แสงตะวันยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างและแยงเข้าสายตาของสตรีนางหนึ่งที่ยังคงนอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่ม ร่างอรชรกำลังแน่นิ่งอยู่บนเตียงแม้เวลาจะล่วงเลยถึงยามเหม่ามาเนิ่นนาน    มิใช่เพราะจางเหม่ยอิงเกียจคร้าน หากแต่เป็นเพราะอ้อมแขนอันอบอุ่นที่โอบรัดนางไว้อ...