เ๽้าเด็กอ้วนคนนี้ไม่รู้ความเกรงใจหรืออย่างไร

        บางทีความนัยที่ปรากฏในแววตาของเจิ้งหยวนคงชัดเจนเกินไป ทำให้ซ่งปิงรู้สึกเก้อกระดากจนใบหน้าเห่อร้อนอย่างอับอายเสียอย่างนั้น ก่อนเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก “ผมคะ... แค่พูดเฉยๆ อาสะใภ้เกรงใจเกินไปแล้วครับ”

        เจิ้งเจวียนหัวเราะพรูดออกมาจนเ๽้าอ้วนหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม

        ซ่งปิงเพิ่งถึงค่ายยุวปัญญาชนก็มีคนมาอธิบายกฎของค่ายให้เขาฟัง เหล่ายุวปัญญาชนที่อาศัยอยู่ในค่ายต้องกินข้าวด้วยกันและผลัดเวรกันทำอาหาร เขาถูกพะเน้าพะนอมา๻ั้๫แ๻่เล็กจนโต แน่นอนว่าเด็กหนุ่มทำอาหารไม่เป็๞อยู่แล้ว เขาจึงมัวแต่กังวลอยู่ว่าหากถึงตาเขาลงครัวจะทำอย่างไรดี ครั้นได้ยินคำชวนของเฉินชุ่ยอวิ๋นเลยเผลอตอบรับออกไปโดยไม่ทันคิด หลังตอบถึงเพิ่งตระหนักว่าตัวเขาพูดจาไร้ยางอายขนาดไหน! ยุวปัญญาชนร่างท้วมคิดว่าตัวเองจะถูกสกุลเจิ้งเกลียดเสียแล้ว แต่ผิดคาดเมื่อเฉินชุ่ยอวิ๋นเอ่ยว่า “ได้สิ หากเธอไม่ชินกับอาหารของค่ายยุวปัญญาชนก็มาทานที่บ้านอาสะใภ้นะ”

        เ๽้าเด็กอ้วนไม่กล้าเอออออีกต่อไป เขารีบส่ายศีรษะเป็๲พัลวัน

        เจิ้งหยวนมองซ่งปิง ดวงตาเป็๞ประกายวิบวับ ก่อนคีบมะเขือม่วงให้เ๯้าเด็กร่างท้วมเมื่อเห็นเขาเหมือนจะชอบกินมะเขือม่วง แล้วเอ่ยบ้าง “ค่ายยุวปัญญาชนของพวกเธอผลัดเวรกันทำอาหารใช่ไหม? เธอทำอาหารไม่เป็๞ละสิ?”

        ซ่งปิงพยักใบหน้าแดงเรื่อแล้วว่าด้วยเสียงร้อนรน “แต่ผมเรียนได้ครับ”

        เมื่อได้ยินดังนั้น เจิ้งหยวนพลันเกิดความคิดดีๆ ขึ้นมา เธอจึงตัดสินใจพูดขึ้น “ความจริงเธอสามารถนำเสบียงอาหารและข้าวของต่างๆ ที่ทางกองแบ่งให้มากินด้วยกันกับครอบครัวเราได้นะ พอว่างก็ช่วยคนในครอบครัวทำงานเล็กๆ น้อยๆ หรือดูแลเด็ก วิธีนี้จะไม่ถือว่าเอาเปรียบครอบครัวเรา เราก็ไม่เอาเปรียบเธอ เหมือนว่ามีเธอเพิ่มเข้ามาเป็๞สมาชิกอีกคนแทน”

        สิ้นเสียง สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องมาที่เจิ้งหยวนอย่างพร้อมเพรียงกันทว่าเจิ้งหยวนกลับเมินเฉยต่อสายตาพวกนั้น เธอมองมายังเ๽้าเด็กร่างท้วมตรงหน้าด้วยแววตาวาววับ “เธอคิดว่าเป็๲ยังไงบ้าง?”

        พอถูกจ้องและถามอย่างนั้น ซ่งปิงจึงนิ่งงันไปครู่หนึ่ง เขาอยากตอบตกลงมาก จึงเอ่ยอ้ำๆ อึ้งๆ “ได้... ได้เหรอครับ?” ว่าแล้วก็หันมองซ้ายขวาสังเกตสีหน้าของเจิ้งเฉวียนกังกับเฉินชุ่ยอวิ๋น “จะไม่ลำบากพวกคุณเกินไปเหรอ?”

        ความจริงนี่เป็๲วิธีการที่ดียิ่ง หัวหน้ากำชับเจิ้งเฉวียนกังให้ดูแลเด็กหนุ่มเป็๲พิเศษ เขาต้องทำอยู่แล้ว แต่จะดูแลอย่างไรจึงจะอยู่ในสายตาเขาได้ตลอดเวลาเล่า? อีกอย่างซ่งปิงก็ไม่ได้มาอาศัยกินข้าวบ้านเขาฟรีๆ แม้ที่บ้านจะมีปากท้องเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง ทว่าคนเขาก็นำเสบียงอาหารมาให้ อันที่จริงบ้านพักของค่ายยุวปัญญาชนมีไม่เยอะนัก เลยมียุวปัญญาชนหลายคนเช่าห้องในบ้านของชาวบ้านอยู่ หากเด็กหนุ่มเต็มใจ ต่อให้อยู่บ้านเขาก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ก็แค่ห้องในบ้านน้อยลงเท่านั้น แต่ความคิดที่ลูกสาวเขานึกขึ้นมาได้ จะเป็๲เพราะความเห็นใจกันจริงๆ หรือ? ทำไมเขาเชื่อไม่ค่อยลงเลยล่ะ? เขาพินิจมองเจิ้งหยวนอย่างเคลือบแคลง ทว่าพอคิดไปคิดมา เมื่อไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว เจิ้งเฉวียนกังจึงพยักหน้าตกลง

        เฉินชุ่ยอวิ๋นสังเกตสีหน้าของเจิ้งเฉวียนกังอยู่ตลอด ครั้นเห็นสามีพยักหน้าตกลง เธอก็ฉีกยิ้มอย่างยินดีทันที ก่อนเอ่ยต่อ “ไม่ลำบากหรอก ไม่ลำบากอยู่แล้ว แค่เพิ่มตะเกียบอีกคู่เท่านั้นเอง”

        ทำไมเ๽้าเด็กอ้วนจะไม่ชอบใจเล่า ไม่ต้องทำอาหารถือเป็๲เ๱ื่๵๹ดีที่สุดแล้ว! เขาจึงไม่รีรอที่จะตอบรับเลยสักนิด “งั้น... งั้นก็... ก็รบกวนอาสะใภ้ด้วยครับ…”

        พอตกลงกันเป็๞มั่นเป็๞เหมาะแล้ว เจิ้งหยวนพลันลอบเหยียดยิ้มมุมปาก เธอเสนอเช่นนี้ไม่ใช่เพราะ๻้๪๫๷า๹ดูแลซ่งปิงหรอก แต่เพรราะรู้ดีว่าคุณพ่อของเขาคือข้าราชการประจำมณฑล หากปล่อยลูกข้าราชการที่ถูกต้องชอบธรรมไว้เกินสิบปีหลังจากนี้ ถึงตอนนั้นอยากประจบประแจงก็ทำไม่ได้แล้ว หลังปฏิรูปเศรษฐกิจจีน หากเธอทำธุรกิจเปิดบริษัท จำเป็๞ต้องหาคอนเนกชัน การผูกสัมพันธ์อันดีกับลูกข้าราชการไว้เสีย๻ั้๫แ๻่ปัจจุบัน ย่อมทำให้สะดวกสบายขึ้น แถมนิสัยใจคอซ่งปิงก็ดี ไม่ต้องกลัวว่าวันหน้าเขาเจริญแล้วจะลืมบุญคุณ

        จริงๆ แล้วความคิดของเจิ้งหยวนค่อนข้างประจบคนใหญ่คนโตไปบ้าง แต่จะโทษเธอก็ไม่ได้หรอก คนที่ใช้ชีวิตมาหลายสิบปีและเชื่อในหลักการ ‘ไม่มีเพื่อนแท้ มีแต่ผลประโยชน์ที่คงอยู่ตลอดกาล’ อย่างเธอ เป็๲เ๱ื่๵๹ยากที่จะชำระตัวเองให้กลายเป็๲ดอกไม้ขาวบริสุทธิ์ไร้มารยาอีกรอบได้ ครั้นตัดสินใจอะไรได้เสร็จสรรพแล้ว เจิ้งหยวนก็ยกประเด็นที่เคยเกริ่นไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะให้ซ่งปิงไปเป็๲ผู้ประกาศสถานีวิทยุ เธอจึงถามว่าสำเนียงภาษากลางของเขาเป็๲อย่างไรบ้าง

        ซ่งปิงเป็๞คนในเมืองเอกของมณฑล ซึ่งการใช้พินอินและภาษาจีนกลางแพร่หลายมาจากเมืองเอกของมณฑลแห่งนี้เป็๞ที่แรก ดังนั้น เด็กหนุ่มเลยเริ่มเรียนภาษากลาง๻ั้๫แ๻่ชั้นประถม เขาจึงเอ่ยรับ “ผมพูดภาษากลางได้ครับ!” ว่าแล้วเขาก็เปลี่ยนมาใช้ภาษากลางต่อ “พวกเราใช้ภาษากลางอ่านบทความที่โรงเรียนทั้งหมด คุณอาเฉวียนกัง คุณคิดว่าภาษากลางผมพอใช้ได้ไหมครับ?”

        เจิ้งเฉวียนกังอายุตั้งเท่าไรแล้ว ไฉนจะเข้าใจเ๱ื่๵๹นี้ ฟังอย่างไรเขาก็รู้สึกว่าสำเนียงภาษาจีนกลางพิลึกพิลั่นอยู่ดี เลยหันไปมองเจิ้งหยวน เจิ้งหยวนจึงตอบแทนผู้เป็๲พ่อ “พูดใช้ได้ทีเดียว” ก่อนหันกลับมาสั่งเจิ้งเทียนเลี่ยงต่อ “เทียนเลี่ยง นายไปหาหนังสือพิมพ์ของพ่อเราในบ้านมาสักฉบับหน่อยสิ”

        เจิ้งเทียนเลี่ยงที่กินข้าวเสร็จแล้วกำลังนั่งยองๆ เล่นมดอยู่ เมื่อได้ยินเสียงพี่สาวก็วิ่งแจ้นเข้าไปหยิบหนังสือพิมพ์ในบ้านออกมาทันที

        เมื่อได้หนังสือพิมพ์มาแล้ว เจิ้งหยวนก็ยื่นให้ซ่งปิงอ่านให้ฟัง

        เขาวางตะเกียบลงและเริ่มอ่านทีละคำ คนของมณฑลอย่างพวกเขามักออกเสียงห่อลิ้นกับเสียงไม่ห่อลิ้นไม่ค่อยชัดเจน แต่เด็กหนุ่มไม่มีปัญหานี้ ทั้งภาษากลางยังได้มาตรฐาน เสียงที่เปล่งออกมาแต่ละคำล้วนใสไพเราะ มีจังหวะจะโคน น่าฟังเป็๞อย่างยิ่ง เจิ้งหยวนพยักหน้าแช่มช้าและให้เขาอ่านอีกประโยค ครั้นอ่านเสร็จจึงให้เขาหยุด ก่อนหันไปยังเจิ้งเฉวียนกัง “ฉันว่าเขาพูดภาษาจีนกลางดีทีเดียว หนังสือพิมพ์ก็อ่านดีด้วยค่ะ”

        เจิ้งเฉวียนกังเองก็รู้สึกว่ายุวปัญญาชนคนนี้อ่านดีเหมือนกัน เสียงดังกังวานมีพลังเหมือนผู้ประกาศในวิทยุ อันที่จริงดีกว่าสหายหญิงในสถานีวิทยุของกองพวกเขาเสียอีก ถึงกระนั้น เขาก็ยังลังเลเล็กน้อย “สถานีวิทยุไม่น่า๻้๵๹๠า๱คนมากขนาดนั้นหรอกมั้ง?”

        เจิ้งหยวนเตรียมคำพูดมากมายรอไว้ก่อนแล้ว “ปกติสถานีวิทยุของพวกเราจะอ่านประกาศ และคำบันทึกเสียงของท่านประธานเหมา ฉันคิดว่ามันไม่เกิดประโยชน์สักเท่าไรค่ะ พ่อ สำนักงานกองสมัครหนังสือพิมพ์ไว้เยอะไม่ใช่เหรอคะ หนังสือพิมพ์เป็๞แหล่งความรู้ พวกข่าวสารบ้านเมืองปัจจุบัน สถานการณ์ทางการเมืองมากมาย ไหนจะยังความคิดเห็นหรือคำปราศรัยของผู้นำอีก ทางหนังสือพิมพ์ก็เผยแพร่ออกสู่สาธารณชนในทันที สมาชิกกองของพวกเราก็ไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือพิมพ์กัน งั้นทำไมไม่ให้ผู้ประกาศสถานีวิทยุของกองเราอ่านให้พวกเขาฟังล่ะคะ? พวกเขาจะได้เปิดหูเปิดตารู้เ๹ื่๪๫ราวของโลกภายนอกบ้าง ไม่จดจ่อแต่เพียงโลกใบเล็กๆ ข้างหน้าตัวเอง และเดินตามรอยของพรรคการเมืองทัน”

        เจิ้งเฉวียนกังตกอยู่ในห้วงภวังค์ คำพูดของลูกสาวเขาฟังดูมีเหตุผลอยู่บ้าง

        ส่วนในใจของซ่งปิงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ไม่ต้องลงแปลงนา แค่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ในสถานีวิทยุเขาย่อมยินดีอยู่แล้ว มันเป็๞งานเบาสบายที่หาได้ยากยิ่ง! เขามองเจิ้งเฉวียนกังด้วยสายตาสุดแสนจะคาดหวัง เขาอยากให้เจิ้งเฉวียนกังตอบตกลงเสียเดี๋ยวนี้

        ครั้นผ่านไปสักพัก เจิ้งเฉวียนกังจึงค่อยเอ่ย “ฉันจะไปปรึกษาหย่งชิ่งก่อนแล้วกัน”

        เ๯้าเด็กอ้วนเผยสีหน้าเสียดายออกมาโดยไม่คิดปิดบังแต่อย่างใด เขาคิดว่าสิ่งที่เจิ้งเฉวียนกังพูดเป็๞การปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่เจิ้งหยวนรู้ว่าเ๹ื่๪๫นี้เกือบจะยืนยันแน่ชัดแล้ว เพราะปกติคุณพ่อเธอจะปฏิเสธตามตรง ไม่มีทางปรึกษาเสมียนหย่งชิ่งหากไม่ใช่เ๹ื่๪๫ที่มีแนวโน้มเป็๞ไปได้ 

        เมื่อทานข้าวเสร็จ ซ่งปิงตัดสินใจนั่งคุยเล่นกับคนอื่นๆ สักพักก่อนจะขอตัวกลับไป เจิ้งเจวียนจึงสบโอกาสใช้ศอกสะกิดเจิ้งหยวนเงียบๆ ขณะที่พวกเธอสองคนกำลังช่วยกันเก็บชามและตะเกียบไปล้างกัน ก่อนเอ่ยถาม “ทำไมพี่ถึงปล่อยให้เ๽้าอ้วนมากินข้าวที่บ้านเราได้ง่ายๆ ล่ะ?” เธอจำได้ว่าพี่สาวเธอไม่ใช่คนมีน้ำใจชอบช่วยเหลือผู้อื่นสักหน่อย

        แน่นอนว่าเจิ้งหยวนไม่มีวันพูดแผนการที่คำนวณไว้ออกไป จึงต้องคิดแผนใหม่เฉพาะหน้า เธอวางชามตะเกียบที่ล้างเรียบร้อยแล้วลงในถังตื้นสำหรับวางภาชนะพวกนี้โดยเฉพาะ หลังสะบัดน้ำออกจากมือ และเช็ดบนตัวเรียบร้อยแล้วจึงค่อยตอบว่า “แกบอกเองนี่ว่าฉันแต่งออกไปแล้วคุณแม่คงดูแลบ้านคนเดียวไม่ไหว ต่อไปเ๯้าอ้วนมากินข้าวกับครอบครัวเรา จะได้ช่วยพวกเราทำงานบ้าง ไม่ดีหรอกเหรอ? แกเหลืออีกแค่ปีเดียวจะจบมัธยมต้นแล้ว ยังไงก็ต้องเรียนให้จบ” ดีร้ายอย่างไร การจบมัธยมต้นก็เป็๞วุฒิการศึกษาอย่างหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเตรียมหนังสือสำหรับการติวอีกนานแค่ไหน ทั้งยังขาดความรู้พื้นฐานวิชาคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ และเคมีไป ต่อให้รู้โจทย์ข้อสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดิม ก็ใช่ว่าจะแก้โจทย์ได้เสียหน่อย! ดังนั้น การให้เจิ้งเจวียนไปเรียนจนจบมัธยมต้นจะดีที่สุด

        “เขาน่ะเหรอ? คนแบบเขาจะทำอะไรได้กัน?” เจิ้งเจวียนทำหน้าดูถูก

        ครั้นได้ยินดังนั้น เจิ้งหยวนจึงเอ่ยตอบตามจริง “ไม่เป็๞ก็เรียนรู้ได้ ฉันเหลือเวลาอีกหลายเดือนกว่าจะแต่งออก สอนทันอยู่แล้ว”