ต้วนชิงิกำลังรอดูท่าทีของต้วนอวี้หรานหากนางเดินเข้ามาอีกก้าวหนึ่ง ขอเพียงแค่นางก้าวเข้ามา จะใช้โอกาสนี้สั่งสอนเสียหน่อย!
ดังคำโบราณกล่าวว่าให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวช่างเป็คำพูดที่เข้ากับต้วนอวี้หรานในเวลานี้อย่างแท้จริง
ต้วนอวี้หรานที่เอาแต่สนใจท่าทางของพี่สาวต่างมารดานางยิ้มเ้าเล่ห์เมื่อเห็นต้วนชิงิเหยียบเก้าอี้นางจึงใช้เท้าถีบขาเก้าอี้ในทันที
พอเก้าอี้เล็กล้มคว่ำลงต้วนชิงิจึงทำท่าจะล้มตาม
ที่แท้สิ่งที่ต้วนอวี้หรานคิดไว้ในใจเป็เช่นนี้
ต้วนชิงิหัวเราะในใจเพียงครู่เดียวดูท่าต้วนอวี้หรานจะใช้แรงถีบอย่างแรงเมื่อต้วนชิงิถีบเก้าอี้กลับไปก็ล้มทับขาของต้วนอวี้หรานดังโครม
“โอ๊ยๆๆๆ” นางร้องเสียงดังพลางจับขาที่ถูกเก้าอี้ทับอยู่ด้วยความเ็ปต้วนชิงิเห็นจึงะโลงจากรถม้าด้านที่แม่นมเถียนยืนอยู่ขณะที่แม่นมเถียนร้อนรนเข้าไปช่วยยกเก้าอี้ออกให้ต้วนอวี้หรานโดยไม่สนใจต้วนชิงิแม้แต่น้อย
ต้วนชิงิจึงยื่นขาออกไปขัดขาแม่นมเถียนที่ไม่ทันระวัง ‘โครม’ นางล้มลงบนเก้าอี้ที่ทับร่างต้วนอวี้หรานอีกที
จากแค่โดนเก้าอี้ทับขาแต่ตอนนี้มีแม่นมเถียนล้มทับลงไปอีก พลันได้ยินคล้ายเสียงกระดูกหักดังออกมา...ดูท่าต้วนอวี้หรานจะกระดูกหักเสียแล้ว!
สีหน้าของแม่นมเถียนตื่นตระหนกระคนซีดขาวไม่ต่างจากไก่ที่โดนต้มจนเปื่อยรีบเข้าไปช่วยพยุงต้วนอวี้หราน ทว่านางกลับร้องไห้เสียงดัง เมื่อเห็นแม่นมเถียนโน้มตัวลงมาหมายช่วยพยุงต้วนอวี้หรานจึงเงื้อมือฟาดที่หน้าของนางทันที “บ่าวเฮงซวย!เ้าจะทับข้าให้ตายหรืออย่างไร ดูสิว่ากลับไปท่านแม่ของข้าจะถลกหนังเ้าหรือไม่”
แม้โดนตบกลับไม่แสดงอาการขัดขืนแต่อย่างใดได้แต่กล้ำกลืนความเ็ปเข้าไปช่วยพยุงอุ้มต้วนอวี้หรานขึ้นมาพลางเดินไปทางรถม้า ขณะเดินผ่านต้วนชิงินางฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าคล้ายถูกขัดขาจึงทำให้ล้มลงแต่ว่าตอนนั้นมีเพียงต้วนชิงิอยู่ที่ตรงนั้น หรือว่าต้วนชิงิเป็คนทำ?
แม่นมเถียนกวาดสายตาไปแต่ต้วนชิงิแสร้งทำสีหน้าซีดขาวนางเช็ดน้ำตาราวกับใกลัว “แม่นมเถียน จะทำอย่างไรดูสิเ้าทำน้องสาวข้าาเ็เช่นนี้ อี๋เหนียงจะต้องลงโทษเ้าอย่างหนักเป็แน่”พลางหันไปพูดกับต้วนอวี้หราน “เ้าวางใจได้แม้ว่าแม่นมจะล้มทับเ้า แต่ดูแล้วนางคงไม่ได้ตั้งใจ... ทั้งยังช่วยอุ้มเ้าขึ้นรถม้าเ้ายกโทษให้แม่นมเถอะ”
เพียงต้วนชิงิหันไปขอร้องให้แม่นมเถียนเท่านั้นต้วนอวี้หรานก็ยิ่งบันดาลโทสะ เดิมทีก็เจ็บจนจะเป็ลมแล้วเสื้อผ้าตัวใหม่ของนางก็สกปรกไปหมด โทสะนี้เหมือนเจอที่ระบาย ทั้งตบตีทั้งด่ากราด “บ่าวเฮงซวย ยังกล้ามามองหน้าข้าอีก... ข้ากลับไปจะให้ท่านแม่ถลกหนังเ้า”
เมื่อเห็นแม่นมเถียนถูกตบตีจึงรีบเข้าไปจับมือของต้วนอวี้หรานเอาไว้ “เ้าทำอย่างนี้ไม่ได้ แม่นมเถียนเป็แม่นมของข้าก็เหมือนเป็แม่ไปครึ่งตัวแล้ว ถ้าเ้าตีแม่นมเถียนก็เท่ากับกำลังตีข้า เ้าอย่าโกรธนางได้ไหม?แม้ว่านางจะล้มทับเ้าจนเกือบจะทำให้เ้าขาหักแต่นางก็ไม่ได้ตั้งใจยิ่งไปกว่านั้นนางยังจะช่วยพยุงเ้าไปหาหมอ ที่สำคัญแม่นมเถียนสำนึกผิดแล้วถือเสียว่าเป็การทำดีเพื่อทดแทนแล้วกัน ได้หรือไม่”
ต้วนชิงิยิ่งพูดความโกรธของต้วนอวี้หรานก็ยิ่งเพิ่มขึ้น
“ออกไป... เ้าออกไป” นางเจ็บขาจนเหงื่อไหลท่วมตัวผลักไม่ให้ต้วนชิงิขึ้นรถม้า
ต้วนชิงิจึงหลบออกมาความโกรธของต้วนอวี้หรานยังไม่ได้ระบายจึงไปตบตีแม่นมเถียนจนดูไม่ได้ “บ่าวเฮงซวย… ไสหัวไปๆๆๆ”
ต้วนชิงิเช็ดน้ำไปพลางหัวเราะเยาะไปพลาง
จงซื่อสัตย์ต่อไปเถอะแม่นมเถียน!ต้วนชิงิมีวิธีที่จะให้แม่นมเถียนผู้นี้ได้รับโทษและความทรมานจากสองแม่ลูกคู่นี้อย่างแน่นอน
แม่นมเถียนเห็นต้วนชิงิขอร้องให้นางแต่คุณหนูรองที่นางเอ็นดูกลับตบตีนางหนักขึ้น จนผู้คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มมุงดูกันต้วนชิงิบังทางขึ้นรถม้าเหมือนไม่ได้ตั้งใจและไม่รู้ว่าเก้าอี้ที่ใช้นั่งบนรถม้าถูกโยนทิ้งไปที่ไหนแล้ว ต้วนชิงิทำเป็เข้าไปห้ามต้วนอวี้หรานที่กำลังตบตีแม่นมเถียนใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยข่วน “คุณหนูใหญ่ไม่ต้องขอร้องแทนบ่าวเ้าค่ะคุณหนูรองแค่อารมณ์ไม่ดี หาที่ระบายก็ดีขึ้นแล้วเ้าค่ะ” นางเอ่ยเสียงเบา
ต้วนชิงิได้ยินเช่นนั้นจึงร้องอย่างใ “แม่นมทำไมจึงพูดแบบนี้ แม่นมก็เหมือนแม่ของข้าถ้าถูกทำร้ายข้าก็เ็ปไปด้วย”
แม่นมเถียนได้ฟังคำพูดของต้วนชิงิพลันคิดว่าซวยแล้วต้วนอวี้หรานยิ่งตบตีไม่ยั้งจนแม่นมเถียนหลบไม่ทัน ใบหน้าของแม่นมเถียนถูกตบจนเป็รอยผมกระเซอะกระเซิง ถูกคนที่ห้อมล้อมพูดไปชี้ไปอย่างน่าสงสาร
ต้วนชิงิแสร้งทำเป็ร้องไห้แต่กลับไม่มีน้ำตาออกมาสักหยดในที่สุดต้วนอวี้หรานตบดีด่าว่าจนเหนื่อยจึงหยิบปิ่นปักผมออกมาแทงไปที่แม่นมเถียน
แม่นมเถียนไม่กล้าขัดขืนทำได้แค่ขอร้องให้ต้วนชิงิหลีกทางให้ เมื่อนางเห็นว่าพอสมควรแล้วจึงแสร้งพูดว่า“โอ้... ข้าบังทางของเ้าหรือ ทำไมไม่รีบพูดั้แ่แรกเล่า”
ในใจแม่นมเถียนเต็มไปด้วยความโกรธแต่ไม่สามารถพูดออกมาทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาหยิบเก้าอี้ที่คนขับรถม้าเอามาจากไหนไม่รู้ให้ต้วนอวี้หรานขึ้นไปจากนั้นม่านก็ถูกปิดลงทว่าก็ยังได้ยินเสียงก้นด่าว่าของนางมาจากภายใน
เมื่อเหตุการณ์เป็เช่นนี้ต้วนชิงิก็ยิ่งไม่อยากขึ้นไปพอดีกับที่ต้วนอวี้หรานกำลังโมโหอยู่นั้นไม่ยอมให้นางขึ้นรถม้านางจึงโบกมือให้คนขับรถม้าขับกลับไป
ผู้คนที่มุงดูต่างวิจารณ์กันไปต่างๆนานา เพียงเท่านี้ต้วนชิงิก็เดินต่อไปได้อย่างสบายใจ
นางจึงถือโอกาสแอบไปเดินเล่นแต่ต้วนอวี้หรานสิ ถ้ากลับไปถึงจวนเกรงว่าจะไม่ใช่แค่วันสองวันจะหาย
ขณะที่นางกำลังเดินไปนั้นพลันได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆเสียงหัวเราะนั้นให้ความรู้สึกเหมือนมองอุบายของนางออกหมด จึงค่อยๆหันหลังกลับไปมอง เห็นเพียงชายชุดน้ำเงินเดินห่างออกไป
แผ่นหลังตั้งตรงของชายผู้นั้นมองดูแล้วมีพลังบางอย่างยากจะอธิบาย แม้จะปะปนอยู่ในกลุ่มคนทว่าไม่สามารถปิดบังแสงที่เปล่งประกายออกมาได้
นางมั่นใจอย่างยิ่งว่าคนคนนั้นต้องเป็คนที่หัวเราะเมื่อครู่ทั้งยังมองทะลุถึงอุบายของนางอย่างแน่นอน
ทว่า...นางไม่เคยรู้จักคนผู้นั้นมาก่อนแม้ในความทรงจำในชาติที่แล้วแต่กลับรู้สึกราวกับว่าอีกไม่ช้าจะต้องได้พบกันอีก
ต้วนชิงิเงยหน้ามองท้องฟ้าพร้อมถอนหายใจออกมาเบาๆเื่ในวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในชาติที่แล้วเช่นเดียวกับที่ไม่เคยรู้จักคนที่หัวเราะผู้นั้น
ถ้าเป็ชาติที่แล้วนางคงเชื่อในสิ่งที่แม่นมเถียนเตือนเชื่อฟังหลิวหรงที่สอนให้นางอย่าถือสานางมั่นใจว่าถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อชาติที่แล้วนางคงยอมให้ต้วนอวี้หรานกลั่นแกล้ง จากนั้นก็ร้องไห้จากแผลที่ล้มลงไปส่วนแม่นมเถียนคงจะชื่นชมต้วนอวี้หรานโน้มน้าวให้นางคิดเสียว่าเป็การหยอกเล่นกันของพี่สาวกับน้องสาวอย่าได้ถือโทษโกรธเคือง เพราะจะไม่สมกับฐานะที่เป็อยู่
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ต้วนชิงิจึงหัวเราะอย่างเ็า
ยังมีเื่ราวอีกเท่าไรที่ยังไม่ได้เกิดขึ้น? แต่ถึงจะมีเื่เหมือนวันนี้เกิดขึ้นอีกนางก็จะสวนกลับไปอย่างไม่เกรงใจแน่นอน
ชาตินี้ของนางจะมีอีกกี่เื่ที่แตกต่างกับชาติที่แล้ว? สุดท้ายชีวิตของนางจะเหมือนกับชาติที่แล้วหรือไม่?
คำตอบคือไม่มีใครรู้...
ถ้าเช่นนั้นหลังจากที่นางกลับชาติมาเกิดใหม่เื่ทั้งหมดจะเปลี่ยนแปลงไปหรือไม่เปลี่ยนแปลงกัน?
แล้วชาตินี้ชะตาชีวิตนางจะเป็อย่างไร?
ต้วนชิงิหัวเราะออกมาเบาๆนางจะปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินต่อไป ต้วนอวี้หราน หลิวหรงสิ่งที่พวกเ้าติดค้างข้าไว้ จะต้องชดใช้ให้หมด จนไม่เหลือสิ่งใด...
