เมื่อแยกจากกู้จิ่นเฉิงแล้วผมจึงรีบย่ำฝีเท้าเดินไปยังตำหนักบรรทมของตัวเองทันที ครั้งนี้ต้องสะสางเื่ภาพอักขระบนหลังคาให้กระจ่างเสียก่อนแล้วค่อยไปไม่อย่างนั้นจิตใจไม่สงบเป็แน่!
หลังจากตรวจดูซ้ำๆ แล้วว่ากู้จิ่นเฉิงไม่ได้ตามมาผมจึงเงยหน้ามองหลังคาได้อย่างโล่งอกทว่าลวดลายบนหลังคาตอนนี้กลับไม่เปลี่ยนคืนอีกแล้ว ตลอดจนไม่มีพลังปราณหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย
ผมรู้ดีว่านี่เป็เพียงวิชาอำพรางอย่างหนึ่งเท่านั้นจึงสงบสติอารมณ์ลง แล้วจ้องมองไปยังบริเวณนั้นอยู่นาน จนกระทั่งดวงตาของผมเริ่มเกิดอาการปวดแสบขึ้นมาแล้วบริเวณนั้นก็เริ่มปรากฏการเปลี่ยนแปลงออกมาทีละนิดลวดลายที่แนบติดอยู่้าค่อยๆ เลือนหายไปราวกับสายน้ำ ที่้านั้นเริ่มปรากฏอักขระสีทองอ่อนๆขึ้นมา เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงในบริเวณนี้ จึงทำให้บริเวณที่ล้อมรอบติดกับเขาถูกย้อมด้วยสีทองกระจายไปหลายแผ่นผืนเช่นกันซึ่งเปล่งประกายไม่เด่นชัดนัก
สิ่งที่อยู่บนนั้นคล้ายกับเื่ที่ตอกย้ำอยู่ในหัวของผมอยู่ตลอดเวลาอย่างแท้จริงและครั้งนี้ก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง ไม่เลือนรางเลยแม้แต่น้อย คำว่า“เฉิน” ที่เห็นบนขอบภาพก่อนหน้านี้เมื่อเชื่อมกับภาพอักขระที่อยู่ติดกันของเขาแล้วก็ประกอบกันกลายเป็ชื่อของวิชานี้—เคล็ดวิชาเทียนเฉิน
ั์ตาหรี่ลงอย่างไม่อาจควบคุมได้ทันใดนั้นผมก็รู้สึกวิตกจริตขึ้นมา เนื่องจากคาถานี้ไม่ควรมาปรากฏอยู่ที่นี่อีกอย่างตามหลักแล้วมันไม่มีส่วนใดเกี่ยวข้องกับอวี๋เคอเลยเพราะมันเป็ของซ่งฉียวน
“เคล็ดวิชาเทียนเฉิน”เป็เคล็ดวิชาที่ดูดเอาพลังอำนาจแห่งดวงดาวจาก์และโลกเข้าสู่ตน เมื่อฝึกบำเพ็ญเพียรจนถึงขั้นสูงสุดก็จะสามารถทำลายพันธะแห่งโลกและ์ได้พร้อมทั้งสามารถสื่อสารกับดวงดาว กระทั่งฝ่าความเวิ้งว้างเข้าสู่โลกนิรนามได้และกลายมาเป็เซียนในตำนาน
วิชานี้แบ่งออกเป็เก้าขั้นและเมื่อซ่งฉียวนฝึกตนจนถึงขั้นที่แปด ก็จะสามารถคว้าอวี๋เคอมาไว้ในเงื้อมมือได้อย่างอยู่หมัดและนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะอธิบายถึงความน่ากลัวของ “เคล็ดวิชาเทียนเฉิน”ในฐานะนิ้วทองคำ แต่ตอนนี้เกิดปัญหาขึ้นแล้วสิ่งนี้เป็ของที่เยี่ยวั่งจือมอบให้ซ่งฉียวน พูดให้ถูกก็คือซ่งฉียวนได้เลือกตำรา “เคล็ดวิชาเทียนเฉิน”ออกมาจากในวิชาที่เยี่ยวั่งจือถ่ายทอดให้โดยใช้สัญชาตญาณอันแรงกล้าของตัวเอกในการค้นพบตำราวิชาที่ถูกซุกซ่อนไว้อย่างลึกลับเล่มนี้
เขาได้ตำราครึ่งแรกจากเยี่ยวั่งจือและค้นพบครึ่งหลังด้วยตนเองจากดินแดนไร้เ้าซึ่งนำไปสู่รากฐานแห่งความร้ายกาจและความแข็งแกร่งของเขาในอนาคต เมื่อเื่ราวดำเนินมาถึงจุดนี้เยี่ยวั่งจือผู้นี้ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แล้วตำราเล่มนี้ยังมาปรากฏขึ้นบนหลังคาตำหนักบรรทมของอวี๋เคออีกนี่มันเกิดความโกลาหลขึ้นบนโลกนี้แล้วใช่ไหม?
แสงสีทองอ่อนแผ่ปรกลงมายังเบื้องล่างเพิ่มแสงสว่างให้กับตำหนักบรรทมที่หม่นหมองของอวี๋เคอขึ้นมาได้เล็กน้อย ผมได้แต่อึ้งแล้วมองไปที่พวกมันอยู่พักหนึ่งแต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงถอนหายใจ ผมรู้สึกอยู่เสมอว่าการข้ามมิติของตัวเองนั้นคือหลุมดำขนาดใหญ่ที่ไม่แน่ว่าอาจจะมีกับดักมากมายรอให้ผมเดินเข้าไปเหยียบอยู่ด้านในถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ค่อยเป็ค่อยไปแล้วกัน ผมชูนิ้วมือขึ้น แล้วตั้งจิตเพื่อรวบรวมพลังปราณไว้ที่ปลายนิ้วจนเป็เส้นตรงจากนั้นก็วาดลงบนผนึกที่สลักด้วยอักษรสีทองเ่าั้ตามเส้นรูปร่างของผนึกบนหลังคาทีละเส้นโดยยึดติดไว้กลางอากาศ แล้วเก็บเข้าไปภายในมิติของแหวนหยก
ทันใดนั้นผมก็หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย มือกำหมัดแน่นจนเกิดเสียงดังเพล้งทำให้หลังคาตำหนักบรรทมของอวี๋เคอแตกกระจายออกเป็เสี่ยงๆ เสียงนั้นดังมากพอสมควรเสียงะเิที่ดังขึ้นกลางอากาศฟังดูบาดหู แต่ก็ก้องกังวานอย่างบอกไม่ถูก
แน่นอนว่าหลังจากเกิดเสียงการกระทำนี้ดังขึ้นมาขณะที่ผมนำพลังปราณมาบดบังตัวเองให้พ้นจากฝุ่นละออง กู้จิ่นเฉิงก็ตามมาถึงทันทีเขาเงยหน้ามองตำหนักบรรทมที่ถูกผมเปิดหลังคาออกจนโล่งโปร่ง ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่บ้างแต่ผ่านไปพักใหญ่ก็ยังไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา
ตอนนี้แสงแดดกำลังดี ฟ้าโปร่งเมฆครึ้มตำหนักบรรทมที่ไม่มีอะไรคลุมปิดทำให้แสงสาดส่องเข้ามากระจายได้ละเอียดยิ่งขึ้นพอเปลี่ยนการตกแต่งจากที่เป็สีแดงดำของอวี๋เคอก่อนหน้านี้แล้วทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่าอารมณ์ขุ่นมัวที่ติดอยู่ในใจมลายหายไปไม่น้อยแล้วหันกลับไปยิ้มให้กู้จิ่นเฉิงอย่างอารมณ์ดี “จิ่นเฉิงข้าผู้นี้ไม่ชอบหลังคาแผ่นนี้ เปลี่ยนเถอะ”
กู้จิ่นเฉิงที่ถูกผมเรียกชื่อหันมาสบตาผมโดยไม่รู้ตัวแต่กลับชะงักไปอย่างไม่คาดคิด แล้วก้มหน้าตอบเสียงอู้อี้ “ผู้น้อยรับบัญชาขอรับ”
สายตาอันเฉียบคมของผมพบว่าปลายหูที่ซ่อนอยู่ใต้ไรผมของเขาแดงเล็กน้อยคาดว่าคงเพราะถูกลมพัดหรือเปล่า?
ขณะที่ผมกำลังเดินออกจากตำหนักบรรทมที่ถูกผมทำลายจนไม่ต่างจากซากปรักหักพังทว่าจู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ บางอย่างขึ้นมาในใจ ซ้ำยังรุนแรงขึ้นเรื่อยๆผมหันกลับไปมองเตียงหินสีดำนั่นโดยไม่รู้ตัว แล้วขมวดคิ้วยุ่ง
เ้าสิ่งนี้กำลังเรียกผมอยู่อย่างนั้นหรือ?
ผมเดินสองสามก้าวเข้าไปยังหินสีดำก้อนใหญ่ตามความรู้สึกก่อนจะนำมือวางไว้้าอย่างไม่อาจห้ามได้จากนั้นผมก็ได้รู้ว่าความตกตะลึงคืออะไร
หินสีดำก้อนนั้นหายวับไปในพริบตา หายไปต่อหน้าผมพร้อมกับกู้จิ่นเฉิงและข้าราชบริพารอีกกลุ่มหนึ่ง
ผมกลืนน้ำลาย แล้วผายฝ่ามือออก ก่อนจะถอนหายใจยาวๆโชคดีที่ไม่ได้หายไปจริงๆ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงหลอมรวมเข้ามาในร่างผมแล้วทิ้งเพียงรอยประทับสีดำรอยหนึ่งไว้ตรงฝ่ามือ
“มัวแต่ยืนอึ้งกันอยู่ทำไมเก็บกวาดที่นี่ให้แล้วเสร็จภายในสองวัน” คำพูดของกู้จิ่นเฉิงดึงดูดความสนใจของทุกคนได้สำเร็จคนเหล่านี้ไม่กล้าอยู่รออีกต่อไป จากนั้นจึงรีบพากันออกไปเตรียมวัสดุสำหรับการซ่อมแซมทว่าไม่นาน ภายในพื้นที่ก็เหลือเพียงผมกับกู้จิ่นเฉิงสองคน
สีหน้าของเขานั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลยยังคงเรียบนิ่งเหมือนอย่างเคย จากนั้นจึงประสานมือคำนับพร้อมกับกล่าวว่า“ข้าน้อยไปบอกให้นายน้อยตระกูลโม่เตรียมตัวให้พร้อมแล้วและจะติดตามท่านไปยังแดนซากกระดูกในวันพรุ่งขอรับ”
ผมมองไปยังฝ่ามือ แล้วมองไปที่เขาก่อนจะวางฝ่ามือด้านหน้าลงด้วยความประหม่า และตอบกลับไปว่า “ดี”
แปลกจริงๆ เขาไม่ถามอะไรเลยหรือ...
