บทที่ 35 เชิญเข้าร่วมทีม
"นี่"
เพิ่งออกมาถึงหน้าประตูร้านคาเฟ่อินเทอร์เน็ต เซี่ยเขอเข่อก็ตามออกมา
"เธอจะตามออกมาทำไม?" เย่จื่อเฉินยกยิ้ม เซี่ยเขอเข่อขมวดคิ้ววิ่งไปหยุดยืนข้างเขา "นายอ่อนข้อให้ฉันทำไม?"
"เปล่านี่ คนอย่างฉันชอบเอาชนะมากเลยนะ จะไปอ่อนข้อให้เธอได้ยังไงเล่า เอาล่ะ ดึกมากแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ เป็ผู้หญิงเล่นเกมดึกขนาดนี้ทุกวันมันไม่ดีต่อผิวนะ"
พอหันหลังโบกมือให้เซี่ยเขอเข่อแล้ว เย่จื่อเฉินก็เดินข้ามถนนไป
"สักวันฉันจะเอาชนะนายให้ได้"
ติ๊ง!
ได้รับด้ายแดง
ผู้ดึงด้ายเย่จื่อเฉิน ผู้ถูกดึงเซี่ยเขอเข่อ
ระดับความรู้สึกดีปัจจุบัน 10
พรูดดด!
เย่จื่อเฉินที่เดินมาถึงอีกฝั่งถนนเกือบจะกระอักเืออกมา ที่เขารีบเอ่ยลาแบบนั้นก็เพราะกลัวว่าจะเกิดเื่แบบนี้นี่แหละ
แต่ว่า ถ้ามันจะเกิดมันก็ต้องเกิด
วันต่อมา เมื่อมียาวิเศษอยู่ในมือแล้ว เย่จื่อเฉินก็ไม่ใช่คนที่ผัดวันประกันพรุ่งจึงได้นำยาวิเศษไปให้ถึงมือเซียวไห่ทันที
"เสี่ยวเย่ ขอบคุณจริงๆ"
เซียวไห่ประคองขวดหยกไว้ในมือ ตื่นเต้นจนแขนสั่นไหวเล็กน้อย เย่จื่อเฉินอาจจะไม่รู้ว่ายาวิเศษนี้มันหมายความว่าอะไร
แต่เซียวไห่รู้ดีเลย
ถึงแม้ว่าตระกูลเซียวจะเป็ตระกูลใหญ่เก่าแก่ไม่เป็สองรองใครในเมืองปิงเฉิง แต่เมื่อคุณปู่ต้องเกษียณเนื่องจากอาการป่วย และพ่อของเขาก็ไม่ถนัดทางด้านธุรกิจ เขาจึงได้รับ่เข้ามาดูแลธุรกิจของครอบครัวได้เมื่อไม่นานนี้
แนวทางของบริษัทก็มีแนวโน้มว่าจะลดลง
เพื่อยาวิเศษเม็ดนี้ เขาจึงทำทุกอย่างทุกวิถีทางช่วยเย่จื่อเฉินจัดการห่าวเหวินจนไม่เหลืออะไรเลย ไม่รู้ว่าได้สร้างความขุ่นเคืองใจให้กี่ตระกูลแล้ว
แต่ทุกอย่างนี้ เขาก็ทำเพื่อยาวิเศษเม็ดนี้
ขอเพียงแค่คุณปู่สามารถลุกขึ้นยืนได้ ตระกูลเซียวก็จะยืนหยัดขึ้นมาได้
"พี่ไห่ช่วยผมมาตั้งมากมาย ผมก็เอายาเม็ดนี้ให้พี่ไห่แน่นอน ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนั้นหรอกครับ" เย่จื่อเฉินไหวไหล่ แล้วพูด "จริงสิ เ้าคนที่ชื่อห่าวเหวินนั่นเป็ยังไงบ้างครับ?"
"ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ก็น่าจะได้ใช้ชีวิตอยู่ในคุกไปทั้งชีวิตนั่นแหละ"
"สมน้ำหน้า"
เย่จื่อเฉินหัวเราะหึ พอคิดว่าสิ่งที่ตัวเองควรทำก็ได้ทำหมดแล้ว เขาจึงโบกมือบอกลาเซียวไห่
"พี่ไห่ ผมต้องไปแล้วนะ"
"รอเดี๋ยว ยังมีของขวัญให้นายอีก" สิ้นเสียงของเซียวไห่ ปอร์เช่918สีเงินคันหนึ่งก็ค่อยๆ ขับเข้ามา
เมื่อเห็นรถคันนี้ เย่จื่อเฉินก็ตาเป็ประกาย
พูดตามตรง เขาไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับรถมากเท่าไร แต่ซูเปอร์คาร์รุ่นลิมิเต็ดแบบนี้ก็เคยเห็นบนเว็บไซต์ไป๋ตู้มาแล้วหลายครั้ง
ได้ยินมาว่ารถคันนี้ผลิตมามีจำนวนจำกัดอยู่แค่ที่เก้าร้อยสิบแปดคันเท่านั้น ซึ่งภายในประเทศนั้นหายากมาก
"ให้นาย"
เซียวไห่สังเกตเห็นสีหน้าของเย่จื่อเฉิน เขาชี้ไปทางรถ918คันนั้นแล้วยิ้ม
"ให้ผม?"
จนกระทั่งเห็นแววตาที่แน่ใจของเซียวไห่ เย่จื่อเฉินถึงได้กลืนน้ำลาย
ถ้าเป็ของขวัญอย่างอื่น เย่จื่อเฉินอาจจะปฏิเสธก็ได้
แต่รถคันนี้...
"ขอบคุณครับพี่ไห่"
เย่จื่อเฉินไม่สามารถต้านทานแรงยั่วยุของรถคันนี้ได้เลยจริงๆ ก่อนจะเลียริมฝีปากแล้วก็เข้าไปลูบตัวรถ
ตรู๊ดดด
เย่จื่อเฉินที่เพิ่งจะได้รับรถมากำลังลองขับอย่างไม่อยากวางมือ เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นก็ทำให้เขาต้องจอดรถอย่างเสียไม่ได้
"ฮัลโหล"
"เย่จื่อเฉิน ฉันเซี่ยเขอเข่อนะ นายมาที่ร้านเครื่องดื่มหน้ามหาลัยหน่อย"
"มีอะไร?"
"ฉัน้าเจอนาย นายกล้าไม่มาเหรอ?"
เย่จื่อเฉินไม่อยากแบกรับความรู้สึกมากไปกว่านี้แล้ว หลังจากที่เขายืนยันความสัมพันธ์กับเซียวอี้เหม่ยในฐานะคนรัก เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายขนาดนั้นแล้ว
ถ้าพูดกันจากก้นบึ้งของหัวใจแล้ว ที่จริงแล้วเขาค่อนข้างหัวโบราณ
หนึ่งสามีหนึ่งภรรยา ถึงจะมีโครงสร้างครอบครัวที่เป็อันหนึ่งอันเดียวกัน
"นี่ นายฟังที่ฉันพูดอยู่หรือเปล่า"
เซี่ยเขอเข่อที่อยู่ปลายสายอีกด้านโมโหแล้ว เย่จื่อเฉินถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดออกไปอย่างเหนื่อยหน่าย
"ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"
เมื่อโยนโทรศัพท์ไว้ด้านข้าง เย่จื่อเฉินก็ลดกระจกลงแล้วโบกมือให้เซียวไห่
"พี่ไห่ ผมไปแล้วนะครับ"
หลังจากนั้นสิบกว่านาที เย่จื่อเฉินก็มาถึงร้านเครื่องดื่มหน้ามหาวิทยาลัย
ส่วนใหญ่ที่นี่จะเป็สถานที่ที่นักศึกษาของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีปิงเฉิงนัดรวมกลุ่มกัน เย่จื่อเฉินขับปอร์เช่918เข้ามาแล้วหาที่จอดรถ จากนั้นก็เตรียมเดินไปที่ร้านเครื่องดื่ม
แต่เขากลับประเมินระดับความสนใจของรถสปอร์ตคันนี้ต่ำเกินไป
ซูเปอร์คาร์คันนี้เพิ่งปรากฏตัว นักศึกษากลุ่มหนึ่งในร้านก็พุ่งออกมากันหมด ดวงตาจดจ้องเขม็งอยู่ที่รถสปอร์ตคันนั้น
หลังจากที่เห็นเย่จื่อเฉินลงมาจากรถ ดวงตานักศึกษาหญิงหลายคนก็เป็ประกายระยิบระยับ
มีหลายคนที่ตาถึงมองออกว่าคือเย่จื่อเฉิน และอุทานขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
"อาเสี่ย เขาคืออาเสี่ยนี่!"
"อาเสี่ยไหน?"
"เธอนี่ แม้แต่อาเสี่ยก็ยังไม่รู้จัก ก็คนที่ดังมากเป็พิเศษบนเว็บไซต์มหาลัย่นี้นั่นไง"
"ว้าว ปอร์เช่918นี่ อาเสี่ยคนนี้เป็เศรษฐีตัวจริงเลย ฉันจะกลับไปออกจากกลุ่ม แล้วเข้ากลุ่มแฟนคลับของเขา..."
เมื่อบทสนทนาของนักศึกษาที่อยู่รอบๆ เข้ามาในหู เย่จื่อเฉินก็ถึงกับเอามือลูบหน้าผาก
ดูท่าว่าเว็บไซต์มหาลัยจะปลุกกระแสหัวข้อขึ้นมาอีกแล้ว
เดินเข้ามาในร้านเครื่องดื่ม หลังจากที่เขาเข้ามาแล้วก็มีนักศึกษาหญิงหลายคนตามเข้ามาด้วย บางทีนี่อาจจะเป็ผลกระทบของคนดังล่ะมั้ง เดินไปไหนก็มักจะมีกลุ่มแฟนคลับตามอยู่เสมอ
"ทางนี้"
ตรงตำแหน่งติดกระจกของร้านเครื่องดื่ม เย่จื่อเฉินเห็นเซี่ยเขอเข่อกวักมือเรียกเขาอยู่ แต่ไม่ได้มีเธอแค่คนเดียว ข้างกายเธอยังมีผู้หญิงสวมหมวกแก๊ปอยู่ด้วยอีกคนหนึ่ง
"อยากเจอฉันเหรอ?"
เย่จื่อเฉินนั่งลงที่เก้าอี้ เซี่ยเขอเข่อที่พอได้ยินน้ำเสียงแบบขอไปทีของเขา แววตาก็ขุ่นเคืองขึ้นมาเล็กน้อย
"ทำไม ฉันอยากเจอนายแล้วนายไม่ดีใจหรือไง?"
"เปล่าๆ" เย่จื่อเฉินโบกมือปฏิเสธ เซี่ยเขอเข่อมองค้อนเขา ก่อนชี้ไปยังผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ แล้วพูด "ที่จริงแล้วไม่ใช่ฉันหรอกที่อยากเจอนาย แต่เธอต่างหากที่อยากเจอนาย"
"เธอเป็ใคร?"
"สวัสดี ฉันจิงหว่าน นักไลฟ์สดที่ช่องของตัวเอง"
หญิงสาวถอดหมวกแก๊ปออกแล้วยื่นมือออกไปทางเย่จื่อเฉิน หลังจากที่ได้เห็นหญิงสาว เย่จื่อเฉินก็ชะงักไปนิด
โอ๊ะ สวยดีนี่
ถ้าอยู่ที่มหาลัยเทคโนโลยีปิงเฉิงก็สามารถเป็ดาวมหาลัยอันดับต้นๆ ได้เลย
จริงอย่างที่คิดเลย คนที่ทำงานไลฟ์สดสวยกันทุกคน
เย่จื่อเฉินใช้เนตรอัคคีมองโดยอัตโนมัติ
สวยธรรมชาติ!
จับมือเล็กน้อยพอเป็พิธี อดที่จะพูดไม่ได้เลยว่านิ้วมือของผู้หญิงคนนี้เรียวมาก ถ้าดีดเปียโนจะต้องเป็มือหนึ่งแน่นอน
โดยเฉพาะมือคู่นั้นที่นิ่มมาก ให้ความรู้สึกแบบนุ่มนิ่มไร้กระดูกเลย
"เมื่อวานตอนที่นายกับเขอเข่อแข่งกันตัวต่อตัวกัน ฉันก็อยู่ด้วย"
"อ้อ"
เย่จื่อเฉินตอบกลับด้วยเสียงเรียบนิ่ง มือก็กวักเรียกพนักงานเพื่อสั่งน้ำมะนาวไปหนึ่งแก้ว
น้ำเสียงที่ไม่ยินดียินดียินร้ายแบบนี้ทำให้จิงหว่านอึ้งไปนิด เธอเป็นักไลฟ์สดบนช่องของตัวเองอีกทั้งยังเป็นักไลฟ์สดที่มีแฟนคลับมากกว่าหนึ่งล้านคนเลยนะ ยังไม่เคยเจอกับการทำตัวเ็าใส่ขนาดนี้เลย
"เย่จื่อเฉิน นายตั้งใจคุยกับจิงหว่านหน่อย เธอมีชื่อเสียงในการไลฟ์สดบนช่องของตัวเองมากเลยนะ เล่นเกมเก่งมากด้วย"
เซี่ยเขอเข่อชักจะทนดูต่อไปไม่ไหวจึงออกปากเตือน เย่จื่อเฉินยกมือขึ้นแล้วพยักหน้าพูดอย่างเหนื่อยหน่าย
"โอเคๆ คุณนักไลฟ์สดจิงหว่าน ไม่ทราบว่าที่คุณมาหาผมนี่มีธุระอะไรเหรอครับ?"
"เย่จื่อเฉิน..."
"ช่างเถอะๆ" จิงหว่านยิ้มพร้อมกับห้ามเซี่ยเขอเข่อ ขอบอกเลยว่าผู้หญิงคนนี้ยิ้มหนึ่งทีก็เป็ที่รักของทุกคนได้เลยจริงๆ
"ฉันอยากตั้งทีมเกม"
"อื้ม!"
จู่ๆ จิงหว่านก็ลุกจากเก้าอี้ ก่อนจะก้มหัวพร้อมกับยื่นมือเล็กขาวใสออกไปหาเย่จื่อเฉิน
"และฉันอยากขอให้นายเข้าร่วมทีมของฉัน"