หลงเหยียนแปลงกายเป็ร่างขนาดใหญ่จับปากยาวๆ ของมันทันที ะเิแรงจากภายในที่มหาศาลคล้ายฟ้าดินสั่นะเืเช่นนั้น
“ไปตายเสีย!”
“พรืด!”
หลงเหยียนฉีกร่างของหมาป่าสมุทรที่ยาวสามเมตร ร่างขนาดใหญ่ถูกฉีกกลายเป็สองส่วน
ครั้งนี้หลงเหยียนอาศัยจังหวะตอนที่ดูดเืของมัน ขณะที่มันกำลังใกลัวเพราะไม่รู้ว่ากำลังเกิดสิ่งใดขึ้นและกำลังผวาอย่างที่สุด หลงเหยียนก็ฆ่ามันตายแล้ว
จากนั้นหลงเหยียนก็เหวี่ยงศพที่แยกเป็สองส่วนออกไป โครม... เหวี่ยงขึ้นไปบนบก
เืเนื้อท่วมไหลนอง หลงเหยียนไม่กล้าชักช้า รีบดูดโลหิตที่เหลือเข้าไปในหินวิเศษแล้วหลอมกลายเป็พลังปราณ
เพิ่งใช้พลังปราณไปมากมายกลับได้พลังปราณจากเืเหล่านี้มาเติมเต็ม ไม่เพียงเท่านี้ ที่เหลือยังมีอีกมาก หลงเหยียนจึงต้องใช้กายสุริยะมาหลอมให้มันบริสุทธิ์
โลหิตปริมาณมหาศาลเกรงว่าเขาคงใช้ไม่หมด หลงเหยียนเก็บเืเข้าสู่หินวิเศษ กลัวว่าหากครั้งหน้าเจอปีศาจอสูรอีก พลังปราณของเขาจะไม่เพียงพอ
หินวิเศษก็เสมือนช่องเก็บพลังขนาดใหญ่
พลังปราณที่เพิ่มขึ้นมหาศาลทำให้หลงเหยียนรับรู้ได้ถึงจุดสูงสุดของขั้นพลัง...
“อะไรกัน หรือพลังข้าจะเลื่อนขึ้นไปถึงชีพัขั้นที่หกแล้ว?” หลงเหยียนไม่รีรอ รีบนั่งขัดสมาธิ ร่างกายขนาดใหญ่ก็แปลงกายกลับมาเป็เช่นเดิม
หลงเหยียนหลับตาลง เริ่มควบคุมพลังปราณในร่างกาย ปล่อยให้มันไหลเวียนไปตามธรรมชาติ เริ่มก่อตัวเป็เส้นเล็กๆ ไหลเวียนไปทั่ว พลังปราณที่อยู่ในกายเขากำลังแปรปรวน หมุนวนเป็หลุมดำทันที
ความเร็วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายหลงเหยียนเริ่มร้อนระอุ เขากัดฟันแน่น ในที่สุดก็คำรามออกมา พลังปราณเ่าั้พุ่งเข้าไปหาเส้นพลังที่หกทันที
แต่สิ่งที่ทำให้หลงเหยียนใมากก็คือ สรรพคุณหลังจากหลอมโสมจักรพรรดิันั้นมิอาจเปิดรอยเชื่อมภายในร่างกายได้ บัดนี้ทั้งหมดถูกเปิดออกแล้ว พลังปราณเป็เหมือนอนาคอนดาที่มาพร้อมพลังเืบ้าคลั่ง ทำลายประตูเข้าสู่เส้นพลังขั้นที่หก
เส้นพลังของเขาถูกเติมเต็มภายในเวลาอันสั้น ทั้งยังถูกขยายใหญ่กว่าเดิมมากโข ไม่เพียงเท่านั้น พลังปราณด้านหลังยังไหลเข้ามาอีกจำนวนมาก ครั้งนี้หลงเหยียนลืมตาขึ้น ร่างกายที่เต็มไปด้วยพลังทะลุทะลวงเพิ่มขึ้นมาก
มือทั้งสองข้างประสานกัน ััได้ถึงการะเิของห้วงอากาศ...
หลงเหยียนใ “หรือนี่ก็คือพละกำลังของชีพัขั้นที่หก?”
พลังปราณเวียนกลับมา หลงเหยียนใช้พลังสร้างความมั่นคงของระดับพลังอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าแล้วคำรามเสียงดัง!
“แข่งขันล่าสัตว์ ข้ามาแล้ว... เซียวปิงมั่ว เ้ารอข้าก่อนเถิด”
หลงเหยียนคำรามแล้วหันไปมองศพของหมาป่าสมุทรที่ถูกตนฉีกเป็สองชิ้นกลับทำให้หลงเหยียนใมากกว่าเดิม เวลานี้ ราชสีห์หิรัณย์ที่ไม่รู้ว่ามาั้แ่เมื่อใด กำลังอ้าปากกว้างของมันฉีกกินเนื้อของหมาป่าสมุทร
“หา... เกิดอะไรขึ้น? ชาติที่แล้วเ้าเป็ิญญาตายโหงหรืออย่างไร?” ไม่นานก็หิวเช่นนี้เสียแล้ว? หลงเหยียนสงสัยว่ากระเพาะของมันทำมาจากอะไร เหตุใดเหมือนหลุมที่ลึกไม่มีที่สิ้นสุด
มองมันกลืนกินหมาป่าสมุทร จู่ๆ หลงเหยียนก็นึกถึงเื่หนึ่ง เพราะตอนนี้พลังิญญาที่แข็งแกร่งของหลงเหยียนััได้ว่าเ้านี่กำลังแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ แถมระยะเวลาในการฟื้นตัวยังเร็วมาก เพียงแค่ครึ่งวันเท่านั้น จากพลังระดับทองคำขั้นที่สี่ก็เลื่อนขึ้นมาถึงขั้นที่ห้าแล้ว
“นี่มันเื่อะไรกัน หรือระยะเวลาในการเลื่อนระดับพลังของสัตว์เทพเร็วแบบนี้อยู่แล้วหรือเมื่อเทียบกับตนถือว่าเร็วกว่ายิ่งนัก”
ไม่นานหลงเหยียนก็ตระหนักเื่หนึ่ง ตอนที่สังหารนกสายฟ้า หลงเหยียนมัวแต่ประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงของตน กลับลืมลูกแก้วปีศาจของมันไปเสียได้ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ลูกแก้วปีศาจของหมาป่าสมุทรก็ถูกราชสีห์หิรัณย์กลืนไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว
“ดูเหมือนมันต้องมีแผนการร้ายแน่ หากไม่ใช่พลังิญญาข้าััได้ถึงการเปลี่ยนแปลงเข้า คงถูกตบตาแบบนี้ต่อไปเป็แน่” หลงเหยียนคิดเช่นนั้นเหงื่อก็ท่วมตัว
หลงเหยียนเข้าใกล้มัน ราชสีห์หิรัณย์เงยหน้าขึ้นมองไปทางหลงเหยียน “แหะๆๆ พี่เหยียน จะ... จะปล่อยศพนี้ไปแบบสูญเปล่าก็คงไม่ดีใช่หรือไม่ ข้าเลยต้องกินมันเข้าไป”
“สิงโตน้อย ดูเหมือนพละกำลังของเ้าแกร่งขึ้นนะ” หลงเหยียนพูดด้วยเสียงราบเรียบ
เมื่อหลงเหยียนพูดเช่นนั้น ราชสีห์หิรัณย์ร่างชะงักไป
“อ้อ เื่นี้ท่านก็ดูออกด้วยเหรอ แหะๆๆ!” ราชสีห์หิรัณย์พูดจบก็ยื่นนิ้วใหญ่ๆ ออกมา เป็การชื่นชม
“พี่เหยียน ความจริงข้าอยากมอบลูกแก้วปีศาจให้ท่านั้แ่แรกแล้ว ข้าไม่ได้อยากปิดบังท่านจริงข้ากลัวท่านแล้ว”
“ระหว่างสัตว์เทพกับปีศาจอสูร หลังจากพวกมันตายแล้ว พวกเราสามารถดูดผลึกิญญาของพวกมันได้ ความจริงลูกแก้วปีศาจมิได้ช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งของแกนผลึกิญญาเลยสักนิด”
หลงเหยียนยื่นมือไปรับลูกแก้วปีศาจแล้วมองมัน รู้สึกวางใจลงบ้าง ที่แท้ก็เป็เช่นนี้ ดูเหมือนตนจะคิดมากเกินไปแล้ว
“นึกไม่ถึงว่าพลังของเ้าจะเลื่อนขึ้นเร็วเพียงนี้ คาดว่าหลังจากวันนี้พวกเราจะอยู่ในระดับเดียวกันแล้ว วางใจเถิด หากข้ามีกิน ไหนเลยจะลืมส่วนของเ้า”
เขาละความระวังตัวจากมันลงเล็กน้อย จะว่าไป ครั้งนี้มันต้องขอบคุณหลงเหยียนถึงจะถูก...
มองวงล้อมสมดุล หลงเหยียนไม่รู้ว่าเ้าสิ่งนี้ทำมาจากอะไรกันแน่ถึงสามารถควบคุมสัตว์เทพอย่างราชสีห์หิรัณย์ได้ อีกทั้งยังใช้พลังปราณควบคุมในการหดตัวและขยายตัวของมันได้เช่นกัน หากมิใช่เพราะของสิ่งนี้ หลงเหยียนคงไม่กล้าเก็บราชสีห์หิรัณย์ไว้ข้างกาย
“ตอนนี้ต่อให้ข้าไม่แปลงกาย อาศัยพลังขั้นที่หก ข้าก็สามารถล้มเซียวปิงมั่วได้แล้ว บวกกับกายสุริยะ ความน่ากลัวของหมัดมายาแปดทิศ ต่อให้เจอเซียวเชียนมั่ว ข้าอาจไม่แพ้ให้เขาก็ได้”
“ชีพัขั้นที่แปด หากข้าแปลงกาย พลังปราณเพิ่มขึ้นสิบเท่า คิดว่าข้าคงไม่ต้องกลัวเขาแล้ว” ถ้าไม่จำเป็ หลงเหยียนไม่มีทางแปลงกายแน่นอน
อีกหน่อยมีโอกาส หลงเหยียนต้องดูดปีศาจอสูรที่แข็งแกร่งกว่านี้ ต้องแปลงกายให้สมบูรณ์แบบให้ได้ ตอนนี้ธาตุพลังที่ช่วยเขาแปลงกายมาจากนกสายฟ้าทั้งนั้น
“จริงด้วย ข้ายังมีเื่อยากถามเ้า ระหว่างปีศาจอสูร เป็ไปได้หรือไม่ว่าการดูดกลืนธาตุพลังของฝ่ายตรงข้ามก็ทำให้กายธาตุพลังเราเปลี่ยนไปตาม ในเมื่อโลกนี้กว้างใหญ่ มีเื่ประหลาดมากมาย”
ราชสีห์หิรัณย์พยักหน้า “แน่นอนว่าต้องมีอยู่แล้ว ความจริงคนอย่างพวกท่านหลอมกายฝึกวิชาโดยอาศัยิญญายุทธ์ จากนั้นก็กลายมาเป็พลังิญญา ส่วนปีศาจอสูรและสัตว์เทพอย่างพวกเราอาศัยิญญายุทธ์ที่พวกท่านพูดถึง ถึงกระนั้นบางคนเกิดมาก็ไร้ิญญายุทธ์ กลับอยากฝึกเป็ผู้แข็งแกร่ง บางครั้งอาจอาศัยิญญาสัตว์อสูรอื่นๆ มาเติมเต็มิญญายุทธ์ของตน เมื่อก่อนก็เคยมีเื่แบบนี้เกิดขึ้นเช่นกัน แต่คนพวกนั้นล้วนเป็คนชะตาชีวิตแปรเปลี่ยนเท่านั้นถึงทำเื่เช่นนั้นได้ หาไม่แล้ว ด้วยวิธีของคนอย่างพวกท่านไหนเลยจะทำขั้นตอนพวกนั้นสำเร็จ”
“แต่ปีศาจอสูรที่แข็งแกร่งส่วนหนึ่งสามารถทำเช่นนั้นได้ คนสืบทอดิญญาสัตว์ถูกเรียกว่าผู้ฝึกยุทธ์อสูร แต่ข้าไม่เคยเห็นคนที่หลังจากเปลี่ยนแปลงแล้วระดับพลังเพิ่มขึ้นมากเป็สิบเท่าเหมือนท่านมาก่อน มากสุดพลังก็เพิ่มขึ้นแค่หนึ่งหรือสองเท่าตัว”
--------------------
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้