จวินเหยียนได้ยินแล้วก็อดจ้องมองนางให้มากขึ้นอีกหน่อยไม่ได้ ก่อนจะเดินเข้าใกล้ข้างกายนาง แล้วหัวเราะหึหึ “แม่นาง อำนาจสูงสุด ถือเป็สิ่งที่บุรุษทุกคนในใต้หล้านี้ล้วนปรารถนา ด้วยเหตุนี้ เ้าน่าจะชัดเจนดีอยู่แล้ว”
อวิ๋นซีไม่แปลกใจในคำตอบของเขาแม้แต่น้อย เขาคิดอยากจะเปลี่ยนแปลงหานโจว เพื่อให้ได้กลับไปยังเมืองหลวง ทว่าในโลกใบนี้คงมีเพียงตัวนางที่จะสามารถช่วยเหลือเขาได้ ซึ่งนางเองก็้าเป็อย่างยิ่ง เพื่อจะได้อาศัยการช่วยเหลือนี้นำพาให้ตนได้กลับไปยังเมืองหลวงเช่นกัน
เพราะศัตรูของนางอยู่ที่นั่น
นางแย้มยิ้ม “เพราะว่ารู้ดี จึงได้พูดกับท่านอ๋องไปมากมายเพียงนั้น ขอแค่ท่านอ๋องยินดี พวกเราก็สามารถร่วมมือกันได้ ในวันหน้าหากแผนการนี้สำเร็จแล้ว หม่อมฉันก็หวังเพียงว่าท่านอ๋องจะพาหม่อมฉันเข้าเมืองหลวงไปด้วยกันเพคะ”
ชายหนุ่มยื่นมืออกไปเกี่ยวปอยผมที่ร่วงหล่นลงมาบริเวณโหนกแก้มของนางอย่างแ่เบา และจดจ่ออยู่เพียงใบหน้าอันงดงามนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจนางเลยสักนิด ทั้งยังรู้สึกราวกับสตรีเบื้องหน้าตนเป็เพียงภาพลวงตา เป็ความงดงามที่เขาอยากจะมองไปชั่วชีวิต
นี่เป็ครั้งแรกตลอดระยะเวลายี่สิบกว่าปีที่เขาเพิ่งมีความคิดเช่นนี้ “วางใจเถิด สิ่งที่เ้า้า ข้าล้วนทำให้เ้าได้ทั้งหมด”
สุดท้ายก่อนกลับโรงหมอ นางก็พูดเื่อาการป่วยของหวานหว่านกับจวินเหยียนอีกเล็กน้อย รวมถึงสมุนไพรชนิดต่างๆ ที่้าสำหรับการทำยาถอนพิษ นางเชื่อว่า ด้วยความสามารถของจวินเหยียนแล้ว เขาจะต้องหาสมุนไพรเ่าั้มาได้อย่างแน่นอน
เมื่อกลับมาถึงไปโรงหมอบ้านของตน นางก็ไม่ลืมที่จะบอกเื่พิษที่อยู่ในตัวหวานหว่านให้อวิ๋นซานฟัง แรกเริ่มอวิ๋นซานเองก็อดไม่ได้ที่จะเคลือบแคลงสงสัย “เป็ผู้ใดกันที่เหี้ยมโหดถึงขนาดวางยาพิษสาวงามเมามายแก่เด็กตัวเล็กๆ เพียงแค่นั้น ไม่รู้หรืออย่างไรว่าหากไม่ถูกตรวจพบโดยเร็วก็จะเสี่ยงถึงชีวิต”
อวิ๋นซีถอนหายใจ “พวกเขากล้าทำเช่นนี้ เดิมทีก็คงหมายชีวิตของจวิ้นจู่น้อยอยู่แล้วเ้าค่ะ อีกประการ พิษสาวงามเมามายนี้ก็มีเพียงเชื้อพระวงศ์หนานเจียงเท่านั้นที่จะมีวิธีทำยาชนิดนี้ เพียงแต่ข้าคาดไม่ถึงว่า สิ่งนี้จะมาปรากฏอยู่ในพระวรกายของพระธิดาหานอ๋อง ทั้งยังได้รับมาจากในพระครรภ์พระมารดาของนางอีกด้วย เห็นได้ชัดเลยว่าจิตใจของอีกฝ่ายหนึ่งโเี้เพียงใด”
อวิ๋นซานกำลังหั่นสมุนไพรไปพลางบอกกล่าวความคิดของตนต่อหานอ๋องกับบุตรสาวตนไปพลาง “แท้จริงแล้วพ่อคิดว่าหานอ๋องนับเป็คนไม่เลวเลย แม้คนภายนอกมักจะบอกว่าพระองค์ทรงชอบกินดื่มเล่นพนัน ทว่านับแต่ที่หานอ๋องเสด็จมาที่นี่ หานโจวเราก็เปลี่ยนแปลงไปไม่น้อย หากเป็พื้นที่อื่นพ่อคงไม่กล้าพูด แต่ว่าประชาชนในตัวเมืองหานโจวและบริเวณข้างเคียงล้วนมีชีวิตที่ดีขึ้นมาก สิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้นเหล่านี้ หรือจะบอกว่ามิใช่ผลงานของหานอ๋อง ทว่าหากพระองค์คิดอยากเปลี่ยนแปลงหานโจวจริงๆ พ่อว่านี่ก็หาใช่เื่ง่ายอย่างปากว่า”
อวิ๋นซานเป็คนมีการศึกษา เพราะฉะนั้นจึงมองเห็นปัญหาได้ลึกซึ้งยิ่งกว่าคนทั่วไป การเปลี่ยนแปลงของหานโจว เขาเองก็มองเห็นแล้ว ทว่าบนโลกใบนี้มีคนละโมบไม่รู้จักพอมากจนเกินไป เพราะไม่ว่าคนเ่าั้จะมีทรัพย์สินไว้ในมากเท่าไรก็ยังคงคิดว่าไม่เพียงพอ ทั้งยังไม่เคยรับรู้เลยว่า ทั้งหมดทั้งมวลเหล่านี้ต้องพึ่งพาหานอ๋อง มีเพียงหานอ๋องผู้เดียวที่คอยดูแลและค้ำจุน ดังนั้นหากปล่อยให้เป็เช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ หานโจวก็คงไม่มีทางยืนหยัดได้นานสักเท่าไร
“ไม่ว่าไหล่ของพระองค์จะหนักแน่นแข็งแรงสักเพียงใดก็คงไม่มีทางแบกประชาชนเป็หมื่นเป็พันทั้งหานโจวได้” อวิ๋นซานพูดเสียงเบา
อวิ๋นซีคิดไม่ถึงเลยว่าบิดาแซ่อวิ๋นของตนจะประเมินจวินเหยียนสูงถึงเพียงนี้ แล้วยังเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่คลับคล้ายว่าจะรู้จักอีกฝ่ายดีมากอีกด้วย นางอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ท่านพ่อ พวกเราเพียงใช้ชีวิตของเราให้ดีก็เพียงพอแล้วเ้าค่ะ ส่วนเื่ทุกข์ร้อนของชาวประชาที่ใหญ่คับฟ้าก็ปล่อยไว้ให้หานอ๋องเถิด พวกเราเป็เพียงชาวบ้านตัวเล็กๆ ไม่จำเป็ต้องไปมีส่วนร่วมกับเื่เหล่านี้”
เมื่อนายท่านอวิ๋นได้ยินก็มีสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มขณะมองดูบุตรสาวตน “ไม่จำเป็จริงๆ น่ะหรือ? ต่อให้คนผู้นั้นจะเป็หานอ๋องจวินเหยียน? ”
เมื่ออวิ๋นซีได้ยินเช่นนั้นก็เริ่มคิดไปว่าตนอาจจะเผยพิรุธเื่สำคัญอันใดออกไปแน่ๆ เพราะสายตาที่บิดาของนางจ้องมองมานั้นไม่ปกติเกินไปแล้ว นางได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ แล้วกล่าวตอบ “ก็ใช่น่ะสิเ้าคะ แม้แต่หานอ๋องก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น”
อวิ๋นซานได้ฟังแล้วก็ส่ายศีรษะอย่างทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายจึงไม่คิดพูดอันใดออกมาอีก
ทว่าการที่เขาไม่พูดนี้กลับยิ่งทำให้นางรู้สึกว่าต้องมีสิ่งใดผิดปกติเกิดขึ้นแน่จึงอดถามไม่ได้ “ท่านพ่อ ท่านมีเื่ปิดบังลูกอยู่ใช่หรือไม่เ้าคะ? ”
“เปล่าหรอก เพียงแต่แปลกใจว่าเมื่อคืนนี้ชายที่เข้าไปในห้องนอนของเ้าเป็ผู้ใดก็เท่านั้น” อวิ๋นซานหัวเราะหึหึพลางมองบุตรสาวด้วยสายตาจริงจังราวกับว่า หากบุตรสาวยังกล้าพูดปดแม้แต่ครึ่งคำ เขาก็สามารถมองออกได้เพียงปราดเดียว
อวิ๋นซีชะงักไป แท้จริงแล้วบิดาอวิ๋นทราบดีว่าเมื่อคืนนี้มีคนลอบเข้ามาในห้องนอนของนาง อีกทั้งเมื่อดูจากท่าทางของเขาแล้ว เขาย่อมรู้แน่ว่าคนคนนั้นเป็ผู้ใด เพียงแต่นางจะสารภาพความจริงออกไปไม่ได้น่ะสิ
จารีตระหว่างชายหญิงของที่นี่มิได้เข้มงวดนัก ทว่าไม่มีทางจะปล่อยตามสบายถึงขั้นอนุญาตให้บุรุษเข้าห้องของสตรีได้เช่นกัน ดังนั้น หากตนยอมรับออกไปว่าหานอ๋องจวินเหยียนเข้ามาในห้องจริง แล้วหลังจากนั้นนางควรจะอธิบายต่อไปอย่างไรดี? หากให้บอกบิดาว่าแท้จริงแล้วระหว่างเราทั้งสองมิได้มีความสัมพันธ์ใดๆ ต่อกัน แล้วเขาจะยังเชื่อหรือ? เพราะหากมีคนบอกนางเช่นนี้ ตัวนางเองก็ไม่มีทางเชื่ออย่างแน่นอน
“ท่านพ่อ ท่านมองผิดแล้วกระมังเ้าคะ จะมีบุรุษอยู่ในห้องของลูกได้อย่างไร? ”
อวิ๋นซานเห็นนางแสร้งเฉไฉก็ไม่ได้คิดคาดคั้นเอาคำตอบจากปากนาง ทั้งยังทำเพียงกล่าวยิ้มๆ “จริงๆ แล้ว ตัวพ่อก็หาใช่คนไม่มีเหตุผลเช่นนั้น เมื่อหวนคิดถึงเมื่อกาลก่อนตอนที่พ่อเกี้ยวพามารดาเ้า พ่อเองยังเคยทำกระทั่งลองปีนกำแพงมาแล้ว”
เมื่อพูดถึงมารดาของอวิ๋นซี ในดวงตาของอวิ๋นซานก็ปรากฎประกายอ่อนโยนวาบผ่าน บางทีอาจเพราะเป็คนที่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ดังนั้นเขาจึงเข้าใจความรู้สึกในตอนนี้ของบุตรสาวเป็อย่างดี จึงไม่คิดทำเช่นเดียวกับพ่อแม่ทั่วไปที่เมื่อทราบเื่นี้เข้าก็จะบังคับให้ฝ่ายชายมารับผิดชอบ หรือหากสถานะของคนทั้งสองไม่เหมาะสมกันก็คิดจะจับพวกเขาแยกออกจากกัน
“ฮ่าฮ่าฮ่า” อวิ๋นซีอดหัวเราะเสียงดังมิได้ “ท่านพ่อ คิดไม่ถึงเลยว่าท่านและท่านแม่จะเคยมีอดีตเช่นนี้มาก่อน? ”
ครั้นอยู่ในจวนเฉียวกั๋วกง เพราะบิดาเฉียวและมารดาถูกผู้ใหญ่จับหมั้นหมายให้เป็คู่กันมาั้แ่ยังเล็ก ทั้งยังเป็เหมยเขียวม้าไม้ไผ่ [1] ที่เติบโตมาด้วยกัน ด้วยเหตุนี้จึงไม่เคยได้ประสบเื่ราวความรักอันน่าตื่นเต้นดังเช่นคู่อื่นๆ และเพียงแต่ตกล่องปล่องชิ้นไปตามธรรมชาติ ถึงกระนั้นหลังจากแต่งงานกันแล้ว สองสามีภรรยาก็รักใคร่ปรองดองกันเป็อย่างยิ่ง หากไม่ใช่เพราะเื่ของเฉียวอวิ๋นซี จวนเฉียวกั๋วกงในยามนี้ก็คงจะได้อยู่ร่วมกันอย่างอบอุ่นอยู่กระมัง
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ใจนางก็ให้หดหู่ลงอีกครั้ง เื่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นล้วนยากจะทำใจยอมรับ และทุกครั้งที่นึกถึงก็ราวกับร่างทั้งร่างติดอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็งที่ทำให้หนาวเหน็บจนหายใจไม่ออก
อวิ๋นซานมองดูบุตรสาวที่จู่ๆ ก็เงียบขรึม ก่อนจะคิดไปว่านางคงกำลังคิดถึงมารดาที่จากไปนานแล้ว ผู้เป็บิดาจึงรีบยิ้มแย้มและเล่าให้ฟังถึงเื่ราวที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและมารดาของอวิ๋นซี
ในสายตาของอวิ๋นซีเห็นว่าเื่ราวระหว่างบิดามารดาตระกูลอวิ๋นนั้นนับเป็เื่ที่แทบจะเรียกได้ว่าเชยสนิท เดิมทีมารดาของอวิ๋นซีเองก็มีแซ่อวิ๋น แต่คนทั้งสองไม่ได้มีความสัมพันธ์กันในทางสายเื ถึงแม้อวิ๋นซวงผู้เป็มารดาของอวิ๋นซีจะไร้บิดามารดา ทว่านางยังมีท่านย่าและแม่เลี้ยงที่คอยอุ้มชู ยิ่งกว่านั้นตระกูลของอวิ๋นซวงเองก็ถือเป็ตระกูลใหญ่ ทั้งยังได้ยินมาว่ามากอำนาจอีกด้วย
อีกทั้งเื่การแต่งงานของลูกหลานจากตระกูลใหญ่ย่อมไม่มีทางเลือกสรรอย่างลวกๆ ดังนั้นอวิ๋นซวงจึงถูกกำหนดเอาไว้อยู่แล้วว่าตนจะต้องแต่งเข้าตระกูลที่สูงส่งกว่า ทว่าวันหนึ่งนางได้ลอบออกจากบ้านโดยไม่ได้ตั้งใจจนได้รู้จักกับท่านหมอหนุ่มอย่างอวิ๋นซานที่กำลังรักษาโรคให้คนอยู่ แรกเริ่มเป็อวิ๋นซานที่หลงรักอวิ๋นซวงแต่แรกพบ ถึงขนาดที่คนอาศัยว่าตนมีวรยุทธ์แมวสามขา อุกอาจลอบปีนกำแพงไปแอบมองนางในดวงใจ
“หลังจากนั้น ท่านกับท่านแม่ก็หนีตามกันไปหรือเ้าคะ” อวิ๋นซีมองอวิ๋นซานอย่างไม่อยากเชื่อ ภายนอกของบิดาอวิ๋นดูเป็สุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้ว แต่กลับกล้าปีนกำแพง ทั้งยังไปล่อลวงเอาตัวคุณหนูตระกูลใหญ่หนีตามกันไปอีก
“หากไม่หนีตามกัน แล้วเราจะมีเ้าได้อย่างไร” อวิ๋นซานแค่นเสียงเ็า เขามองบุตรสาวไปทีหนึ่ง ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังส่วนของโรงหมอ
หลังจากนั้น ตอนที่อวิ๋นซีกลับมาถึงห้องตนก็เป็ต้องประหลาดใจเมื่อได้เห็นจวินเหยียนกำลังนั่งดื่มชาอยู่ในห้องของนางด้วยท่าทางแสนสบายอกสบายใจ นี่เขาเห็นที่นี่เป็บ้านของตัวเองไปโดยสมบูรณ์แล้วใช่หรือไม่
———————————————————————————————
เชิงอรรถ
[1] เหมยเขียวม้าไม้ไผ่（青梅竹马）หมายถึง หญิงชายที่สนิทสนม และเติบโตมาด้วยกันั้แ่เล็ก
