ไม่มีพิษ!
ผลสแกนไม่พบพิษ!
หานอวิ๋นซีอ้าปากค้าง จ้องมองที่ใบชาอย่างว่างเปล่า แผ่นหลังของนางเปียกโชกไปด้วยเหงื่อชั่วขณะ
ไม่มีพิษ!
คิดไม่ถึงว่าจะไม่มีพิษ!
ทำไมถึง…
ในตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่านางเพิ่งทำอะไรลงไป แต่เมื่อเห็นนางกำลังจ้องมองใบชาด้วยสีหน้าไม่ดี และหลี่ซื่อก็รีบกดดันทันที “หวังเฟย จะเริ่มการทดสอบพิษได้หรือยัง?”
หานอวิ๋นซีเงยหน้าขึ้น เห็นแววตาเย้ยหยันแวบเข้ามาในดวงตาของหลี่ซื่อ เห็นได้อย่างชัดเจนว่านางตั้งใจมองมาที่นาง หลี่ซื่อต้องเป็ฆาตกรตัวจริงแน่ๆ แต่ใบชานี้...
“หวังเฟย ท่านรีบทดสอบเร็วเข้า!” หานรั่วเสวี่ยเร่งเร้าเช่นกัน
มู่หลิวเยวี่ยที่ไม่มีความอดทนมากขนาดนั้น ก็พูดอย่างเ็าว่า “หานอวิ๋นซี เ้าพูดมาสิ! ทำไมเ้ายังไม่พูดอีก? ทำไมล่ะ พูดเสียดิบดีว่า้าจะตรวจพิษจริงๆ เ้าจะเปลี่ยนคำพูดอีกหรือไร? เ้ากำลังทำให้ผู้คนหวาดกลัว! กำลังหลอกลวงผู้คนอยู่สินะ? อย่าคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่เพียงเพราะเป็ฉินหวังเฟย ข้าจะบอกเ้าไว้เลยนะ ถ้าวันนี้เ้าไม่พบอะไร ข้าจะไปหาไท่เฮาเพื่อฟ้องเื่ของเ้า!”
ทันทีที่ได้ยินคำว่า “ไท่เฮา” อี้ไท่เฟยก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดี ความโกรธพุ่งขึ้นมาและพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองว่า “หานอวิ๋นซี เ้าเป็อะไรไป สรุปเ้าจะตรวจสอบหรือไม่?”
หานอวิ๋นซีมองไปที่พวกนาง ขมวดคิ้วแน่น มู่ชิงอู่และฉู่ซีเฟิงกระวนกระวายราวกับมดที่อยู่ในกระทะที่เผาไฟจนร้อน แม้จะไม่รู้ว่าเมื่อครู่หวังเฟยเพิ่งทำอะไรลงไป แต่จากสีหน้าของหวังเฟยแล้ว เดาได้ว่า...เดาได้ว่าคงรู้ว่าใบชานี้ไม่มีพิษ
โอ๊ย ก่อนหน้านี้ก็พูดไปแล้ว ทำไมนางถึงไม่เชื่อกันนะ? ตอนนี้จะทำอย่างไรดี ยิ่งแก้ไขปัญหายากเข้าไปใหญ่!
ทันใดนั้นก็มีคนในฝูงชนะโขึ้นว่า “โปรดหวังเฟยตรวจพิษด้วยเถิด อย่าใส่ร้ายผู้บริสุทธิ์เลย”
ทันใดนั้น ผู้คนจำนวนมากก็พูดพร้อมกันว่า “โปรดหวังเฟยตรวจพิษด้วยเถิด อย่าใส่ร้ายผู้บริสุทธิ์เลย”
หานอวิ๋นซีตกเป็เป้าการวิจารณ์ของทุกคนอย่างไม่ต้องสงสัย นางกัดฟันแน่น ทุกคนต่างคิดว่านางไม่มีทางเลือก แต่ใครจะรู้หลังจากนั้นไม่นานนางก็สั่งด้วยเสียงเ็าว่า “ใครก็ได้ เทน้ำร้อนแล้วต้มใบชานี่! ข้าจะตรวจสอบยาพิษให้ทุกคนดูเดี๋ยวนี้!”
หากไม่สามารถสแกนสารพิษได้ แสดงว่าไม่มีพิษ อย่างไรก็ตาม มีความเป็ไปได้อีกอย่างนั่นคือ วิธีการวางพิษของหลี่ซื่อนั้นยุ่งยาก แม้แต่ระบบการล้างพิษก็สแกนไม่ได้
นางจำได้รางๆ ว่าเคยเห็นวิธีการทดสอบพิษงูหมื่นตัวในตำราโบราณ ไม่ว่าพิษงูจะมากเพียงใดก็สามารถทดสอบได้ทั้งหมดในคราวเดียว
ในยุคปัจจุบันพิษงูหมื่นตัวนั้นไม่มีแล้ว นางจึงไม่เคยตรวจสอบมาก่อนและไม่รู้ว่ามันจะได้ผลหรือไม่ แต่เวลานี้ นางไม่ได้สนใจอะไรมากมายขนาดนั้น ด้วยเพราะไร้หนทาง นางจึงได้แต่กัดฟันทำไป
ในเมื่อสู้แล้ว ก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุด!
ตามความเข้าใจของคนทั่วไป การชงชาเพื่อตรวจพิษนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าการหาคนดื่มชาเพื่อตรวจพิษ ซึ่งเป็วิธีที่ง่ายมาก เพียงแต่เมื่อการทดสอบเสร็จสิ้น ผลลัพธ์ที่ออกมานั้นทำเอาทุกประหม่าขึ้นมา
อย่างไรก็ตาม หลี่ซื่อกลับเย้ยหยันอยู่ในใจ แน่นอนว่านางรู้ว่าหานอวิ๋นซีคงไม่โง่ถึงขนาดใช้วิธีที่ง่ายที่สุดในการดื่มชาและทดสอบพิษ
นางเป็คนที่ช่วยชีวิตมู่ชิงอู่ นางคงรู้ว่าเมื่อพิษงูหมื่นตัวเข้าสู่ร่างกายแล้ว พิษจะไม่ปรากฏออกมาหากไม่มีการสะสมนานหลายปี
นางคิดว่าหานอวิ๋นซีอาจมีอาวุธลับบางอย่างในการชงชา เช่น เข็มทดสอบพิษที่ทรงพลังมาก หินพิษทดสอบหรืออะไรทำนองนั้น
หากพิษไม่ได้เข้าสู่ร่างกายมนุษย์ แม้แต่ปริมาณเล็กน้อยก็ยังสามารถทดสอบได้โดยเครื่องมือทดสอบพิษเ่าั้ แต่พิษที่นางวางนั้นต่างออกไป
แม้แต่หินทดสอบพิษที่ทรงพลังที่สุดในโลกก็ไม่อาจทดสอบพิษงูหมื่นตัวที่นางวางพิษไปได้!
การเยาะเย้ยดูถูกปรากฏบนริมฝีปากของหลี่ซื่อและรออย่างอดทน
ในไม่ช้า คนรับใช้ก็นำน้ำร้อนและถ้วยชามาให้ แต่ใครจะรู้ว่าหานอวิ๋นซีกลับพูดว่า “ไม่ต้องเอาถ้วยชา ไปเอาชามใบใหญ่มา”
ชามใบใหญ่?
นางกำลังจะทำอะไรกัน?
ทุกคนเองก็งงงวยเช่นกัน การเยาะเย้ยดูถูกที่ปรากฏบนริมฝีปากของหลี่ซื่อก็รุนแรงขึ้น นางชงชาในชามใบใหญ่เพราะหวังว่าจะพิษจะออกมามากขึ้น ช่างเป็ความคิดที่โง่จริงๆ!
ดูเหมือนว่าไม่เพียงแต่จะประเมินหญิงผู้นี้สูงเกินไป แต่ยังรวมถึงนางด้วย
คนรับใช้เปลี่ยนเป็ชามขนาดใหญ่ทันที และรีบชงชาชามใหญ่อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็วางไว้บนโต๊ะเล็กแล้วยกมา
ทุกคนต่างมองและรอดูว่าหานอวิ๋นซีจะทำอะไรต่อไป จะขอให้ใครสักคนดื่มชาเพื่อทดสอบพิษ หรือหยิบหินทดสอบพิษออกมาเพื่อลอง
แต่ใครจะรู้ หานอวิ๋นซีพูดขึ้นอีกครั้งว่า “ใครก็ได้ ไปจับปลาทองมาหนึ่งตัว จับมาทั้งที่มีชีวิตอยู่!”
นางไม่ใช้คนหรือเครื่องมือทดสอบพิษ แต่นางใช้ปลาทองอย่างนั้นหรือ?
อย่างไรก็ตาม หลักการของการทดสอบพิษนั้นเหมือนกัน หลี่ซื่อซียังคงนิ่งสงบอยู่ ความต้านทานของปลาทองก็ต่ำกว่าของมนุษย์มาก แต่อย่างไรเสียหานอวิ๋นซียังคงต้องผิดหวังอยู่ดี
ในไม่ช้า คนรับใช้ก็นำปลาทองที่มีชีวิตมาทันที และทุกคนที่รอมานานก็แทบรอไม่ไหวที่จะเห็นผลลัพธ์
หานอวิ๋นซีจับปลาทองเดินไปที่ด้านหน้าของน้ำชาและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง
นางรู้ว่าในขณะนี้ทุกคนต่างประหม่า แต่นางประหม่ามากกว่าใครๆ
ไม่ว่าบันทึกในตำราโบราณจะจริงหรือไม่ จะได้ผลหรือไม่ ชะตากรรมของนางจะเป็อย่างไรก็ขึ้นอยู่กับสิ่งนี้ หากปล่อยปลาตัวนี้ลงไป ทุกอย่างก็จะถูกตัดสิน!
นางไม่รู้ว่าปลาในมือดิ้นมากเกินไปหรือเป็เพราะมือของนางสั่น แต่นางไม่สามารถควบคุมมันได้ ทันทีที่นางลดมือลงแล้ววางปลาลงในถ้วยน้ำชาอย่างใจแข็ง
ทันใดนั้น สายตาจำนวนนับไม่ถ้วนก็มารวมกัน หานอวิ๋นซีเองก็ก้มมองลงเช่นกัน มองเห็นปลาว่ายวนไปมา ในขณะเดียวกันก็เห็นใบหน้าซีดของนางสะท้อนอยู่ในน้ำชา
ปลากำลังว่ายน้ำ...
มันสามารถว่ายในยาพิษได้ด้วยหรือ? มันจะตายหรือไม่?
ทุกคนจ้องมองอย่างตั้งใจ แม้แต่มู่ชิงอู่กับฉู่ซีเฟิงก็ลืมที่จะเฝ้าดูหลี่ซื่อไปชั่วขณะหนึ่ง พวกเขามองดูอย่างกังวลใจ อี้ไท่เฟยเดินเข้าไปใกล้และจ้องมอง
หัวใจของหานอวิ๋นซีเต้นแรง ตึกตักตึกตัก ในขณะที่ปลาว่ายอยู่ หัวใจของนางก็เต้นเร็วขึ้นและเร็วขึ้น เร็วจนนางหายใจลำบาก
ผ่านไปขณะหนึ่ง ปลาว่ายบ้าง นิ่งบ้าง เป็ปกติดีทุกอย่าง
การเยาะเย้ยค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของหลี่ซื่อ “หวังเฟย การตรวจสอบของท่านจะสิ้นสุดเมื่อไร?”
“เดาว่าคงจะทดสอบจนถึงรุ่งสางเลยกระมัง? ฮ่าฮ่า” มู่หลิวเยวี่ยหัวเราะออกมา ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว หากมีพิษ ปลาทองคงตายไปนานแล้ว ใบชานี้ไม่มีพิษเลย หานอวิ๋นซีโกหก!
“ไอ้หยา ปลาทองคงไม่อาจมีชีวิตอยู่ในน้ำชาแบบนี้ได้จนถึงรุ่งสาง” หานรั่วเสวี่ยรู้สึกโล่งใจและเตือนด้วยรอยยิ้มว่า น้ำชาไม่ใช่น้ำเปล่า ปลาทองจะอยู่ในน้ำชาได้สองหรือสามชั่วยามเท่านั้นก่อนที่จะตายไปโดยธรรมชาติ
หานอวิ๋นซีกัดฟันแน่น ไม่สนใจพวกนางและจ้องมองปลาทองต่อไป นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหงื่อจำนวนมากได้ไหลออกมาที่หน้าผากของนางแล้ว
เวลาผ่านไปชาครึ่งถ้วยแล้ว ปลาทองยังมีชีวิตอยู่ เป็ไปได้หรือไม่ว่าบันทึกในตำราโบราณเป็เท็จ หรือว่าวันนี้ว่านางจะถูกตัดสินให้ตกอยู่ในเงื้อมมือของสตรีเหล่านี้?
“หานอวิ๋นซี ถึงเวลาที่เ้าควรประกาศผลการตรวจพิษได้แล้ว!” อี้ไท่เฟยเตือนด้วยน้ำเสียงเ็า ใจร้อนอยากจะเห็นหานอวิ๋นซีทำตามข้อตกลงของการเดิมพัน
หานอวิ๋นซียังคงก้มหน้าและไม่ตอบ
มู่หลิวเยวี่ยหัวเราะคิกคัก “โอ้ มันก็แค่การเดิมพันเท่านั้น ยอมรับความพ่ายแพ้ไปเสียเถิด ท่านมัวแต่ยืดเวลาเช่นนี้ มันน่าเบื่อ!”
“หานอวิ๋นซี! เ้าได้ยินแล้วหรือยัง! ข้าสั่งเ้า!” อี้ไท่เฟยตะคอกเสียงดัง ไม่้าที่จะเสียเวลา
ปลาทองกำลังว่ายอยู่ในน้ำชาอย่างมีความสุข หานอวิ๋นซีที่เฝ้าดู ในที่สุดก็หลับตาลง แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้น
เมื่อเห็นเช่นนี้ ทุกคนก็หัวเราะเยาะเย้ยหยัน
แต่!
ทันใดนั้น ฉู่ซีเฟิงก็ะโออกมาว่า “เกิดเื่แล้วพ่ะย่ะค่ะ หวังเฟย รีบมาดูเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”
เกิดเื่อย่างนั้นหรือ?
หานอวิ๋นซีลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน ก้มหน้าลง เห็น...เห็นว่าปลาทองยังคงว่ายน้ำ แต่ดูเหมือนจะเสียการทรงตัวและเซไปด้านข้างหลายครั้ง
ปรากฏการณ์นี้เป็สัญญาณของการหงายท้องอย่างไม่ต้องสงสัย!
หัวใจของหานอวิ๋นซีเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้ ราวกับว่ามันกำลังจะะโออกมาอย่างไรอย่างนั้น ได้เื่แล้ว! ได้เื่แล้ว!
นางยกมือกุมหัวใจด้วยความตื่นเต้น ไม่กล้ากะพริบตาและจ้องมองไปที่ปลาทอง ในเวลานี้ ทุกคนต่างใและมองดูมันอีกครั้ง แม้แต่หลี่ซื่อที่เต็มไปด้วยความมั่นใจก็ยังตื่นตระหนก มองไปอย่างไม่เชื่อและส่ายหัวอยู่ตลอด
มันเกิดขึ้นได้อย่างไร นางไม่เชื่อ ไม่เชื่อ ปลาทองไม่มีทางตาย ไม่มีทาง!
อย่างไรก็ตาม ไม่นานนัก ปลาทองก็หยุดว่าย หยุดอยู่ในน้ำและพลิกตัวครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับว่ามันกำลังต่อสู้กับความตายเป็ครั้งสุดท้าย โชคไม่ดีที่ภายในไม่กี่ครั้ง มันก็พลิกกลับด้วยท้องสีซีด เมื่อมันลอยขึ้นมาเหนือน้ำ ทันใดนั้นก็มีจุดสีดำเล็กน้อยโผล่ออกมาจากท้องสีขาวซีด และค่อยๆ มากขึ้นเรื่อยๆ ภายในเวลาไม่นาน ท้องปลาทั้งหมดก็กลายเป็สีดำ
พระเ้า!
ชั่วขณะหนึ่ง ผู้ชมทั้งหมดอ้าปากค้าง ปลาทองตายและกลายเป็สีดำ มันถูกวางยาพิษ!
หานอวิ๋นซีประหลาดใจกับผลลัพธ์นี้อย่างมาก ต้องรู้ว่านางไม่มั่นใจจริงๆ ว่าจะทำได้สำเร็จหรือไม่ และตอนนี้นางก็ประหลาดใจอย่างมาก
ตอนนี้เวลานี้ หัวใจของนางยังคงเต้นแรงและไม่สามารถสงบลงได้
แน่นอนว่านางไม่มีทางลืมเื่นี้ เมื่อพิษปรากฏออกมา มันก็ง่ายมากที่จะทดสอบว่ามันคือพิษชนิดใด นางรีบหยิบเข็มทองและเก็บเืจากท้องของปลา
“มีใครจะพิสูจน์หรือไม่ว่าพิษชนิดนี้คืออะไร!” หานอวิ๋นซีถามเสียงดัง
คนในฝูงชนตอบทันทีว่า “ข้าเอง!”
ชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามา ดูท้องของปลาทองอย่างจริงจัง แล้วเอานิ้วจิ้มเืพิษ หลังจากดมกลิ่นแล้ว ก็พูดด้วยความมั่นใจว่า “นี่คือพิษงูหลายตัวผสมรวมกัน คนเรียกมันว่าพิษงูหมื่นตัว!”
ช่างเป็ยอดฝีมือในหมู่ฝูงชนจริงๆ!
หานอวิ๋นซีมีความสุขมาก “คิดว่าทุกคนได้เห็นกันชัดเจนแล้ว ชานี้มีพิษและเป็พิษงูหมื่นตัวที่แม่ทัพใหญ่โดนวางยาพิษ!”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนต่างฟื้นจากความใและเริ่มพูดคุยทันที
“พระเ้า หากดื่มไปอีกหลายปี วันหนึ่งก็คงเป็เหมือนปลาตัวนี้อย่างแน่นอน...”
“ช่างน่ากลัวเหลือเกิน วิธีนี้ร้ายกาจเกินไป! น่าขยะแขยง!”
“สองแม่ลูกหลี่ซื่อเป็ฆาตกรจริงๆ! น่ากลัวเกินไปแล้ว! ไม่คาดคิดเลยจริงๆ!”
…
ทุกคนเต็มไปด้วยความใ หลี่ซื่อที่ยืนอยู่ห่างๆ นางคิดว่าตนเองเก่งกาจเื่ยาพิษ แต่กลับไม่เคยคิดว่าปลาทองตัวเดียวจะเอาชนะพิษของนางได้
ทักษะการวางพิษที่นางภาคภูมิใจที่สุด เหตุผลที่นางสงบนิ่งั้แ่ต้นจนจบล้วนพังทลายลงเป็เสี่ยงๆ นางอยากจะปฏิเสธโดยสิ้นเชิง แม้ว่าจะไม่อยากเชื่อ แต่ผลลัพธ์เช่นนี้ นางก็ไม่มีอะไรจะพูดและต้องยอมรับมัน!
หานรั่วเสวี่ยจ้องมองปลาทองที่ตายอย่างว่างเปล่า ยังคงไม่อยากเชื่อสิ่งที่นางเห็นด้วยตาของตัวเอง ใบชามีพิษและท่านแม่ของนางใช้นางเพื่อวางยาแม่ทัพใหญ่?
“ท่านแม่ ท่าน...”
หานรั่วเสวี่ยยังไม่ทันจะได้โจมตีหลี่ซื่อ แต่จู่ๆ มู่หลิวเยวี่ยก็พุ่งเข้ามาจับผมของหานรั่วเสวี่ย “นังสารเลว! เ้ากล้าดีอย่างไรถึงทำเช่นนี้! ข้าเชื่อใจเ้าขนาดนั้น เ้ามันเลว! ข้าจะฆ่าเ้า!”
มู่หลิวเยวี่ยโกรธราวกับปีศาจร้าย พุ่งเข้ามาดึงผมของหานรั่วเสวี่ย
