จวินหวงมองดูรองเสนาบดีก็รู้ว่าใจของเขาเกิดความสั่นคลอนขึ้นแล้ว หลังจากใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ก็ตัดสินใจบอกกล่าวเจตนาการมาของตนเอง "ใต้เท้า เวลานี้ในบรรดาองค์ชายทุกพระองค์ในราชวงศ์ ผู้น้อยคิดว่ามีเพียงองค์ชายสี่ฉีอวิ๋นที่สามารถแบกรับภาระที่ยิ่งใหญ่นี้ได้"
"องค์ชายสี่?" รองเสนาบดีเกิดความสงสัย ในชั่วพริบตาก็ย้อนคิดถึงชายหนุ่มท่าทางปราดเปรียวที่ช่วยกู้หน้าให้เขาในวังหลวงวันนั้น ท่วงท่าทะนงองอาจเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา ดวงตางดงามประดุจภาพวาด หากคนผู้นั้นได้สวมชุดัขึ้นมาจริงๆ เขาจะนั่งครองแผ่นดินนี้อย่างมั่นคงได้หรือไม่?
"องค์ชายสี่เป็ยอดคนในปฐี ฮ่องเต้แห่งเป่ยฉีจะต้องเป็เขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น" จวินหวงกล่าวอย่างพอเหมาะไม่เหลาะแหละและไม่แข็งกร้าวจนเกินไป ในน้ำเสียงใสเย็นคมชัด ทำให้ผู้คนไม่อาจปฏิเสธได้
รองเสนาบดีนิ่งเงียบไร้วาจา ใช้ความคิดไตร่ตรองคำพูดของจวินหวงอยู่ในใจอย่างจริงจัง ความจริงแล้วในใจก็โน้มเอียงลงมาแล้ว แต่ฉีเฉินก็มีบุญคุณที่ส่งเสริมเขาขึ้นมา ในชั่วขณะหนึ่งเขาไม่อาจยอมรับได้ว่าตนเองเป็ผู้เนรคุณคนเช่นนั้น
ความคิดของเขาเกิดความสับสนไปชั่วขณะไม่อาจตัดสินใจได้
ราวกับว่าจวินหวงรู้ในสิ่งที่เขาคิด "ใต้เท้าคิดจะยึดถือบุญคุณเป็ใหญ่แล้วละทิ้งแผ่นดินใต้หล้าเช่นนั้นหรือ? มิใช่ว่าใต้เท้าควรเลือกฮ่องเต้ผู้เปี่ยมไปด้วยพระปรีชาสามารถหรือไร?
รองเสนาบดีเงยหน้าขึ้นมามองหน้าจวินหวงทันที หัวคิ้วขมวดมุ่น ครู่ใหญ่ถึงได้เอ่ยวาจาขึ้น "คุณชายเฟิงกล่าวถึงฮ่องเต้ผู้ปรีชาสามารถ แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าองค์ชายสี่คือตัวเลือกของการเป็ฮ่องเต้ที่ทรงพระปรีชาสามารถอย่างแท้จริง? มันก็เป็เพียงแค่การคาดเดาเหมือนกับข้าก็เท่านั้น"
"เื่องค์ชายสี่ทรงห่วงใยประชาราษฎร์เป็ที่ประจักษ์ชัด หากมิใช่เพราะถูกพระมารดาของรัชทายาทและองค์ชายรองให้ร้าย มีหรือองค์ชายสี่จะเก็บเนื้อเก็บตัวขังตัวเองอยู่แต่ในตำหนัก ในใจของใต้เท้าคงมีคำตอบอยู่แล้ว ผู้น้อยเองก็ไม่สะดวกรั้งอยู่นาน ต้องขอตัวอำลาไปก่อน" ทันทีที่กล่าวจบจวินหวงก็ประสานมือคารวะแล้วจากไปทันที ไม่เปิดโอกาสให้รองเสนาบดีแก้ต่างหรืออธิบายแม้เพียงครึ่งคำ
รองเสนาบดีครุ่นคิดอยู่นานในโรงสุรา จนแล้วจนรอดก็ยังคิดหาคำตอบไม่ได้ ในตอนท้ายสุดเขาก็เลือกฉีอวิ๋น เพียงแต่สิ่งเ่าั้ล้วนเป็สิ่งที่เกิดขึ้นมาในภายหลัง
ขณะที่จวินหวงกลับมาถึงจวนเฉินอ๋อง ยังไม่ทันเข้าไปก็ถูกเว่ยเฉี่ยนรั้งตัวไว้ก่อน จวินหวงเขม้นมองเว่ยเฉี่ยน "มีธุระอันใดหรือ?"
"หวางเหย่เชิญเข้าพบเ้าค่ะ" เว่ยเฉี่ยนดูเหมือนว่ามีถ้อยคำอยากจะพูด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา บอกแต่เพียงว่าฉีเฉินรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่นานแล้ว หากเขากลับมาแล้วให้ไปพบ
จวินหวงไม่รู้ว่าฉีเฉินจะมีแผนการร้ายอะไรในใจอีก แต่เวลานี้นางยังไม่สามารถหักหน้าเขาได้ จึงได้แต่ตามเว่ยเฉี่ยนไปห้องโถงใหญ่
ในใจรู้สึกกระสับกระส่ายอย่างไม่มีสาเหตุ และแล้วทุกอย่างก็เป็ไปตามคาดหมาย ฉีเฉินกำลังนั่งอยู่ในตำแหน่งประธานห้องสีหน้าบึ้งตึง นิ้วมือบีบถ้วยชาเอาไว้แน่นราวกับว่าจะบีบมันให้แหลกคามือให้ได้อย่างไรอย่างนั้น
"หวางเหย่มีธุระสำคัญอันใดหรือ?" จวินหวงเดินเข้าไปแล้วถามขึ้น
ฉีเฉินได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้นมองจวินหวง "น้องเฟิงไปไหนมาหรือ?"
"เพียงแค่เดินเล่นไปเรื่อยๆ" ในใจของจวินหวงสงบนิ่งอย่างที่สุด นางแน่ใจว่าเมื่อครู่ที่นางไปหอสุราไม่มีใครพบเห็น จึงไม่รู้สึกเกรงกลัวอะไร
ฉีเฉินพิศมองเข้าไปในดวงตาที่สว่างสดใสของจวินหวง คล้ายกับจะมองนางให้ทะลุปรุโปร่งก็ไม่ปาน แต่แล้วในที่สุดกลับไม่พบสิ่งผิดปกติ จึงวางถ้วยชาลงแล้วกล่าวว่า
"ได้ยินว่า่นี้คุณชายเฟิงออกไปข้างนอกบ่อยขึ้น เป็เพราะพบปัญหาอะไรเข้าหรือไม่?"
จวินหวงส่ายหน้า "ขอบพระทัยหว่างเหย่ที่ทรงห่วงใย ผู้น้อยเพียงแค่รู้สึกชมชอบความงดงามของบรรยากาศในเมืองหลวงเท่านั้นเอง" หลังจากกล่าวจบ ใจนางตระหนักดีว่าไม่ควรปล่อยให้ทิศทางการสนทนาอยู่ในหัวข้อนี้นานนัก ยิ่งพูดมากรังแต่จะทำให้ฉีเฉินอ่านเส้นสนกลในอะไรออกได้ จึงเลี่ยงเปลี่ยนไปคุยเื่อื่น "ผู้น้อยได้ยินมาว่าระยะนี้องค์รัชทายาททรงหยาบคายไร้มารยาทกับหวางเหย่อย่างมาก มีเื่เช่นนี้จริงหรือ?"
อาจเป็เพราะว่าจวินหวงพูดสะกิดไปถูกเื่ที่ทำให้ฉีเฉินขุ่นเคืองใจเป็ที่สุดเข้า เขาจึงลืมเื่ที่จะถามจวินหวงว่า่นี้กำลังยุ่งอยู่กับธุระอะไรจนหมดสิ้น ทุบถ้วยชาในมือแตกกระจาย
จวินหวงมองดูฉีเฉินใบหน้าบิดเบี้ยว ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างน่ากลัวด้วยความสงบนิ่ง สีหน้าเรียบเฉยไม่สะท้านะเืแม้แต่น้อย
ผ่านไปครู่ใหญ่ ฉีเฉินถึงเงยหน้าขึ้นมามองจวินหวงแล้วถามว่า "่นี้รัชทายาทชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกที ฉีกหน้าเปิ่นหวางต่อหน้าธารกำนัลไม่ว่า หลายต่อหลายครั้งยังทำท่าวางตนสูงส่ง ไม่ไว้หน้าเปิ่นหวางเลย เขาก็แค่อาศัยตนเองว่าเป็รัชทายาทเท่านั้นแหละ หากไม่ใช่เพราะว่าเขาเป็พี่ชายคนโต ตำแหน่งรัชทายาทจะเป็เขาไปได้อย่างไร คนอย่างเขาจะรับผิดชอบภาระหน้าที่ยิ่งใหญ่ได้หรือ?”
"เช่นนั้นหวางเหย่ทรงปรารถนาจะทำสิ่งใด?" จวินหวงเหลือบตาขึ้นมองฉีเฉิน รอดูว่าฉีเฉินจะมีความฝันอันทะเยอทะยานและแผนการอันยิ่งใหญ่อะไรกันแน่?
ฉีเฉินมองมาที่จวินหวง แววตาสังหารพลันผุดขึ้นมาวูบหนึ่ง แล้วกลืนหายไปในชั่วพริบตา ในที่สุดก็เอ่ยวาจาออกมา "เปิ่นหวางอยากจะสั่งสอนรัชทายาทสักหน่อย"
จวินหวงยิ้มเย็นในใจและลอบถอนใจอยู่เงียบๆ ที่แท้ความทะเยอทะยานของฉีเฉินก็มีเพียงเท่านี้ นางหลุบตาลงครุ่นคิด ในที่สุดก็มีความคิดบางอย่างเกิดขึ้นในใจ ริมฝีปากโค้งขึ้น เขยิบเข้าใกล้ฉีเฉินแล้วกระซิบบอกเบาๆ "หวางเหย่ หากผู้น้อยจะคิดวิธีการช่วยหวางเหย่ขจัดเสี้ยนหนามตำใจชิ้นนี้ หวางเหย่ทรงมีความคิดเช่นไร?"
ทันทีที่ฉีเฉินได้ยินคำพูดนี้ถึงกับสะดุ้ง มองไปยังสาวใช้ที่ยืนล้อมอยู่รอบด้าน ในใจเต้นไม่เป็จังหวะแต่กลับรู้สึกมีความสุขล้นเหลือ เขาไล่บรรดาสาวใช้ออกไปจนหมดเกลี้ยง แล้วให้จวินหวงนั่งลงค่อยๆ คุยกันเพียงสองคน
รอจนผู้คนทั้งหมดออกไปแล้ว ฉีเฉินถึงถามขึ้นอย่างอดใจไม่อยู่ "ฟังจากที่คุณชายกล่าวมา แสดงว่ามีแผนการยอดเยี่ยมอะไรแล้ว?"
น้ำเสียงของเข้ากระตือรือร้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แม้แต่คำเรียกพี่น้องที่เรียกขานกันมาโดยตลอดก็ลืมสิ้น มือที่จับมือจวินหวงเอาไว้มีอาการสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ ดวงตาสดใสเจิดจ้าขึ้นมากมาย
ในใจของจวินหวงนึกปลงสังเวช ความทะยานอยากของมนุษย์ช่างน่ากลัวนัก แม้แต่พี่น้องกันแท้ๆ ยังสามารถลอบกัดกันได้ นางลอบถอนใจอยู่เงียบๆ แต่กลับไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ออกมา เพียงแค่พยักหน้า "ข้ามีวิธีการแล้ว แต่จะต้องกระทำโดยมิให้ผู้ใดรู้ได้ แต่อย่างไรครั้งนี้คงต้องให้หวางเหย่เป็ผู้ดำเนินการด้วยตนเอง"
ฉีเฉินขมวดคิ้วเขม้นมองจวินหวง พยายามไตร่ตรองหาความจริงจากคำพูดของจวินหวง แต่พอคิดได้ว่ากว่าที่จวินหวงจะคิดแผนการออกมาให้ตนได้ไม่ใช่เื่ง่าย อีกทั้งจวินหวงยังช่วยตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า ตนเองไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่เชื่อนาง หลังจากชั่งน้ำหนักในใจแล้วก็พยักหน้ารับ "คุณชายกล่าวมาได้ถูกต้อง หากเื่นี้สำเร็จแล้ว เปิ่นหวางสัญญาว่าจะมอบทั้งสาวงามและทรัพย์สินเงินทองให้คุณชาย ถึงเวลานั้นขอเพียงคุณชายอย่าได้ปฏิเสธ"
จวินหวงเพียงแค่หัวเราะ รินน้ำชาให้ตนเองแล้วจิบไปคำหนึ่ง แต่กลับไม่ได้พูดอะไร รอให้ฉีเฉินเป็ฝ่ายอดรนทนไม่ได้ต้องถามตนเองก่อน
ฉีเฉินเห็นจวินหวงนิ่งเงียบไม่พูดอะไรอยู่นาน ก็กระวนกระวายใจอย่างมาก สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวถามขึ้น "คุณชายโปรดบอกมาเถอะ ว่ามีวิธีการอะไรที่จะกำจัดรัชทายาทอย่างเงียบเชียบได้"
"คิดอยากจะกำจัดรัชทายาท วิธีการเรียบง่ายมาก คนอย่างรัชทายาทก็เพียงแค่มักมากในกามารมณ์เท่านั้น" จวินหวงจิบชาเข้าไปหนึ่งคำ แล้วค่อยๆ พูดอย่างไม่รีบร้อน
ฉีเฉินคิ้วขมวด ไม่ค่อยเข้าใจว่าที่จวินหวงพูดหมายความว่าอย่างไร "คุณชายโปรดอธิบายให้แจ่มแจ้ง"
จวินหวงก็ไม่พูดอ้อมค้อมกับฉีเฉินอีก นางวางถ้วยชาในมือลงแล้วเริ่มอธิบาย "รัชทายาทเป็บุรุษมักมาก ตอนนี้หากอยากจะคิดกำจัดโดยไม่ทิ้งร่องรอย มีเพียงใช้แผนหญิงงามเท่านั้น ผู้น้อยพเนจรอยู่ในโลกภายนอกมานานหลายปี พบเจอเื่ราวแปลกประหลาดบุคคลพิสดารมาก็ไม่น้อย ทั้งยังได้รับคำชี้แนะจากปรมาจารย์ท่านหนึ่งจนมีความรู้เื่พิษมาบ้าง ข้าน้อยสามารถปรุงยาพิษชนิดหนึ่ง พิษชนิดนี้สามารถเอาชีวิตของรัชทายาทได้ในฉับพลัน เพียงแต่ว่า..."
"เพียงแต่ว่าอะไร? คุณชายมีอะไรก็อธิบายมาให้กระจ่างเถิด" ฉีเฉินยิ่งร้อนใจขึ้นเรื่อยๆ จ้องมองจวินหวงไม่ละสายตา
"ตอนนี้ยังขาดสมุนไพรที่เป็ส่วนประกอบของยาอีกชนิดหนึ่ง หากไม่มีมัน ก็เสียแรงเปล่าดั่งใช้ตระกร้าไม้ไผ่ตักน้ำเท่านั้นเอง" จวินหวงกล่าวพลาดทอดถอนใจ
ฉีเฉินใจร้อนเป็ไฟ ดึงมือของจวินหวงเอาไว้พลางขมวดคิ้ว "คุณชายบอกข้ามาได้เลยว่าขาดสมุนไพรชนิดใด หากในจวนเฉินอ๋องไม่มี ก็ยังสามารถไปเสาะหาจากที่อื่นได้"
"สมุนไพรชนิดนี้ในจวนของหวางเหย่ก็มี" จวินหวงเหลือบตามองฉีเฉิน ชั่วพริบตาหนึ่งในดวงตาก็พลันมีประกายเ้าเล่ห์ฉายวาบออกมา เพียงแต่ฉีเฉินไม่ทันสังเกตเห็น
"เป็สมุนไพรชนิดใด เปิ่นหวางจะให้คนไปเอาเดี๋ยวนี้"
จวินหวงลุกขึ้นยืนราวกับกำลังใช้ความคิด ผ่านไปชั่วครู่ถึงค่อยๆ พูดออกมา "หลายวันก่อนฮ่องเต้ทรงพระราชทานฉานโต้ว[1] ให้หวางเหย่กล่องหนึ่ง พืชชนิดนี้แม้ว่าจะกินเป็อาหารได้ แต่เพียงแค่ผสมกับตัวยาชนิดอื่นลงไป ก็สามารถกลายเป็พิษร้ายแรงได้"
เนื่องจากสภาพภูมิประเทศของเป่ยฉี ไม่ใช่แหล่งเพาะปลูกฉานโต้ว พืชชนิดนี้บอบบางล้ำค่า จากสภาพอากาศที่รุนแรงของเป่ยฉี ฉานโต้วสามารถตายได้ในทันที ฉานโต้วที่มีในเป่ยฉีล้วนเป็บรรณาการที่แคว้นอื่นส่งมาให้ และเป็สิ่งของที่หาได้ยากยิ่ง มีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นถึงจะได้ลิ้มรส หลายวันก่อนพอมีบรรณาการส่งมา ฮ่องเต้ก็ทรงพระราชทานเป็รางวัลให้แก่ฉีเฉินให้เขาได้ลิ้มลอง แต่ฉีเฉินไม่ชอบกินของพวกนี้มาแต่ไหนแต่ไรจึงทิ้งไว้เฉยๆ ในจวน
"คุณชายเอาไปได้เลย เดี๋ยวอีกสักครู่ข้าจะให้คนนำของไปส่งให้คุณชาย" ฉีเฉินหัวเราะอย่างเบิกบานใจ จวินหวงพยักหน้า ไม่คิดว่าเพื่อขึ้นเป็รัชทายาทแล้ว ฉีเฉินจะเต็มใจทำให้ทุกอย่างได้ถึงเพียงนี้
ทั้งสองคนสนทนากันอีกครู่หนึ่ง จวินหวงก็ลุกขึ้นขอตัวอำลา แล้วฉีเฉินก็ให้คนนำฉานโต้วไปส่งให้จวินหวง
ตอนที่จวินหวงได้รับฉานโต้วยังเกือบจะหัวเราะออกมา คนแบบนี้ไม่อาจเป็รัชทายาทได้จริงๆ นางถอนใจให้กับฉีเฉินที่มีความทะเยอทะยานแต่ประมาท ฉลาดแต่ไม่เฉลียว ใครๆ ก็รู้ว่านอกจากฮ่องเต้แล้วก็มีแค่จวนเฉินอ๋องเท่านั้นที่มีฉานโต้วใน ฉานโต้วเม็ดเล็กๆ เม็ดหนึ่งหากเพิ่มเข้าไปในตัวยา ไม่นานก็จะถูกตรวจสอบพบ ถึงเวลานั้นเื่ราวจะเป็อย่างไรเกรงว่าฉีเฉินคงคิดไม่ถึงแน่นอน
หลังจากไม่ได้กินไม่ได้นอนมาหลายวัน ในที่สุดจวินหวงก็ปรุงยาออกมาได้สำเร็จ เดิมทีคิดจะให้เว่ยเฉี่ยนนำไปให้ฉีเฉิน แต่ไม่คิดว่าฉีเฉินจะอดทนรอไม่ไหวมาหาถึงที่ด้วยตนเอง
"น้องเฟิงปรุงยาเสร็จเรียบร้อยแล้วหรือ?" ฉีเฉินยังไม่ทันเข้ามาในเรือน เสียงก็ลอยเข้ามาแล้ว จวินหวงวางขวดกระเบื้องเคลือบสีขาวในมือลง แล้วค่อยเดินออกไปอย่างช้าๆ
"ผู้น้อยรอหวางเหย่เสด็จมาอยู่นานแล้ว" จวินหวงยิ้มอย่างชืดชา นางเชิญฉีเฉินเชิญเข้ามาในห้อง รินน้ำชาให้เขาแล้วถึงหยิบขวดกระเบื้องเคลือบบนโต๊ะขึ้นมา แล้วกล่าวกับฉีเฉิน "ยาน้ำในขวดนี้เป็ยาที่ข้าน้อยปรุงขึ้นมา เพียงแค่กินเข้าไปจะเสียชีวิตทันที"
แม้แต่ชาฉีเฉินก็ไม่ดื่มแล้ว เขาวางถ้วยชาลงและรับขวดกระเบื้องเคลือบมา ในดวงตาเป็ประกายด้วยความรู้สึกทึ่ง "มันวิเศษถึงเพียงนี้จริงหรือ?"
จวินหวงพยักหน้า "สมุนไพรนี้อานุภาพรุนแรงมาก หวางเหย่ควรจะต้องระวังสักหน่อย"
ตอนแรกฉีเฉินคิดจะเอาขึ้นมาดม แต่พอได้ยินอย่างนี้ก็รีบวางขวดลงอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าจู่ๆ เขาจะคิดอะไรขึ้นมาได้ แล้วก็ปรบมือขึ้น ทันใดนั้นหญิงสาวสวมอาภรณ์โปร่งบางเบาสีชมพูค่อยๆ เดินเข้ามา เสียงกระพรวนที่ข้อเท้าใสกังวาน เพียงชั่วอึดใจภายในห้องราวกับมีกลิ่นหอมลึกลับอบอวลไปทั่ว
"น้องเฟิงคิดว่าสตรีผู้นี้เป็อย่างไร?" ฉีเฉินถาม
จวินหวงมองพิจารณาหญิงสาวั้แ่ศีรษะจรดปลายเท้า ขนงเนตรดุจภาพวาด ั์ตาเชื่อมหวานปานดอกท้อ ยามช้อนตามองชดช้อยเปี่ยมเสน่ห์ เรือนผมสีดำสนิทมุ่นขึ้นเป็มวยผมปักด้วยปิ่นไม้ ดูเรียบง่ายแต่ไม่เสียความมีเสน่ห์เย้ายวน "ยอดหญิงรูปโฉมงดงามเช่นนี้ คงจะมีเพียงไม่กี่คนในใต้หล้า"
ฉีเฉินได้ยินดังนั้นก็หัวเราะราวกับว่าคนที่จวินหวงเอ่ยชมอยู่นั้นเป็ตัวเขาเสียเอง เขามองสตรีผู้นั้น จากนั้นก็หันมามองจวินหวง แล้วลูบคางอย่างครุ่นคิด พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "หากน้องเฟิงเกิดเป็สตรี ถึงจะเรียกว่าเป็โฉมสะคราญที่งามเพริศพริ้งอย่างแท้จริง สตรีที่ดีแต่แต่งตัวเฉิดฉายพวกนี้ย่อมเปรียบเทียบมิได้ แต่เสียดายที่น้องเฟิงเป็บุรุษ" พูดจบเขายังทอดถอนใจออกมาราวกับว่าสิ่งนี้ไม่ยุติธรรมกับจวินหวงอย่างไรอย่างนั้น
……………………………………….………………………………………………………………………
[1] ฉานโต้ว หมายถึง ถั่วปากอ้า
