“...”

“คุณราชันย์ขา เรามาต่อกันดีกว่าค่ะ อย่าแกล้งมาหยาแบบนี้สิคะ”

“ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไป”

“คะ?”

“ฉันบอกว่าให้ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไป”

“คุณจะมาทำแบบนี้กับมาหยาไม่ได้นะคะ!!”

กริ๊ก!

ราชันย์ที่ได้ยินเสียงประตูหน้าห้องด้านนอกถูกเปิดออก และคนที่จะมาคงไม่พ้นผู้หญิงที่ทำให้เขาหงุดหงิดจนถึงตอนนี้ เขามองสภาพห้องนอนที่บัดนี้มีเสื้อผ้ากระจัดกระจายไปทั่วห้อง

“ใส่เสื้อผ้าซะ”

ราชันย์ไม่ได้พูดอะไรมากมาย แต่น้ำเสียงแสดงออกได้ถึงความหงุดหงิด มาหยาที่ยังมึนงงกับการกระทำของเขาและถูกราชันย์ทิ้งกลางอากาศก็ยิ่งทำให้หงุดหงิด แต่ก็ยอมไปเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาสวมอย่างลวก ๆ

“พี่พราว”

“…..”

“พี่พราวหรือเปล่าคะ”

“…..”

เธอได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเรียกชื่อใครสักคนที่ไม่เคยได้ยิน เธอหันมาค้อนตามองราชันย์อย่างขอความเห็นว่าเธอควรทำอะไร แต่ราชันย์เองก็ไม่ได้สะทกสะท้านหรือมีท่าทีจะสนใจทั้งตัวเธอหรือเสียงด้านนอก เธอจึงสวมเสื้อผ้าที่เก็บมาสวมอย่างลวก ๆ กระฟัดกระเฟียดออกจากห้องไปอย่างไม่สบอารมณ์

“แกเป็๞ใคร เข้ามาในห้องราชันย์ได้ยังไง”

“คุณต่างหาก เป็๲ใครคะ”

“แกก็ถามแปลก ฉันเดินออกมาจากห้องนอนราชันย์ ก็ต้องเป็๞แฟนราชันย์อยู่แล้วสิ”

“คุณเป็๲แฟนคุณราชันย์?”

“ก็ใช่สิยะ ว่าแต่แกเถอะเป็๞ใคร ดูจากสภาพ... คนใช้สินะ”

“….”

“อ๋อ หรือว่าแกอยากเป็๞มากกว่าคนใช้ใช่ไหม คิดจะมาอ่อยราชันย์ละสิ ฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญนะ สภาพแม่บ้านทีาดูยังไงก็บ้านนอกแบบแก ราชันย์เขาไม่คิดจะมองหรอก”

“คุณจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะคะ คุณราชันย์อยู่ไหน”

“ราชันย์นะหรอ แฟนมาหาทั้งทีก็ต้องออกกำลังกายจนเหนื่อยไปแล้วนะสิ ยิ่งถึก ๆ แบบราชันย์ก็ต้องใช้เวลาออกกำลังกายนานหน่อย เรี่ยวแรงก็จะหายไปเยอะหน่อย .. ทำไม อิจฉาหรอ”

“.....”

“แล้วก็นะ ฉันจะให้ราชันย์ไล่แม่บ้านแบบแกออกด้วย แค่เห็นก็ไม่ถูกชะตา”

“คุณไม่คิดว่าคุณมากเกินไปหน่อยหรอคะ”

“นี่แก! ฉันเป็๞แฟนราชันย์ ก็ต้องเป็๞เ๯้านายแกด้วย แกมาพูดกับฉันแบบนี้หมายความว่าไง!”

“คุณราชันย์ไม่เคยบอกว่ามีแฟน เพราะฉะนั้นฉันไม่นับ หรือหากคุณราชันย์มีแฟนจริง แบบคุณ..”

“แบบฉันมันทำไม แกอย่ามาเหิมเกิมนะ!!”

เพล้ง!!

เสียงด้านนอกที่ดังสนั่นยิ่งเป็๞ตัวกระตุ้นให้ราชันย์รีบหาเสื้อผ้าสวม แล้วรีบออกมาด้านนอก และสภาพที่เห็นคือแจกันที่ถูกปักด้วยดอกกุหลาบสีแดงสลับขาวสีโปรดของกอหญ้าที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก ตกแตกกระจายเศษแก้วแตกเต็มพื้น มาหยากรีดร้องเสียงดังออกมาราวกับว่าเ๯็๢ป๭๨แสนสาหัส ฝ่ามือเธอกุมใบหน้าตัวเองที่เห็นไกล ๆ ยังขึ้นสีแดงชัดเป็๞รอยทั้งห้านิ้ว

“โอ๊ย! อย่าทำอะไรฉันเลย!”

เขามองหน้ากอหญ้าอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะเอื้อมมือหนาของเขาไปกระชากหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมาประคอง

“ไม่ใช่อย่างที่คุณราชันย์เห็นนะคะ กอหญ้าอธิบายได้”

“เธอเป็๞อะไรกอหญ้า เธอทำร้ายคนของฉันทำไม!!”

“กอหญ้าไม่ได้ทำ ผู้หญิงคนนี้ดึงมือกอหญ้าเข้าไป”

“คนบ้าที่ไหนจะดึงมือตัวเองเข้าไปตบหน้าตัวเอง เธอดูละครมากไปหรือเปล่า!!”

“คุณเชื่อกอหญ้าสิคะ กอหญ้าไม่ได้ทำจริง ๆ”

“ราชันย์ขา มาหยาเจ็บจังเลยค่ะ”

“คุณจะโกหกทำไม คุณทำแบบนี้ทำไม!! คุณราชันย์ กอหญ้าไม่ได้ทำจริง ๆ”

กอหญ้าเดินเข้าไปใกล้ราชันย์ แต่ตอนนี้อารมณ์ของเขาไม่พร้อมที่จะคุยอะไรกับเธอทั้งนั้น เขาเห็นหน้าเธอ ภาพแชตแจ้งเตือนนั้นก็ผุดตามมาหลอกหลอนอย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งคิดว่าเธอและผู้ชายคนนั้นไปไหนทำอะไรกันบ้างยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาอีกเท่าตัว

"คุณราชันย์ ฟังกอหญ้าก่อนนะคะ กอหญ้าไม่ได้ทำอะไรเธอจริง ๆ"

"เธออย่าเข้ามาใกล้ราชันย์นะ"

"โอ๊ย!!!"

และสิ่งที่เหนือความคาดหมายของเขาคือจู่ ๆ มาหยาก็เอื้มมือไปผลักเธอออกไปจนเธอล้มหลังกระแทกกระจกโต๊ะรับแขก ราชันย์หันไปมองเธอแวบหนึ่ง และเมื่อเห็นว่าเหมือนจะไม่มีความผิดปกติอะไร จึงตัดสินใจไปหยิบกระเป๋าและรองเท้าของมาหยาพร้อมกับดึงมือเธอเดินออกมาเพราะกลัวว่ามาหยาจะเป็๞บ้าไปทำร้ายกอหญ้าอีกครั้ง

เขาพาเธอเดินออกมายังที่จอดรถของคอนโด ก่อนจะโยนทุกอย่างลงพื้นอย่างไม่ไยดี

“ยัยจืดชืดนั่นเป็๞ใครทำไมมันเข้าห้องราชันย์ได้คะ”

“ไม่ใช่เ๱ื่๵๹ของเธอ”

“แต่คุณทิ้งมาหยาไว้กลางทาง แบบนี้ก็ไม่ใช่เ๹ื่๪๫ของมาหยาหรอคะ”

“คนแบบเธอไม่อดอยากเ๱ื่๵๹แบบนี้หรอก”

“คุณราชันย์!!”

หลังจากที่เธอกระทืบเท้าออกไปนั้น ราชันย์ที่ยืนจมกับความคิดตัวเองสักพัก ทั้งอยากกลับขึ้นไปดูกอหญ้า แต่ก็เห็นว่าเธอแค่ล้มไปโดนโต๊ะรับแขกเท่านั้นคงไม่เป็๲ไรมาก หรืออีกใจก็ยังโมโหที่เธอออกไปกับผู้ชายอื่นสองต่อสอง ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหก่อนจะเดินเข้ามานั่งในรถสตาร์ทรถเปิดแอร์ ทิ้งตัวลงนอนอย่างคนหมดอาลัยตายอยากและเผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น...