ยามพลบค่ำ แม่ชีไท่เฉินได้เชิญแขกทั้งเก้าคนไปกินเลี้ยง แต่ใครจะคิดว่าเมื่อรินเหล้าเข้าจอกที่สาม ยาต้องห้ามก็ปรากฏขึ้นบนโต๊ะ ใต้เท้าเกิ่งสั่งการให้จับแม่ชีไท่เฉินมัดไว้ทันที ทั้งยังสั่งให้ขังแม่ชีทุกคนที่มาสังเกตการณ์ไว้ในเรือนฝูเหมียนอีกด้วย ตอนนี้ต้วนเสี่ยวโหลว เลี่ยวจือหย่วน เกาเจวี๋ยและลู่เจียงเป่ยได้รับคำสั่งให้มาที่โรงยาเพื่อหาหลักฐานเพิ่ม หลังจากที่เดินเข้าประตูมา เกาเจวี๋ยก็ชักดาบคั่วเป่ยออกจากเอว เพียงชั่วพริบตาเดียววัตถุดิบยาในตู้ยาทั้งหมดก็หล่นลงมากองรวมกันที่พื้นคล้ายูเาลูกย่อม ๆ แต่พวกเขากลับหายาต้องห้ามไม่พบ ขณะที่เหอตังกุยมาเคาะประตูนั้นทุกคนก็กำลังเถียงกันไม่หยุด ต้วนเสี่ยวโหลวโทษเกาเจวี๋ยว่าไม่ควรทำให้ยาหล่นลงมาเละเทะเช่นนี้ มันไม่เอื้อต่อการหาหลักฐาน
ต้วนเสี่ยวโหลวปัดวัตถุดิบยาออกจากเก้าอี้อย่างว่องไว พลางยกเก้าอี้ไปวางหน้าเหอตังกุยแล้วกล่าวด้วยความห่วงใย “มานั่งเถอะ เหตุใดหน้าของเ้าถึงได้ซีดเผือดเช่นนี้เล่า? เป็เพราะเมื่อครู่ที่จับแม่ชีไท่เฉินมีเสียงดังไปรบกวนเ้าใช่หรือไม่? หรือเป็เพราะว่าเ้าคนหน้าอึมครึมนั่นทำเ้าใกระนั้นหรือ?”
เ้าคนหน้าอึมครึมเกาเจวี๋ยที่เพิ่งจะโดนชกเข้าที่หลังไปหนึ่งมัดและเตะเข้าที่เอวอีกหนึ่งยก ตอนนี้กำลังยืนพิงกำแพงอยู่ หน้าดำอึมครึมยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
เหอตังกุยยิ้มน้อย ๆ “ไม่เป็อะไรเ้าค่ะ คงเป็เพราะข้าตากลมมา”
ต้วนเสี่ยวโหลวได้ยินเช่นนั้นก็คิดอยากจะถอดเสื้อคลุมตัวยาวให้ แต่กลับพบว่าเมื่อครู่ตนเร่งรีบเกินไปจึงทิ้งเสื้อคลุมตัวยาวไว้ที่เรือนฝูเหมียน บนตัวตอนนี้เหลือเพียงชุดฉางเผาสีแดงเข้มเท่านั้น เขาจึงหันไปมองคนอื่น ๆ ทันที พบว่าหนึ่งในสามคนนั้นมีเพียงเกาเจวี๋ยที่มีชุดคลุมยาวสีดำ เดิมทีก็อยากจะเอ่ยปากยืมทว่าเมื่อเห็นใบหน้าบึ้งบูดเป็ตูดลิงแล้วก็ช่างมันเสียเถอะ
ในดวงตาของเหอตังกุยฉายแววประหลาดใจและตกตะลึงไปพร้อมกัน เหตุเพราะต้วนเสี่ยวโหลวปลดสายรัดเอวออกและถอดชุดคลุมส่งให้แก่นางพลางกล่าวว่า “รีบห่มไว้กันความเย็นเถิด เ้าเพิ่งจะหายจากอาการป่วยหนัก จะสะเพร่าไม่ได้ จริงสิ! เสื้อคลุมตัวนี้ข้าเพิ่งจะเปลี่ยนวันนี้และยังใส่ไม่ถึงหนึ่งวัน...”
เลี่ยวจือหย่วนมองไปยังต้วนเสี่ยวโหลวที่ตอนนี้เหลือเพียงเสื้อตัวในสีขาวด้วยใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความขบขันพลางผิวปากดังก้องกังวาน
เหอตังกุยที่มีใบหน้าสงบนิ่งมาโดยตลอดก็ยังตกอยู่ภายใต้ความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะรับมาก็ไม่ใช่ จะไม่รับก็ไม่เชิง
ลู่เจียงเป่ยกลั้นขำพลางเดินเข้าไปกระซิบบางอย่างกับเกาเจวี๋ย ในที่สุดก็ได้ชุดคลุมยาวสีดำของเขามา ลู่เจียงเป่ยนำเสื้อคลุมสีดำใส่มือของเหอตังกุยก่อนจะพูดอย่างขำขัน “คุณหนูเหออย่าได้ใส่ใจเลย คุณชายต้วนมักจะปฏิบัติตัวอย่างกระตือรือร้นกับเด็กสาวเช่นนี้มาั้แ่ไหนแต่ไรแล้ว” จากนั้นเขาก็หันกลับไปถลึงตาใส่ต้วนเสี่ยวโหลว “ยังไม่รีบใส่ให้เรียบร้อยอีก เ้าปฏิบัติเยี่ยงนี้จะทำให้แม่นางผวานะ”
เหอตังกุยรับชุดคลุมยาวสีดำมาแต่โดยดี นางคลุมตัวไว้ลวก ๆ ในตอนนั้นเองเกาเจวี๋ยก็ถามขึ้นเสียงดัง “นี่! เ้ามาทำอะไรที่นี่กันแน่? จะมาพูดขอร้องแทนพวกนางเช่นนั้นหรือ? ข้าบอกไว้เลยนะว่าเื่นี้ยกเว้นให้ไม่ได้!”
เหอตังกุยกะพริบตาปริบ ๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เื่นี้หรือ... ข้ามาครานี้เพื่อช่วยพวกท่านสืบคดีเ้าค่ะ หวังว่าพวกท่านจะช่วยชี้แนะข้าด้วย”
ลู่เจียงเป่ยมองไปยังเด็กสาวผู้ตรงไปตรงมาที่อยู่ตรงหน้าพลางอดหัวเราะไม่ได้ “จะช่วยพวกเราสืบคดี? ไม่ทราบว่าคุณหนูเหอมีวิธีที่ยอดเยี่ยมอันใดหรือ?”
เกาเจวี๋ยกล่าวเสียงหน่าย “นี่นังหนู เ้าไม่รู้ว่าพวกข้าเป็ใครหรืออย่างไร? ถึงได้กล้าพูดตามอำเภอใจต่อหน้าจิ่นอีเว่ยเช่นนี้ ระวังจะโดนโทษฐานโกหกเ้าหน้าที่ราชการ หากไม่อยากโดนลงโทษก็รีบไสหัวไปจากที่นี่เสีย ไม่เช่นนั้นข้าจะจับเ้าด้วย!”
ลู่เจียงเป่ยกลัวว่าเกาเจวี๋ยจะทำให้เด็กสาวใร้องไห้จึงคิดจะเข้าไปปราม ทันใดนั้น ร่างของเกาเจวี๋ยก็ลอยไปกระแทกกำแพงด้านซ้ายอีกครั้ง “โครม!” ที่แท้ก็เป็ต้วนเสี่ยวโหลวที่ออกตัวจู่โจมในท่า ‘นกกระเรียนสยายปีก’ จากด้านหลังตามเดิม
ต้วนเสี่ยวโหลวจัดแจงสายรัดของเขาพลางพูดสั่งสอนอย่างไม่ชอบใจ “คุณชายตระกูลเกา หากเ้าพูดจาแบบคนปกติไม่เป็ก็หุบปากเสีย! และหากเ้ายังเสียมารยาทกับคุณหนูเหออีก ข้าจะไม่ยอมแน่!”
เกาเจวี๋ยถูกต้วนเสี่ยวโหลวถีบกระเด็นถึงสองครั้ง เดิมทีความอดทนของเขาก็ต่ำอยู่แล้ว เมื่อถูกกระทำเช่นนี้จึงส่งผลให้ความอดทนของเขาหมดลงในที่สุด เกาเจวี๋ยที่กำลังโมโหดีดตัวขึ้นจากพื้น ชักกระบี่ออกมาฟันไปทางต้วนเสี่ยวโหลว เมื่อต้วนเสี่ยวโหลวเห็นว่าเกาเจวี๋ยใช้อาวุธ เขาจึงรีบถีบโต๊ะมากั้นไว้ถ่วงเวลาพลางหยิบถุงมือเงินสว่างวิบวับออกมาจากอกแล้วสวมมันอย่างรวดเร็ว เกาเจวี๋ยฟันโต๊ะแยกออกเป็สองท่อน ก่อนจะจู่โจมต้วนเสี่ยวโหลวอีกครั้ง อาวุธที่ต้วนเสี่ยวโหลวใช้คล่องมือที่สุดคือ ‘ฟางเทียนฮว่าจี่’ แต่เนื่องจากมันมีน้ำหนักเยอะเกินไปจึงไม่ได้นำขึ้นมาบนูเาด้วย ทว่าถุงมือเทียนเจวี๋ยซือก็ถือเป็ของล้ำค่าในโลกเช่นกัน ไม่ว่าจะดาบ กระบี่ไฟหรือพิษ ล้วนทำลายถุงมือลงไม่ได้
“ตูม!” กระบี่และถุงมือเข้าปะทะกันจนเกิดประกายไฟขึ้น เกาเจวี๋ยฟันลงไปเจ็ดดาบ ต้วนเสี่ยวโหลวก็ชกกลับไปเจ็ดหมัดเช่นเดียวกัน
การต่อสู้กลางอากาศในห้องนั้นสั่นะเืและดุเดือดนัก วัตถุดิบยาที่อยู่บนพื้นก็ลอยขึ้นเต็มไปหมด เหอตังกุยรู้สึกว่าปอยผมของนางถูกสายลมอ่อน ๆ พัดจนไม่เป็ทรง เห็นได้ว่าต้วนเสี่ยวโหลวและเกาเจวี๋ยนั้นมีฝีมือจนน่าใจริง ๆ
ลู่เจียงเป่ยเดินออกมายืนเบื้องหน้าเหอตังกุย เขาใช้ชายเสื้อคลุมบังหน้าน้อย ๆ ของนางไว้พลางยิ้มและพูดปลอบ “เ้าอย่าได้ใส่ใจเลย ในตอนที่พวกเขาสองคนพูดกันไม่รู้เื่ก็มักจะตัดสินด้วยการลงไม้ลงมือเช่นนี้เสมอ หากไม่เป็เพราะเ้าก็ต้องเป็เพราะเหตุผลอื่นอยู่ดี” ลู่เจียงเป่ยเห็นว่าจู่ ๆ แม่สาวน้อยที่อยู่ใกล้ตนนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา นางสวมชุดเอ่าฉวินสีเขียวอ่อน เมื่อสะท้อนสีเขียวยิ่งทำให้นางดูงดงามยิ่งขึ้น ลู่เจียงเป่ยมองไปที่นางจึงพบว่าสาวน้อยผู้นี้ช่างดึงดูดสายตาและน่าทะนุถนอมอย่างยิ่ง โดยเฉพาะในเวลาที่เขากำลังหงุดหงิดกับคดีเช่นนี้ ท่าทางอ่อนแอของนางทำให้ผู้คนใจอ่อนได้โดยง่ายจริง ๆ
หลังจากเหม่อลอยไปพักหนึ่ง ลู่เจียงเป่ยก็มองไปกลางอากาศด้านหน้าพลางเริ่มถามว่า “เ้าบอกว่าจะช่วยพวกข้าสืบคดี เ้าจะสืบอย่างไรหรือ?” แม้เขาจะไม่เชื่อว่าเหอตังกุยนั้นจะสามารถช่วยอะไรได้ แต่ฟังไว้ก็ไม่เสียหาย การสืบคดีมักจะเริ่มจากรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เสมอ และรายละเอียดเหล่านี้จะมีผลต่อรูปคดีต่อไป
เหอตังกุยตอบเสียงเบา “จะใช้ใครก็อย่าระแวง หากระแวงก็อย่าใช้เขาเลยเ้าค่ะ ตอนนี้ใต้เท้าไม่เชื่อในความซื่อสัตย์และความสามารถของข้า ทั้งยังไม่เล่ารายละเอียดั้แ่ต้นเื่จนจบให้ข้าฟัง แม้ว่าข้าจะมีความรู้ด้านการแพทย์เป็อย่างดี แต่รายละเอียดคดีนั้น ข้าหาได้รู้เลยแม้แต่น้อย ในยามที่หาหลักฐานเจอก็เหมือนเป็การคาดเดาสิ่งของ ใต้เท้าคิดว่าใครต้องรับผิดชอบหรือ?”
นางพูดเสียงอ่อนนุ่มปานขนสัตว์ โน้มน้าวเก่งอย่างน่าเหลือเชื่อ ทำเอาลู่เจียงเป่ยหวั่นไหวในทันที
ลู่เจียงเป่ยยิ้ม “อันที่จริงแค่พูดก็ไม่ได้เสียหายอันใด เพียงแต่ขอให้เ้าช่วยเก็บเป็ความลับด้วย อย่าได้แพร่งพรายรายละเอียดของคดี เมื่อครู่แม่ชีไท่เฉินเชิญพวกข้าไปร่วมงานเลี้ยง ไม่รู้ด้วยเหตุอันใดนางจึงคิดว่าพวกข้าเป็ลูกค้าใหญ่ที่มาซื้อยา บอกว่าจะคุยธุรกิจเกี่ยวกับเื่ยากับพวกข้า ใต้เท้าเกิ่งจึงตามน้ำไปเพราะอยากรู้ว่านางจะขายยาอะไร รอจนแม่ชีไท่เฉินนำยาออกมา เมื่อพวกข้าทุกคนหันไปมองจึงพบว่ายาในขวดหาใช่ยาอื่นใดไม่ แต่เป็ยา ‘อู่สือซั่น’ ที่ท่านฮ่องเต้ประกาศให้เลิกผลิตและจำหน่ายเมื่อสิบเก้าปีที่แล้ว!”
“อู่สือซั่น?” เื่นี้แม้แต่เหอตังกุยก็ยังใ ชาติก่อนนางเพียงบังเอิญเห็นแม่ชีไท่เฉินสกัดยา ‘ซิงหยางซั่น’ เท่านั้น คิดไม่ถึงเลยว่าอยากจะเปิดโปงอีกเื่แต่ดันไปเจออีกเื่ หากเปรียบเทียบความรุนแรงระหว่างซิงหยางซั่นกับอู่สือซั่นแล้วละก็ บอกได้ว่านางทำให้เื่เล็กกลายเป็เื่ใหญ่เสียแล้ว
อู่สือซั่นเป็ยาจีนแบบผงชนิดหนึ่ง เดิมท่านหมอเทวดาจางจ้งจิ่งคิดค้นขึ้นเพื่อรักษาคนเป็ไข้ หากคนไม่ป่วยกินเข้าไปก็จะช่วยเพิ่มกำลังวังชาและสมรรถภาพทางเพศให้แกร่งขึ้น ยานี้เป็ที่แพร่หลายในหมู่แพทย์ยุคเว่ยจิ้น เมื่อเข้าสู่สมัยราชวงศ์ถัง ยาอู่สือซั่นได้กลายเป็ของเล่นของเหล่าลูกหลานขุนนาง เมื่อกินเข้าไปจะทำให้สมรรถภาพอยู่ได้นานขึ้น ร่างกายจะกระปรี้กระเปร่าและไวต่อการัั ต้องดื่มเหล้า เปลือยผ้าออกกำลังกายให้เหงื่อออกเพื่อสลายฤทธิ์ยา ยานี้ทำให้คนส่วนมากอารมณ์ร้อน ฉุนเฉียวง่าย และในที่สุดก็จะค่อย ๆ เสพติดอู่สือซั่นไปตลอดชีวิต
ดังนั้นในปีแรกของจักรพรรดิหงอู่ ฮ่องเต้จึงออกประกาศราชโองการสามข้อ คือห้ามประชาชนกลั่นเองโดยพลการเป็อันขาด ทั้งยังห้ามซื้อขายอู่สือซั่น คาดไม่ถึงเลยว่าเื้ัของแม่ชีไท่เฉินจะกล้าทำเื่ชั่วเยี่ยงนี้...
เหอตังกุยขมวดคิ้วเล็กน้อย หากหาหลักฐานที่แน่ชัดไม่พบก็จะไม่สามารถแก้ต่างให้แม่ชีคนอื่น ๆ ได้ อีกทั้งเป็เื่ยากที่จะรับรองว่าพวกเขาไม่มีส่วนพัวพันกับแม่ชีไท่เฉิน ความตั้งใจเดิมของนางเพียงอยากให้แม่ชีไท่เฉินได้รับความทรมานเล็กน้อยเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าเมื่อเื่แดงขึ้นมาจะทำให้ยากต่อการควบคุมเช่นนี้
นอกจากนี้ คดีความยังมีบางสิ่งที่ไม่สมเหตุสมผล นั่นคือท่าทีของจิ่นอีเว่ยพวกนี้ นึกไม่ถึงว่าการหาของผิดกฎหมายและการจับกุมของพวกเขาจะต้องระดมคนมากมายเช่นนี้ ช่างเข้าใจยากจริง ๆ เนื่องด้วยตำแหน่งของพวกเขานั้น หากจะกักตัวแม่ชีไท่เฉินเอาไว้ก่อนแล้วค่อยส่งคดีต่อให้กรมตำรวจจัดการก็ยังได้
เมื่อคิดดูแล้ว จิ่นอีเว่ยผู้เป็ทั้งมือและตาให้แก่ฮ่องเต้ รับคำสั่งฮ่องเต้เพียงผู้เดียวมาโดยตลอด ทว่าตอนนี้ยอดฝีมือเช่นพวกเขากลับเข้ามาในูเาลึก ทั้งยังพักอยู่ที่นี่ตั้งหลายวัน หรือเหตุที่พวกเขามุ่งมาที่นี่เป็เพราะแม่ชีไท่เฉินผู้ค้ายากระนั้นหรือ? เื่เล็กน้อยเพียงนี้ต้องทุ่มทุนเช่นนี้เชียวหรือ?
ลู่เจียงเป่ยพยักหน้า “โอ้ แม่นางรู้จักยาอู่สือซั่นด้วยหรือ? ต่อมาพวกเราก็จับแม่ชีไท่เฉินมัดไว้ ยังไม่ได้ทรมานบีบบังคับให้สารภาพเลย แค่พูดขู่นางไปไม่กี่ประโยคเท่านั้น แม่ชีไท่เฉินก็สารภาพออกมาอีกว่านอกจากอู่สือซั่นแล้ว นางยังกลั่นยาซิงหยางซั่นและจินเฟิงอวี้ลู่ซั่นอีกด้วย”
เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ สีหน้าของลู่เจียงเป่ยก็ปรากฏความเก้อเขินเล็กน้อย ไม่รู้ว่าตนจับพลัดจับผลูมาเล่าเื่ยาเสพติดให้เด็กสาวคนหนึ่งฟังได้อย่างไร เฮ้อ...อย่างไรเสียนางก็ฟังไม่เข้าใจอยู่ดี
ลู่เจียงเป่ยถอนหายใจพลางกล่าว “จากนั้นเกาเจวี๋ยก็ซักถามต่อว่านางซ่อนยาไว้ที่ไหน เคยขายให้ผู้ใดบ้าง นอกจากตัวนางแล้วยังมีผู้สมรู้ร่วมคิดอีกหรือไม่ แต่แม่ชีไท่เฉินดันพูดตะกุกตะกัก เกาเจวี๋ยโมโหจึงใช้กระบี่ตัดปอยผมของนาง ทว่ายังไม่ได้ออกแรง นางก็ใจนเป็ลมไปเสียแล้ว เจี่ยงพีจึงใช้เข็มจินม่ายติงฝังเข้าไปสิบสามจุดที่เจ็บที่สุดในร่างกาย แต่ก็ไม่เห็นว่านางจะฟื้นขึ้นมา ดังนั้นพวกข้าจึงต้องมาลองหาเบาะแสที่โรงยากันก่อน”
เหอตังกุยครุ่นคิดพลางเงยหน้ามองบนเพดาน จู่ ๆ นางก็ะโขอร้องไปยังทั้งสองคนที่กำลังต่อยตีกันอยู่กลางห้อง “ใต้เท้าทั้งสองหยุดมือก่อนเถิด เื่คดีความเป็เื่เร่งด่วน หากอยากเล่นสนุกกันจะเล่นเมื่อไหร่ก็ย่อมได้!”
เมื่อต้วนเสี่ยวโหลวได้ยินก็หยุดมือลง จากนั้นจึงใช้แรงจากกระบี่ผลักตัวเองกลับไปอยู่ข้าง ๆ เหอตังกุยได้อย่างแม่นยำราวกับมีตาหลัง
เกาเจวี๋ยเก็บกระบี่เข้าฝัก จ้องเขม็งไปที่เหอตังกุยพลางถามเสียงเย็น “เ้าบอกว่าใครเล่นสนุก? กล้าพูดเช่นนี้กับจิ่นอีเว่ย ข้าจะจัดกา...” ลู่เจียงเป่ยกลัวว่าเกาเจวี๋ยจะทำให้เกิดการต่อสู้กันขึ้นมาอีกจึงรีบปิดปากของเขาไว้
เมื่อเห็นสีหน้าอัดอั้นตันใจของเกาเจวี๋ย เหอตังกุยจึงหัวเราะออกมาเบา ๆ อดไม่ได้ที่จะเปิดเผยกับพวกเขาว่า “เมื่อครู่นี้ ใกล้ ๆ ใบหูของใต้เท้าเปิดช่องโหว่ หากใต้เท้าต้วนโจมตีเข้าไปเบา ๆ การต่อสู้ของท่านทั้งสองก็คงจะไม่ดุเดือดเช่นนี้ เห็นอยู่ว่ามีจุดอ่อนกันทั้งคู่แต่ก็ไม่ยอมโจมตี เอาแต่ตีโต๊ะตีเก้าอี้เละเทะไปหมด ไม่เรียกว่าเล่นสนุกแล้วจะเรียกว่าอะไรเล่า?”
เมื่อได้ฟังนางพูดเช่นนั้น สีหน้าของชายทั้งสี่ก็เปลี่ยนไปทันที ทุกคนหันไปมองหน้ากันและกัน จากนั้นจึงหันไปจ้องเหอตังกุยอย่างพร้อมเพรียง ในแววตาระแวดระวังของพวกเขาแฝงความใเล็กน้อย หากรู้จุดอ่อนก็นับว่าเป็ยอดฝีมือในยุทธภพ หากไม่รู้กระบวนท่าวิทยายุทธ์ของเกาเจวี๋ยก็ยากที่จะพบช่องโหว่ของเขาได้ นึกไม่ถึงว่าเ้าหนูที่อยู่ข้างหน้านี้จะพูดช่องโหว่ของเกาเจวี๋ยออกมา นางเป็ใครกันแน่?
ดวงตาของเกาเจวี๋ยวาวโรจน์ “เ้ารู้ได้อย่างไรว่าช่องโหว่ของข้าอยู่ตรงไหน? เ้าเข้าใจวรยุทธ์หรือ? เป็คนในยุทธภพหรือ?”
เหอตังกุยถูกชายร่างใหญ่ทั้งสี่คนล้อมเอาไว้ เมื่อเด็กสาวโดนเกาเจวี๋ยดุ ดวงตาของนางก็คลอไปด้วยน้ำตา พลางก้มหน้าลงกล่าวเสียงเบา “อยู่ต่อหน้าขุนพลจิ่นอีเว่ย ข้าหามีสิ่งใดปิดบังไม่ วรยุทธ์ที่สูงส่งเช่นนั้น ข้าก็หาได้เข้าใจไม่ เมื่อครู่ข้าเพียงเห็นว่าใต้เท้าต้วนชกเข้าข้างหูของท่านใต้เท้าหน้าอึมครึมได้ถึงสองครั้ง แต่จู่ ๆ กลับหยุดแรงหมัดลง อีกทั้งยังโจมตีในจุดที่ไม่สำคัญอีก ข้าเคยได้ยินว่าจุดเส้นประสาทที่ข้างหูของคนนั้น หากโจมตีเข้าไปจะทำให้สลบไสลได้ ในเมื่อใต้เท้าต้วนไว้หน้าใต้เท้าหน้าอึมครึมก็ถือเป็การแลกเปลี่ยนวรยุทธ์กันตามปกติ ไม่ได้สู้กันจริง ๆ เื่ช่องโหว่การโจมตี ยุทธพงยุทธภพเ่าั้ ข้าไม่รู้เื่แม้แต่น้อย”
คำพูดของนางครั้งนี้สมเหตุสมผลจึงทำให้ทุกคนปักใจเชื่อ พวกเขาไม่เพียงแต่มีท่านอาจารย์คนเดียวกัน ทั้งยังเป็ทหารพร้อมกัน เข้าร่วมรับตำแหน่งในจิ่นอีเว่ยด้วยกัน เื่จุดตายและกระบวนท่าวรยุทธ์ของกันและกันนั้นล้วนรู้ดีอยู่แล้ว การบ่มเพาะในหลายปีที่ผ่านมาทำให้พวกเขาอดไม่ได้ที่จะโจมตีจุดตายของคู่ต่อสู้อย่างโเี้และไร้ซึ่งความรู้สึก แต่สำหรับการแลกเปลี่ยนวรยุทธ์นั้น ต่อให้พวกเขาจะรู้จุดตายของฝ่ายตรงข้าม ทว่าก็ไม่สามารถฆ่าคู่ต่อสู้ได้ แม้ในสถานการณ์ฉุกเฉินก็ทำได้เพียงเอาชนะเท่านั้น
ลู่เจียงเป่ยไม่เห็นถึงความผิดปกติในคำพูดของเหอตังกุย เขาจึงถอนหายใจพลางกล่าว “คุณหนูเหอไม่เข้าใจเื่วรยุทธ์ แต่ความสามารถในการมองเห็นและความกล้าหาญของเ้าช่างเป็ที่น่าใสำหรับคนอื่น ๆ ยิ่งนัก การได้เห็นการประลองของยอดฝีมือที่กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด เกรงว่าหากเป็เด็กสาวทั่วไปคงวิ่งป่าราบเสียแล้ว แต่เ้ากลับสังเกตรายละเอียดการต่อสู้ที่มีท่วงท่ารวดเร็วเยี่ยงนี้ออกได้ ลู่เจียงเป่ยรู้สึกชื่นชมยิ่งนัก”
ต้วนเสี่ยวโหลวหันกลับมาตำหนิเกาเจวี๋ยอีกครั้ง “คุณชายเกา เมื่อครู่ข้าเคยบอกไปแล้วว่าหากเ้าพูดภาษาคนไม่เป็ก็หุบปากเสีย ดูสิว่าเ้าทำให้แม่นางใจนจะร้องไห้อยู่แล้ว”
เลี่ยวจือหย่วนเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออก ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ทุกคนจึงหันไปมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ เห็นเพียงว่าเขาชี้ไปที่เกาเจวี๋ยแล้วหัวเราะอย่างเอาเป็เอาตาย “ฮ่า ๆ หน้าอึมครึม... ใต้เท้าหน้าอึมครึม! เปรียบเปรยได้ถูกต้องนัก เช่นนั้นต่อไปพวกข้าจะเรียกเ้าเช่นนี้ก็แล้วกัน”
เกาเจวี๋ยมองไปที่เหอตังกุยด้วยความโกรธเคือง พยายามตัดใจไม่ให้ฆ่านางเสีย หากนางเป็คนในยุทธภพแล้วรู้จุดตายของตนเช่นนี้ละก็ ไม่ให้ฆ่าทิ้งคงเป็ไปไม่ได้เด็ดขาด แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไร นางก็เป็เพียงเด็กสาวผู้อ่อนแอคนหนึ่ง นางอ่อนแอราวกับมด จุดตายกระนั้นหรือ ต่อให้รู้ก็รู้ไปเถอะ สภาพเช่นนี้นอกจากจับเข็มเย็บผ้าก็คงยกอะไรไม่ขึ้นอีกแล้ว
เหอตังกุยเงยหน้ามองทั้งสี่คนพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงน้อยใจ “ใต้เท้าทุกท่านไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกขอบคุณที่ข้าช่วยหาหลักฐาน แต่กลับกล่าวโทษข้าด้วยความโกรธเคืองเช่นนั้นหรือ? พวกท่านดูนั่น” นางชี้ขึ้นไปยังบริเวณเฉียงจากด้านหลังคาน “หากข้าไม่ขัดขวางการต่อสู้ของพวกท่านทั้งสองไว้ หลักฐานที่สำคัญเช่นนั้นคงต้องแตกเป็เสี่ยง ๆ แน่”
ชายหนุ่มทั้งสี่คนเงยหน้าขึ้นมองตามทิศทางที่นางชี้ จึงเห็นว่าที่คานบนเพดานนั้นมีกล่องจิ่นเหอวางอยู่
