“นายนี่พูดเก่งจริงๆ เลย แต่ก็รู้สึกว่าฉันเป็๲ผู้หญิงไม่ดี” น้ำเสียงของฮานเซียนเศร้ามาก “ฉันชวนเซียงเซียงกินข้าวครั้งนี้ ความจริงแล้วฉันอยากจะอวดเธอ ฉันจะได้รู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าเธอ พวกเราเป็๲เพื่อนที่พักอยู่หอเดียวกันสมัยเรียน เมื่อก่อนตอนที่ยังเรียนอยู่ เธอทั้งมีชื่อเสียงและมีเสน่ห์กว่าฉันมาก ในใจฉันอยากเอาชนะเธอมาตลอด แต่ว่า๻ั้๹แ๻่เข้าเรียนยันเรียนจบฉันไม่เคยเอาชนะเธอได้เลย หลังจากเรียนจบแล้ว ฉันคิดว่าตัวเองได้ดีกว่าเธอแล้ว คิดไม่ถึงว่าฉันก็ยังแพ้เธอเหมือนเดิม และที่สำคัญฉันแพ้อย่างอนาถมาก ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันกลายเป็๲คนแบบนี้ไปได้ยังไง กลายเป็๲ผู้หญิงที่เห็นแก่ตัว บางครั้งฉันก็รู้สึกเกลียดตัวเองเหมือนกัน เมื่อคืนนี้ฉันยังเคยคิดจะอ่อยนายเพื่อแก้แค้นเซียงเซียงด้วยซ้ำ”

        “เ๹ื่๪๫นี้…ผมตัดสินไม่ได้หรอกว่านะ ว่าคุณเป็๞คนดีหรือเป็๞คนเลว แต่อยากบอกคุณในฐานะเพื่อนว่า อาจารย์เถายังเห็นคุณเป็๞เพื่อนของเธอเหมือนเดิม หวังว่าคุณจะไม่ทำลายความไว้ใจของเธอ และเห็นเธอเป็๞เพื่อนของคุณจริงๆ” ฉินกลางพูดขึ้นเบาๆ

        ฮานเซียนพยักหน้า “ขอบคุณมากนะ เมื่อคืนฉันเข้าใจแล้ว ก่อนจะเปรียบเทียบ เพื่อให้แน่ใจว่าฉันจะถูกเลือกจากคนคนนั้น เอาตัวเองไปเทียบกับตัวคนโน้นคนนี้ ใช้อีกครึ่งชีวิตที่เหลือมาเล่น ช่างโง่มากจริงๆ! ยังโชคดี ที่ฉันยังมีโอกาสเปลี่ยนแปลง แก้ไขตัวเอง ขอบคุณพวกนายมากนะที่เอาซองเอกสารมาคืนให้ฉัน ถ้าไม่อย่างนั้น ตอนนี้ฉันคงไม่เหลืออะไรอีกแล้ว”

        “คุณยังมีแฟนเศรษฐีอยู่ไม่ใช่เหรอ”

        “โซ่งเหว่ย? เขามีเมียแล้ว ฉันรู้ว่าเขาไม่มีทางยอมหย่าเพื่อฉันแน่ ฉันก็แค่หลอกใช้เขาเหมือนกัน อยากจะหลอกเอาเงินจากเขาเท่านั้นเอง เพียงแต่ ๻ั้๹แ๻่ตอนนี้เป็๲ต้นไป ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ฉันจะขอเลิกกับเขา ฉินหลาง ขอบคุณพวกเธอมากนะ”

        “ไม่ต้องเกรงใจ คิดได้ก็ดีแล้ว” ฉินหลางยิ้มเล็กน้อย

        “ใช่ ในที่สุดฉันก็คิดได้แล้ว—เพียงแต่ นี่เธอทำอะไร?” ฮานเซียนเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปที่เ๱ื่๵๹ของฉินหลางบ้าง เพราะว่าเขาเห็นฉินหลางหอบผ้าห่มไปห้องน้ำ การกระทำของเขาแปลกประหลาดมากเกินไป

        “ผม…ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำอะไร” ฉินหลางคิดข้ออ้างไม่ออกแล้วจริงๆ

        “นี่…นี่นายฝันเปียกใช่ไหม?” จู่ๆ ฮานเซียงก็กลั้นไว้ไม่อยู่ หัวเราะออกมาเสียงดัง เพราะเขาเห็นคราบที่ติดอยู่บนผ้าห่มบางๆ แล้ว มันบ่งบอกชัดเจนว่าฉินหลาง ‘ฝันเปียก’ แล้ว

        “อันนี้…คือ…”

        “ฉันรู้ ว่านายยังเป็๲เด็กผู้ชายอยู่” ฮานเซียนหัวเราะคิกคัก เห็นฉินหลายอายจนพูดไม่ออก รู้สึกไม่เลวเลยจริงๆ “นี่ นาย ‘วาดแผนที่’ เป็๲ด้วยเหรอ อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนฝันเห็นพี่อ่ะ?”

        “เปล่านะ ไม่มีซะหน่อย” ฉินหลางเขินอายมากกว่าเดิม

        “นั่นสิ ต้องไม่ใช่ฉันแน่เลย” ฮานเซียนถอนหายใจด้วยความผิดหวัง “ต้องเป็๲เซียงเซียงแน่เลยใช่ไหม เพียงแต่เซียงเซียงเป็๲ผู้หญิงที่ดีมากๆ คนนึง คนที่ดีพอจะอยู่เคียงข้างเธอได้มีไม่มาก แต่เหมือนว่านายจะมีโอกาส ฉันดูออก นายเป็๲ผู้ที่มีความรับผิดชอบ ดีกว่าขยะอย่างโซ่งเหว่ยเป็๲ร้อยเท่า”

        “ฮึๆ ขอบคุณที่ชมนะครับ เพียงแต่ อาจารย์เถาเห็นผมเป็๞แค่นักเรียนเท่านั้น ต่อให้ผมจะอยากเป็๞มากกว่านั้น แต่กลับไม่มีโอกาสเลยแม้แต่นิดเดียว” ฉินหลางพูดออกมาตามที่รู้สึก

        “นายต้องสร้างโอกาสให้ตัวเอง” ฮานเซียนกล่าว “แล้วอีกอย่าง ฉันดูออก เซียงเซียงไม่ได้รังเกียจนาย ดังนั้นนายมีโอกาสแน่นอน—จริงสิ จะซักผ้าห่มผืนนี้ใช่ไหม เอามาเดี๋ยวฉันซักให้เอง เผื่อเดี๋ยวนายซักไม่สะอาด ยังมีคราบบนผ้าห่มอยู่จะไม่ดี ว่าไหม?”

        ฉินหลางคิดแล้วมันก็จริง เ๹ื่๪๫ซักเสื้อผ้าอะไรแบบนี้เขาไม่ถนัดจริงๆ ดังนั้นจึงยื่นผ้าห่มบางๆ ให้ฮานเซียน

        “พวกเธอสองคน—ทำอะไรกันอ่ะ?” ในเวลานั้นเอง เสียงของเถารั่วเซียงก็ดังขึ้น

        เถารั่วเซียงใส่ชุดนอนลายดอกไม้ปรากฏตัวอยู่ที่ประตู เธอมองฉินหลางกับฮานเซียนด้วยความ๻๷ใ๯ หลังจากนั้นเปลี่ยนเป็๞ตกตะลึง แล้วเปลี่ยนเป็๞แปลกใจ หลังจากนั้นก็เปลี่ยนจากแปลกใจเป็๞โมโห!

        เพราะท่าทางของฉินหลางกับฮานเซียนตอนนี้มันดูเข้าข่ายล่อแหลมมากเกินไป

        “ไร้ยางอาย!”

        หลังจากอึ้งไปสักพัก เถารั่วเซียงก็พูดออกมาหนึ่งคำ

        แม้จะอยู่ห่างกันเกือบ 2 เมตร แต่ฉินหลางกลับรู้สึกเหมือนเขาถูกเถารั่วเซียงพ่นน้ำลายเต็มใบหน้าของตัวเอง ดูรู้เลยว่าตอนนี้เถารั่วเซียงโมโหมากขนาดไหน!

        “อาจารย์เถา คุณเข้าใจผิดแล้ว!” ฉินหลางรีบอธิบาย

        “ใช่ๆ เธอเข้าใจผิดแล้ว!” ฮานเซียนพูดเสริม ตอนแรกเขาคิดว่าเวลานี้เถารั่วเซียงกำลังหลับอยู่ซะอีก กลับคิดไม่ถึงว่าเถารั่วเซียงจะตื่นเช้าขนาดนี้

        “ฉันไม่ได้เข้าใจผิดเหรอ! พวกเธอคิดว่าฉันโง่มากนักรึไง! สารเลวทั้งคู่ คิดว่าฉันไม่รู้อะไรเลยรึไง! ตอนเรียนมหาลัยมารดาก็เคยแอบดูคลิปโป้ อย่าคิดว่าฉันจะไม่รู้อะไรเลยนะ! ไสหัวออกไป! ไสหัวออกไปทั้งคู่เลย มองเห็นพวกเธอสองคน แล้วฉันขยะแขยง!”

        “อาจารย์เถาครับ คุณเข้าใจผิดแล้วจริงๆ—”

        “ไสหัวไป—ได้ยินไหม!”

        “อาจารย์เถา ขอโทษนะครับ!” จู่ๆ ฉินหลางก็เดินเข้าไป เอามือปิดปากและจมูกของเถารั่วเซียงเอาไว้ เถารั่วเซียงโมโหมากจนกัดฝ่ามือของฉินหลาง ทว่าในเวลานั้นเอง เธอรู้สึกเหมือนมีกลิ่นหอมพุ่งเข้าไปในจมูกของเธอ ทันใดนั้นเธอหน้ามืดตาลาย จากนั้นร่างกายเธออ่อนแรง ซบลงกลางอกของฉินหลาง ปล่อยให้ฉินหลางพยุงตัวเธอไปนั่งบนโซฟา เพราะว่าหลังจากดมกลิ่นหอมนั้นเข้าไปแล้ว เธอก็รู้สึกอ่อนแรงราวกับสำลีทันที

        ความจริงแล้วเป็๲เพราะยาของฉินหลาง เป็๲ยาที่ทำให้อ่อนแรง แค่แป๊บเดียวเถารั่วเซียงถึงได้ไร้เรี่ยวแรง

        เพราะฉินหลางมองว่า มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้เถารั่วเซียงฟังตนอธิบาย ถ้าไม่อย่างนั้น จะเข้าใจผิดมากขึ้นเรื่อยนๆ จนกระทั่งความเข้าใจผิดนี้ ทำให้ตนกับเถารั่วเซียงห่างกันไปเรื่อยๆ จนอยู่ด้วยกันไม่ได้อีก

        “นาย…นายมันสารเลว! ต่ำทราม…”

        ตอนนี้เถารั่วเซียงจะด่าฉินหลางยังไม่มีแรงด่าเลย

        “อาจารย์เถา ไม่ได้เป็๲อย่างนี้คุณคิด” ฉินหลางอธิบาย “ความจริงก็คือเมื่อคืนผมฝันเปียก ก็เลยกะว่าจะเอาผ้าห่มไปซักในห้องน้ำ พวกคุณจะได้ไม่ออกมาเห็นแล้วหัวเราะเยาะผม แต่คิดไม่ถึงว่าพี่ฮานจะยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงนี้พอดี แล้วพวกเราก็เลยคุยกันสองสามคำ จากนั้นพี่ฮานก็บอกว่าจะช่วยผมซักผ้าห่ม ผมกำลังจะเอาผ้าห่มให้พี่ฮานแล้วคุณก็มาเห็นพอดี”

        “ใช่ๆ เซียงเซียง เธอเข้าใจผิดแล้วจริงๆ” ฮานเซียนรีบอธิบาย