ไม่นาน สายตาของเซียวหยุนเหว่ยก็ประกายความเืเย็น “ในเมื่อเป็เช่นนั้นก็อย่าโทษข้าอำมหิตแล้วกัน วันนี้ข้าจะล้างตระกูลหลงอู่ด้วยเื”
ผู้าุโแห่งตระกูลหลงหันกลับไปมองด้วยสายตาเชื่อมั่น แล้วหลงเหยียนก็พยักหน้าให้เขา
“เหยียนเอ๋อ เ้าทำได้ไม่เลว เพราะการแข่งขันล่าลูกแก้วปีศาจในครั้งนี้มีเ้าช่วย ไม่เช่นนั้น ตระกูลหลงของเราต้องพังพินาศแน่”
ก่อนจะหันไปมองเซียวหยุนเหว่ยด้วยสายตาเย็นะเื “หากเป็เมื่อก่อนพวกเ้าอ้อนวอนขอชีวิตข้า บางทีข้าอาจเห็นแก่หน้าผู้าุโเซียวที่จากไป ไว้ชีวิตของพวกเ้าก็ได้ อย่างไรก็ดี ตอนนี้ไม่แล้ว ข้าก็จะพูดเช่นเดียวกัน วันนี้ข้าจะฆ่าล้างตระกูลเ้า”
เวลานี้เอง หลงจ้านเดินขึ้นมาข้างหน้าก่อนะโเสียงดัง “ได้เวลาแล้ว ตอนนี้ได้เวลาของพิษสิบลี้ที่ข้าปรุงขึ้นมาเองต้องทำงานแล้ว”
เมื่อพูดด้วยเสียงที่เย็นเยียบเสร็จ เขาก็หันไปมองเซียวหยุนเหว่ยและพวก
เซียวหยุนเหว่ยแสดงสีหน้ากริ้วโกรธ ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ว่าตนไม่สามารถใช้พลังปราณในตัวได้เลย โดยเฉพาะเวลาขับเคลื่อนพลังปราณ คล้ายจุดรวมปราณกำลังจะแตกสลาย
หลงจ้านมองเซียวกงเป้าด้วยความโกรธแล้วพูดด้วยความโมโห “เ้ามันสมควรตาย ตอนนั้นข้าเห็นเ้าเป็สหายรัก ล้วนเชื่อฟังคำลวงของเ้าจนข้าเกือบทำให้ตระกูลหลงพังพินาศแล้ว อีกอย่างวันนี้ข้าจะเอาชีวิตลูกข้าคืน”
เมื่อพูดจบเขาก็เตรียมลงมือทันที ทว่ากลับถูกผู้าุโขวางไว้
เวลานี้ คนตระกูลเซียวต่างก็ขับเคลื่อนพลังปราณในตัว เป็อย่างที่คิด เมื่อเริ่มขับเคลื่อนพลังปราณ จุดรวมปราณก็ปวดอย่างที่สุด พวกเขาพากันตื่นตระหนก นึกไม่ถึงว่าตระกูลหลงจะใช้วิธีนี้
สุดท้ายแล้ว อาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมได้เปรียบ
เวลานี้มีหรือที่คนของตระกูลเซียวจะไม่เข้าใจ พวกเขาถูกผู้าุโแห่งตระกูลหลงเล่นงานแล้ว พิษสิบลี้มีฤทธิ์รุนแรงมากจริงๆ มันมีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองที่ห่างออกไปไกล นึกไม่ถึงว่าผู้นำหมู่บ้านที่พิศวงจะสอนหลงจ้านปรุงพิษสิบลี้
คนที่ไม่อยากยอมรับความจริงก็คือเซียวหยุนเหว่ย เขามองผู้าุโ หลายวันมานี้เขาไม่พบความผิดปกติเลยแม้แต่น้อย พวกเขาวางยาั้แ่เมื่อไร แล้วรู้ได้อย่างไรว่าตระกูลเซียวกำลังจ้องเล่นงาน
เมื่อนึกถึงตรงนี้ กิริยาของเซียวหยุนเหว่ยก็เปลี่ยนไปทันที
“ผู้าุโตระกูลหลง ท่านทำเช่นนี้ต่อพวกเรานั้นไม่เป็การทำผิดต่อพ่อข้าที่จากไปหรือ พวกท่านเป็สหายรักไม่ใช่หรือ ข้าประเมินท่านต่ำเกินไป เห็นแก่หน้าท่านพ่อ ท่านโปรดปล่อยพวกเราตระกูลเซียวไปด้วยเถิด”
“ท่านลืมไปแล้วหรือ ตอนที่ท่านหนีตายมาถึงเมืองั พ่อข้าเป็คนช่วยท่านไว้ มอบข้าวปลาอาหารให้ท่าน ไม่เพียงแค่ไม่ปล่อยให้ท่านอดตายเท่านั้น กลับยังเรียกท่านว่าสหายรัก หรือการที่พวกเราทำผิดครั้งเดียว ท่านก็จะฆ่าล้างตระกูลเราแล้ว?”
ผู้าุโแสดงสีหน้าเข้มขรึม เขามองเซียวหยุนเหว่ยแล้วยิ้มอย่างเย็นเยือก ก่อนที่ร่างจะกะพริบไปปรากฏข้างเขาแล้วฝ่ามือขนาดใหญ่ก็ยื่นไปบีบคอของเขาทันที
“หลานเอ๋ย เื่ในครั้งนี้หาใช่ข้าไม่อยากปล่อยเ้าไป ทว่าเป็เพราะลูกหลานตระกูลหลงไม่อยากปล่อยเ้าไป หลายปีมานี้หากไม่ใช่เพราะความเด็ดเดี่ยวของข้า มีหรือที่ตระกูลหลงจะอยู่มั่นคงในเมืองั เพียงแต่ข้าเห็นแก่บุญคุณที่พ่อเ้าเคยช่วยไว้จึงปล่อยตระกูลเซียวของเ้ามาตลอด ครั้งนี้ข้าไม่มีทางยอมแล้ว”
จากนั้นผู้าุโแห่งตระกูลก็ออกคำสั่งเสียงดัง “อีเอ๋อ จ้านเอ๋อ ห้าวเอ๋อ สั่งคนมาจับตัวคนตระกูลเซียวไว้ ฝังพวกเขาทั้งเป็ ข้าไม่อยากให้เืเปื้อนมือ ไม่อยากให้เืเปื้อนเมืองั”
แค่ได้ยินผู้าุโแห่งตระกูลหลงออกคำสั่งก็เหมือนบรรยายไปในตัวแล้ว ฝังทั้งเป็... แล้วสีหน้าคนตระกูลเซียวพลันเปลี่ยนไปทันที
บางคนใกลัวอยากวิ่งหนี โดยเฉพาะเซียวหยุนเหว่ย เขารู้วิธีการของผู้าุโดีที่สุด เมื่อลั่นวาจาแล้ว เขาต้องทำเช่นนั้นจริงๆ
ไม่รู้ว่าคนในเมืองัตั้งเท่าไรที่ต้องจบชีวิตลงในมือผู้าุโแห่งตระกูลหลง ถึงกระนั้นก็เป็แค่พวกนักเลงในพื้นที่ เมื่อยิ่งใหญ่ขึ้นจึงกลายมาเป็ตระกูลหลงอู่ที่มีชื่อเสียง
เซียวหยุนเหว่ยใจกระตุกวูบ ครั้งนี้ต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบ เดิมทีคิดว่าลูกหลานในตระกูลเซียวจะฆ่าคนตระกูลหลง ทว่าสถานการณ์กลับแปรผัน คนตระกูลหลงชนะเสียได้
ส่วนเขาก็อยู่รอคนสำนักบงกชมารสี่วันเต็ม จนป่านนี้อู่หยาที่น่ารังเกียจยังไม่ปรากฏตัวเลย ทำให้เวลานี้เซียวหยุนเหว่ยรู้สึกอยากตาย
ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงยืนอยู่ด้านหน้าสุดของตระกูล ผู้ที่นำขบวนก็คือพวกเขาสี่พี่น้อง
เมื่อเซียวมั่วเหยียนเห็นสภาพของเซียวเชียนมั่วบุตรชายตน เกรงว่าชีวิตนี้เขาคงไร้ประโยชน์แล้ว สีหน้าของทุกคนในตระกูลเซียวเหมือนสูญเสียิญญาไปสิ้น สามารถพูดได้ว่าครั้งนี้พวกเขาพ่ายอย่างราบคาบ
หลงเหยียนยืนอยู่ด้านหลังผู้าุโแห่งตระกูลหลง เขาเดินขึ้นมาข้างหน้าแล้วถามด้วยเสียงสั่นเครือ “ท่านปู่ จะปล่อยคนในตระกูลเซียวไว้ไม่ได้แม้แต่ผู้เดียวเลยหรือขอรับ”
ไม่นานแววตาที่เ็าก็หันมาสบตาหลงเหยียน
“เหยียนเอ๋อ เ้าจำเอาไว้ ในโลกที่ปลาใหญ่กินปลาเล็ก จิตใจคนคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด หากไม่เด็ดเดี่ยวพอก็จะไม่มีทางมั่นคง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการลั่นวาจา ในเมื่อข้าบอกแล้วว่าต้องฝังทั้งเป็ทั้งหมด ก็ต้องเป็เช่นนั้น ไม่แน่หลังจากนี้อีกหลายปีหรือร้อยปี คนที่รอดไปได้จะกลับมาสังหารพวกเราตระกูลหลงทั้งตระกูล เ้าเข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่?”
ใบหน้าเคร่งขรึมที่ไม่อาจต่อต้านของผู้าุโทำให้หลงเหยียนใจนตัวสั่น ต่อให้ตอนนี้เขาจะเป็ยอดฝีมือระดับชีพัขั้นที่เจ็ดก็ตาม
หากใช้พละกำลังทั้งหมดในการโจมตีรวมกับกายธาตุพลัง ไม่แน่เขาอาจรับการโจมตีขั้นสูงสุดของผู้าุโก็ได้ แต่ในด้านรังสีนั้นหลงเหยียนไม่กล้าต่อต้าน
“เหตุใด เหตุใดจึงเป็เช่นนี้ หรือวันนี้คนทั้งตระกูลเซียวของเราต้องจบชีวิตแล้วอย่างนั้นหรือ พวกเราเคยยิ่งใหญ่ในเมืองัตั้งเท่าไร ท่านพ่อ คนที่ท่านช่วยไว้กลับเป็หมาป่าแว้งกลับมากัดเราเอง ท่านเห็นหรือไม่?”
ขณะที่เซียวหยุนเหว่ยกำลังะโขึ้นฟังอย่างสุดเสียง ทันใดนั้นเขาเก็บอารมณ์เสียใจ สีหน้าแปรเปลี่ยนอีกครั้ง
พลังปราณถูกรวมไว้ที่ฝ่ามือ รังสีที่แข็งแกร่งถูกปล่อยออกไปทั้งหมด พลังมหาศาลไหลไปทั่วร่างกายเซียวหยุนเหว่ย ก่อนเขาจะแหงนหน้าหัวเราะคล้ายเสียสติ หัวเราะอย่างสะใจ
“ไอ้แก่ เ้านึกจริงหรือว่าจะรับมือคนอย่างข้าได้ง่ายเพียงนั้น ในเมื่ออยากสังหารคนทั้งตระกูลหลง มีหรือที่ข้าจะไม่ระวังตัวจากเ้า งานต้อนรับวันก่อนเมื่อข้าเห็นหลงจ้านปรากฏตัว ข้าก็เข้าใจทั้งหมดแล้ว”
“พิษสิบลี้อย่างนั้นหรือ? แม้มันจะน่ากลัว ทว่าก็ไม่ได้หมายความว่ามันไร้หนทางทำลาย ขอโทษด้วย ความจริงข้ากินหญ้าผจญไว้ต้านพิษสิบลี้ที่สำนักบงกชมารให้ั้แ่แรกแล้ว!”
ขณะที่พูดนั้น เสียงะเิก็ดังอย่างต่อเนื่อง ตูมๆๆๆ เซียวกงเป้าและคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างกายขับพิษสิบลี้ออกจากร่างพร้อมๆ กัน หากไม่ใช่เพราะหญ้าผจญ เกรงว่าคนตระกูลเซียวคงถูกผู้าุโฝังทั้งเป็ไปแล้ว
บนถนนซวนอู่ ทุกคนต่างก็ตกตะลึง แววตาเปลี่ยนไปอีกครั้ง เื่กลับตาลปัตรเร็วเกินไป ทำให้พวกเขายังตั้งตัวไม่ทัน
“เดิมทีข้าอยากให้โอกาสตระกูลหลงของพวกเ้าอีกครั้ง แต่เ้าไม่รักษาไว้เอง อยากให้ข้าตาย ทั้งยังฝังทั้งเป็อีก ดูเหมือนตอนนี้พวกเราตระกูลเซียวไม่จำเป็ต้องปล่อยให้พวกเ้าตระกูลหลงรอดแล้ว...”
“หากเ้าไม่เชื่อก็ลองขับพลังปราณในตัวดู ลองดูว่าจะรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในร่างกายอยู่หรือไม่?”
สีหน้าที่จองหองและเืเย็นของเซียวหยุนเหว่ยทำให้ผู้าุโตระกูลหลงร่างสั่นเทา...
--------------------