ฉินหล่างเดินไปนานแล้ว แต่ซูอินยังไม่อาจดึงสติกลับมาจากความใ
เธอแทบจินตนาการไม่ออกว่าจะมีสิ่งดีๆ เช่นนี้จาก์ตกลงมาใส่หัว
จนเมื่อสวีเหวินเหวินนำข้าวกล่องมาให้ เธอถึงได้สติ
ข้าวถูกนำมาเป็หม้อใหญ่ อย่างไรก็ตามมีผู้ป่วยจำนวนมากที่้าคุณค่าทางอาหาร คุณภาพจึงถือว่าไม่เลว แม้ว่าไข้ของซูอินจะลดแล้ว แต่อาการหวัดยังคงอยู่ทำให้เธอไม่ค่อยอยากอาหาร
“ฉันไม่อยากกิน เธอกินเถอะ”
สวีเหวินเหวินไม่ได้กิน แต่ปิดกล่องข้าวไว้แ่า
“ถ้าก็ยังไม่ต้องกิน เดี๋ยวฉันจะเอากลับไปให้ย่ากับพ่อ”
เป็เด็กสาวที่กตัญญูจริงๆ พฤติกรรมของสองแม่ลูกตระกูลสวียังคงติดตา จนซูอินอดถามไม่ได้ “เหวินเหวิน คุณย่าของเธอก็ดูแข็งแรงดี เขาไม่ทำอาหารเลยหรือ”
สวีเหวินเหวินหน้าสลด “อินอิน ฉันรู้ว่าเธออยากพูดอะไร แต่ยังไงนั่นก็ย่าของฉันนะ”
คำเตือนของซูอินพลันติดอยู่ในลำคอ
แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็เพื่อนที่ดีที่สุด ซึ่งมันก็เป็แค่คำพูดเปรียบเปรย อันที่จริงพวกเธอก็ยังไม่ได้สนิทกันถึงขั้นจะพูดคุยเื่เหล่านี้
ยิ่งไปกว่านั้น บางสิ่งมีเพียงตนเองที่เข้าใจ คนอื่นไม่สามารถเข้าใจ
เหมือนเธอในชาติก่อน ทำตัวโง่เขลาจนใช้ม้าแปดตัวมาลากก็กลับไม่ได้
เธอได้แต่ถอนหายใจยาว ก้มมองของเหลวใสที่ไหลเข้าร่างกาย และเมื่อนึกเื่หนึ่งขึ้นมาได้ ก็หยิบธนบัตรสิบหยวนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“ใช่แล้ว เหวินเหวิน เมื่อกี้เธอจ่ายค่ายาไปใช่ไหม”
ครอบครัวคุณป้าหยางไม่มีสถานะอะไร ฐานะก็ไม่ได้ร่ำรวย ต่อให้มีเงินจ่าย ซูอินก็ไม่ยอมให้พวกเขาช่วยด้วยความเมตตา
“ไม่นี่ ฉันไม่ได้เอาเงินไปด้วย ตอนแรกคิดว่าจะกลับไปเอาเงินจากแม่ ยังดีที่คุณป้าห้องจ่ายยาจำฉันได้ พอรู้ว่าคนที่ถูกให้น้ำเกลือคือเธอ ก็บอกว่าจะหักจากบัญชีของคุณป้าอู๋”
“งั้นหรือ…”
อู๋อู๋ภูมิใจกับงานที่มั่นคงของตนเอง วันธรรมดาก็คอยบอกว่าโรงพยาบาลประชาชนประจำเมืองมีการรักษาดีขนาดไหน เมื่อซูอินรู้ว่าพวกเขามีสวัสดิการดีเช่นนี้ จึงตอบสนองอย่างรวดเร็ว
อย่างไรเสียเธอก็ไม่ค่อยอยากใช้เงินของอู๋อู๋
ไม่ใช่เพราะยังคงเหลือความเคารพ แต่ที่สำคัญคือเหตุการณ์ั้แ่เมื่อวานจนถึงเมื่อเช้า เธอได้ฉีกหน้าอู๋อู๋ หากหล่อนรู้เื่นี้อาจโวยวายได้
เธอเงยหน้า มองน้ำเกลือที่ใกล้หมด จึงบอกให้สวีเหวินเหวินไปเรียกนางพยาบาล
เธอกดสำลีที่หลังมือเพื่อห้ามเื แต่ไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกว่าสายตาที่นางพยาบาลมองมาเต็มไปความแปลกใจ และแฝงความรู้สึกยินดีในความโชคร้ายของผู้อื่น
แต่ไม่นานเธอก็รู้สาเหตุ
คุณป้าหยางเข้าไปในห้องผ่าตัด คงไม่ออกมาภายในหนึ่งชั่วโมงนี้อย่างแน่นอน ให้น้ำเกลือเสร็จ เธอจึงเดินลงไปที่ชั้นล่างพร้อมกับสวีเหวินเหวิน เมื่อเดินผ่านหัวมุมก็ได้ยินพยาบาลฝึกหัดกระซิบกระซาบกัน
“ลูกสาวไข้ขึ้นสูง ถูกส่งมาโรงพยาบาลก็ไม่คิดสนใจ”
“ก่อนหน้านี้ตอนที่ได้ข่าววงในว่ากำหนดคนได้โควตาแล้ว ก็ยกหางตีปีกด้วยความเย่อหยิ่ง พอเกิดเื่น่าอาย แค่ชั่วโมงเดียวก็ไม่อยากโผล่มา”
“ใช่ แต่อันที่จริงก็ไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ นี่”
ที่แท้เื่ที่เธอไข้ขึ้นจนต้องมาโรงพยาบาลโดยที่อู๋อู๋ไม่ถามสักคำได้แพร่ไปทั่วโรงพยาบาลแล้วนี่เอง
เมื่อรับรู้ต้นสายปลายเหตุ ซูอินก็อดไม่ได้ที่จะดีใจในความโชคร้ายนี้
เธอรู้ว่าเื่นี้ไม่เกี่ยวกับอู๋อู๋ หล่อนไม่รู้ว่าเธอเป็ไข้ แต่มันเกี่ยวอะไรกับเธอน่ะหรือ แค่รู้ว่าอู๋อู๋ถูกเพื่อนร่วมงานหัวเราะเยาะ เธอก็มีความสุขแล้ว
ช่วยไม่ได้ เธอเจอเื่ต่างๆ มากมาย โดยเฉพาะหลังจากที่ได้รับรู้การ “รับเลี้ยงเป็บุตรบุญธรรม” ต่อเพราะมีจุดประสงค์แอบแฝง ความเกลียดชังที่เธอมีต่ออู๋อู๋ก็เพิ่มขึ้น
ไข้ของเธอลดลงนิดหน่อยแล้ว
ซูอินเดินไปที่ห้องจ่ายยาและช่องจ่ายเงิน
“คุณพี่พยาบาล สวัสดีค่ะ”
เนื่องจากจู่ๆ ฝนก็กระหน่ำลงมาอย่างหนัก ทำให้โรงพยาบาลเต็มไปด้วยคนต่อแถวยาวทุกพื้นที่ ในห้องจ่ายยาพวกนางพยาบาลกำลังช่วยกันจัดยา แต่ละคนอยากมีมือเพิ่มอีกสักคู่ ทั้งวันยุ่งจนหัวหมุน
ในที่สุดฝนก็หยุดตก คนเริ่มน้อยลง
เพิ่งจะได้พักดื่มน้ำก็ได้ยินเสียงหวานๆ
นางพยาบาลที่อยู่ในห้องจ่ายยาอายุยังไม่เยอะ แต่ก็เกือบสามสิบแล้ว ปกติมักจะถูกเรียกว่าคุณป้า แต่เมื่อมีเสียงหวานๆ เรียกพี่ ก็รู้สึกดีใจ
เงยหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะเห็นใบหน้าเล็กขาวสะอาด บวกกับดวงตากลมโตสดใส ดูแล้วสบายตายิ่งนัก
ทว่า…เด็กสาวคนนี้ทำไมดูคุ้นหน้าจัง
“มารับยาหรือคะ เอาใบสั่งยามา เดี๋ยวต้องชำระเงินก่อนนะคะ”
“ไม่มีค่ะ เมื่อครู่รับยาไปแล้ว ตอนนี้หนูมาจ่ายค่ายาค่ะ”
เป็ไปได้อย่างไร ยังไม่ได้ชำระเงินแต่รับยาไปแล้ว ในขณะที่กำลังสงสัย นางพยาบาลด้านข้างที่อายุมากกว่าเล็กน้อยก็จำซูอินได้
“แม่หนู หนูเป็ลูกสาวของคุณหมออู๋ใช่ไหมจ๊ะ”
ซูอินพยักหน้า “ถ้าก่อนหน้านี้ถือว่าใช่ แต่่นี้เกิดเื่ คงไม่นับว่าใช่แล้วค่ะ”
เื่ที่ตระกูลหลิงอุ้มบุตรผิดคน ขนาดที่โรงเรียนมัธยมทดลองยังรู้กันถ้วนหน้า ที่ทำงานของอู๋อู๋อย่างโรงพยาบาลประชาชนประจำเมืองก็คงไม่ต้องพูดถึงว่าจะเป็อย่างไร
พวกนางพยาบาลจึงมีท่าทีตอบรับอย่างรวดเร็ว
“เื่นั้น…เมื่อกี้ฉันโทรแจ้งคุณหมออู๋แล้ว…แต่ว่าเธอ…”
เมื่อเห็นใบหน้าแดงระเรื่อที่ยังไม่หายดี แต่กลับดูดี นางพยาบาลซึ่งเป็แม่คนเหมือนกันก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความสงสาร
ซูอินคาดเดาผลลัพธ์นั้นได้
ที่แท้โทรศัพท์ไปแจ้งแล้วนี่เอง…
แต่อู๋อู๋กลับไม่ดูดำดูดี
จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าตนเองยินดีกับความโชคร้ายนี้ และสามารถใส่ไฟเพิ่ม
“พี่พยาบาลคะ หนูรู้ว่าพวกคุณหวังดี แต่คงมีเื่ที่พวกคุณยังไม่รู้ เมื่อวานไม่ทราบว่าคุณหมออู๋เป็อะไร จู่ๆ ก็โกรธและไล่หนูออกจากบ้านค่ะ”
“หา?”
พยาบาลหลายคนที่อยู่ตรงหน้าต่างใกล้ๆ กันพากันร้องด้วยความใ
ซูอินพูดต่อโดยไม่สนใจ “อันที่จริงจะโดนไล่ออกมาหรือไม่ก็ตาม หนูก็ไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพวกเขาอยู่แล้ว จึงไม่สมควรใช้เงินของพวกเขา หนูมีเงินของหนูค่ะ หนูจะชำระค่ายาเอง”
“เื่นั้น…”
แม้ว่าสิ่งที่ซูอินพูดจะมีเหตุผล แต่พวกนางพยาบาลก็รู้สึกสงสาร
นางพยาบาลที่าุโที่สุดในนั้นซึ่งมีเงินเดือนสูง ฐานะค่อนข้างรวย จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากช่วยเื่ค่ายา
ทว่าซูอินปฏิเสธ “ขอบคุณค่ะ แต่หนูหาเงินเองได้ค่ะ”
ด้วยความยืนกรานของเธอ ในที่สุดพวกนางพยาบาลจึงยอมจัดการค่ายาให้
แม้ว่าตามสื่อจะมีการรายงานซ้ำๆ ว่าบางคนยากจนลงเพราะป่วย แต่เนื่องจากอาการป่วยเพียงเล็กน้อยอย่างไข้หวัดค่ารักษาไม่ได้สูง โดยเฉพาะหยางอวี้หลานซึ่งเป็ผู้เชี่ยวชาญไม่ได้สั่งยากินหรือยาพิเศษที่ซับซ้อนวุ่นวายให้ มีเพียงน้ำเกลือและยาปฏิชีวนะพื้นฐาน
เดิมทีซูอินเตรียมเงินไว้ยี่สิบหยวน แต่ชำระเพียงสี่หยวน ใช้ไปไม่ถึงครึ่งหนึ่งของธนบัตรสิบหยวนด้วยซ้ำ
เอ่ยขอบคุณอย่างสุภาพแล้ว ซูอินก็ออกมาจากโรงพยาบาล
ทว่าห้องจ่ายยาที่อยู่ข้างหลังกลับมีการพูดคุยกันต่อหลายประโยคเป็การสร้างกระแสให้เธอ ผู้หญิงสามคนคุยเื่เดียวกัน พยาบาลหลายคนในห้องจ่ายยาซุบซิบนินทาเื่ของอู๋อู๋
ชื่อเสียงของอู๋อู๋มืดมนลงอีกครั้ง
