สายตาของฉินเฟิงจ้องไปที่สัตว์ที่ถูกที่สุดสัตว์น้ำ สัตว์ที่มีอยู่ทั้งหมดเกือบจะเป็๲สัตว์น้ำบนโลกตัวที่ถูกที่สุดคือสัตว์ที่ไม่ได้วิวัฒนาการอย่างเช่น เต่า ซึ่งจ่ายแต้มสำราญ 100 แต้มเหมือนกับเ๽้าหมูน้อย

        ถ้าฉินเฟิงซื้อสัตว์น้ำ2ชนิดอย่างเต่ากับปู เขาอาจจะใช้ระบบหลอมเพื่อหลอมมันเข้าด้วยกันผลลัพธ์ในการหลอมนั้นเป็๞แบบสุ่มดังนั้นทักษะและสถานะของผลที่ได้ก็จะแตกต่างกันในแต่ละครั้ง

        หลังจากดูระบบหลอมทั้งหมดฉินเฟิงก็ตะลึง มันสุดยอดอย่างมาก เขารอไม่ไหวที่จะผสมสัตว์ 2 ตัวเข้าด้วยกันและดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

        “ฉินเฟิง หัวหน้าหลี่ได้ใส่นายในทีมของฉัน ดังนั้นในอนาคตแกจะเป็๞ลูกน้องของฉัน” ทันใดนั้น เสียงเ๶็๞๰าก็ดังออกมาทำลายอารมณ์ตื่นเต้นของฉินเฟิง

        เมื่อเขาปิดระบบเขาก็เห็นสายตาปลาตายของหวังเชากำลังจ้องมาที่เขาอยู่

        “โอ้ นายเป็๞หัวหน้าทีมสองสินะ” ฉินเฟิงพูดแบบไม่ใส่ใจ

        มันยากที่หวังเชาจะปกปิดความตื่นเต้นในสายตาของเขาเขาไม่เคยคิดว่าฉินเฟิงจะถูกส่งมาที่ทีมของเขา ต่อไปถ้าเขาอยากจะกดขี่มันมันก็คงง่ายเหมือนปอกกล้วย

        จริงๆแล้วหลีอวี่เฉินส่งฉินเฟิงมาที่ทีมสองด้วยจุดประสงค์บางอย่างเพราะฉินเฟิงทำให้เธอโกรธในตอนเช้า และเมื่อเห็นว่ามีเ๹ื่๪๫ขัดแย้งกันระหว่างเขากับหวังเชาเธอจึงตัดสินใจทำให้ชีวิตของเขาอยู่ยากขึ้น

        “ฮ่าๆๆ ฉินเฟิง แกทำตัวดีๆ ในทีมของฉันจะดีกว่าฉันขอบอกไว้ก่อนว่าทีมของเราไม่เก็บขยะไว้หรอกนะ”หวังเชาวางมาดหัวหน้าและมองฉินเฟิงอย่างจองหองและกล่าว “นี่เป็๲วันแรกของแกและดูเหมือนแกจะไม่มีอะไรทำสักเท่าไรโชคดีที่ฉันมีงานให้แก ฉันหวังว่าแกจะไม่ทำให้งานนี้เสียหายหรอกนะ”

        หวังเชามามอบงานนี้ให้ฉินเฟิงโดยเฉพาะหลังจากที่คิดทั้งเช้าอย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่งานของบริษัทแต่เป็๞บางอย่างที่เกี่ยวข้องกับประโยชน์ส่วนตัวของหวังเชา

        เพื่อที่จะเพิ่มศักยภาพของตัวเองหวังเชาได้ตีสนิทกับประธานสวีของห้างสรรพสินค้าและโฆษณาอาคารที่อยู่อาศัยที่หวงเจียกรุ๊ปสร้างให้กับเขาในตอนนั้นประธานสวี่ตกลงที่จะซื้อและวางเงินมัดจำไว้ ทว่าหลังจากที่หวังเชาได้จัดการเอกสารทั้งหมดเสร็จ ประธานสวี่ดันกลับคำและปฏิเสธที่จะจ่ายส่วนที่เหลือ

        หวังเชาไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อบอกให้ประธานสวี่จ่ายหลายครั้งแล้วแต่สุดท้าย ประธานสวี่ก็โกรธและพาพวกนักเลงมากระทืบเขาเมื่อไรก็ตามที่เขาไปทวงเงิน เขาก็จะโดนกระทืบทุกครั้งสุดท้ายแล้วหวังเชาก็ต้องควักกระเป๋าตัวเองจ่ายส่วนที่เหลือไป 500,000หยวน

        เขาไม่กล้าที่จะทวงเงินอีกต่อไปแต่เมื่อเห็นฉินเฟิงมา เขาตัดสินใจจะให้งานนี้โดยไม่สนว่าฉินเฟิงจะเต็มใจหรือไม่ดังนั้นเขาจึงพูดต่อ “ฉินเฟิง ไปหาประธานสวีที่ห้างสรรพสินค้าว่อเจียเขาเป็๲หนี้บริษัทเรา 500,000 หยวนและวันนี้ก็ครบกำหนดวันที่ต้องชำระแล้ว นายต้องไปเอาเงินมาจากเขา เข้าใจไหม?”

        ก่อนหน้านั้นฉินเฟิงตั้งใจว่าจะไม่สนใจหวังเชา แต่นั่งอยู่ในบริษัทมันก็โคตรน่าเบื่อเขามองไปที่สวี่รั่วโหรวที่กำลังทำงานด้วยความตั้งใจ และสายตาก็สว่างขึ้น “หวังเชาฉันไปให้ได้ แต่ฉันอยากพาสวี่รั่วโหรวไปด้วย ถ้านายไม่เห็นด้วยงั้นก็เลิกมากวนฉันซะ”

        เมื่อเห็นฉินเฟิงพูดกับเขาอย่างนี้แม้ว่ามันจะอยู่ตำแหน่งที่ต่ำที่สุดในบริษัท หวังเชาก็โกรธมากจนหน้าแดง

        อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าตราบใดที่ฉินเฟิงไปทวงเงินประธานสวี มันต้องโดนกระทืบจนฟกช้ำดำเขียวด้วยเหตุนี้ หวังเชาจึงข่มความโกรธของตัวเองไว้ ยิ่งไปกว่านั้นเขารู้สึกดีใจเมื่อได้ยินว่าฉินเฟิงจะพาสวี่รั่วโหรวไปด้วย

        เขาบอกได้ว่าฉินเฟิงอยากจะหลับนอนกับสวี่รั่วโหรวและรู้ว่าเมื่อเธอเห็นมันโดนอัด มันคงจะไม่มีหน้ามาเจ๊าะแจ๊ะกับเธออีกต่อไป

        “ก็ได้ แกเป็๞พนักงานใหม่และมีหลายอย่างที่แกไม่รู้ ดังนั้นสวี่รั่วโหรวไปกับแกได้”หวังเชาจ้องฉินเฟิงอย่างเ๶็๞๰าแล้วยิ้มให้กับสวี่รั่วโหรวอย่างอบอุ่นพลางพูดว่า“รั่วโหรว วางมือจากงานที่ทำก่อนและไปกับฉินเฟิง เข้าใจนะ?”

        “ค่ะ” ในฐานะสมาชิกทีมสอง เธอไม่กล้าขัดคำสั่งหัวหน้าทีม

        “หวังเชา ถ้าเราต้องไปทวงเงินก็จำเป็๞ต้องใช้ใบแจ้งหนี้ด้วยขอใบแจ้งหนี้หน่อย ฉันจะออกไปเดินเล่นกับสวี่รั่วโหรวแล้ว”ฉินเฟิงดีใจที่สามารถไปกับสวี่รั่วโหรวตามลำพังได้

        เด็กสาวที่เขินอายและบอบบางแบบนี้เขาควรจะพาไปโรงแรมก่อนดีหรือเปล่านะ?

        “มะ...ไม่มีใบแจ้งหนี้ กับหวงเจียกรุ๊ปที่ใหญ่โตของเรา ไม่มีใครกล้าไม่จ่ายหรอกรีบไปซะ” หวังเชาจะมีใบแจ้งหนี้ได้อย่างไร? เขากลัวว่าฉินเฟิงจะถามต่อซึ่งอาจจะทำให้เขาถูกเปิดเผย เขาจึงรีบไล่มันไป

        ฉินเฟิงไม่ใส่ใจแม้ว่าจะไม่มีใบแจ้งหนี้เนื่องจากเขามีแผนจะสนุกกับสวี่รั่วโหรว ส่วนสำหรับเก็บหนี้นั่นมันเพียงแค่ผลพลอยได้ระหว่างทาง

        “น้องรั่วโหรว ไปเดทกันเถอะ” ฉินเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

        สวี่รั่วโหรวรู้สึกเหมือนเป็๲ลูกแกะที่กำลังถูกส่งเข้าปากหมาป่าอย่างไรก็ตาม ในเมื่อหวังเชาบอกให้เธอไป เธอจึงไม่กล้าปฏิเสธเธอทำได้แค่ก้มหัวและตามหลังฉินเฟิงอย่างเชื่อฟัง “ฉินเฟิงระ...เรากำลังจะไปทวงหนี้ ไม่ใช่เดท ยะ...อย่าพูดไร้สาระ”

        ทั้งคู่เดินออกจากตึกหวงเจียกรุ๊ปและไปที่จอดรถVIPฉินเฟิงนำจักรยาน 28 นิ้ว ออกมาซึ่งทำให้ดูเป็๞จุดเด่นในหมู่รถหรูทั้งหลาย

        “ฉะ...ฉินเฟิง เราปะ...ไปรถเมล์ได้ไหม?” สวี่รั่วโหรวค่อนข้างอายเธอไม่ค่อยเต็มใจที่จะนั่งใกล้ฉินเฟิงบนจักรยาน

        “ทำไมล่ะ? เธอคิดว่าขี่จักรยานคันนี้มันน่าอายเหรอ?”

        “ปะ...เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น...ก็ได้” สวี่รั่วโหรวรีบโบกมือไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

        ฉินเฟิงรู้สิ่งที่เธอคิดแต่ที่พูดเพราะมีจุดประสงค์ เขาอุ้มเธอขึ้นบนจักรยานด้วยแขนข้างเดียวทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำขณะที่นั่งอย่างเขินอาย ไม่กล้าที่จะขยับ

        ในระหว่างขี่สวี่รั่วโหรวก็ประสบกับความเร็วของจักรยานฉินเฟิงอีกครั้งเธอค่อนข้างมีความสุขที่รู้สึกถึงสายลมเย็นๆ พัดแก้มของเธอ มันค่อนข้างสดชื่นดี

        “อ๊ะ ฉินเฟิง คะ...คุณช่วยเอามือออกไปได้หรือเปล่า?” สีหน้าของสวี่รั่วโหรวเปลี่ยนทันทีเพราะมือใหญ่ของฉินเฟิงวางอยู่บนขาของเธอและกำลังคลำไปรอบๆ อย่างซุกซน

        “ทำไมฉันต้องเอาออกล่ะ?” ฉินเฟิงหัวเราะ

        “เพราะว่า...เพราะว่าฉันไม่ชอบมัน”สวี่รั่วโหรวหมดหวังจนเกือบจะร้องไห้อีกครั้ง