อันที่จริงเมื่อไม่กี่วันก่อน ผู้คนภายในห้องยาสำนักหมอหลวงเริ่มให้ความสนใจจุดหมายปลายทางที่กูเฟยเยี่ยนจะไปต่อแล้ว
ทันทีที่ครบกำหนดการสามเดือน พวกเขาทั้งหวาดกลัวว่ากูเฟยเยี่ยนจะกลายเป็คนของจิ้งหวางฝู่ และหวาดกลัวว่าทันทีที่กูเฟยเยี่ยนกลับมายังห้องยาสำนักหมอหลวง นางจะได้รับการเลื่อนขั้นไปเป็ผู้ช่วยศาสตราจารย์แพทย์ เนื่องด้วยนางแสดงฝีมือไว้ในคดีย่าวซ่านได้อย่างโดดเด่นเหลือเกิน!
และแล้วเมื่อวานนี้ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เช้าวันนี้กูเฟยเยี่ยนก็กลับมาเพียงคนเดียว ทุกคนจึงมั่นใจว่านางไม่สามารถรักษาขาทั้งสองข้างของท่านแม่ทัพเฉิงให้หายดีได้ นางทำลายอนาคตอันยิ่งใหญ่ที่ควรจะมีลง!
การแข่งขันในสายงานเดียวกันย่อมมีการริษยารูปร่างหน้าตากัน ในบรรดากลุ่มคนเหล่านี้กูเฟยเยี่ยนนับได้ว่าอ่อนวัยที่สุด ต่อให้นางไม่ไดัรับการเลื่อนขั้น แพทย์ทั้งหลายก็ยังคงหวาดกลัวทักษะยาสมุนไพรของนางและหวาดกลัวศักยภาพที่ซ่อนเอาไว้ภายในตัวของนาง แต่ถึงแม้ว่าจะหวาดกลัว พวกเขาก็จะไม่มีทางไปล่วงเกินเวินอวี่โหรวที่มีภูมิหลังยิ่งใหญ่เพื่อกูเฟยเยี่ยนอย่างแน่นอน
ไม่มีการช่วยเหลือในขณะที่เป็ทุกข์ มีแต่จะซ้ำเติมกันมากขึ้นเรื่อยๆ
“หึ ผู้ที่ไม่รู้จักกฎระเบียบก็ต้องได้รับบทเรียนเสียบ้าง”
“โลกนี้เปลี่ยนไปเสียแล้ว เ้าเป็เพียงแพทย์หญิงตัวน้อยแต่กล้ามายั่วยุอาจารย์แพทย์เนี่ยนะ หากไม่สั่งสอนสักครา พวกเราเหล่าอาจารย์แพทย์จะนำศักดิ์ศรีไปไว้ที่ใดกัน? ”
“หึๆ เมื่อไม่กี่วันก่อนศาสตราจารย์แพทย์ยังชมเ้าอยู่เลย ข้าว่านะครั้งนี้ศาสตราจารย์แพทย์น่าจะประเมินสถานการณ์ผิดอย่างแน่นอน! ศาสตราจารย์แพทย์เขาคงเดิมพันผิดไป! ”
……
เสียงเย้ยหยันดังมาไม่หยุด เหล่าแพทย์หญิงต่างก็ประชิดตัวเข้ามาเรื่อยๆ ท่าทีพวกเขาคือ้าที่จะดึงทึ้งกูเฟยเยี่ยน
กูเฟยเยี่ยนกำหมัดแน่น ครั้นเห็นแพทย์หญิงคนหนึ่งง้างมือขึ้นมา นางจึงใช้เท้าเตะคน คนนั้นกระเด็นออกไปอย่างไม่ลังเล
จะสร้างปัญหาวุ่นวายใช่หรือไม่?
ความโกรธที่นางสะสมเอาไว้ยังไม่ได้ระบายออกมาเลย! พวกเขารนหาเื่ก่อน อย่าหาว่านางไม่เกรงใจก็แล้วกัน
ไม่มีผู้ใดคาดคิดมาก่อนว่ากูเฟยเยี่ยนจะลงไม้ลงมือ ในยามนั้นแพทย์หญิงสามสี่คนต่างก็โผเข้าหากูเฟยเยี่ยนพลัน้ากระชากเส้นผมของนาง กูเฟยเยี่ยนเฉลียวฉลาดอ้อมไปหลบหลังพวกเขาแล้วเตะกระเด็นทีละคน ไม่ช้าแพทย์หญิงอีกบางส่วนก็เข้ามาคว้าข้อมือและข้อเท้าของนาง นางจึงดิ้นรนผลักออกสุดแรงเกิด
ด้วยเหตุนี้นางจึงทะเลาะวิวาทตบตีกับเหล่าแพทย์หญิงด้วยตัวคนเดียว
นางพกยาพิษและดาบสั้นติดกายเอาไว้แต่ไม่ได้ใช้ นางใช้มือเปล่าทุบตีระบายความอัดอั้นตันใจด้วยความสบายอกสบายใจ
ท้ายที่สุดเหล่าแพทย์หญิงสิบกว่าคนก็ถูกนางตบตีจนล้มลงร้องไห้บนพื้น
ร่างกายของนางได้รับาเ็เล็กน้อย แม้ว่าจะเ็ปแต่ก็รู้สึกปีติอย่างยิ่ง! กูเฟยเยี่ยนก้าวเท้าไปหาเวินอวี่โหรวจนหญิงสาวใใบหน้าขาวซีด เวินอวี่โหรวก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัว กลัวว่ากูเฟยเยี่ยนจะลงไม้ลงมือกับตนเอง
กูเฟยเยี่ยนไม่ไล่ตามต่อ นางหันไปมองซ่างกวนยิงหงกับเหล่าอาจารย์แพทย์ที่อยู่ด้านข้างพลันเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “ยังมีใครไม่พอใจในตัวข้าอีก? วันนี้ล้วนก้าวออกมาให้หมด! พวกเ้าเลือกได้ตามใจชอบเลยว่าจะประลองทักษะยาสมุนไพรหรือจะประลองพละกำลังกับข้า! ข้าจะบอกอะไรให้นะ การที่ข้าเข้ามาในพระราชวังในวันนี้ก็เพื่อมาทะเลาะวิวาท!”
ซ่างกวนยิงหงกับเหล่าแพทย์หญิงตกตะลึงตาค้าง พวกเขาคิดไม่ถึงว่านังหนูผอมแห้งและอ่อนแออย่างกูเฟยเยี่ยนจะต่อสู้ได้ถึงเพียงนี้ บัดนี้กูเฟยเยี่ยนราวกับราชสีห์ที่มีอานุภาพมากจนไม่สามารถต่อกรได้
หญิงสาวเ่าั้ค่อยๆ หวาดกลัวว่ากูเฟยเยี่ยนจะลงมือต่อพวกเขา ซ่างกวนยิงหงจึงะโออกมาด้วยความกังวล “ทหารคุ้มกัน ใครก็ได้ ไปเรียกทหารคุ้มกันมา! กูเฟยเยี่ยนจะก่อฏแล้ว! ”
กูเฟยเยี่ยนยังคงยิ้มแย้มด้วยความสะใจ นางพอใจกับการเอาคืนเป็อย่างยิ่ง!
ถึงเวลาที่นางจะต้องเข้าเฝ้าเทียนอู่ฮ่องเต้แล้ว ถึงเวลาที่นางจะต้องก่อฏแล้วจริงๆ !
ไม่ช้าทหารคุ้มกันหลายนายก็พุ่งเข้ามาล้อมรอบกูเฟยเยี่ยน ทางด้านของกูเฟยเยี่ยนนั้นสงบนิ่ง ครั้นนางกำลังจะเอ่ยพูดก็มีน้ำเสียงคุ้นเคยดังขึ้นมาจากภายนอก
“ก่อฏอันใดกัน? แพทย์หญิงน้อยเป็คนที่เปิ่นเจียงจวินให้ความสนใจ ผู้ที่ใส่ร้ายป้ายสีนางเท่ากับจงใจหาเื่เปิ่นเจียงจวิน! ”
กูเฟยเยี่ยนตกตะลึงในทันที
นี่คือเสียงของเฉิงอี้เฟยไม่ใช่หรือ? นี่เขามาจริงหรือ?
เฉิงอี้เฟยสวมใส่เครื่องแบบทางการทหารสีเงินอมขาว ร่างสูงใหญ่ที่สง่าผ่าเผยสาวเท้าเข้ามา ในยามนี้เขาไม่เหมือนผู้ที่เคยป่วยหนักมาก่อน ตรงกันข้ามกลับมีความดุดันมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนเสียอีก ชายหนุ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดวงตาสว่างไสวเปล่งประกาย
บัดนี้ผู้คนทั้งหมดต่างก็หันไปมองขาทั้งสองข้างของร่างสูงด้วยความใจนพูดไม่ออก ผู้ที่ใมากที่สุดหนีไม่พ้นเวินอวี่โหรว
เฉิงอี้เฟยเกิดโทสะขึ้นมาทันทีที่เห็นาแบนใบหน้าของกูเฟยเยี่ยน เขากวาดสายตามองผู้คนโดยรอบพลันเอ่ยด้วยความแค้นเคือง “ใครเป็คนทำ? ”
เหล่าแพทย์หญิงที่ถูกทุบตีล้วนไม่กล้าส่งเสียงใดๆ เวินอวี่โหรวใอย่างสุดขีด การที่ต้องเผชิญหน้ากับคนที่ตนเองแอบชอบทำให้ไม่กล้าส่งเสียงและไม่กล้าเมียงมอง
กูเฟยเยี่ยนเรียกสติของตนเองกลับมาเพราะไม่้าให้เฉิงอี้เฟยมาร่วมก่อเื่ในตอนนี้ นางรีบก้าวขึ้นไปพลันกระซิบแ่เบา “ที่นี่คือพระราชวัง เ้าอย่ามายุ่ง ข้าจัดการเองได้ เ้ากลับไปซะ! ”
เฉิงอี้เฟยเผยยิ้มให้กูเฟยเยี่ยนอย่างอ่อนโยน ทันใดนั้นเขาก็คุกเข่าลงหนึ่งข้าง!
กูเฟยเยี่ยนตกตะลึงครู่หนึ่ง หญิงสาวยังไม่ทันได้พูดจา เฉิงอี้เฟยก็ยื่นกำไลข้อมือออกมาพลันะโเสียงดังโดยไม่สนใจผู้คนรอบข้าง “กูเฟยเยี่ยน ข้า้าเ้า! แต่งงานกับข้านะ! ชีวิตนี้ข้าจะมีเ้าเพียงคนเดียว! ”
เฉิงอี้เฟยพักผ่อนเป็เวลาสามวันจริงๆ ทว่าเขาจดจำวันเวลามาโดยตลอด เขาเจรจากับมารดามาั้แ่ต้นแล้วว่าถ้าหากขาทั้งสองข้างของเขารักษาไม่หาย เขาก็จะไม่แต่งงานกับกูเฟยเยี่ยน แต่ถ้าหากเขาหายดีแล้วจะต้องไปสู่ขอนางอย่างแน่นอน!
ยามเช้าตรู่เขาได้พามารดาไปสู่ขอที่ตระกูลกู ครั้นรู้ว่ากูเฟยเยี่ยนไม่ได้กลับไปที่ตระกูลกูแต่ตรงเข้าพระราชวัง เขาก็รีบมาเพราะเกรงว่าถ้ามาสายแพทย์หญิงน้อยจะถูกคนอื่นโยกย้ายไปอีก
นางช่วยชีวิตเขาถึงสองครั้ง เขาเต็มใจที่จะมอบชีวิตของเขาให้นางชั่วชีวิต! และเต็มใจที่จะใช้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดคอยปกป้องนางไปตลอดกาล!
ในสถานที่แห่งนี้ล้วนเงียบเชียบ
นอกจากขาของเฉิงอี้เฟยจะหายดีดั่งปกติจนทำให้ผู้คนตื่นตระหนกแล้ว ท่าทีที่ดุดันสง่าผ่าเผยและคำพูดขอแต่งงานของเขาก็ทำให้ผู้คนเกิดความหวั่นไหวอีกด้วย! เหล่าหญิงสาวที่อยู่ที่นี่ ไม่ว่าจะเป็รุ่นเยาว์หรือรุ่นใหญ่ต่างก็ใจเต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมา!
กูเฟยเยี่ยนตกตะลึงเช่นกัน นางอดถามตัวเองไม่ได้ว่าเทียนอู่ฮ่องเต้ยังไม่มีรับสั่งออกมา ถ้านางตอบตกลงแต่งงานกับเฉิงอี้เฟย นางจะสามารถรอดพ้นจากภัยพิบัติในครั้งนี้ได้หรือไม่?
คำตอบคือได้อย่างแน่นอน!
เพียงแต่นางจะสร้างปัญหายุ่งยากแก่เฉิงอี้เฟย!
ถึงแม้ว่า่เวลานี้เทียนอู่ฮ่องเต้จะสังหารเขาไม่ได้ แต่พระองค์ก็คิดที่จะสังหารเขาอย่างแน่นอน!
นางไม่สามารถแต่งงานได้!
ยิ่งไปกว่านั้นคือนางไม่้าแต่งงานกับเขา นางไม่ได้ชอบเขา!
กูเฟยเยี่ยนพูดจาด้วยความเกลียดชัง “เฉิงอี้เฟย นี่มันเวลาไหนแล้ว เ้าเพิ่งจะมาขอข้าแต่งงาน? สายไปเสียแล้ว ข้าไม่แต่ง! ไปให้พ้น! ”
เมื่อสักครู่นี้นางยังคิดเอาไว้ว่าสามารถหัวเราะเยาะและเอ่ยล้อเล่นที่เขาไม่ได้มา คิดไม่ถึงเลยว่าเื่ราวจะเกิดขึ้นเร็วถึงเพียงนี้
เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของกูเฟยเยี่ยน พวกเขายิ่งใจนพูดไม่ออก ความอิจฉาริษยาในดวงตาของเวินอวี่โหรวสามารถสังหารผู้คนได้เลยจริงๆ
หญิงสาวผู้นี้ทำตัวเย่อหยิ่งอันใดกัน?
ชายหนุ่มผู้แข็งแกร่งที่ควบคุมเหล่าทหารนับแสนนายอยู่ในกำมือถึงกับคุกเข่าขอนางแต่งงาน ทว่าตัวนางกลับมีท่าทีเช่นนี้?
เฉิงอี้เฟยไม่โกรธเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามคือปลื้มปีติยินดีอย่างยิ่ง “เ้าเอ่ยเช่นนี้แสดงว่าในตอนแรกเ้าคิดจะแต่งงาน? ฮ่าๆ ในยามนี้มารดาข้าอยู่ที่ตระกูลกู พวกเราไปสู่ขอั้แ่รุ่งสางแล้ว ข้าไม่ได้ไปสาย! ”
เขาเอ่ยพลางลุกขึ้นดึงข้อมือของกูเฟยเยี่ยน “ไป พวกเราไปที่ตระกูลกูกันเถอะ! ”
กูเฟยเยี่ยนกำลังจะเอ่ยออกมา ทว่าทันใดนั้นก็มีเสียงรายงานดังขึ้นมาจากภายนอก “ฝ่าาเสด็จ! ”
ฝ่าาก็เสด็จมาเช่นกัน?
ผู้คนต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่กอย่างคาดไม่ถึง
ทว่าเฉิงอี้เฟยปลื้มปีติยินดี “พอดีเลย ฝ่าาจะได้เป็พยาน! ”
ใจของกูเฟยเยี่ยนจมดิ่งลงสู่หุบเขา นางผลักดันมือของเฉิงอี้เฟยออกโดยไม่ทำให้ผู้คนสังเกตเห็น
ไม่ช้านางข้าหลวงกับขันทีหลายรายก็แหวกทางเข้ามายืนเป็สองแถว เทียนอู่ฮ่องเต้เสด็จเข้ามาโดยที่ข้างกายมีสตรีผู้หนึ่ง
สตรีผู้นี้มีบุคลิกองอาจผึ่งผายและงดงามตระการตา ทั้งๆ ที่เป็หญิงามแต่กลับมัดผมยกสูงและสวมใส่เครื่องแต่งกายของบุรุษ
สตรีนางนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็เ้าหน้าที่ประมูลแห่งหุบเขาเสินหนงที่มีชื่อเสียงโด่งดัง เธอคนนี้ก็คือถังจิ้ง!