“ั้แ่ฉันกับแม่ย้ายเข้าบ้านตระกูลซู เธอก็เอาแต่ขับไล่และกลั่นแกล้งพวกเรา แม่บอกฉันว่า คงเป็เพราะเธอยังทำใจเื่ที่เพิ่งเสียแม่ไปไม่ได้ ให้ฉันยกโทษให้เธอ เห็นใจเธอ เดี๋ยวพอเวลาผ่านไปทุกอย่างก็คงดีขึ้น”
ซูหยวนหยวนร้องไห้โฮ ร่างผอมบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าูเี่อันสะอึกสะอื้นจนตัวสั่น ดูอย่างไรก็เหมือนหญิงสาวที่ทนถูกกลั่นแกล้งรังแกมานานหลายปี ทำให้คนที่เห็นอดสงสารไม่ได้
ูเี่อันมองตาเธอ ใช้มาสคาร่ายี่ห้ออะไรเนี่ย บีบน้ำตาร้องไห้เสียเหมือนจริงขนาดนี้ยังไม่เลอะสักนิด
“แต่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เธอก็ยังเหมือนเดิม” ซูหยวนหยวนยังคงร้องไห้ระบายความเจ็บช้ำต่อไป “เธอไม่เปลี่ยนไปเลย ที่แม่เธอตายไม่เกี่ยวกับแม่ฉันสักนิด แต่เธอกลับเอาความโกรธแค้นมาลงที่แม่ฉันจนหมด เธอจะรังแกฉันฉันไม่ว่า แต่ทำไมเธอต้องมาดูถูกแม่ฉันต่อหน้าทุกคนในที่แบบนี้ด้วย! พี่เจี่ยนอัน ไม่สิ ฉันจะไม่เรียกเธอว่าพี่สาวอีกแล้ว ูเี่อัน เธอทำเกินไปแล้วนะ!”
“ฉันเคยบอกเธอตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าแม่ฉันมีลูกแค่สองคนคือฉันกับพี่ชาย ฉันไม่มีน้องสาว” สายตาของูเี่อันเต็มไปด้วยความประชดประชัน “เธอเพิ่งเข้าใจหรือไง”
เฮอะ พี่สาวอะไรกัน เวลาไม่มีคนอื่นอยู่ ไม่จำเป็ต้องแกล้งทำเป็แสนดีหลอกชาวบ้าน ซูหยวนหยวนเรียกชื่อแซ่เธอ ด้วยน้ำเสียงอย่างกับตัวเองต่างหากที่เป็คุณหนูใหญ่ตระกูลซูตัวจริง
“เธอ...” น้ำตาของซูหยวนหยวนยิ่งไหลออกมา “เธอจะใจดำเกินไปแล้ว”
ูเี่อันยิ้ม “เจี๋ยงเสวี่ยลี่แม่ของเธอรู้อยู่เต็มอก ว่าซูหงเยวี่ยนมีลูกมีเมียแล้ว แต่ก็ยังจะแอบคบกับเขาเป็สิบๆ ปีจนมีเธอ ตอนที่อาการของแม่ฉันทรุดหนักที่สุด แม่เธอกลับพาเธอเข้ามาที่บ้าน แล้วบอกว่าพ่อฉันมีอีกบ้านมาโดยตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม่ฉันกระทบกระเทือนจิตใจอย่างมาก จนท่านทรุดหนักกว่าเก่าและจากฉันไป ซูหยวนหยวน เธอยังกล้าบอกว่าแม่เธอไม่เกี่ยวข้องกับการตายของแม่ฉันอีกงั้นเหรอ ที่จริงแล้วพวกเธอสามคนนั่นแหละคือฆาตกร”
“ไม่ใช่นะ...” น้ำตาของซูหยวนหยวนยังคงไหลเป็ทางดูน่าสงสารจับใจ “ไม่ใช่แบบนั้นนะ เื่นี้ไม่เกี่ยวกับแม่ฉันสักนิด”
ูเี่อันยิ้มเย็นอย่างไม่อาจทนอีกต่อไป
“พอได้แล้ว ซูหยวนหยวน เลิกแสดงสักที”
“พี่เขยคะ” จู่ๆ ซูหยวนหยวนก็วิ่งเข้าไปหาลู่เป๋าเหยียน “พี่เห็นหรือยัง ว่าพี่เจี่ยนอันเป็คนยังไง เธอไม่ใช่คนดีเหรอนะ เธอ...”
“คุณหนูซู” ลู่เป๋าเหยียนพูดขัดซูหยวนหยวนเสียงเย็น “ผมรู้นิสัยของภรรยาผมดีกว่าคุณ”
“...” ซูหยวนหยวนอึ้งไปเสียจนลืมร้องไห้
“แต่ว่ามีอยู่เื่หนึ่ง ที่เราคงต้องเคลียร์กัน” ลู่เป๋าเหยียนมองซูหยวนหยวนด้วยสายตาเย็นเยียบเจือความน่ากลัว
ซูหยวนหยวนเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี “เื่อะไรคะพี่เขย มีเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”
“การที่คุณปล่อยข้อมูลและรูปภาพของูเี่อันลงบนอินเทอร์เน็ต เป็เื่เข้าใจผิด?”
ซูหยวนหยวนหน้าซีดเผือด เธอถึงกับพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ถลึงตามองูเี่อัน
เื่ทีู่เี่อันโดนตามล่าหลายคนยังคงจำได้ แต่นึกไม่ถึงเลยว่า คนที่อยู่เื้ัทั้งหมดจะเป็ซูหยวนหยวน
คราวนี้ภาพลักษณ์อันน่าสงสารของซูหยวนหยวนพังทลายลงภายในพริบตา
“ดูไม่ออกเลยนะว่าเธอคนนี้จะร้ายขนาดนี้...”
“เฮ้อ เมื่อกี้ยังพูดพี่คะพี่ขาอยู่เลย ฉันเกือบจะโดนเธอหลอกแล้วไหมล่ะ”
“ยัยแพศยา!”
...
ซูหยวนหยวนได้ยินคำวิจารณ์ด่าทอเธอต่างๆ นานา เธอกำมือแน่นด้วยความโกรธ ใบหน้าขาวซีดของเธอบิดเบี้ยวเสียจนไม่น่ามอง
เธออุตส่าห์สมัครไอดีใหม่เพื่อแฉเื่นี้โดยเฉพาะ นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนจับได้
ลู่เป๋าเหยียนหันมาถามูเี่อันด้วยน้ำเสียงห่วงใยอย่างรักใคร่
“จะให้จัดการยังไงดี”
“ฉันไม่อยากเห็นเธออีก” ูเี่อันตอบ
ลู่เป๋าเหยียนพยักหน้า ไม่นานก็มีตำรวจสองนายเดินเข้ามาหาซูหยวนหยวนและชูบัตรประจำตัว
“คุณหนูซู คุณเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวของบุคคลอื่นโดยมิชอบ ช่วยตามพวกผมไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยครับ”
“ฉันไม่ได้...” ซูหยวนหยวนเริ่มกลัวขึ้นมา “ฉันเปล่านะ”
“เป็การกระทำของคุณจริงหรือไม่ เป็หน้าของพวกเราที่จะสืบสวนครับ โปรดให้ความร่วมมือด้วยครับคุณหนูซู”
ซูหยวนหยวนตั้งท่าเหมือนจะวิ่งหนีไป แต่นายตำรวจรั้งตัวเธอไว้ทัน
“คุณหนูซู ถ้าคุณยังขัดขืน ผมคงต้องใส่กุญแจมือนะครับ”
จบคำ ซูหยวนหยวนหันมามองูเี่อันอย่างตื่นตระหนก
“ูเี่อัน เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้ เธอจะจับฉันส่งตำรวจไม่ได้นะ”
ูเี่อันเคลื่อนตัวมาหยุดลงตรงหน้าซูหยวนหยวน มองเธอด้วยสายตาเ็า
“เธอก่อกวนฉันมาตั้งหลายครั้ง มีครั้งไหนที่ฉันยอมปล่อยเธอไปบ้างล่ะ”
ซูหยวนหยวนถึงกับคอตกอย่างหมดแรง นายตำรวจอาศัยโอกาสนั้นรีบพาเธอออกจากห้องจัดเลี้ยงไป เจี๋ยงเสวี่ยลี่เองก็วิ่งตามไปติดๆ
เมื่อเห็นลูกสาวตนถูกพาออกไปแบบนั้น โดยไม่มีใครคาดคิดมาก่อน ซูหงเยวี่ยนเดินไปหาูเี่อันอย่างบันดาลโทสะ
เพี้ยะ! เขาตบหน้าูเี่อันอย่างเต็มแรง
ความปวดแสบบนใบหน้าต่อให้เจ็บมากแค่ไหน ก็คงไม่อาจเทียบได้กับความหมดหวังที่คืบคลานเข้ามาเต็มหัวใจของูเี่อันในเวลานี้
ั์ตาของลู่เป๋าเหยียนแผ่รังสีอันตรายออกมา เขารีบดึงเธอมาไว้ข้างหลังอย่างปกป้อง รอยแดงที่เห็นเด่นชัดบนพวงแก้มขาวใสของเธอทำเอาเขาใจหาย
บรรยากาศรอบตัวของเขาเย็นเยียบ ความหนาวสุดขั้วหัวใจปกคลุมไปทั่วห้องจัดเลี้ยง
ทุกคนต่างรู้ดีว่า หากลู่เป๋าเหยียนโมโหขึ้นมาแล้วละก็ ผลลัพธ์นั้นน่าหวาดหวั่น
แต่ขณะที่ทุกคนกลั้นใจรอชมผลลัพธ์ที่จะตามมาอยู่นั้น ูเี่อันกลับจับมือลู่เป๋าเหยียนไว้เชิงห้ามปราม แล้วเดินผ่านเขาไปหยุดตรงหน้าซูหงเยวี่ยน
“ซูหงเยวี่ยน นับจากนี้ไป ฉันไม่ใช่ลูกของคุณ” สีหน้าของูเี่อันเรียบสนิท แม้แต่น้ำเสียงก็ไม่สั่นสักนิด “ต่อจากนี้ พวกเราขาดกัน”
ซูหงเยวี่ยนดูเหมือนจะเสียใจในการกระทำของตัวเองอยู่บ้าง แต่ในตอนนั้นเอง เจี๋ยงเสวี่ยลี่ก็เดินร้องไห้กลับมาจากด้านนอก
“ลูกสาวฉันถูกจับไปโรงพัก!” เจี๋ยงเสวี่ยลี่จ้องูเี่อันอย่างกินเืกินเนื้อ “เพราะเธอ ทั้งหมดเป็เพราะเธอ!”
พูดจบเธอก็ง้างมือเตรียมจะตบูเี่อัน
ลู่เป๋าเหยียนรีบคว้ามือเจี๋ยงเสวี่ยลี่ทันใด ถังอวี้หลันเห็นดังนั้นจึงรีบพูดขึ้นว่า
“คุณซู คุณนายซู ในฐานะที่ฉันเป็แม่งานในครั้งนี้ หากพวกคุณก่อความวุ่นวาย คงต้องขอเชิญให้กลับออกไป ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกคุณ”
ซูหงเยวี่ยนทนอยู่ต่อไปไม่ไหว จึงรีบพาเจี๋ยงเสวี่ยลี่เดินออกไป
แขกทั้งหลายเองก็ต่างรู้งาน พวกเขาไม่ปล่อยให้บรรยากาศดูน่าอึดอัด ต่างคนต่างพากันคุยเล่นเฮฮา ราวกับเมื่อครู่ไม่ได้มีเื่อะไรเกิดขึ้น
ลู่เป๋าเหยียนจูงูเี่อันเดินไปที่ระเบียง
ต่อให้ฟ้ามืด แต่เมืองนี้ก็ยังคงไม่หลับใหล ตึกสูงที่เปิดไฟเรืองรองตรงเขตเศรษฐกิจฝั่งตรงข้ามแม่น้ำ เขตที่อยู่อาศัยหรูหราที่ดูงดงามของฝั่งนี้ ไม่ไกลกันนักก็เป็ถนนคนเดินที่ขายของนานาชนิดดูคึกคักสนุกสนาน
ูเี่อันยืนมองภาพตรงหน้าพลางคิดว่า เมืองนี้เป็เมืองที่ไม่ปล่อยให้ใครหยุดนิ่งเสียจริง
ลู่เป๋าเหยียนยกมือลูบแก้มที่ยังคงมีรอยแดงของเธอเบาๆ
“ยังเจ็บมากหรือเปล่า”
“ไม่เจ็บแล้วล่ะ” ูเี่อันเท้าแขนกับที่กั้นระเบียง พูดอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันกำลังหาเหตุผลมาตัดขาดกับเขาอยู่เลย ความจริงฉันอยากจะทำแบบนี้ั้แ่ตอนที่แม่ฉันเสียแล้วด้วยซ้ำ”
เก้าปีแล้ว ่ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าูเี่อันไม่มีโอกาสตัดสัมพันธ์พ่อลูกกับซูหงเยวี่ยน เพียงแต่เธอยังไม่ได้พูดมันออกมา เธอลังเลอะไรอยู่นั้น ลู่เป๋าเหยียนรู้ดี แต่ทว่าฟางเส้นสุดท้ายแห่งความหวังของูเี่อัน ถูกฝ่ามือเดียวของซูหงเยวี่ยนทำลายเสียแหลกไม่มีชิ้นดี
ถึงแม้ฤดูร้อนจะใกล้เข้ามาแล้ว แต่ตอนกลางคืนก็ยังมีลมเย็นพัดมาอยู่บ้าง เพราะส้นสูงเปลือยหน้าเท้าที่สวมอยู่ทำใหู้เี่อันเริ่มรู้สึกหนาวขึ้นมา เธอจึงยกมือขึ้นกอดอกเพิ่มความอบอุ่นให้กับตัวเอง
เมื่อเห็นดังนั้น ลู่เป๋าเหยียนจึงถอดเสื้อนอกออก แล้วคลุมให้เธอ
ูเี่อันรู้สึกถึงความอุ่นวาบจากด้านหลัง เธอหันกลับไปมองลู่เป๋าเหยียนอย่างประหลาดใจ แล้วจึงสวมเสื้อนอกของเขา
“ขอบคุณนะ”
เธอนึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างสุภาพบุรุษจากลู่เป๋าเหยียนเสียแล้ว
“จริงสิ นายรู้ได้ยังไงว่าซูหยวนหยวนเป็คนทำ”
“ฉันสืบมา”
คืนวันเกิดเื่ เขาให้เสิ่นเยว่ชวนไปสืบหาตัวคนทำ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ได้ IP ของคนร้ายมา ปรากฏว่าเป็ที่อยู่ของบ้านตระกูลซู ซูหยวนหยวนเป็คนทำ
“เธอก็รู้ว่าซูหยวนหยวนเป็คนทำ?”
หนึ่งเดือนที่ผ่าน ูเี่อันไม่เห็นพูดอะไร เขานึกว่าเธอไม่รู้เื่เสียอีก
“แน่นอนว่าฉันรู้” ูเี่อันกระชับเสื้อนอกของเขาให้แน่นขึ้นพลางสูดกลิ่นกายที่คุ้นเคย “นอกจากลั่วเสี่ยวซี มีไม่กี่คนที่รู้ข้อมูลส่วนตัวฉันละเอียดขนาดนั้น รูปที่แชร์ออกไปก็เป็รูปสมัยม.ปลายที่วางอยู่ที่บ้านตระกูลซู ซูหงเยวี่ยนไม่มีทางทำเื่พวกนี้ เจี๋ยงเสวี่ยลี่เล่นเน็ตไม่เป็ คนเดียวที่โกรธเกลียดฉันั้แ่เด็กจนทำเื่แบบนี้ได้ก็เหลือแค่ซูหยวนหยวน”
ลู่เป๋าเหยียนขมวดคิ้ว “เกลียดั้แ่เด็ก?”
“ทำไงได้” ูเี่อันแบมือพลางทำหน้าช่วยไม่ได้ “คนเราพอเก่งมากไปเพอร์เฟคไปก็มักถูกอิจฉา”
ลู่เป๋าเหยียนยิ้ม นิ้วเรียวยาวค่อยๆ จับหน้าของเธอให้หันกลับมา แก้มด้านขวาของเธอเริ่มบวมขึ้นแล้ว
“กลับไปประคบน้ำแข็งด้วยนะ”
แสงไฟจากริมแม่น้ำที่ส่องสะท้อนใบหน้าลู่เป๋าเหยียนยิ่งทำให้เขาดูหล่อกว่าครั้งไหนๆ ูเี่อันถามออกไปแบบไม่คิดอะไร
“ลู่เป๋าเหยียน นายเองก็น่าจะโดนคนเกลียดมาเยอะล่ะสิ”
ลู่เป๋าเหยียนเลิกคิ้ว “พวกเขาไม่กล้าหรอก”
ไม่กล้า? ที่ไม่กล้าเพราะไม่มีใครเก่งกว่าเขา คนพวกนั้นเลยทำได้แค่ประจบ?
ูเี่อันยิ้มออกมา “ได้แต่งงานกับนายถือว่าฉันโชคดีนะเนี่ย”
ซี้ด... เธอยกมือกุมแก้ม เพราะยิ้มมากเกินไป จนแก้มขวาเจ็บแปลบขึ้นมา
คิ้วลู่เป๋าเหยียนขมวดยุ่ง เขายื่นมือมาให้เธอ “เดี๋ยวฉันพาเธอกลับบ้าน”
“รีบกลับไปทำไม” ูเี่อันค้าน
เธอหลับั้แ่บ่ายเมื่อวานยันเช้าวันนี้ ตอนนี้ไม่เหนื่อยสักนิด เธอยังไม่อยากกลับเลย
“ถ้าไม่กลับ” ลู่เป๋าเหยียนพูดพลางขยับเข้ามาชิดูเี่อัน “งั้นพวกเราสานต่อเื่เมื่อกี้ดีไหม”
สานต่อ...เื่เมื่อกี้?
ูเี่อันเผลอนึกไปถึงริมฝีปากที่ดุดันแต่อ่อนโยนในเวลาเดียวกันของลู่เป๋าเหยียนเมื่อครู่ ใบหน้าขาวนวลก็แดงเป็ลูกตำลึงขึ้นมาในทันที
