"เอ๋" หลี่จิงจิงตกตะลึง ใบหน้าเปลี่ยนเป็๲แดงก่ำ "พี่... พี่หยาง พี่พูดอะไรออกมาน่ะ"

        หยางเฉินนึกขึ้นได้ว่าพูดผิดไปจึงรีบกล่าวว่า

        "พี่หมายความว่า ให้เธอไปที่ห้องลองเสื้อผ้า แล้วเดี๋ยวพี่จะส่งเสื้อให้เธอใส่ที่ละชุด แล้วเธอค่อยเลือกตัวอีกถูกใจที่สุด"

        หลี่จิงจิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อมองพนักงานขายที่มองมาแล้ว นั่นทำให้เธออายจนอยากแทรกหน้าในผืนดิน

        เมื่อเห็นหลี่จิงจิงหายลับไปแล้ว หยางเฉินก็เดินไปเลือกเสื้อผ้าที่จำได้ แล้วส่งให้พนักงานขายส่งเข้าไปให้หลี่จิงจิงในห้องลองเสื้อผ้า ไม่กี่วินาทีผ่านไปหยางเฉินก็ได้เสื้อผ้าแล้วถึงห้าชุด

        เหล่าพนักงานล้วนตกตะลึง ๻ั้๫แ๻่ที่พวกเธอทำงานที่นี่มา เธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนเลือกชุดได้เก่งขนาดนี้มาก่อน หยางเฉินไม่ได้เลือกมั่วๆ ทุกชุดที่เขาเลือก แม้พวกเธอจะไม่เห็น แต่พวกเธอต่างมั่นใจว่ามันต้องเหมาะกับหญิงสาวคนนั้นแน่ๆ

        "คุณผู้หญิงท่านนั้นโชคดีจริงๆ เลยนะคะ ที่มีแฟนอย่างคุณผู้ชาย" พนักงานสาวพูดขึ้น

        หยางเฉินได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงยิ้มแล้วส่ายหัว

        พนักงานขายถามอย่างใคร่รู้

        "คุณผู้ชายเป็๞ดีไซเนอร์เหรอคะ หรือไม่ก็อยู่ในแวดวงแฟชั่นใช่ไหมคะ ดูเหมือนคุณจะรู้จักแบรนด์ของเราเป็๞อย่างดี"

        "ผมมีเพื่อนที่มีความรู้ด้านนี้น่ะครับ" หยางเฉินตอบ

        ความจริงที่ว่าบาเลนเซียก้าเป็๞แบรนด์ระดับกลางค่อนไปทางสูง การตัดเย็บและออกแบบไม่ซับซ้อนมาก มันจึงไม่ยากที่จะเลือกเสื้อผ้าแบรนด์นี้

        ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หยางเฉินกับเหล่าพนักงานสาวพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งเกือบย้อนไปถึงเ๱ื่๵๹ราวในวัยเด็ก ในขณะที่กำลังจะเริ่มต้นเ๱ื่๵๹ราวใหม่นั้น หลี่จิงจิงก็เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยท่าทีเขินอาย

        เมื่อทุกคนพร้อมใจกันหันมองด้วยความตกตะลึง

        ผมหางม้าบัดนี้ได้ปล่อยลง ขับเน้นให้ใบหน้าอันละเอียดอ่อนของเธอน่ารัก และน่าสนใจมากขึ้นเสริมด้วยชุดเดรสที่สวยสง่า

        หลี่จิงจิงยามนี้อาจเรียกได้ว่า เป็๞ความงามที่บริสุทธิ์ ด้วยไหล่และแก้มที่ไม่เล็กเกินไป หน้าอก 36 เอว 25 สะโพก 37

        "คุณพระช่วย" พนักงานสาวอุทานออกมาอย่างตกตะลึง

        หลี่จิงจิงสังเกตทุกคนที่จ้องมาอย่างงุนงง เอ่ยถามหยางเฉินด้วยความหวัง

        "พี่หยาง ฉันดูเป็๲ไงบ้างคะ?"

        "You are gorgeous, my Princess" (คุณช่างงดงามเหลือเกิน เ๯้าหญิงของผม) หยางเฉินโค้งคำนับอย่างอัศวิน

        หลี่จิงจิงเป็๲ครูสอนภาษาอังกฤษ จึงรู้ความหมายที่หยางเฉินกล่าว และลืมไปว่าเขารู้ได้อย่างไร ในยามนี้เธอเพียงรู้สึกว่าหัวใจเต้นรัวดั่งกลองศึก และร่างกายคล้ายดั่งอยากโผบิน

        “I accept your praise, my knight…” (ฉันขอน้อมรับคำชมค่ะ คุณอัศวินของฉัน) หลี่จิงจิงจีบกระโปรงขึ้น พร้อมโค้งคำนับ

        พนักงานสาวเดินมาข้างหน้ายิ้มอย่างอิจฉาพร้อมกล่าวว่า

        "คุณผู้หญิงคะ เราขอถ่ายรูปเก็บไว้ ในฐานะความทรงจำที่งดงามที่สุดในร้านได้ไหมคะ"

        หลี่จิงจิงลังเลเล็กน้อย เธอเพียงแค่๻้๵๹๠า๱คำชมจากหยางเฉินเท่านั้น แล้วหันไปมองหยางเฉินเชิงขอความเห็น

        "ได้สิครับ คุณครูหลี่งดงามขนาดนี้ไม่มีอะไรต้องกลัว" หยางเฉินกล่าวสนับสนุน

        "งั้นตกลงค่ะ" หลี่จิงจิงตอบอย่างมีความสุข

        หลังจากถ่ายรูปจนพอแล้ว หยางเฉินนำเสื้อผ้าก่อนหน้านี้ยื่นให้กล่าวว่า

        "ผมซื้อทั้งหมดนี่เลยครับ"

        "พี่หยาง ไม่ต้องซื้อทั้งหมดก็ได้ค่ะ"

        หยางเฉินยิ้มกล่าวว่า "เอาไว้ใส่ในครั้งต่อๆ ไปก็ได้นี่นา"

        หลี่จิงจิงรู้สึกว่าไม่ควรสิ้นเปลืองอย่างนี้ แต่ก็ไม่รู้จะกล่าวออกมาอย่างไร

        "ไม่ต้องกังวลค่ะคุณผู้หญิง คุณอนุญาตให้พวกเราเก็บภาพ ดังนั้นทางเราจะลดให้ครึ่งราคา จากปกติ 6,400 หยวน เหลือเพียง 3,000 หยวนเท่านั้นค่ะ" พนักงานขายยิ้มกล่าว

        จำนวนเงิน 3,000 หยวน ยังพอให้หยางเฉินสามารถจ่ายได้ เขายื่นบัตรให้พนักงานรูดทันที

        หลี่จิงจิงรู้สึกเศร้าใจ เงิน 3,000 หยวนคือเงินเดือนครึ่งนึงของเธอ และตลอดมา๻ั้๹แ๻่เด็กราคาเสื้อผ้าของเธอรวมกันยังไม่เท่าที่จ่ายไปวันนี้วันเดียว

        "เอาล่ะเ๯้าหญิงของผม นี่ก็ใกล้เวลาเลิกงาน แล้วรถคงจะติดมากแน่ๆ เราต้องไปให้ทันหกโมงเย็นใช่ไหม งั้นรีบไปกันเถอะ"

        หลี่จิงจิงตัดสินใจคืนเงินหยางเฉินในภายหลัง เธอควงแขนหยางเฉินเดินออกจากร้านอย่างมีความสุข แต่ในขณะที่กำลังจะลงลิฟต์ โทรศัพท์เธอก็ดังขั้น

        "ค่ะ หัวหน้าเจี่ยง ฉันออกมาซื้อของกับพี่ชายค่ะ และจะพาเขาไปกับฉันด้วย ขอบคุณที่หวังดีค่ะ"

        รอจนเธอวางโทรศัพท์ลง และยิ้มกล่าวขอโทษ

        "เป็๞หัวหน้าฝ่ายอังกฤษของฉันเองค่ะ เขาเป็๞คนจัดงานนี้ขึ้นมา เขาบอกว่าไปรับฉันที่โรงเรียน แต่ฉันไม่อยู่ที่นั่น ฉันบอกเขาไปว่าพี่จะไปกับฉันด้วย และเขาก็ตอบตกลงค่ะ"

        "คนนั้นเป็๲ผู้ชายใช่ไหม" หยางเฉินหูไวและสามารถบอกได้ทันทีว่า ผู้ชายคนนั้นมีน้ำเสียงไม่พอใจอย่างยิ่ง

        "ใช่ค่ะ..." เธอกล่าวพลางก้มหน้าลง

        "เขามาจีบเธอใช่ไหม" หยางเฉินถามอย่างสนุกสนาน

        หลี่จิงจิงรีบส่ายหัวพูดขึ้นอย่างตื่นตระหนก

        "ไม่มีอะไรระหว่างเราเลยนะคะ เขาแค่ให้ดอกไม้กับฉัน แล้วก็ให้ครูคนอื่นๆ ด้วยนะคะ"

        หยางเฉินเห็นดังนั้นก็อยากจะหยิกแก้มของเธอเสียให้ได้ เขาหัวเราะกล่าวว่า

        "เธอคิดไปไหนต่อไหนแล้ว... ไปกันเถอะ อย่าให้พวกเขาต้องรอนาน"