อันที่จริงการที่ลุงแสนรับเลี้ยงแดนน์นั้นเกิดจากการขอร้องของ ‘ชบา’ ซึ่งเป็แม่ของแดนน์
หลังจากสามีตายชบาก็เป็ม่าย ตอนนั้นหล่อนไร้ที่พึ่งพา ชีวิตตกอยู่ในสถานการณ์มืดแปดด้านเพราะว่าลูกก็ยังเล็กนัก และคนรักก็มาตายจาก
การสูญเสียสามีนับเป็่ชีวิตของแม่หม้ายคนหนึ่งที่ต้องตกระกำลำเค็ญไม่น้อย ไม่ว่าจะเหลียวมองไปทางไหนก็ไม่เห็นใคร ที่นึกได้ก็มีแต่ลุงแสนซึ่งเป็เพื่อนรักของสามี ทำให้ชบาต้องบากหน้ามาขอความช่วยเหลือ
จากนั้น…
ความใกล้ชิดทำให้ชบามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับลุงแสนซึ่งต่อมาก็มีฐานะเป็พ่อเลี้ยงของแดนน์ไปโดยปริยาย
แม้ว่าจะไม่มีการแต่งงานใหม่ระหว่างลุงแสนกับชบา แต่ว่าชาวไร่ในละแวกนี้ต่างก็รู้ว่าลุงแสนคือสามีคนใหม่ของชบา และเป็พ่อเลี้ยงของแดนน์
ทว่าชบากับลุงแสนอยู่กันได้เพียงปีกว่าก็เลิกกัน…
ชบาซึ่งมีความทะเยอทะยานในชีวิตตัดสินใจทิ้งลุงแสนไปได้สามีใหม่ซึ่งเป็ชาวจีนที่เข้ามาทำธุรกิจอยู่ในตัวเมืองเชียงใหม่
“แล้วนี่เอ็งจะอยู่กี่วัน… ”
ลุงแสนถาม เมื่อพากันเข้ามาอยู่ในห้องรับแขกเล็กๆ ภายในบ้านเดี่ยวชั้นเดียวหลังย่อม ปลูกสร้างด้วยไม้สักทั้งหลัง
“มาคราวนี้ผมอยากจะอยู่นานๆ ครับ… ”
แดนน์ตอบ…
ลุงแสนได้ฟังก็เข้าใจ คำว่า ‘นาน’ ของแดนน์นั้นไม่อาจประมาณเวลาได้ สำหรับชายหนุ่มผู้มีอารมณ์ศิลปินคนนี้บางทีก็ยากที่จะตามอารมณ์ได้ทัน
“เอ็งแน่ใจนะว่าจะอยู่ได้นาน… ”
ลุงแสนกล่าวพร้อมกับรินเหล้าฝรั่งหลงแก้ว…
เหล้าที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะเปิดฉลองในวันปีใหม่ แต่ทว่ายังไม่ทันถึงวันนั้น แดนน์ก็รู้สึกเปรี้ยวปากจนต้องตั้งวงกับลุงแสนอย่างที่เห็น
“ผมตั้งใจไว้อย่างนั้นครับว่าจะอยู่นานๆ แต่ว่าเดี๋ยวรอดูอารมณ์อีกทีครับ”
แดนน์ตอบ…
ลุงแสนรู้ว่าทุกวันนี้แดนน์เป็สายอินดี้ทำงานอิสระ ชีวิตจึงไม่ได้ถูกควมคุมเอาไว้ด้วยตารางเวลาเหมือนมนุษย์เงินเดือนทั่วๆ ไป เพราะทำอาชีพยูทูปเบอร์สายท่องเที่ยวมานานจนมีผู้ติดตามหลายแสน
งานในแต่ละวันของแดนน์ก็คือการเดินทางและไลฟ์สไตล์ชีวิตที่นำเสนอผ่านช่อง youtube
ส่วนใหญ่เป็ประสบการณ์การเดินทางท่องเที่ยวเชิงผจญภัย รวมไปถึงการนำเสนอเื่ราวในแง่มุมวิถีชีวิตและประเพณีวัฒนธรรมของผู้คนในพื้นที่ต่างๆ ที่มีความน่าน่าสนใจ
“ดีเลย… ลุงอยากให้แกอยู่นานๆ ว่าแต่หนูแก้วล่ะติดเื่งานหรือเปล่า… ”
ลุงแสนถามเพราะเพิ่งคุยกันได้ไม่นาน จึงไม่รู้ว่าดอกแก้วทำงานอะไร
“ไม่มีปัญหาค่ะเพราะทุกวันนี้แก้วทำงานอิสระเป็อินฟลูเอนเซอร์ (Influencer)”
หญิงสาวตอบพลางเทโซดาลงแก้วที่แดนน์รินให้…
และในจังหวะที่หล่อนโน้มกายมาคว้าขวดโซดา ทำให้เต้านมมหึมาล้นออกมาจากเสื้อยืดสีชมพูคอกว้าง ทำเอาลุงแสนเผลอจ้องมองอย่างตะลึง แอบกลืนน้ำลายลงคอเสียงดังเอื๊อก
“อ๋อ… อินฟลูเอนเซอร์ ลุงเคยได้ยินเหมือนกัน”
ลุงแสนตอบ…
อันที่จริงลุงแสนไม่ได้จัดอยู่ในประเภทแก่ชราล้าหลัง เพราะเข้าถึงการสื่อสารในยุคปัจจุบันเช่นกัน
“แหม… ลุงนี่ทันสมัยเหมือนกันนะครับ”
