กูเฟยเยี่ยนไม่เพียงแต่ต้องตรวจสอบปริมาณและชนิดของสมุนไพรอย่างชัดเจนเเล้ว แต่ยังจำเป็ต้องแยกแยะ ตรวจสอบความถูกต้องของคุณสมบัติสมุนไพรแต่ละชนิดอีกด้วย
งานพวกนี้ทั้งหมดล้วนพึ่งพาสองมือของนาง การเสียเวลาเตรียมการจะทำให้แผนการดำเนินงานไม่ผิดพลาด นางต้องรอให้ยาแห้งและาแไม่เจ็บเสียก่อนจึงจะสามารถเริ่มงานได้
นางทายาเรียบร้อยแล้วจึงได้เดินไปข้างหน้าต่าง เมื่อเห็นเช่นนี้จวินจิ่วเฉินจึงได้ขยับหลบหลีกอย่างเงียบเชียบ เขานั้นอยากจะเดินออกไปแล้ว ทว่าจู่ๆ ก็ได้หยุดลงแล้วยืนพิงกำแพงที่ด้านข้างของหน้าต่าง
กูเฟยเยี่ยนดันหน้าต่างที่ปิดไว้ครึ่งหนึ่งให้เปิดออกไป นางพิงไปที่หน้าต่างแหงนใบหน้าเหม่อมองท้องฟ้าในยามราตรี โดยไม่มีทางคาดคิดได้ว่าในเวลานี้จวินจิ่วเฉินจะยืนอยู่ข้างนาง โดยห่างกันเพียงแค่หน้าต่างบานเดียว
ในวันนี้คือวันที่หนึ่ง พระจันทร์ขึ้นหนึ่งค่ำ ไม่สว่างไสว ทว่าดวงดาวส่องประกายแวววาว
กูเฟยเยี่ยนมองดวงดาวที่เต็มไปทั่วท้องฟ้า มุมปากปรากฏขึ้นเป็เส้นรัศมีวงกลมบางๆ โดยไม่รู้ตัว นางชื่นชอบการดูดาวเป็อย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าเป็เพราะนิสัยที่มีมาั้แ่เด็กหรือไม่ แต่อย่างน้อยนับั้แ่ที่จำความได้ นางก็ชื่นชอบการดูดวงดาวแล้ว
ท่านอาจารย์อาภรณ์ขาวมักจะกล่าวกับนางไว้ว่าจิติญญาที่หนักเกินไปจะไม่สามารถขึ้นไปยังท้องฟ้าที่ครอบปฐีได้ มนุษย์หากว่าใช้ชีวิตเรียบง่ายขึ้นมาสักหน่อย หลังจากที่เสียชีวิตไปจิติญญาก็จะกลายมาเป็ดวงดาวเปล่งแสงระยิบระยับบนท้องฟ้าในยามราตรี เพื่อส่องแสงนำทางกลับบ้านให้กับผู้ที่กังวล
กลับบ้าน?
นางมีบ้านหรือไม่? มีบิดามารดาและพี่น้องหรือไม่?
ท่านอาจารย์อาภรณ์ขาวกล่าวไว้ว่าเขาเก็บนางมา เขาก็ไม่ทราบว่านางมาจากที่ใดและเป็ใครกันแน่? ท่านอาจารย์อาภรณ์ขาวยังกล่าวไว้อีกด้วยว่าไม่ว่านางจะเป็ใคร เขาก็จะไม่มีวันทอดทิ้งนางเด็ดขาด นางเชื่อสนิทใจมาโดยตลอด ทว่านับั้แ่่เวลาเพียงครู่เดียวที่เขาผลักนางตกลงไปจากหน้าผาสูง นางก็รู้ทันทีว่าเขาเป็จอมหลอกลวง เขาไม่้านางแล้ว!
ดวงดาวบนท้องฟ้าในยามราตรีของดินแดนเสวียนคง กับดวงดาวบนท้องฟ้าในยามราตรีของแดน์ปิงไห่ ไม่มีอะไรแตกต่างกัน โดยมีความแวววาวกว้างไกล มีชีวิตชีวาและเดียวดายเช่นเหมือนกัน
เดิมทีกูเฟยเยี่ยนอารมณ์ดีเป็อย่างยิ่ง แต่จู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกรำลึกถึงวันเวลาในอดีตที่ผ่านมา นางมองข้ามความเ็ปในจิตใจ ก่นด่าโมโหจนหายใจไม่ทัน นางกัดฟันแน่นพูดออกมาทีละคำ “จอม หลอก ลวง! ”
ในเวลาเดียวกันจวินจิ่วเฉินก็กำลังมองดูดวงดาวบนท้องฟ้าในยามราตรี ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินกูเฟยเยี่ยนก่นด่าผู้คน เขาเข้าใจผิดคิดว่ากูเฟยเยี่ยนพบตนเองแล้ว จึงหันกลับไปมองทันที แต่ก็พบเพียงเงาด้านข้างของกูเฟยเยี่ยนบนหน้าต่างกระดาษ นางไม่ได้สังเกตถึงการมีอยู่ของเขา
ไร้เหตุไร้ผล หญิงสาวผู้นี้ทำไมจู่ๆ จึงก่นด่าขึ้นมา? นางกำลังด่าใคร?
จวินจิ่วเฉินเคยหลอกลวงนางจึงไม่ได้ปฏิเสธว่านางกำลังด่าตนเอง แต่เขาก็ไม่ได้ใจฝ่อและยิ่งไม่ได้ถือสา เขาแหงนใบหน้าขึ้นมาอีกครั้ง แล้วมองไปที่ดวงดาวเต็มท้องฟ้า
ใครจะไปรู้ว่ากูเฟยเยี่ยนนั้น ทันทีที่เอ่ยปาก ก็บ่นด่าไม่หยุด “หลอกลวง! คนหลอกลวง! คนหลอกลวงสารเลว คนหลอกลวงที่น่ารังเกียจ…”
นางเป็ผู้ที่เด็ดเดี่ยวตรงไปตรงมา และพูดจาดั่งขวานผ่าซาก ทว่าใน่เวลาที่ระทมทุกข์ก็จะแปรเปลี่ยนมาเป็คนที่ช่างพูดได้อย่างง่ายดาย ในอดีตเวลาที่ไม่มีความสุขก็จะไปรบกวนท่านอาจารย์ แต่ในปัจจุบันนี้ไม่มีผู้ใดให้รบกวนจึงทำได้เพียงพูดกับตนเอง
“ไอ้คนหลอกลวง คนหลอกลวง หลอกลวง คนหลอกลวงสารเลว ไอ้หลอกลวง...”
กูเฟยเยี่ยนได้บ่นออกมาแล้วห้ารอบ และไม่รู้ว่าจวินจิ่วเฉินจะรู้สึกอย่างไร เขาไม่ได้มองดูดวงดาวแล้ว เขาหลับตาลงโอบกอดแขนอย่างเงียบเชียบ แล้วทั้งร่างก็พิงไปบนกำแพงด้วยความเงียบสุดขีด
ตกลงเป็การฟังด้วยความอดทนอย่างไม่เบื่อหน่าย หรือเป็การฟังที่…เพียงแค่ต้องอดทนกลั้นเอาไว้ มีเพียงเขาแค่คนเดียวเท่านั้นที่จะรู้ชัดภายในใจ
กูเฟยเยี่ยนบ่นซุบซิบไปมา แล้วก็หยุดในทันที เพราะจู่ๆ นางก็นึกขึ้นได้ถึงจอมหลอกลวงอีกคนหนึ่ง นายก้อนน้ำแข็งเหม็น
ในวันนี้เป็วันดีที่คุ้มค่ากับการมีความสุข เหตุใดจึงมักจะคิดถึงจอมหลอกลวงกันนะ?
“หลอกลวงข้าหนึ่งครั้ง ทั้งชีวิตนี้ข้าก็จะไม่เชื่อพวกเ้าอีกแล้ว! ”
กูเฟยเยี่ยนไม่อยากให้กระทบกับอารมณ์อันดีของนาง เมื่อพบว่ายาบนมือได้แห้งแล้ว นางจึงปิดหน้าต่างอย่างไม่ลังเลแล้วเริ่มทำงานทันที
หลังจากนั้นไม่นานจวินจิ่วเฉินก็ได้พึมพำขึ้นมา “พวกเ้า? ”
นอกจากเขาแล้วหญิงสาวผู้นี้ยังถูกผู้ใดหลอกอีก?
จวินจิ่วเฉินไม่ได้จากไป เขาลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วมองดูดวงดาวเเวววาวระยิบระยับบนท้องฟ้าในยามราตรีอีกครั้ง ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างและดูเหมือนกำลังพยายามจะระลึกถึงความทรงจำ
การเงยใบหน้ามองท้องฟ้าในยามราตรีและจมลึกอยู่กับการครุ่นคิดเงียบๆ อย่างหนัก เป็วิชาบังคับของเขาทุกวัน เขาทราบว่าความทรงจำสามารถถูกผู้อื่นลบล้างออกไปได้ ทว่าความเคยชินนั้นนอกจากตนเองแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดสามารถแก้ไขได้
ความมืดค่อยๆ มืดมิดลงเรื่อยๆ จิ้งหวางฝู่ที่เดิมทีก็เงียบสงบอยู่แล้ว กลับยิ่งเงียบสงบลงไปอีก ทุกอย่างราวกับว่าหลับไปหมดแล้ว แต่อย่างไรก็ตามทั่วทั้งอาณาจักร กลับไม่สงบมากขึ้นเรื่อยๆ
เช้าวันรุ่งขึ้นข่าวของกูเฟยเยี่ยนที่ถูกโยกย้ายโดยจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยก็ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมือง ไม่ว่าจะเป็บ้านใหญ่โตรโหฐาน ที่มีรั้วรอบขอบชิดหรือจะเป็ถนนใหญ่ตรอกซอยเล็ก ผู้คนทั้งหมดต่างล้วนวิพากษ์วิจารณ์ถึงเื่นี้กัน
ไม่มีผู้ใดกล้าปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับความคลุมเครือระหว่างจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยกับกูเฟยเยี่ยน ทุกคนล้วนแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความสามารถทางด้านยาของกูเฟยเยี่ยน นอกจากผู้คนในค่ายของเฉิงอี้เฟยที่ทราบกันดีถึงความสามารถของกูเฟยเยี่ยน ที่ไม่ได้อยู่ในระดับขั้นของแพทย์หญิงแล้ว นอกนั้นแทบจะทุกคนล้วนคิดว่ากูเฟยเยี่ยนทำได้เพียงเป็บ่าวยา คอยคัดเลือกสมุนไพรและต้มยาเท่านั้น ไม่มีผู้ใดเชื่อว่านางมีความสามารถที่จะควบคุมศิลาโอสถของหวางฝู่ได้
ท้ายที่สุดผู้คนทั่วเมืองก็ได้ข้อสรุปเดียวกันว่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย จะทรงนำกูเฟยเยี่ยนไปเป็สิ่งของประดับวางเอาไว้เท่านั้น เมื่อผ่านไปสามเดือน กูเฟยเยี่ยนจะถูกส่งกลับไปยังห้องยาสำนักหมอหลวงอย่างแน่นอน
ทว่ามีคนผู้หนึ่งกลับดีอกดีใจ และมีความสุขมาก
คนผู้นี้ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็เฉิงอี้เฟย เขากำลังกลัดกลุ้มว่าจะหาเหตุผลอันใดมาแย่งคนจากองค์หญิงหวายหนิงอยู่พอดี แต่ทันทีที่ได้ทราบข่าวก็ตื่นเต้นจนวิ่งไปรอบค่ายทหารหลายๆ รอบ แม้ว่าเขาจะทราบว่ากูเฟยเยี่ยนนั้น มีความสามารถเป็อย่างมาก แต่ว่าก็ไม่ค่อยจะเชื่อว่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยจะทรงให้นางอยู่ต่อ เขาเริ่มครุ่นคิดว่าหลังจากสามเดือนแล้วจะแจ้งห้องยาสำนักหมอหลวงเื่้าคน ก่อนองค์หญิงหวายหนิงได้อย่างไร
เขาที่ชื่นชอบการอาศัยอยู่ในค่ายทหารมาโดยตลอด ในวันเดียวกันได้ตัดสินใจใช้เหตุผลของการพักฟื้น กลับไปพักระยะยาวที่จวนแม่ทัพในตัวเมือง โดยมีประเด็นที่หนึ่งคือ สามารถหาโอกาสไปพบเจอแพทย์หญิงตัวน้อยของเขาได้ ประเด็นที่สองคือสะดวกต่อการควบคุมและเร่งรัดศาลต้าหลี่ในการสืบหานักฆ่าผู้นั้น และสะดวกต่อตนเองในการตรวจสอบอู๋กงกงอย่างลับๆ เขาอยากจะรู้นักว่าใครกันที่เป็ผู้ที่อยู่เื้ัของอู๋กงกง และกล้าที่จะวางแผนประทุษร้ายเขาเช่นนี้!
ข่าวลือด้านนอกนั้นแพร่กระจายได้ตามอำเภอใจ จวินจิ่วเฉินผู้ที่ริเริ่มเื่ราวนั้นไม่ได้สนใจสักนิด สำหรับกูเฟยเยี่ยนแล้ว นางยิ่งไม่ได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นด้านนอกหน้าต่าง นางเพียงจดจ่ออยู่กับการตรวจสอบสมุนไพร
นางไม่ทราบว่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยทรงประทับอยู่ที่จวน ในทุกวันขณะที่นางเดินผ่านห้องบรรทมไปยังิเย่วจวี ล้วนให้ความสนใจกับห้องนี้เป็พิเศษ แต่น่าเสียดายที่ในทุกวันนางก็เห็นประตูและหน้าต่างห้องบรรทมปิดอย่างแน่นสนิท
ระยะเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ในค่ำคืนวันที่สามกูเฟยเยี่ยนก็ได้นำสมุนไพรทั้งหมดมาตรวจสอบรายการคงเหลือเรียบร้อยแล้ว และยังทำใบแสดงรายละเอียดครบสมบูรณ์อีกหนึ่งชุด โดยตอนนี้กำลังรอคอยหม่านกงกงมาตรวจสอบความถูกต้อง พร้อมกับนำเงินมามอบให้
เซี่ยเสี่ยวหม่านมาถึงตามที่ให้คำสัญญาไว้ เมื่อเห็นถึงตู้ยาขนาดใหญ่ที่เป็ชั้นๆ ไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงเขาก็อารมณ์ดีเป็อย่างยิ่ง แล้วลูบไล้ปลายคางพร้อมกับเอ่ยถาม “แพทย์หญิงกู เป็อย่างไรบ้าง จะให้ข้าพเ้ายืดเวลาให้เ้าสักคืนหรือไม่? ”
กูเฟยเยี่ยนยิ้มแย้มั์ตาโค้งมน โดยไม่ส่อแววอันตราย นางนำใบรายละเอียดออกมาจากด้านหลังแล้วยื่นไปด้วยมือทั้งสองข้าง “หม่านกงกงโปรดตรวจสอบ หากว่ามีความคลาดเคลื่อนพวกเราจะได้ตรวจสอบกันในสถานที่นี้เลย”
เซี่ยเสี่ยวหม่านไม่เชื่อ จึงหยิบใบรายละเอียดมาจากกูเฟยเยี่ยนแล้วดูทีละแผ่นอย่างจริงจัง จากนั้นก็ตะลึงตาค้างในทันที ใบแสดงรายละเอียดชุดนี้ของกูเฟยเยี่ยนตรงกันทุกประการกับชุดที่อยู่บนมือของเขาจริงๆ
หม่านกงกงนั้นคือผู้ที่ละเอียดอ่อนและประณีต บวกกับตระหนี่ขี้เหนียวมาก ไม่ต้องพูดถึงสมุนไพรเหล่านี้ที่ใช้เงินจัดซื้อเข้ามา แต่ต่อให้เป็อิฐสักก้อนหรือหญ้าสักเส้นภายในจิ้งหวางฝู่ที่หายไป เขาก็ทราบชัดเจนมาก ใบแสดงรายละเอียดบนมือของเขานั้น ไม่มีทางผิดพลาดอย่างแน่นอน
กล่าวได้อีกนัยหนึ่งว่าการตรวจสอบสมุนไพรคงเหลือของกูเฟยเยี่ยน ในระยะเวลาสามวันนั้นสมบูรณ์ถูกต้องทั้งหมด!
เื่เช่นนี้ ต่อให้เป็ท่านหนานกงศาสตราจารย์แพทย์แห่งห้องยาสำนักหมอหลวง ก็อาจจะไม่สามารถทำได้?
แพทย์หญิงตัวน้อยผู้นี้จะปกปิดมิดชิดเกินไปหน่อยไหม?
