดพักและรอจนถึงเย็นจึงนำปลาหลีฮื้อหลงหลิงที่เฉิ่นปู้หยุนให้มากินเพื่อฟื้นฟูร่างกายก่อนจะฝึกฝนต่อไม่อย่างนั้นหากเกิดรอยแผลกว้าง หรือลุกลามถึงขั้นพิการชีวิตของข้าคงต้องจบเห่แค่นี้แน่นอน
…
จวบจวนเวลาสองทุ่มก็ต้องหอบสังขารที่เหนื่อยล้าไปยังเขาลั่วเซี่ย
แสงไฟสลัวๆส่องไสวมาจากริมแม่น้ำซึ่งเป็ ‘จุดตกปลา’ ของท่านอาจารย์เฉิ่นปู้หยุนซึ่งทางสำนักได้ดึงสายไฟเข้ามาสำหรับการตกปลาของเขาโดยเฉพาะ
ข้าชะลอฝีเท้าและนั่งลงข้างๆสายตามองไปยังกระชังใส่ปลาที่มีปลาหลีฮื้อหลงหลิงขนาดกว่ากิโลครึ่งนอนนิ่งอยู่ด้านในและปลาิญญาเขียวมรกตนอนเบียดกันอยู่
เขาปรายตามองข้าเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น“วันนี้เ้าฝึกฝนแบบฝืนตัวเองอีกแล้วใช่ไหม?”
“อืม...”
เขาได้ยินแล้วพูดเชิงตำหนิเล็กน้อย“ทำไมถึงได้ฝืนตัวเองหึ? เ้าช่างไม่รู้จักถนอมร่างกายของตัวเองบ้างเลย”
ข้าก้มหน้าพลางพูดน้ำเสียงมุ่งมั่น“เพราะข้าอยากตามหาพลังที่หายไปและกลับไปยืนบนจุดสูงสุดอีกครั้งไม่อย่างนั้นพอมีคนมารังแกคงทำได้แค่แกว่งหาง ทำตัวน่าสงสารเหมือนสุนัขจรจัดแต่ข้าจะไม่ยอมแพ้ให้พวกน่ารังเกียจหรอกนะ ไม่มีทาง!”
เฉิ่นปู้หยุนได้ยินแล้วก็กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู“เ้าหมาตัวนี้นิสัยช่างเหมือนข้าไม่มีผิด ไม่เสียแรงที่เป็ศิษย์เอกของข้า ฮ่าๆๆลุก! วันนี้อย่าเพิ่งรีบร้อนฝึกวิชาเดี๋ยวข้าจะทำซุปปลาหลีฮื้อหลงหลิงกับปลาเกล็ดมรกตให้เ้ากินเพื่อฟื้นฟูาแเสียก่อนแล้วค่อยฝึกฝนต่อไม่อย่างนั้นจะเจ็บหนักขึ้นกว่าเดิม เข้าใจไหม?”
ข้ารับรู้ได้ถึงความอบอุ่นในจิตใจแล้วพูดไป“ขอบคุณขอรับ ท่านอาจารย์”
“ในที่สุดก็เปลี่ยนสรรพนามสักทีนะ” เฉิ่นปู้หยุนกระตุกยิ้มก่อนจะพูดต่อ“เ้าเป็ถึงน้องชายของปู้เสวียนยิน จริงๆ แล้วนางจะเป็คนสอนเ้าเองก็ยังได้หรืออีกอย่างในสำนักหมื่นิญญานี่ก็มีอาจารย์ดีๆ ให้เ้าหลายคนแต่นางกลับไว้ใจและฝากฝังเ้าไว้กับข้า และเมื่อนางคิดแบบนั้นข้าก็จะไม่ทำให้นางต้องผิดหวัง ไปกันเถอะ”
“อืม”
เฉิ่นปู้หยุนต้มซุปเนื้อปลาให้ข้าอยู่หน้ากระท่อมไม้ส่วนข้าฝึกฝนวิชาลมหายใจัอยู่ใกล้ๆเพราะวิชาลมหายใจัคือบันไดขั้นแรกและเป็พลังพื้นฐาน ดังนั้นจะหยุดฝึกฝนไม่ได้
เมื่อเคลื่อนพลังได้สามรอบกลิ่นหอมของน้ำซุปก็ลอยเข้ามาเตะจมูก
เฉิ่นปู้หยุนตักซุปและเนื้อปลามาเต็มชามแล้วยื่นให้ข้าก่อนจะพูดขึ้น“กินเถอะ ระวังอย่าให้ลวกปากล่ะ”
“ขอบคุณมากนะ ท่านอาจารย์!”
หลังจากกินลงไปทั้งที่ยังร้อนก็รับรู้ได้ถึงฤทธิ์ยาที่แทรกซึมเข้ากล้ามเนื้ออย่างรวดเร็วความเ็ปค่อยบรรเทาและหายไปกล้ามเนื้อและเส้นเอ็นที่เสียหายต่างฟื้นตัวกลับมาปกติดังเดิมต้องขอบคุณที่เขาหลังสำนักยังมีบึงน้ำและปลาแบบนี้อยู่ไม่อย่างนั้นเคล็ดวิชาาของข้าอาจจะชะงักอยู่ที่ขั้นสองหรือขั้นที่หนึ่งเท่านั้น
ปลาหลีฮื้อหลงหลิงขนาดกิโลครึ่งถูกข้ากินจนหมดส่วนเฉิ่นปู้หยุนกินปลาเกล็ดมรกตไปครึ่งตัวเขาถลึงตาใส่ขณะที่ข้ากำลังจ้องไปยังหม้อซุป “กินหมดแล้วยังจะมองหาอะไรอีกวันนี้ข้าตกได้แค่สองตัวเท่านั้นแหละ ให้ตายเถอะ...ปลาในบึงเยว่หยู่นับวันยิ่งฉลาด จะกินเบ็ดแต่ละทีก็ยากซะเหลือเกิน”
เขาเว้น่แล้วพูดต่ออย่างไม่สบอารมณ์“บางทีพรุ่งนี้อาจจะตกปลาหลีฮื้อหลงหลิงไม่ได้สักตัวถึงเวลานั้นเ้าคงต้องคิดหาวิธีเอาเองแล้วล่ะ”
ข้าถามกลับอย่างฉงน“ข้าคิดหาวิธีได้เองจริงๆ เหรอ?”
เขากลอกตาไปมาสีหน้าครุ่นคิด“นี่เ้าจะหาเื่มาให้อีกแล้วสินะ”
ข้าเม้มปากแล้วพูดขึ้น“ท่านเห็นข้าเป็คนยังไงกันล่ะ ท่านอาจารย์”
“ข้าก็เห็นว่าเ้าเป็น้องชายของปู้เสวียนยินยังไงล่ะ เฮอะ!ใต้หล้านี่ต่างก็รู้ดีว่าเทพศาสตราหญิงอันดับหนึ่งอย่างปู้เสวียนยินทำอะไรไม่เคยมีกฎเกณฑ์”
ข้าได้ยินแล้วถึงกับพูดไม่ออก...
แต่จะว่าไปแล้วนางก็ไม่ชอบทำอะไรตามกฎจริงๆแถมยังชอบตั้งกฎขึ้นมาเองอีกต่างหาก
…
หลังจากฝึกเพลงขาเมฆาหมอกและการเคลื่อนไหวมาพอสมควรแล้วจึงฝึกเคล็ดวิชาาต่อ เพราะฤทธิ์ยาของปลาหลีฮื้อหลงหลิงยังมีอยู่จะฉวยโอกาสเพื่อฝึกฝนก็ไม่ใช่เื่เสียหายอะไร
กระทั่งตกดึกจึงพยุงร่างอันเหนื่อยล้ากลับมาที่โรงเกลากระบี่ถึงได้รู้ว่ามีแผลใหม่เกิดขึ้น รวมทั้งเส้นลมปราณที่เสียหายหนักเช่นกันวันนี้จึงต้องจับไก่มาเชือดกินแบบจำใจก่อนจะหลับไป
นึกไม่ถึงว่าเช้านี้ข้าจะตื่นสายจนตะวันตั้งโด่อยู่บนหัว
“พี่เชวียน ทำไมท่านถึงยังไม่ตื่นอีก?” เสียงของซ้งเชียนดังขึ้นมาจากด้านนอก
“เพราะเหนื่อยล้าจากเมื่อวานแน่ๆ แฮ่ๆๆ...” เสียงของจ้าวห้าวดังขึ้นมาอีกคน
พอเห็นว่าเ้าสองคนมาหาข้าจึงพลิกตัวลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าก่อนจะออกไปดู
“พี่เชวียน ทำไมท่านถึงอยู่ในสภาพนี่เนี่ย?” ซ้งเชียนพูดน้ำเสียงตื่นตระหนก
ข้าถามกลับอย่างสงสัย“ข้าทำไม?แค่ไม่มีชีวิตชีวากับรอยแผลจากการฝึกฝนเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเองต้องใขนาดนี้เลยเหรอ?”
“นี่มันไม่ใช่แค่เล็กน้อยแล้วล่ะข้าว่า...” จ้าวห้าวปรี่เข้ามาดูใกล้ๆ“สภาพเ้าตอนนี้ เหมือนเมื่อคืนเ้าผ่านหญิงงามมาถึงหกเจ็ดคนเลยนะ!”
“ถ้ามีหญิงงามเจ็ดแปดคนอย่างเ้าว่าก็ดีสิ” ข้าตอบอย่างจนปัญญา
ซ้งเชียนถามพลางขมวดคิ้ว“่นี้ท่านกำลังฝึกเคล็ดวิชาาอยู่ใช่ไหมพี่เชวียน?”
“อืม เ้ามองออกจนได้สินะ”
“วิชานั้นมีแต่ทำลายร่างกายหากท่านยังฝืนฝึกต่อไปจะยิ่งทำให้ร่างกายาเ็ท่านเองก็น่าจะรู้ว่าถ้าสาหัสเกินไปจะไม่มีทางฟื้นฟูได้ถึงตอนนั้นท่านจะมาเสียใจทีหลังไม่ได้นะ”
เขาขบกรามแน่นก่อนจะพูดต่อ“ข้าจะออกไปซื้อต้นหัวใจบัวหิมะมาให้ท่านสักสามสี่ต้นเดี๋ยวนี้แหละ”
หัวใจบัวหิมะเป็ยาสมานแผลที่มีราคาสูงมากเพียงหนึ่งขีดราคาก็พุ่งสูงถึงหมื่นหรือถ้าเป็ต้นก็เหยียบแสน ราคาแบบนี้คนธรรมดาไม่มีทางเอื้อมถึงแน่นอน
ข้าส่ายหน้าปฏิเสธ“ไม่ต้อง มันแพงเกินไป สองสามวันมานี้ข้ากินปลาหลีฮื้อหลงหลิงฟื้นฟูไปบ้างแล้วล่ะ”
“ปลาหลีฮื้อหลงหลิง?”
จ้าวห้าวถามด้วยความสงสัย“เ้าไปเอามันมาจากไหน?”
“เขาหลังสำนักนั่นไง ที่นั่นมีบึงที่ชื่อว่าเยว่หยู่ และในบึงมีปลาที่ว่านั้นอยู่”
“แบบนี้นี่เอง...” จ้าวห้าวงึมงำก่อนจะพูดเสียงดัง “ตกปลามันช้าจะตายไปเผลอๆ ตกได้แล้วไม่พอกิน เอาแบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวข้าจะออกไปซื้อแหพอตกดึกพวกเราก็ไปหว่านแหกัน”
“หว่านแห? พูดเป็เล่นไปได้น่าเ้าโล้นหว่านแหช้าจะตายไป แถมพวกเรายังไม่มีเรือด้วยบางทีโอกาสได้ปลายังไม่เท่าตกเบ็ดเลยด้วยซ้ำ!” ซ้งเชียนหรี่ตาถามพลางหัวเราะ
เขาได้ยินแล้วถึงกับคิ้วขมวดก่อนจะถามกลับ“ทำไม แล้วเ้าอ้วนอย่างเ้ามีวิธีที่ดีกว่างั้นเหรอ?”
ซ้งเชียนหัวเราะมือเท้าสะเอวท่าทีเหนือกว่า “แน่นอน วิธีของข้าจะต้องได้ผลสุดๆอย่าว่าแต่ตัวสองตัวเลย เป็ร้อยตัวข้าก็จับขึ้นมาได้!”
“สรุปมันคือวิธีอะไรกันแน่?” ข้าถามขึ้น
“ะเิปลา!”
พอได้เห็นสีหน้าและแววตาจริงจังคู่นั้นจึงนึกได้ทันทีว่าทำไมเฉิ่นปู้หยุนถึงได้บอกว่าข้าจะต้องหาเื่มาให้เขาปวดหัวแน่ๆแม้เื่นี้จะไม่ดีสักเท่าไร แต่ยังไงในใจก็ยังนึกสนุกอยู่ไม่น้อยถ้าไม่ได้ะเิปลาสักครั้งคงข้าอยู่แล้ว ในเมื่อจิตใจมันเรียกร้อง จะมัวมาคิดมากทำไม!
…
ภาคบ่ายวันนี้ซ้งเชียนซึ่งไม่มีเรียนจึงออกไปซื้ออุปกรณ์ต่างๆ นานาเพื่อทำะเิปลาเ้าเด็กนี่หัวไวไม่น้อยวันข้างหน้าจะต้องเป็ที่พึ่งทางด้านสติปัญญาให้พวกเราได้อย่างแน่นอน
ส่วนข้าก็ฝึกฝนตามที่ห้องเรียนสอนและกินเวลาจนถึงเย็นก็ยังไม่บรรลุขั้นที่สามของพลังัแกร่งได้สักที
กระทั่งได้เวลาจึงออกไปหาเฉิ่นปู้หยุนและตามคาดเมื่อเขาตกได้เพียงปลาเกล็ดมรกตแค่สองตัวซึ่งช่วยฟื้นฟูลมปราณแต่ไม่สามารถฟื้นฟูาแได้เย็นนี้จึงไม่ได้ฝึกฝนเคล็ดวิชาาต่อ แต่ฝึกแค่เพลงขาและการเคลื่อนไหวเท่านั้น
ข้ากลับมาที่โรงเกลากระบี่ประมาณห้าทุ่มกว่า
พอถึงเวลาเที่ยงคืนเสียงประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกเบาๆ ของจ้าวห้าว “เวลานัดมาถึงแล้วรหัสลับคือปลากัด ท่านหัวหน้าปู้ เ้าเตรียมพร้อมหรือยัง?”
