“อุ๊บ...”
วาจาเหลวไหลเช่นนี้ของจิ้งอ๋องทำเอาชูเซี่ยที่เดิมทีแสดงสีหน้ากล้ำกลืนถึงกับหลุดหัวเราะ“อุ๊บ” ออกมา
หรงหว่านซีได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกขบขันเช่นกันนางรีบประคองจิ้งอ๋องให้ยืนตรงและเอ่ย “เตี้ยนเซี่ยโปรดอย่าทำให้ชูเซี่ยชะตาขาดเลยเพคะเพียงแต่เื่เข้าใจผิดเช่นนี้ คราวหน้าอย่าให้มีอีกเป็พอเพคะ”
พบว่าชูเซี่ยยอมยิ้มแล้วบนใบหน้ายังมีริ้วแดงเล็กน้อยโดยไม่รู้ว่าเป็เพราะร้องไห้หรือขวยเขินหรงหว่านซีคิดว่าเมื่อเื่นี้ปรับความเข้าใจกันได้แล้วก็ไม่เป็ปัญหาอะไร
จิ้งอ๋องขอโทษชูเซี่ยโดยไม่สนใจฐานะของตนถึงเพียงนี้แม้จะไม่สมควรเท่าใด ทว่าในฐานะท่านอ๋องผู้หนึ่งสามารถทำถึงเพียงนี้ถือเป็เื่ที่ยากจะพานพบ
จิ้งอ๋องค่อยปรายตาขึ้นมองเขาไม่กล้ามองชูเซี่ยแต่ก็ยังมองเพราะอยากมอง เอ่ยถามหยั่งเชิงว่า“ชูเซี่ยกูเหนียง...เ้า...ไม่โกรธแล้วใช่หรือไม่?”
“หนูปี้จะกล้าโกรธเตี้ยนเซี่ยได้อย่างไรเพคะ!”ไม่รู้ว่าชูเซี่ยกรุ่นโกรธหรือเขินอายถึงได้กระทืบเท้าแล้วหันหนีไป
“แหะ...” จิ้งอ๋องเกาศีรษะ...
ทันใดนั้นหันไปเอ่ยกับเฉินอ๋อง “เสด็จพี่เ้าลูกสุนัขก้อนหิมะตัวนี้ ข้าเห็นว่าท่านคงไม่ชอบมันนักเพราะคิดว่ามันคงไม่น่ามองเท่าหญิงงาม ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
เฉินอ๋องชำเลืองมองหรงหว่านซีก่อนจะเอ่ยเสียงเบา“พี่สะใภ้เ้าอยู่ตรงหน้า อย่าได้พูดจาเหลวไหล”
“แหะๆ...”จิ้งอ๋องเอ่ยพลางแย้มยิ้ม “ข้าเห็นว่าเสด็จพี่คงไม่ค่อยชอบมันนัก ดังนั้น...”
“ผู้ใดบอกว่าเปิ่นหวางไม่ชอบ?”เฉินอ๋องหยอกเย้า
หรงหว่านซีดูออกว่าเฉินอ๋องจงใจแกล้งจิ้งอ๋องด้วยเหตุนี้จึงเอ่ยพลางแย้มยิ้ม “น้องสี่ เ้าไม่ต้องสนใจคำพูดหยอกล้อของเสด็จพี่เ้าลูกสุนัขตัวนี้เ้าเป็คนเอามา เ้าจะทำอะไรก็ได้”
เฉินอ๋องยืนพิงวงกบประตูอย่างสบายใจด้วยสีหน้าคล้ายกำลังดูละครน่าสนุก“ใช่ พี่สะใภ้ของเ้าพูดถูก เ้าสี่ ลูกสุนัขตัวนี้ เ้าจะจัดการอย่างไร?”
“เสด็จพี่ ท่านอย่ายิ้มเหมือนรู้ทุกอย่างจะได้หรือไม่”จิ้งอ๋องเอ่ย “ข้าเห็นรอยยิ้มเช่นนี้ของท่านแล้วรู้สึกจิตใจไม่สงบอยู่ตลอด”
“เปิ่นหวางไม่เข้าใจสิ่งที่เ้าพูดเสียแล้วเปิ่นหวางอยู่ในจวนของตัวเอง ยังจะยิ้มไม่ได้งั้นหรือ?” เฉินอ๋องเอ่ยทั้งรอยยิ้ม
จิ้งอ๋องโบกมือไปมาด้วยสีหน้าท่าทางคล้ายคร้านจะสนใจเขาเมื่อหันไปหาชูเซี่ย ตนกลับยิ้มกว้างสว่างสดใสเสียยิ่งกว่าผู้ใด “ชูเซี่ยกูเหนียงเ้าดู...เปิ่นหวางล่วงเกินเ้า ทำให้เ้าต้องร้องไห้ ภายในใจรู้สึกผิดยิ่งนักเ้าก้อนหิมะตัวนี้ชอบเ้า จะดีหรือไม่หากเ้ารับมันไว้เถิด หากเป็เช่นนี้เปิ่นหวางคงรู้สึกดีขึ้นบ้างและไม่รู้สึกผิดมากถึงเพียงนั้น”
ชูเซี่ยย่อมไม่กล้ารับของขวัญจากองค์ชายโดยพลการด้วยเหตุนี้จึงหันไปหาหรงหว่านซี
หรงหว่านซีเอ่ยทั้งรอยยิ้ม“เ้าไม่ต้องมามองข้า เตี้ยนเซี่ยสี่มอบให้เ้า ไม่ได้มอบให้ข้าสักหน่อย”
ชูเซี่ยมองลูกสุนัขขนสีขาวอ้วนกลมตัวนั้นที่กำลังเงยหน้าพลางส่ายหางให้ตนแท้จริงแล้วนางอยากจะรับไว้ยิ่งนัก อีกทั้งยังตัดใจปล่อยเ้าตัวเล็กไปไม่ได้ทว่านางกลับไม่กล้ารับเอาไว้...
“ชูเซี่ยกูเหนียงยามนี้เปิ่นหวางยังไม่มีครอบครัว ภายในใจจวนอ๋องไม่มีแม้แต่อนุชายาสักนางเดียวหากเอากลับไปผู้ใดจะคอยดูแลมันกัน! นอกจากนั้นเปิ่นหวางมอบมันให้เ้ามันก็เป็ของเ้าแล้ว หากเ้าไม่เอาถ้าเช่นนั้นเปิ่นหวางคงทำได้เพียงเอากลับไปโยนทิ้งแล้วแต่เวรแต่กรรมของมัน...”
“อย่า อย่าเพคะ...” ชูเซี่ยร้อนใจ
“ดี ถ้าเ้าชอบเ้าก็รับเลี้ยงมันไว้เถิดตำหนักของพวกเราก็ไม่ได้ขาดแคลนอาหารให้เ้าตัวนี้แต่อย่างใด”หรงหว่านซีเอ่ยทั้งรอยยิ้ม
นางดูออกว่าชูเซี่ยชอบใจยิ่งนักกล่าวตามความจริง เ้าเด็กคนนี้ก็รู้สึกชอบใจไม่น้อย แต่สิ่งที่สำคัญคือ...แท้จริงแล้วการรับของขวัญจากจิ้งอ๋องยังไม่เท่าใดในเมื่อจิ้งอ๋องบอกว่านี่คือของขวัญสำหรับขอโทษ แน่นอนว่าไม่มีสิ่งอื่นเกี่ยวข้อง
แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ คำว่า“บุพเพสันนิวาส” ก็ช่างประหลาดเสียจริง
หากเป็คู่บุญกันจริงก็ถือว่านี่คือวาสนาของชูเซี่ย แต่หากเป็คู่เวรคู่กรรมถ้าเช่นนั้นนี่ก็คือประสบการณ์ความทุกข์และความสุขใน่เวลาหนึ่งของชีวิตชูเซี่ย
เื่ความรู้สึกไม่ใช่สิ่งที่คนรอบข้างสามารถยื่นมือเข้าแทรกนางเป็ทั้งนายและพี่สาว จะทำลายความสัมพันธ์ได้อย่างไร?
เมื่อได้รับอนุญาตจากหรงหว่านซีชูเซี่ยจึงอุ้มเ้าขนปุกปุยสีขาวขึ้นมาแนบอกอย่างดีใจ จากนั้นถอนสายบัวทำความเคารพ“หนูปี้ขอบพระทัยเตี้ยนเซี่ยเพคะ”
“ตอนนี้รู้จักขอบคุณข้าแล้วงั้นรึ?”จิ้งอ๋องหัวเราะพลางส่ายหน้า
หรงหว่านซีพบว่า สายตายามจิ้งอ๋องมองชูเซี่ยช่างอ่อนโยนยิ่งนัก
“เ้าตั้งชื่อเ้าลูกสุนัขตัวนี้เถิดเปิ่นหวางอยากจะฟังชื่อที่น่ายินดีของมัน!” จิ้งอ๋องเสนอ
ชูเซี่ยพยายามครุ่นคิดอยู่ครึ่งค่อนวันท้ายที่สุดหันไปหาหรงหว่านซี “คุณหนูเ้าคะ หนูปี้คิดชื่อน่าฟังไม่ออกเลยเ้าค่ะ”
“พี่สะใภ้โปรดตั้งชื่อสักชื่อได้หรือไม่?”จิ้งอ๋องเอ่ย
หรงหว่านซีไม่ปฏิเสธและเอ่ยทั้งรอยยิ้ม“ข้าเห็นเ้าลูกสุนัขตัวนี้มีขนปุกปุยสีขาวไม่รู้ว่าผู้ใดกันที่ตั้งชื่อสุนัขชั้นดีตัวนี้ว่า ‘เซวี่ยหรง[1]’ถือว่าเหมาะสมอย่างน่าแปลก มิสู้ให้มันชื่อว่า ‘เซวี่ยหรง’ ก็แล้วกัน”
“พี่สะใภ้ท่านก็ช่างไม่จริงใจเกินไปแล้ว? ผู้คนต่างบอกว่าท่านเป็หญิงวิเศษอันดับหนึ่งนะพ่ะย่ะค่ะ!”
“การตั้งชื่อต้องเหมาะสมถึงจะดี นี่ยังไม่ใช่เวลาขายวิชาความรู้สักหน่อย”หรงหว่านซีเอ่ยทั้งรอยยิ้ม
ดีที่เฉินอ๋องผู้ยืนอยู่ข้างกายนางก็เห็นดีเห็นงามกับชื่อ‘เซวี่ยหรง’ นี้
จิ้งอ๋องไม่สะดวกเข้าไปในตำหนักของพี่สะใภ้ด้วยเหตุนี้หลังพวกเขาพูดจาหยอกล้อกันครู่หนึ่ง เฉินอ๋องจึงพาจิ้งอ๋องออกไปไม่ต้องถามก็รู้ว่าเฉินอ๋องจะต้องพาจิ้งอ๋องไปดื่มสุราอย่างแน่นอน
หรงหว่านซี ชูเซี่ยและจือชิวช่วยกันทำกรงสุนัขในลานพระตำหนักให้เซวี่ยหรงนอกจากนั้นยังไปห้องครัวเล็กเพื่อหาถ้วยทองแดงมาให้เซวี่ยหรงใช้เป็ภาชนะใส่อาหารโดยเฉพาะหลังวุ่นวายกันตลอดทั้งบ่าย หลังเสร็จสิ้นการทานอาหารค่ำคนทั้งสามยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวเ้าลูกสุนัขมองดูมันวิ่งะโโลดเต้นอยู่ภายในห้องด้วยความเบิกบานยิ่งนัก
หรงหว่านซีคิดว่าเฉินอ๋องคงสนุกจนถึงครึ่งค่อนคืนค่อยกลับมาแต่คาดไม่ถึงว่าพึ่งจะยามซวี[2] เฉินอ๋องก็กลับมาเสียแล้วอีกทั้งยังกลับมายังตำหนักจาวเต๋อเช่นเดิม
เมื่อมีเซวี่ยหรงภายในลานพระตำหนักเหมือนกับมีเด็กรับใช้คอยรายงานโดยไม่ต้องจ่ายเบี้ยเลี้ยงตัวหนึ่ง
“โฮ่ง! โฮ่ง...”
เมื่อได้ยินเสียงเห่าของเซวี่ยหรงหรงหว่านซีที่กำลังนั่งหวีผมอยู่หน้ากระจกจึงเดินไปดูที่หน้าต่างผลคือพบเงาร่างสูงกำลังเดินเข้ามาในห้องอย่างที่คิด
วินาทีนี้ เกิดความรู้สึกที่ว่า“ส่งกระจกรอสามี” เกิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน
หรงหว่านซีหัวเราะพลางส่ายหน้าให้ตนเองนางไม่ได้ใส่ใจว่าเหตุใดตนถึงมีความคิดน่าขบขันเช่นนี้ขึ้นมา
“เตี้ยนเซี่ยกลับมาแล้วหรือเพคะ...”หรงหว่านซีออกมาต้อนรับเพราะได้ยินเสียงเขาเปิดประตู นางถอนสายบัวทำความเคารพ
เฉินอ๋องมองนางสวมชุดนอนสีม่วงอ่อนกลีบดอกบัวเส้นผมยาวสลวยปล่อยสยาย ใบหน้าราบเรียบ น้ำเสียงอ่อนโยนแสงเทียนวูบไหวส่องสะท้อนภายในห้องแสนอบอุ่นนี้...ทันใดนั้นรู้สึกใจสงบอย่างคาดไม่ถึง
เขาประคองนางลุกขึ้นและเอ่ย“เหตุใดถึงจะนอนเร็วเช่นนี้? ไม่รอเปิ่นหวางสักนิด”
เมื่อได้ยินคำพูดราวจะตัดพ้อของเขาหรงหว่านซีจึงรู้สึกขบขัน จะรอหรือไม่รอเขาแตกต่างกันที่ใด? นางไม่ใช่อนุชายาในจวนอ๋องแห่งนี้ที่จะรอเขาและเฝ้าคอยให้เขามาหา
นางได้กลิ่นสุราอ่อนๆโชยมาจากบนร่างของเขา หรงหว่านซีไม่ชอบจึงถอยออกห่างเขาเล็กน้อยและเอ่ยอย่างสุขุม“คืนนี้เตี้ยนเซี่ยจะอยู่ที่นี่หรือไม่เพคะ?”
“แน่นอน”เฉินอ๋องถอดเสื้อตัวนอกเป็ที่เรียบร้อย “ไม่เช่นนั้นเปิ่นหวางจะมาที่นี่ทำไมกัน?ต้องเดินมาตั้งไกล”
หรงหว่านซีไม่ตอบในเมื่อเขาจะอยู่ที่นี่ก็แค่นอนร่วมเตียงเท่านั้น ไม่ได้มีเื่ใหญ่โตอะไร
“เหตุใดเ้าถึงยืนห่างเปิ่นหวางขนาดนั้น?”เฉินอ๋องก็รู้ตัวว่าเมื่อครู่หรงหว่านซีจงใจหนีห่างตน
หรงหว่านซีเอ่ยตามตรงโดยไม่อ้อมค้อมแต่อย่างใด“หม่อมฉันไม่ชอบกลิ่นสุราบนกายเตี้ยนเซี่ยเพคะ”
“ที่แท้ก็เป็เช่นนี้...”เฉินอ๋องเอ่ย “เ้าช่างเื่มากเสียจริง...คิดว่าถ้ากลับมาช้าเ้าอาจจะไม่พอใจพอข้าตั้งใจรีบกลับมา มีกลิ่นสุราติดมาบ้าง เ้าก็ยังไม่พอใจ”
“หม่อมฉันไม่ได้ไม่พอใจเพคะ”หรงหว่านซีเอ่ยเสียงเรียบ
เฉินอ๋องหัวเราะ
ทันใดนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงฟังดูหดหู่เล็กน้อย“ก็ใช่... เ้าจะมีอะไรให้ไม่พอใจเพราะถึงอย่างไรเปิ่นหวางก็ไม่ใช่คนที่เ้าแยแสอยู่แล้ว...”
เฉินอ๋องนั่งลงบนเตียงเขาใช้มือทั้งสองยื่นไปทางข้างหลังเพื่อค้ำยันตนเอาไว้ขณะมองนาง “หากเป็พี่รองเ้าจะขุ่นเคืองเขาหรือไม่?”
หรงหว่านซีไม่ตอบนางเพียงแต่เดินไปยังราวไม้แขวนผ้าเพื่อจัดระเบียบอาภรณ์ที่เฉินอ๋องถอดออกให้เรียบร้อย
“หากเป็นางนางจะต้องโวยวายกับข้าแน่นอน...เหอะๆ...”เฉินอ๋องหัวเราะอย่างขมขื่นก่อนจะทิ้งกายนอนลงบนเตียง
หรงหว่านซีพบว่า แม้บนกายของเขามีกลิ่นสุราบางเบาทว่าเขาไม่ได้ดื่มเข้าไปเพียงเล็กน้อย เพราะเขาค่อนข้างเมามาย
ยามไม่ดื่มสุราบนร่างของเขาจะมีกลิ่นหอมบางเบาอันเป็เอกลักษณ์ เมื่อปริปากสนทนากลิ่นหอมบางเบานี้ผสมกับน้ำเสียงค่อนข้างแหบพร่าองอาจของบุรุษกลายเป็เสน่ห์ประจำตัวที่ทำให้สตรีหัวใจสั่นไหวยิ่งนักไม่รู้ว่ามีหญิงมากน้อยเพียงใดที่ตกเป็ทาสรูปร่างอันวิเศษ ใบหน้าอันหล่อเหลาและกลิ่นอายอันเป็เอกลักษณ์ของเขาทว่าคนรักที่อยู่ในใจผู้นั้นกลับไม่เป็ของเขา
มนุษย์มักจะประลองกำลังกับตัวเองอยู่เสมอ...
หรงหว่านซีถอดรองเท้าให้เฉินอ๋องนางยกขาทั้งสองข้างของเขาแล้วดันเข้าไปข้างในเตียง
เฉินอ๋องสติพร่าเลือน เขาวาดแขนโอบรัดกอดหรงหว่านซีไว้ในอ้อมอกของตนในขณะที่มือใหญ่กำลังลูบผมงามของนาง...
นางได้ยินเขาเอ่ยด้วยเสียงแ่เบายิ่งนักว่า“เยว่เอ๋อร์...”
และนางได้ยินว่าน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกยิ่งนัก...
“เยว่เอ๋อร์...”เขาพร่ำเรียกอีกครั้ง
หรงหว่านซีได้ยินเสียงหัวใจของเขาอย่างชัดเจน...
คงเพราะน้ำเสียงเศร้าโศกในยามนี้ของเขาแตกต่างจากหลายวันที่ผ่านมาเป็อย่างมากเป็เหตุให้หรงหว่านซีประหลาดใจ หรืออาจเป็เพราะนางได้ยินเสียงหัวใจข้างใบหูดังฟังชัดหรืออาจเพราะ...
ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดหรงหว่านซีไม่ผลักเขาออก นางปล่อยให้เขาเห็นนางเป็ผู้อื่นตามใจปรารถนาและปล่อยให้เขาโอบอย่างแแ่อยู่เช่นนี้...
ผ่านไปครู่หนึ่งเมื่อการนอนละเมอของเขาจบสิ้น หรงหว่านซีรับรู้ถึงมือที่คลายออกของเขา นางถึงหยัดกายขึ้นช้าๆ
เมื่อลุกขึ้นนางเห็นว่าขณะเขากำลังนอนหลับหัวคิ้วยังคงขมวดเข้าหากัน หรงหว่านซีจึงเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเมื่อครู่นางถึงไม่ผลักเขาออกนั่นเป็เพราะว่านางสงสารเขา
แม้จะเป็เพียงสหายที่ร่วมมือกันด้วยผลประโยชน์แต่ตลอดหลายวันที่อยู่ด้วยกัน นางมั่นใจว่าไม่ได้รังเกียจคนผู้นี้ เห็นเขาเป็สหายจึงพอพูดคุยกันได้เมาหัวราน้ำเพราะผู้หญิงนางหนึ่งหากจะรู้สึกเป็ห่วงและสงสารเขาย่อมเป็เื่ปกติ
หรงหว่านซีเอาผ้าห่มคลุมเท้าเฉินอ๋องอย่างเงียบเชียบเมื่อคิดว่าวันพรุ่งนี้ตอนเขาตื่นขึ้นมาคงจะปวดหัวนางไม่รู้สึกง่วงแม้แต่นิดจึงลุกไปทำซุปสร่างสุราให้เขา
เมื่อเดินไปถึงห้องหญิงรับใช้ฝั่งทิศตะวันตกจึงบอกให้จือชิววิ่งไปเอาเก่อเกิน[3] และน้ำผึ้งมา
ทางด้านหรงหว่านซีและชูเซี่ยไปก่อไฟต้มน้ำในห้องครัวเล็กรอให้จือชิวเอาเก่อเกินกลับมาค่อยต้มซุปเก่อเกินให้เฉินอ๋อง
ชูเซี่ยเอ่ยเสียงเบาพลางยกยิ้มว่า “คุณหนูเหตุใดถึงต้มซุปสร่างสุราให้เตี้ยนเซี่ยหรือเ้าคะ? คุณหนูช่างเอาใจใส่ยิ่งนัก”
[1]เซวี่ยคือหิมะหรงคือขน (เ้าก้อนหิมะ)
[2]ยามซวี เวลาหนึ่งทุ่มถึงสามทุ่ม
[3]เก่อเกินคือพืชชนิดหนึ่งมีรสหวานเผ็ด เย็น เข้าสู่เส้นลมปราณ ม้าม กระเพาะอาหาร มีสรรพคุณ ลดอาการปวดต้นคอลดความดัน ช่วยขยายหลอดเื ดับกระหาย แก้ท้องเสีย ลดไขมัน ลดเบาหวานแก้ไข้ตัวร้อน ช่วยให้ความจำดีเป็ต้น
