ได้ยินมาว่าผู้ช่วยเนี่ยเคยปลื้มฉัน…
เนี่ยเซิงเสี่ยวรู้สึกเหมือนหูของตัวเองเริ่มจะมีเสียงของเขาก้องอยู่ในหู เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา “ท่านประธาน…ได้ยินใครพูดมาเหรอคะ”
มันเกินกว่าที่เธอคาดเดาเอาไว้เสียอีก
จู่ๆ เหยียนจิ่งจื้อก็รู้สึกว่าบทสนทนานี้ค่อนข้างไร้สาระไปสักหน่อย ตอนนี้เหมือนเปลี่ยนมาเป็เพื่อนร่วมชั้นมานั่งพูดคุยกันมากกว่า เขาสะบัดหัวแล้วเปลี่ยนวิธีพูด “พูดกันตามตรงเลยนะ เพราะว่าผลข้างเคียงของยาทำให้ฉันสูญเสียความทรงจำส่วนหนึ่งไป ผู้ช่วยเนี่ย เธอเคยรู้จักฉันจริงๆ หรือ?”
ใช่ เหยียนจิ่งจื้อเริ่มจะสงสัยกับคำพูดของเจินเนี้ยน มีหลายครั้งที่เขาค้นใจของตัวเองก็พบว่าตัวเองนั้นได้รู้สึกกับเนี่ยเซิงเสี่ยว เื่ที่เขียนในหนังสือ “เื่หัวใจของผู้ชาย” เขาก็พบว่ามันเริ่มถูกมากขึ้นเรื่อยๆ
เขายอมรับว่าเขาสนใจผู้หญิงคนนี้
“รู้จักค่ะ” เนี่ยเซิงเสี่ยวไม่กล้าพูดมาก เพราะว่าเธอไม่แน่ใจว่าเจินเนี้ยนไปพูดอะไรไว้กับ
เหยียนจิ่งจื้อ และความจริงเกี่ยวกับเื่เมื่อหกปีก่อนเธอก็จะไม่มีทางพูด
“จากนั้นล่ะ?” เหยียนจิ่งจื้อพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ
“ทั้งหมดเป็ไปตามที่คุณหนูเจินพูดค่ะท่านประธาน” จู่ๆ แววตาของเนี่ยเซิงเสี่ยวก็เข้มแข็งขึ้นมา
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็เคยปลื้มฉันจริงๆ?” เหยียนจิ่งจื้อกัดฟันอย่างไม่พอใจ
เนี่ยเซิงเสี่ยวเม้มปากก่อนจะพยักหน้า “ค่ะ”
“แล้วตอนนี้ล่ะ?”
เนี่ยเซิงเสี่ยวเงยหน้ามามองเขาด้วยความใ มีอะไรมากมายแฝงอยู่ในแววตาคู่นั้น ดูเหมือนสมองของเหยียนจิ่งจื้อจะเริ่มครุ่นคิดแล้ว
สุดท้ายเนี่ยเซิงเสี่ยวก็ส่ายหน้า “ขอให้ท่านประธานกับคุณหนูเจินอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าค่ะ”
เหยียนจิ่งจื้อแทบจะหัวเราะออกมา คำอวยพรแบบนี้เธอคิดว่านี่เป็งานแต่งงานหรือไง? เขากัดฟันแน่นจนแทบจะได้ยินเสียง ยิ่งมองผู้หญิงคนนี้หัวของเขาก็ยิ่งปวดมากขึ้นเรื่อยๆ จนเขาะเิอารมณ์ออกมา “ลงไป!”
เสียงคำรามต่ำทำเอาเนี่ยเซิงเสี่ยวใจนห่อไหล่ ไม่รู้ว่าเขากำลังโมโหอะไร หรือว่าต้องพูดว่ายังรักเขาถึงจะดีใจ เขาไม่ใช่คนที่จะรักใครได้ง่ายๆ นี่
และใช่ ใจง่าย สองคำนี้ที่รบกวนเหยียนจิ่งจื้อใน่นี้มาก เขาดูแลเอาใจใส่เจินเนี้ยนไปก็มีความรู้สึกใจเต้นกับผู้หญิงคนนี้ไป ไปถามเพื่อนว่าจะทำอย่างไรดี? เพื่อนก็บอกเขาว่าทำไมเขาไม่คบกับเธอไปล่ะ
ผู้ชายที่ประสบความสำเร็จก็จะมีผู้หญิงมารายล้อมอยู่รอบกาย และเขาเองก็เป็เช่นนั้น ดังนั้นเจินเนี้ยนถึงได้รับความอิจฉาจากคนอื่นๆ ที่เขารักเดียวใจเดียว แต่ว่าสำหรับการมีอยู่ของเนี่ยเซิงเสี่ยว คำแนะนำของเพื่อนก็คือ เก็บเอาไว้เป็กิ๊กสิ อย่างคนแบบนายน่ะจะมีมันก็เป็เื่ปกติมาก
ทั้งยังพูดเสริมมาอีกว่า “ครั้งที่แล้วฉันเห็นเด็กที่หน้าเหมือนนายมาก ความจริงแล้วนายเคยไปไข่ทิ้งเอาไว้ใช่ไหม แล้วยังจะมาแสร้งทำเป็คนดีอีก?”
ตอนนั้นเหยียนจิ่งจื้อต่อยเพื่อนไปทีหนึ่ง แต่ว่าสำหรับคำแนะนำให้เขา “เก็บไว้เป็กิ๊ก” มันก็ยิ่งทำให้เขาหนักใจมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อมองแผ่นหลังของเนี่ยเซิงเสี่ยวที่เดินจากไป เหยียนจิ่งจื้อก็ยอมรับอีกครั้งว่า เขาไม่ได้เพียงสนใจผู้หญิงคนนี้แค่เล็กน้อยเท่านั้น
เนี่ยเซิงเสี่ยวลงมาก็เริ่มเก็บของ ความจริงแล้วก็ไม่ได้มีของอะไรมาก เพราะมาทำงานที่นี่ได้ไม่ถึงเดือน เธอเก็บของชิ้นเล็กชิ้นน้อยลงไปในกล่องใบเล็กๆ และเตรียมจะไปบอกลากับหวงเทา
ในตอนนั้นเองที่จินเป้ยน่าลงมาบอกกับเธอว่า “ท่านประธานปวดหัว เธอขึ้นไปดูหน่อยเถอะเสี่ยวเนี่ย”
เนี่ยเซิงเสี่ยวกัดริมฝีปากตัวเอง หลายวันมานี้เหยียนจิ่งจื้อพึ่งพาเธอเหมือนกับเมื่อหกปีก่อน หนึ่งก็เป็ความคุ้นเคยในอดีต อีกเหตุผลหนึ่งเธอกลับกลัว ตอนนี้เขาให้เธอไปแล้ว และนั่นก็เป็บทสรุปที่ดีที่สุดแล้ว เนี่ยเซิงเสี่ยวมองตรงไปยังจินเป้ยน่า
“ฉันลาออกแล้วค่ะ คุณเป้ยน่า”
จินเป้ยน่าไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี ความจริงแล้วลาออกไปก็ดี จะได้ไม่กลายเป็มือที่สามของท่านประธาน แบบนั้นมันไร้ยางอายเกินไป เธอตบบ่าของเนี่ยเซิงเสี่ยวเบาๆ ในตอนที่กำลังจะแยกออกไปโทรศัพท์ก็กลับดังขึ้น
เป็เสียงของเหยียนจิ่งจื้อ “ผู้ช่วยจิน เธอช่วยเอาโทรศัพท์ไปให้ผู้ช่วยเนี่ยฟังที”
จินเป้ยน่าส่งโทรศัพท์ให้กับเนี่ยเซิงเสี่ยว และกระซิบเบาๆ ว่า “ท่านประธานน่ะ”
แต่ว่าท่านประธานพูดอะไรนั้น จินเป้ยน่าฟังไม่ชัด เนี่ยเซิงเสี่ยวที่ฟังได้ฟังสีหน้าก็เปลี่ยนจากแดงกลายเป็เขียว จากนั้นก็ะโเสียงดังใส่โทรศัพท์ว่า “ฉันแต่งงานแล้วค่ะ!”
หลังจากตะคอกเสร็จก็หอบกล่องสะบัดก้นเดินออกไปเลย ทิ้งเอาไว้เพียงจินเป้ยน่าที่ยืนอึ้งไปพร้อมๆ กับเพื่อนร่วมงานที่อยู่ในเหตุการณ์แน่นอนว่าเหยียนจิ่งจื้อที่อยู่บนห้องทำงานชั้นสูงสุดก็เช่นกัน
เขาเองก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นบ้าไปแล้ว เมื่อกี้เขาพูดอะไรออกไป?
“เนี่ยเซิงเสี่ยว หากเธอยังรู้สึกอะไรกับฉันอยู่ ถ้าอย่างนั้น...มาเป็กิ๊กของฉันไหม?”
เหยียนจิ่งจื้อรู้สึกเหมือนิญญาตัวเองหลุดออกจากร่างไปแล้ว
เนี่ยเซิงเสี่ยวเดินออกจากตึกบริษัทเฉินตงด้วยความโมโห จนกระทั่งเข้าไปนั่งในรถแท็กซี่ถึงจะใจเย็นลงมาบ้าง เหยียนจิ่งจื้อเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ คำพูดที่จะรับเลี้ยงกิ๊กแบบนี้ ตอนนี้ก็พูดมันออกมาได้ง่ายๆ เธอลูบหน้าของตัวเอง ที่ทั้งร้อนและยังฉายความเ็ป ความรู้สึกทั้งหมดมารวมกันยุ่งไปหมด
คนขับรถมองเธอผ่านกระจกมองข้างหลัง “คุณหนูจะไปไหนครับ?”
เนี่ยเซิงเสี่ยวครุ่นคิดก่อนจะตอบ “รบกวนช่วยไปที่โรงเรียนอนุบาลหลิวซิงด้วยค่ะ” ในเวลานี้ สามารถไปรับเหนี่ยวเหนี่ยวตอนเลิกเรียนได้พอดี
คนขับรถชวนเนี่ยเซิงเสี่ยวคุย “ไปรับน้องชายหรือครับ?”
เนี่ยเซิงเสี่ยวเกือบจะหัวเราะออกมา “ลูกชายของฉันน่ะค่ะ จะจบจากโรงเรียนอนุบาลแล้ว”
คนขับรถมองเธอผ่านกระจกอีกครั้ง มุมปากก็ยกมากขึ้น
โรงเรียนอนุบาลหลิวซิงใกล้กับบ้านของเนี่ยเซิงเสี่ยวมาก อะพาร์ตเมนต์นั้นเธอก็เลือกเช่าเพื่อเหนี่ยวเหนี่ยวโดยเฉพาะ เขาจะได้กลับบ้านสะดวก เนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวเองก็เชื่อฟังมาก ทุกวันจะไปโรงเรียนเองและกลับบ้านเอง ตอนที่เดินผ่านร้านขายผลไม้ก็จะเข้าไปพูดกับพ่อค้าแม่ค้าเสียงดัง “คุณลุงคุณป้าผมเลิกเรียนแล้วครับ!” จึงมักจะได้คำชมกลับมาตลอดว่า “เป็เด็กดีจริงๆนะ”
ในโลกใบเล็กๆ ของเนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยว คำว่า “เด็กดี” นั้นเป็เกียรติยศที่สูงมาก เพราะว่าทุกครั้งที่คุณครูบอกกับแม่ว่าเขาเป็เด็กดี แววตาของแม่ก็จะภูมิใจมาก
แต่ว่าวันนี้เนี่ยเซิงเสี่ยวกลับพุ่งมาพูดเสียงดังใส่เขาว่า “ทำไมเนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวถึงได้ดื้อแบบนี้!” เหตุผลก็คือตอนที่กำลังจะเลิกเรียน เขาไปทะเลาะกับนักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ ตอนที่เนี่ยเซิงเสี่ยวมาถึงเขาก็กำลังคว้าไปที่คอเสื้อของเด็กคนนั้นด้วยท่าทางดุร้าย
น้อยมากที่เนี่ยเซิงเสี่ยวจะมารับเขา แต่ว่าพอมาก็เห็นเขากำลังมีเื่ เนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวปล่อยคอเสื้อเด็กคนนั้นลงอย่างไร้เรี่ยวแรง “แม่ ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ”
แต่เด็กผู้ชายคนนั้นกลับฉวยโอกาสตอนที่เนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวปล่อยมือมาข่วนหน้าของเขาอย่างแรง เนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวเจ็บจนย่นหน้า แต่ว่าพยายามอดทนไม่ร้องไห้ มีเพียงน้ำตาคลอเท่านั้น เขาวิ่งเข้าไปดึงแขนเนี่ยเซิงเสี่ยว“แม่ ก็เขาพูดว่าแม่ไม่ดี ผมถึงได้มีเื่ ผมไม่ได้ดื้อจริงๆ นะครับแม่”
เมื่อได้ยินเนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวเรียกผู้หญิงคนสวยที่อยู่ตรงหน้าว่าแม่ เด็กผู้ชายที่มีเื่ด้วยก็ชะงักทันที เขาจำได้ว่าเมื่อครู่ตัวเองเพิ่งจะเข้าไปะโใส่หน้าเนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวว่า “แม่ของนายจะต้องน่าเกลียดแน่ พ่อนายถึงได้ไม่เอานาย” แต่ว่าความจริงแล้วแม่ของเนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวสวยเหมือนพี่สาวดาราในโทรทัศน์เลย
ในตอนนั้นเองที่ผู้อำนวยการวิ่งออกมาและพูดว่า “เหยียนเจียอวี๋ เธอรังแกเพื่อนอีกแล้วนะ!”
ที่แท้เด็กผู้ชายที่มีเื่ด้วยชื่อว่าเหยียนเจียอวี๋ จู่ๆ เนี่ยเซิงเสี่ยวก็คิดในใจว่านามสกุลเหยียนมีแต่คนนิสัยไม่ดี เธอคุกเข่าลงไปลูบหน้าของเหนี่ยวเหนี่ยว ซึ่งเด็กน้อยก็รีบร้องโอดครวญว่าเจ็บอย่างเกินจริง จงใจให้เธอเห็นใจ
เด็กน้อยตรงหน้ากำลังปกป้องเธอ แต่ก่อนก็เคยมีเนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวเวอร์ชั่นผู้ใหญ่คนหนึ่งไปมีเื่กับคนอื่น เมื่อคนคนนั้นพูดถึงเธอไม่ดี แล้วพาร่างที่มีแผลกลับมาดึงมือเธอไว้แล้วพูดว่า “เสี่ยวเสี่ยว ฉันเสียโฉมแล้ว สงสัยชาตินี้ฉันคงมีเธอได้แค่คนเดียวแล้ว”
จู่ๆ เนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวก็หยุดร้อง เด็กชายเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของเนี่ยเซิงเสี่ยวอย่างร้อนรน “ทำไมแม่ถึงร้องไห้อีกแล้ว ผมจะไม่มีเื่อีกแล้ว กลับ…กลับบ้านไปตีก้นผมเถอะ!” เนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวพูดออกมาด้วยสีหน้าเป็กังวล โดยไม่ลืมหันไปถลึงตาใส่เหยียนเจียอวี๋
“คุณแม่เหนี่ยวเหนี่ยวไม่เป็อะไรใช่ไหม เด็ก…เด็กก็ชอบพูดไปเรื่อยน่ะ คุณอย่าไปใส่ใจเลย” ผู้อำนวยการรู้ว่าเนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวมีแม่แค่คนเดียว คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวตรงหน้าคนนี้ต้องเจอคำพูดแทงใจดำแน่ๆ ถึงได้ร้องไห้แบบนี้
“ไม่เป็ไรค่ะ” เนี่ยเซิงเสี่ยวใที่ตัวเองเสียกิริยาไป แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาเป็ปกติ เธอจูงมือเนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวไปข้างตัวเหยียนเจียอวี๋ แล้วลูบหัวของเขา แปลกมากที่เขาเองก็ไม่ได้หลบ เธอเรียกชื่อเล่นของเขา “อวี๋อวี๋ เหนี่ยวเหนี่ยวมีคุณพ่อครับ เขามีคุณพ่อที่ดีมากๆด้วยนะ”
