บทที่ 7 : จิติญญาแห่งช่าง
โรงงานรุ่งโรจน์, บ่ายวันเดียวกัน
ข่าวการขายดีเป็เทน้ำเทท่าที่ตลาดนัดแพร่สะพัดไปทั่วโรงงานอย่างรวดเร็ว พนักงานที่เคยนั่งซึมกระทือเริ่มมีความหวัง
ลินดาเดินเข้าไปในไลน์ผลิตที่ตอนนี้ถูกดัดแปลงเป็ "ไลน์ซ่อมแซม (Refurbish Line)" ชั่วคราว
"ป้าเพ็ญ ตรงนี้บัดกรีหนาไปค่ะ เดี๋ยวตะกั่วไหลไปช็อตขาอื่น" ลินดาชี้สอนพนักงานหญิงาุโ "น้ายอด เวลาทากาวปิดฝาหลัง อย่าเยอะเกิน เดี๋ยวล้นออกมาเลอะลูกค้าด่า"
ลินดาไม่ได้แค่นั่งสั่ง แต่เธอทำให้ดู จับมือสอน และอธิบายเหตุผลของทุกขั้นตอน การกระทำของเธอค่อยๆ ละลายกำแพงในใจของพนักงานเก่าแก่ที่เคยคิดว่าเธอเป็แค่ "ลูกคุณหนูเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ"
"คุณหนูลินนี่เก่งเนอะ... ไม่ถือตัวด้วย" ป้าเพ็ญกระซิบกับเพื่อน "นึกว่าจะเหมือนพวกฝรั่งจ๋าที่มาวันแรกแล้วสั่งรื้อนู่นรื้อนี่"
ขณะเดียวกัน ที่โต๊ะซ่อมของกล้าหาญ เขากำลังเจอปัญหาใหม่... อะไหล่ทรานซิสเตอร์เก่าที่แกะจากซากทีวีเริ่มหมดสต็อก
"คุณลินครับ C1815 หมดเกลี้ยงแล้วครับ จะทำไงดี? ไปซื้อบ้านหม้อตอนนี้ตัวละ 2 บาท ต้นทุนเพิ่มแน่"
ลินดาเปิดใช้งาน [System: Tech Tree] [Component Substitute (การหาสิ่งทดแทน)] [Analysis: สามารถใช้เบอร์ S9014 หรือ 2N3904 แทนได้ โดยสลับขา E-B-C]
"ไม่ต้องซื้อ... ไปหลังโรงงาน รื้อบอร์ดโทรศัพท์เก่าที่กองอยู่ มันมีตัว S9014 อยู่เพียบ ใช้แทนกันได้ แค่ต้องบิดขาไขว้กันนิดหน่อย"
"หา? ใช้แทนกันได้เหรอครับ?" กล้าหาญงง
"ได้สิ ค่า hFE (อัตราขยายกระแส) มันใกล้เคียงกัน... วิศวกรรมคือการประยุกต์นะพี่กล้า ไม่ใช่ท่องจำตำรา"
กล้าหาญมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความทึ่งอีกครั้ง... นอกจากจะหาเงินเก่งแล้ว ความรู้ในหัวเธอยังเหมือนห้องสมุดเคลื่อนที่
"คุณลินครับ..." "หืม?" "ถ้าวิกฤตนี้ผ่านไป... คุณลินช่วยสอนผมเื่พวกนี้หน่อยได้ไหมครับ? ผมไม่อยากเป็แค่ช่างเปลี่ยนอะไหล่ ผมอยาก 'เข้าใจ' มันเหมือนคุณ"
ลินดาเงยหน้ามองแววตามุ่งมั่นของชายหนุ่ม เธอเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในอดีต (หรืออนาคต) ที่กระหายความรู้
"ได้สิพี่กล้า... ถ้าพี่อยากเรียน ฉันจะสอนให้หมดไส้หมดพุงเลย แต่ตอนนี้..." เธอชี้ไปที่กองวิทยุที่รอซ่อม "พี่ต้องช่วยฉันปั๊มเงินก่อน!"
วันนั้นทั้งวัน ไลน์ผลิตทำงานกันหามรุ่งหามค่ำ ไม่ใช่เพราะโดนบังคับโอที แต่เพราะทุกคนรู้ว่า ทุกเครื่องที่ซ่อมเสร็จ คือความอยู่รอดของปากท้องพวกเขาเอง
[Production Efficiency: +150%] [Employee Morale: High]
