เมื่อกู่เทียนเปิดเครื่องทดลองบางอย่างขึ้นมา เสินหย่าก็หมดสติลงไปในทันที ร่างของเธออยู่ในสถานะกึ่งเป็กึ่งตาย ลมหายใจแ่เบาราวกับคนที่ใกล้หมดลมหายใจเต็มที
กู่เทียนกวาดสายตามองหน้าจอของอุปกรณ์ทดลอง ภาพความทรงจำของเสินหย่าเริ่มฉายขึ้นบนหน้าจอทีละฉาก ภาพแต่ละภาพปรากฏขึ้นราวกับเป็หนังชีวิตของหญิงสาวที่เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย กู่เทียนค่อยๆ เลื่อนดูข้อมูลไปเรื่อยๆ
จนกระทั่ง…
ภาพใน่อายุ 18 ปีของเสินหย่าปรากฏขึ้น
กู่เทียนเจาะลึกเข้าไปในความทรงจำของเสินหย่า แต่ทันใดนั้นเอง คลื่นพลังบางอย่างก็พุ่งเข้าใส่เขาอย่างรุนแรง พร้อมเสียงที่แฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราด "แกเป็ใคร? กล้าแม้แต่จะแตะต้องลูกสาวของข้าคนนี้กัน!"
ตูม!
เครื่องมือที่ใช้ตรวจสอบความทรงจำของเสินหย่าะเิทันที กู่เทียนะโหลบออกมาทันที ขณะที่ร่างของเสินหย่าค่อยๆ ลุกขึ้น แต่สิ่งที่ผิดปกติคือบุคลิกของเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและพลังอันแข็งแกร่งที่ไม่ใช่ของเสินหย่าคนเดิมแน่นอน และที่สำคัญ แผลตามร่างกายของเธอที่ควรจะาเ็สาหัสกลับค่อยๆ ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว
กู่เทียนมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาสงบนิ่ง แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร เสียงของเสินหย่าก็ดังขึ้น พร้อมรังสีแห่งความอาฆาตที่กดดันทุกสิ่งรอบตัว "ทำร้ายลูกสาวของข้ายังไม่พอ แกยังกล้าสอดส่องข้อมูลของข้าอีกงั้นเหรอ?"
ข้อมูลบางอย่างก็แสดงขึ้นมาตรงหน้าของกู่เทียนทันที
[ชื่อ: เศษจิติญญาของซาอิ่ง]
[สถานะ: าเ็สาหัส]
[ระดับพลัง:???]
แม้แต่ดวงตาของกู่เทียนก็ไม่สามารถตรวจสอบข้อมูลของิญญาผู้หญิงตรงหน้าได้อย่างชัดเจน สิ่งที่กู่เทียนรู้ตอนนี้คือ คนที่อยู่ในร่างของเสินหย่าไม่ใช่เสินหย่าอีกต่อไป กู่เทียนไม่รอช้า เขาเปิดแหวนมิติและหยิบปืนพกพิเศษขึ้นมาก่อนจะเหนี่ยวไกยิงใส่เสินหย่าทันที
ปัง! ปัง! ปัง!
ะุสีดำพุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็วเหนืุ์ ราวกับจะแหวกทุกสรรพสิ่งที่ขวางหน้า ซาอิ่งที่ควบคุมร่างของเสินหย่า ตอนแรกเตรียมตั้งท่าป้องกัน แต่ทันทีที่เธอััได้ถึงบางอย่างจากะุเ่าั้ เธอก็เปลี่ยนใจและเลือกที่จะหลบแทน เธอรู้สึกว่าะุนี้ไม่เพียงแต่จะเป็อันตรายต่อร่างกายของลูกสาวเธอ แต่มันยังส่งผลต่อิญญาของเธอโดยตรง แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือ กู่เทียนไม่ได้ยิงะุเพียงเพื่อโจมตีเธอตรงๆ เท่านั้น
กู่เทียนได้คำนวณการเคลื่อนไหวของซาอิ่งล่วงหน้าแล้ว และยิงะุไปยังทุกจุดที่เป็ไปได้ที่เธอจะทำการหลบ
ซาอิ่งเบิกตากว้างขึ้น ก่อนจะสร้างม่านพลังขึ้นมาปกป้องตัวเองทันที ม่านพลังนี้แข็งแกร่งจนแม้แต่ผู้ควบคุมสัตว์ร้ายระดับจักรพรรดิก็ไม่สามารถทำลายมันได้ง่ายๆ แต่ะุของกู่เทียนเองก็ไม่ใช่ะุธรรมดา
ฉึก!
ะุนัดหนึ่งพุ่งทะลุม่านพลังของซาอิ่งไปได้ และถึงแม้เธอจะหลบได้ทันเวลา แต่มันก็เฉียดแขนของเธอไปอยู่ดี
ซาอิ่งกลับมาทรงตัวด้วยท่าทางปกติ พร้อมใช้พลังบางอย่างรักษาแผลอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปพูดกับกู่เทียนด้วยรอยยิ้มเยาะ "ใช้ได้นี่….." แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ
ตุบ!
ร่างของเสินหย่าก็ล้มลงกระแทกกับพื้นอย่างแรง ซาอิ่งรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติ ร่างกายของเธอเริ่มไร้เรี่ยวแรง และพลังของเธอกำลังถูกกัดกร่อนอย่างช้าๆ
"พิษ?" ซาอิ่งกัดฟันพูด "แต่... นี่มันคือพิษบ้าอะไรกัน ทำไมฉันถึงไม่สามารถััถึงมันได้เลย?"
กู่เทียนยิ้มเย็น ก่อนจะเล็งปืนไปที่ศีรษะของเสินหย่าเพื่อปิดฉาก แต่ก่อนที่เขาจะได้เหนี่ยวไก
ฉึก!
พลังแห่งความมืดบางอย่างแทงทะลุหัวใจของกู่เทียนทันที
ม่านตาของกู่เทียนหดตัวลง เืไหลออกจากปากของเขา และหมดลมหายใจไปในทันที ซาอิ่งที่แม้จะอยู่ในสภาพที่อ่อนแอลง แต่แววตาของเธอกลับมีเพียงรอยยิ้มเ็า "ดูเหมือนว่าเ้าเองก็จะไม่รอบคอบพอสินะ"
ซาอิ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะพูดขึ้น "เฮ้อ... เกือบไปแล้วสิ แต่ว่าอาวุธที่เ้าเด็กนั้นใช้คืออะไรกัน ทำไมมันถึง..."
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันไม่ได้เล็งไปที่ศีรษะของเธอ แต่มุ่งตรงไปที่หน้าท้อง ซาอิ่งสะดุ้งเล็กน้อย ความเ็ปแผ่ซ่านไปทั่วร่าง แม้เธอจะพยายามเก็บสีหน้าให้เรียบเฉย แต่ความร้อนวูบวาบจากาแและพลังงานบางอย่างที่กัดกินร่างของเสินหย่าทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าความตายของลูกสาวเธออยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น
ทันใดนั้น ซาอิ่งััได้ถึงเงาดำสองร่างที่ยืนอยู่ด้านหลัง ในตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอไม่สามารถช่วยชีวิตลูกสาวของตัวเองได้อีกแล้ว เพราะเธอไม่สามารถใช้พลังทั้งหมดผ่านร่างกายของเสินหย่าได้ หากทำเช่นนั้น ร่างของลูกสาวเธอจะะเิเป็เสี่ยงๆ และอีกสองคนที่เดินมาก็แข็งแกร่งเหมือนกัน
"เ้าสามารถปล่อยลูกสาวของข้าไปได้หรือไม่?" ซาอิ่งพูดขึ้นด้วยเสียงที่แ่เบาแต่หนักแน่น
กู่เทียนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ดึงเงาสีดำที่แทงทะลุหัวใจของเขาออก กวงเยว่เดินเข้ามาใกล้กู่เทียนพร้อมเริ่มรักษาาแให้เขาทันที กู่เทียนยืนนิ่ง ให้พลังแห่งแสงของกวงเยว่เยียวยาร่างกายของเขาก่อนจะคิดในใจ ะุที่ฉันใช้เป็ะุพิเศษที่สร้างจากเขี้ยวของราชันฉลามดำระดับจักรพรรดิ และยังผสมพิษร้ายมากมายลงไป แม้แต่ผู้ควบคุมสัตว์ร้ายระดับจักรพรรดิ ถ้าโดนะุนี้เข้าไปแบบไม่ทันตั้งตัวก็ตายได้เหมือนกัน แต่ิญญาที่ชื่อซาอิ่ง คนคนนี้กลับทำให้เธอลงไปนอนตัวชาและไม่มีท่าทีว่าจะอ่อนแอลงเลยแถมตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอกำลังรักษาแผลให้เสินหย่าอยู่ด้วย กู่เทียนคิดว่า ซาอิ่งกำลังรอจังหวะอยู่ กู่เทียนเองก็เหมือนกัน
ผ่านไปสักพักไม่มีใครทำอะไรกัน เมื่อาแหายดีแล้วทั้งของกู่เทียนและเสินหย่า กู่เทียนก็พูดขึ้น "แล้วคูณมีอะไรมาแลกกับชีวิตของลูกสาวคุณล่ะ?"
ซาอิ่งยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความเย้ยหยัน "ลูกสาวของฉันไง เ้าไม่คิดว่าเธอสวยหรือ?"
กู่เทียนเลิกคิ้วด้วยความสับสน ก่อนจะตอบกลับ "ก็สวยดีนะ แต่ฉันกลัวจะโดนแทงข้างหลังมากกว่า"
ซาอิ่งหัวเราะเบาๆ แล้วพูดขึ้น "นายเหมือนสามีของฉันจริงๆ ถึงแม้ตอนนี้เขาจะถูกไอ้สารเลวนั่นแทงข้างหลังไปแล้วก็เถอะ"
กู่เทียนเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะถาม "จักรพรรดิเสินคังน่ะเหรอ?"
ซาอิ่งหัวเราะออกมา "ไม่ใช่ คนนั้นๆ เป็แค่คนที่ข้าฝากให้ดูแลเสินหย่าเท่านั้น เพราะถ้าหากเธออยู่กับข้า... มันจะอันตรายเกินไป"
กู่เทียนเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น "พูดความลับออกมาง่ายๆ แบบนี้ คุณโกหกผมอยู่รึเปล่า?"
ซาอิ่งหัวเราะก่อนจะตอบกลับ "เื่โกหกจะสมจริงก็ต่อเมื่อเราใส่เื่จริงลงไปด้วยบางส่วน แล้วเ้าเดาสิ ว่าส่วนไหนคือเื่จริงและส่วนไหนคือเื่โกหก?"
กู่เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย หญิงสาวคนนี้ทำให้เขารู้สึกไม่มั่นใจในสิ่งที่เธอพูดเลยแม้แต่น้อย
ซาอิ่งยิ้มกว้างขึ้นก่อนจะพูดต่อ "ข้าเริ่มจะชอบเ้าแล้วสิ ถ้าสามีข้าได้พบกับเ้า เขาคงจะชอบเ้ามากแน่ๆ"
กู่เทียนนิ่งไปสักพักก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "คุณไม่ใช่คนจากโลกนี้ใช่ไหม?"
ซาอิ่งยิ้มบางๆ พร้อมตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยปริศนา "แน่นอนสิ ในจักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาลที่ไม่มีที่สิ้นสุดนี้ เ้าคิดว่าเ้าเป็เผ่าพันธุ์มนุษย์เดียวในจักรวาลงั้นหรือ?"